محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846330246
فرید زکریا: مداخله روسیه در سوریه هم به نفع آمریکا است
واضح آرشیو وب فارسی:صدای ایران: به گفته مجری معروف شبکه سی ان ان و ستون نویس روزنامه واشنگتن پست، به رغم گلایه هایی که در آمریکا از انفعال در قبال سوریه در مواجهه با قاطعیت ولادیمیر پوتین در این کشور مطرح شده اند، باید اذعان کرد که در نهایت مداخله روسیه در سوریه به نفع واشنگتن نیز خواهد بود. به گزارش ایسنا، فرید زکریا، مجری معروف شبکه سی ان ان در ستون خود در روزنامه واشنگتن پست درباره واکنش نخبگان آمریکایی نسبت به مداخله روسیه در سوریه می نویسد: «ولادیمیر پوتین موجب شد تشکیلات سیاست خارجه آمریکا دچار غش وضعف شود. یک ستون نویس "قاطعیتی" را که موجب شده او در خاورمیانه در "صندلی راننده پشت فرمان" قرار بگیرد، تحسین کرد. یک دیپلمات کهنه کار هشدار می دهد: "این تنزل یافته ترین موقعیت نفوذ و مشارکت آمریکا در منطقه از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون است." یک کارشناس بدبین نیز می گوید: "از زمان پایان جنگ سرد در 25 سال پیش تاکنون روسیه هیچ گاه به این میزان جسور و واشنگتن هیچ گاه به این میزان سازش کار نبوده است." این درست است که مسکو تنها 25 سال پیش در سطح فعلی در خارج از مرزهایش مداخله گر بود. آخرین باری که مسکو دست به این اقدامات زد مربوط به اواخر دهه 1970 و دهه 1980 بود که به افغانستان حمله کرد و در چند کشور دیگر نیز مداخله کرد. در آن زمان مفسران همچون زمان حاضر این اقدامات را تحسین کرده و گفتند که این نشان می دهد مسکو در حال برنده شدن در جنگ سرد است. اما در پایان چه اتفاقی برای اتحاد شوروی افتاد؟ سیاست خارجه واشنگتن و نخبگان آن ذهنیتی به دست آورده اند که فعالیت ها را به جای "نتیجه" به اشتباه می گیرند. آنها فرض می کنند که هر بحرانی در جهان می تواند و باید با استفاده از اعمال قدرت آمریکا و ترجیحاً با قدرت نظامی حل شود. از نظر این ذهنیت شکست در انجام این کار معادل انفعال بوده و ضعف به وجود می آورد. براساس این منطق روسیه و ایران ارباب های خاورمیانه هستند. آمریکا به مدت 14 سال در افغانستان "در صندلی راننده پشت فرمان" قرار داشته است اما آیا این باعث قدرتمندتر شدن آمریکا شد؟ در دهه 1870 و 1880 قدرت های بزرگ اروپا درصدد به دست آوردن نفوذ در آفریقا که در آن زمان آخرین زمین بدون ادعا در جهان بود، بودند اما همه کشورهای اروپایی بجز یک کشور یعنی آلمان. صدراعظم خونسرد این کشور یعنی "اوتو وون بیسمارک" معتقد بود که چنین مداخله هایی باعث هدر رفتن قدرت آلمان و منحرف شدن توجه اش از چالش های راهبردی محوری اش خواهد شد. او هنگامی که با نقشه قاره آفریقا با هدف جلب توجه اش مواجه شد، پاسخ داد: "نقشه ای که شما از آفریقا دارید خیلی خوب است اما نقشه من از آفریقا در داخل اروپا است. در این طرف کشور ما روسیه و در طرف دیگر فرانسه قرار دارند و ما در وسط هستیم. این نقشه ای است که من از آفریقا دارم." تصور کنید مداخله جویان امروز در آمریکا موفق به اجرای طرح شان شوند و باراک اوباما اعمال زور را تشدید کرده و حکومت بشار اسد سقوط کند. نتیجه این کار چه چیزی خواهد بود؟ چند سرنخ به شما می دهم. واشنگتن سال ها قبل حکومت صدام را در عراق (همسایه مجاور سوریه با بسیاری از اختلافات فرقه ای و قبیله ای مشابه) سرنگون کرد. واشنگتن در عراق خیلی بیشتر از مداخله هایی که اکنون برای سوریه تقاضا می شود انجام داد و ضمن آنکه 170 هزار سرباز را در زمان اوج اشغال در این کشور مستقر کرد، نزدیک به دو تریلیون دلار هزینه برای آن صرف کرد. اما می بینیم که یک فاجعه انسانی پس از آن به وجود آمد و بالغ بر چهار میلیون غیرنظامی آواره و دست کم 150 هزار نفر کشته شدند. همچنین واشنگتن معمر قذافی را در لیبی سرنگون کرد اما تصمیم گرفت که محلی ها در این کشور آن را بسازند. نشریه نیویورکر به درستی نتیجه این کار را "یک زمین بایر جنگ زده" توصیف کرد. در یمن، آمریکا از تغییر رژیم و انتخابات جدید حمایت کرد اما نتیجه چه بود: یک جنگ داخلی که در حال چند تکه کردن این کشور است. کسانی که مطمئن هستند که مداخله بعدی آمریکا در سوریه باعث نجات جان انسانها خواهد شد دست کم باید صبر کنند و کمی به تبعات انسانی سه مداخله قبلی فکر کنند. من هنگام خواندن بیوگرافی هوشمندانه نیال فرگوسن از اوایل زندگی سیاسی هنری کیسینجر تعجب کردم که چطور حال و هوای امروز شبیه به حال و هوای دهه 1950 است. ما اکنون باور داریم که آن دهه نقطه عطفی برای آمریکا بود اما در آن زمان نخبگان سیاست خارجی آمریکا سرخورده بودند از این که واشنگتن چقدر منفعل است و در مواجهه با فعال بودن اتحاد شوروی فلج شده است. کیسینجر در ابتدای این کتاب که در سال 1961 تحت عنوان "اجبار برای انتخاب" منتشر شد، نوشته است: اگر 15 سال دیگر این چنین روند بدتر شدن موضع ما در جهان ادامه یابد ما به حد "دژ آمریکا" در جهانی که تا حد زیادی در آن به حاشیه رانده شده ایم، تنزل پیدا خواهیم کرد. چند سال قبل تر کیسینجر در کتاب دیگری تحت عنوان "تسلیحات هسته ای و سیاست خارجی" از استفاده تاکتیکی از سلاح هسته ای به منظور پاسخ به فعالیتهای اتحاد شوروی حمایت کرد. البته کیسینجر یکی از بدبینترین و با هوشترین این نخبگان بوده است. با نگاهی به گذشته در دهه 1950 می بینیم که این دهه آکنده از پیشنهادهای خطرناکی به منظور نشان دادن قدرت آمریکا بوده اند شامل سرنگون کردن جمال عبدالناصر در مصر، رویارویی های نظامی در مجارستان و استفاده از سلاح هسته ای در مناقشه بر سر تایوان. صاحب نظران آمریکایی خشمگین بودند از این که ویتنام شمالی و کوبا کمونیست شدند در حالی که آمریکا فقط نشست و این تحولات را تماشا کرد. اما در این بحبوحه اصرار بر مداخله، یک نفر یعنی رئیس جمهور دوایت آیزنهاور آرامش خود را حتی به قیمت از دست دادن محبوبیتش در نظرسنجی ها حفظ کرد (دولت کندی/جانسون انفعال آمریکا را به ویژه در کوبا و ویتنام از بین بردند و نتایجی فاجعه بار به بار آوردند.) من معتقدم که چند دهه بعد ما خوشحال خواهیم بود از این که باراک اوباما هم راه آیزنهاور را برای قدرت جهانی در پیش گرفت نه راه ولادیمیر پوتین را.»
یکشنبه ، ۲۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صدای ایران]
[مشاهده در: www.sedayiran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها