محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831031673
ناگفته های مردی که کارش رضایت گرفتن است
واضح آرشیو وب فارسی:افکار نیوز: در برج نگهبانی، سربازی آغاز یک روز دیگر را چوب خط می زد. روز شیراز در زندان عادل آباد باران سختی می بارید، اردیبهشت به نیمه رسیده بود و بارش بهاری دیوارهای بلند و سر به آسمان کشیده را هاشور می زد.به گزارش افکارخبر ، گام های لرزان و کشدار پسری ۲۲ ساله آب های جمع شده در حیاط زندان را می شکافت و خطی به سمت چوبه دار می کشید. در میان جمعیت مختصری که به رسم تشریفات همراه متهم بودند تنها ۳ نفر می دانستند که طناب، هرگز گلوی او را نمی فشارد. رضایت اولیای دم در جیب مردی ۶۰ ساله بود که شغل اش، رضایت گرفتن از اولیای دم و ثابت نگه داشتن چهار پایه اعدام است. و دیگر بارش ابرها در مقابل چشم ها، زیبایی و شتاب خود را از دست داد. آشنایی با سیدرضا موسوی عضو اصلی شورای حل اختلاف زندان عادل آباد از آن صبح شروع شد که صدای هق هق به ناودان ها مجال هیاهو نمی داد. چطور شد از پدر و مادری که ۵ سال برای قصاص لحظه شماری می کردند رضایت گرفتید؟ شنیده بودم که امام جمعه، فرماندار، فرمانده نیروی انتظامی و نماینده مردم آن شهرستان که بهتر است نامش پوشیده بماند برای اخذ رضایت به دیدار پدر مقتول رفته بودند اما چراغ ها را خاموش کرده بود و تلفن ها را جواب نمی داد تا گمان کنند کسی در خانه نیست. در روزی دیگر با این پدر متشخص و وارسته تماس گرفتم و گفتم که برای ماموریت عازم بوشهر هستم و می خواهم در بین راه بازگشت، به خانه شان بروم و چای بخورم. ابتدا برخورد خوبی نداشت البته حق هم داشت چون جوانش را از دست داده بود. من هم ادعا کردم اصراری برای گرفتن رضایت ندارم و فقط برای تعیین تکلیف زحمت می دهم. شنیده ایم که شما برای خانواده شاکیان سوغات شیراز را هم می برید. بله، برای آنها هم حلوا و رطب بردم. دیدار ما مکرر شد و در نهایت، ساعت ۲ بامداد سومین روز رضایت را گرفتم. اما پدر و مادر مقتول اصرار داشتند این موضوع به صورت راز بماند و آنها برای تنبیه و حفظ عزت جامعه، طناب را به گردن قاتل بیاندازند ولی در آخرین لحظه رضایت بدهند. این کار نیاز به مجوز از تهران داشت که در حدود یک ماه طول کشید. به این موضوع فکر نکردید که ممکن است در آخرین لحظات پشیمان شوند؟ شب اجرای حکم تا صبح راه می رفتم و نتوانستم حتی یک ثانیه هم بخوابم. ساعت ۵ صبح با آنها تماس گرفتم و خواهش کردم برای رضایت به دفتر من بیایند، گفتم این راز بین من و شما و خدا می ماند اما تقاضا می کنم رضایت محضری بدهید تا خیال من هم راحت باشد که سرانجام پذیرفتند. لحظه ای که قاتل را پای چوبه دار می بردند زجر آور بود و مادر مقتول با دیدن ترس این جوان ۲۲ ساله دلش به رحم آمد. گفتم اگر اجازه بدهید به او بگویم که رضایت داده اید، این بانوی بزرگوار گفت: خودم به او می گویم. بوسیدش و با کلام مهرآمیز او را پسر خودش خطاب کرد. البته مقتول به خواب مادرش آمده و گفته بود مادر، من ضامن او می شوم اینجا جایم خیلی خوب است. فضای عجیبی بود و همه مسئولان گریه می کردند. همیشه اوضاع همینجور رمانتیک پیش می رود؟ البته که نه. همین امروز برادر یکی از محکومانی که هفته گذشته قصاص شده است وقتی برای عرض تسلیت تماس گرفتم به بدترین صورت ممکن فحاشی کرد، آن قدر دل شکسته ام که استعفایم را نوشته ام تا فردا صبح به مقامات ارائه بدهم! من برای تامین رضایت و رهایی متهم همه تلاشم را به کار بستم اما زمانی که برای ماموریت به لار سفر کرده بودم اولیای دم منصرف شدند و حکم اجرا شد. ضربه روحی بدی بود، فشارم بالا رفت و مجبور شدم به درمانگاه مراجعه کنم. با برخورد صریح و خشن اولیای دم هم مواجه شده اید؟ فراوان. همین ۲ ماه قبل برای اخذ رضایت به دشت ارژن رفتم. پدر مقتول تا مرا دید شروع کرد به توهین و به سمت ماشین آجر پرتاب کرد. با این حال از رو نرفتم تا حالا که برخورد خوبی دارند و به رضایت آنها امیدوارم. ناگفته نماند باید به آنها حق داد چرا که داغ عزیزشان را دیده اند. در دقیقه نود هم موفق به گرفتن رضایت شده اید؟ در بهمن ماه سال گذشته با همکار محترم و سختکوش ام شهامت الله کشاورزی درگیر پرونده ای بودیم که مادر مقتول در برابر اصرارها کوتاه نمی آمد. پای چوبه دار حتی حلقه چهارپایه اعدام را گرفته بود که کار را تمام کند، ما هم مدام التماس می کردیم اما رضایت نمی داد. گفتم اجازه می دهید من و محکوم آب بنوشیم؟ گفت که اشکالی ندارد. به متهم گفتم: نترس، به خدا توکل کن. او هم بعد از نوشیدن آب ۳ بار فریاد زد: یا امام رضا، مادر هم تحت تاثیر قرار گرفت و بخشید. جالب این که همزمان اعدام دیگری نیز در حال اجرا بود که شاکیان او هم منقلب شدند و رضایت دادند. و رضایت در وقت اضافه؟ آن هم چند باری پیش آمده، برای نمونه همین امسال موردی بود که اولیای دم رضایت نمی دادند و حکم قصاص اجرا شد، متهم بالای چوبه دار بود اما هنوز التماس می کردیم تا سرانجام رضایت را گرفتیم. پزشک ممانعت می کرد اما بلافاصله زیر پایش را گرفتم و وقتی پزشک او را معاینه کرد با خوشحالی گفت که نبض اش هنوز می زند. اطرافیان از اینکه قاتل ها را نجات می دهید ایراد نمی گیرند؟ گفتن این نکته ضروری است که من پس از گرفتن استعلام و مجوز و هم چنین با انجام تحقیقات لازم کارم را شروع می کنم. کسی که مرتکب خلاف می شود حتما باید قصاص شود، اما بعضی از آنها واقعا برای اجتماع زیان آور نیستند و حیف است از موهبت زندگی برخوردار نباشند. برای نرم کردن دل اولیای دم چه شیوه ای دارید؟ خواهش و التماس. در کلاس های آموزشی قانون را یاد گرفته ایم، کتاب های مورد نیاز را خوانده ایم اما نحوه برخورد با اولیای دم را تجربه به من و همکارانم آموخته است. سعی می کنم آرامش داشته باشم و حرف هایی بزنم که باب طبع آنها باشد. در لحظه اجرای حکم حس عجیبی دارم، همراه مجرم التماس می کنم، گریه می کنم، حتی قاضی هم گریه می کند. من بر خلاف ظاهرم خیلی احساساتی می شوم. بعد از دیدن اجرای حکم، یک آدم طبیعی نیستم، در مقابل وقتی رضایت می گیرم از شادی نمی توانم قلم در دست بگیرم. البته این شادی تلخی خاصی هم دارد، در هر صورت یک نفر از بین رفته است. دستمزدی که برای این شغل در نظر گرفته شده به نسبت این همه احساسی که خرج می کنید، صرف می کند؟ حقوق و مزایای معنوی این شغل برای من اهمیت بیشتری دارد، روزی که وارد این حرفه شدم نیاز مالی نداشتم اما اعتقادات و انسانیت را مد نظر قرار دادم. یک بار شاهد قصاص بودم و از همان روز تصمیم گرفتم در زمینه اخذ رضایت قصاص فعالیت کنم. شما فقط برای نجات جان انسان ریش سفیدی می کنید یا مثلا برای گرفتن موافقت خانواده عروس هم با خانواده داماد همراه می شوید؟ بارها در مراسم خواستگاری دوستان حضور داشتم، به هر حال اولاد پیامبر هستم و با افتخار وظیفه دارم در امور خیر شرکت کنم. خداوند به من لطف بیکران داشته و همین بهترین سرمایه است. در مراسم خواستگاری خودتان هم از این لطف بیکران خداوند بهره برده اید؟ ۳۴ سال پیش جوان بودم و شرم و حیا داشتم. با این که پدر من و پدر همسرم از قدیم دوست بودند و سال ها در یک خانه زندگی می کردیم یکسال منتظر جواب بودیم که در نهایت خودم از مادر همسرم رضایت را گرفتم. کسی از شما خواسته برای زنده کردن طلب، پا درمیانی بکنید؟ آنهم اتفاق افتاده که خاطره یکی از آنها برای همیشه در یادم می ماند. ۲ برادر که در یک زمین شریک بودند بنا به دلایلی اختلاف پیدا کردند، جوری که برادر کوچکتر شکایت کرده بود. من هم مبلغ مورد اختلاف را که پول کمی هم نبود فراهم کردم و برای رفع کدورت بین آنها گذاشتم. برادر کوچکتر هم تحت تاثیر قرار گرفت و اصل زمین را به برادرش بخشید، اما متاسفانه برادر بزرگتر ۱۳ روز بعد در اثر سانحه تصادف درگذشت. اتفاق افتاده که خانواده مقتول به شما بگویند که صدایتان از جای گرم در می آید، شما که جای ما نیستید؟ مادر من در سال ۷۸ به نوعی کشته شد. حتی نگذاشتیم کار به شکایت بکشد و بلافاصله رضایت دادیم، در نتیجه برای آنها که این حرف را می زنند، جواب دارم. به تازگی رضایتی گرفته اید که حالتان را خیلی خوب کرده باشد؟ به تازگی ۲ پرونده بسیار سخت را با موضوع قتل در لارستان به سرانجام رسانده ام. با یکی از مسئولان این شهرستان به خانه مقتول رفتیم. پدر بی تاب بود و مدام ناله و نفرین می کرد. آن مسئول عزیز که مرا همراهی کرده بود، آنجا را ترک کرد. من ماندم، استکان چای به دستش دادم و دست به صورتش کشیدم، حال و هوایش عوض شد. بعد از ۲۵ دقیقه رضایت را گرفتم و به آن دوست که در مراسم پیرغلامان حسینی بود زنگ زدم، گریه شادی مجال نمی داد حرف بزنیم. چه آرزویی دارید؟ آرزو دارم روزی برسد که با افزایش فرهنگ و عقل در این مملکت، دیگر شاهد اعدام نباشیم و گذشت در بین مردم بیشتر شود. قصاص حق خانواده مقتول است، اما آنها هم انگشت نما و در بین مردم به عنوان قاتل شناخته می شوند. سیدرضا موسوی که نزدیک به ۱۰۰ نفر را از پای چوبه دار به خانه برگردانده است، از همراهی بی دریغ همکارانش هم گفت، آنهایی که ۳ سال متوالی زمینه ساز کسب رتبه ممتاز کشوری در اخذ رضایت از اولیای دم را کسب کرده اند. موسوی با فروتنی خداحافظی می کند، میان دو لنگه در ناپدید می شود و ما را با بغض تلنبار شده ای تنها می گذارد، هیچ کدام نمی دانیم بعد از این گفت وگو حال مان خوب است یا بد!
دوشنبه ، ۲۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: افکار نیوز]
[مشاهده در: www.afkarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
گوناگون
پربازدیدترینها