تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850123283
از هانی نوروزی یک پیام صادقیان نسازیم که متنفر از فوتبال باشد
واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
ورزش> لیگ برتر؛
از "هانی نوروزی" یک پیام صادقیان نسازیم که متنفر از فوتبال باشد
بازی تمام شد و کودک معصوم مانده بود باید بازی کودکانه اش را با دختر عمه اش ادامه دهد یا بیاید و بین این همه دوربین، مثل یک آدم بزرگ بایست و از پدرش بگوید. او هانی بود پسر هادی، کاپیتان فقید پرسپولیس.
به گزارش سرویس ورزشی "جام نیوز"، هانی معصومانه مانده بود بین پارادوکسی بزرگ. بین بازی با بادباک صورتی که دختر عمه اش در دست داشت یا ایستادن در جمع دوربین به دست هایی که می خواستند از او خیلی بزرگانه درباره بازی پرسپولیس و صبا بپرسند. سئوال هایی که گاه خیلی هم فنی می شد و درباره تاکتیک و سیستم بازی پرسپولیس هم بود که ما خبرنگاران انگار یاد گرفته ایم از همه همین چند سئوال را بپرسیم. او این بازی را هم تا تهش انجام داد. مثل تمام اتفاقاتی که در دو هفته گذشته برایش رقم زدیم. ما. همه ما، از دوستان و همبازی های پدرش تا ما رسانه ها. همه ما که برای نشان دادن اوج ارادت مان به هادی عزیز، سعی می کردیم خودمان را بیشتر غرق در بازی دادن هانی کنیم. هانی که فقط 6 ساله است. بازی با صبا هم به پایان رسید و حالا دیگر، احتمالا هانی یادمان می رود و غم تلخ از دست دادن هادی هم مثل هر غم و شادی دیگری، می رود تا به فراموشی سپرده شود. شاید یک بار برای چهلمین روز درگذشتش و شاید کمی بعد برای سالگردش و بعد هم که دیگر این غم برای همه به فراموشی سپرده می شود . می رود تا به تاریخ بپیوندد و تازه از حالاست که هانی می ماند و غم تلخ بی پدری در سن کودکی. او که حالا با هر بار شنیدن نام پدر، تمام این اتفاقات، همه این دوست داشتن های گاه تصنعی جلوی چشمش را می گیرند تا چهره خنده های هادی، بازی های پدرانه اش و دوستت دارم گفتن هایش. هانی می ماند و همه عموهایی که اسیر زندگی روزمره شان می شوند و دیگر نیستند تا مثل پروانه دورش بگردند. همه دوربین هایی که نیستند تا رویش زوم کنند. او می ماند و حقیقت تلخ زندگی جدید بعد از رفتن پدر. او می ماند و دنیایی خیالی که عموهای تصنعی در رویاهای کودکی این چند روزه برایش ساخته بودند. او که حالا همه ما رویای مان روزی است که شماره 24 بر تن داشته باشد، دینی به گردن مان دارد. اینکه روزی نرسد یکی شود مثل پیام صادقیان. پیام که همه ما او را می شناسیم. پیام که پدری داشت که یک قهرمان استانی بود. مثل هادی قهرمانی ملی نبود اما برای فوتبال ایران ، بازیکنی شناخته شده بود و روزگاری هزاران نفر به پای فوتبالش می ایستادند و هورا می کشیدند. بازیکنی که خیلی تلخ رفت و پیام یادگارش بود ، درست مثل هانی. حالا ما می مانیم و ساختن یک هانی متنفر از فوتبال ، مثل پیام دو سال قبل. پیام فوتبالش در 23 سالگی تباه شد چون او یک قربانی بود. قربانی نفرت از فوتبال. تنفری که در ناخودآگاهش از همه بی رحمی های ما فراموشکارها برایش شکل گرفته بود. حسن پدر پیام یکی از بهترین های فوتبال آذربایجان بود. مهاجمی سرعتی که ابراهیم افشار درباره اش می نویسد: «یکی از آنهایی بود که در مساحتی به اندازه یک دستمال کاغذی چند نفر را دریبل می کرد.» حسن صادقیان باید به ستاره ای در فوتبال سال های جنگ بدل می شد که یک آسیب دیدگی، ویلچرنشینی را سرنوشت زندگی اش کرد و سال های سخت بیماری با بی پولی گره خوردند. پیام 9 سالش بود که دیگر قسم راستش شده بود گفتن واژه «به روح پدرم». او که انگار همه استعداد پدر را به ارث برده بود و مادر زندگی اش را به پای پسر ریخت تا فوتبال بستری شود که او بتواند حق پدرش را پس بگیرد. پیام فقط 13 سال داشت وقتی که مرد شده بود، تیم ملی بازی می کرد و از فوتبال خرج یک زندگی را می داد. او فوتبال بازی می کرد، بهتر از همه همسن هایش هم بازی می کرد اما انگار فوتبال برایش با حسی از نفرت گره خورده بود که وقتی به پرسپولیس رسید، می خواست هر طور هست انتقام یک عمر سختی، تلخی تمام سال های کودکی اش را که فوتبال و بی رحمی اش از او گرفته بود، سال های حسرت بار نداشتن پدر و دیدن حسرت بار همه آنهایی که روزگاری برای پدر شیون می کردند، در آغوشش می کشیدند و رفتند تا در غبارها گم شوند. حالا هانی پیش روی ماست. او این شانس را دارد که هادی در سال های رونق فوتبال بازی کرده و شکر خدا، فقر را برای خانواده اش به ارث نگذاشته است. خوشحال است که خانواده مثل شیر در کنارش هستند و فضای شهرستان، کمک می کند تا او و هانا تجربه تلخ پیام و خواهرش را تجربه نکنند اما این دینی به گردن همه آنهایی است که در این چند روز فضایی رویایی را در ذهن هانی کوچک ساخته اند. آنها که برای تسکین دل خودشان، دنیایی دیگر را در ذهن این پسر کوچک شکل داده اند. آنها که حالا لحظه شماری می کنند برای گم شدن در غبار. بار دیگر این فیلم را ببینیم و بعد با هم فکر کنیم به روزهایی که احتمالا قرار است هانی را در رویاهای کودکانه اش رها کنیم، بی آنکه با خود فکر کنیم با دنیای این کودک معصوم چه کرده ایم./خبرآنلاین/110
۲۶/۰۷/۱۳۹۴ - ۱۳:۴۵
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[مشاهده در: www.jamnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
ورزش
پربازدیدترینها