محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830072384
افخمی: جنجال جدید می خواهم
واضح آرشیو وب فارسی:فرارو: قسمت سوم «هفت بازمی گردد» با جذابیت های ژورنالیستی معمول افخمی شروع شد. دوباه کنایه ای به «پاپاراتزی» انداخته شد. اما افخمی او را بی مزه دانست و دنبال سوژه ای جدید برای جنجال گشت و سرانجام افخمی و فراستی روبروی یکدیگر نشستند. به گزارش تسنیم، این هفته افخمی رو به فراستی کرد و گفت: موضوع این هفته برنامه در مورد فیلمسازهای جوانی است که فیلمهای خوب و موفق ساختند که جشنواره ها و مردم هم دوست شان داشتند. سه تا فیلم است: «شیار 143» ،«چند متر مکعب عشق»، «ماهی و گربه». در بازی بگو مگوی افخمی و فراستی! اینبار افخمی از فراستی می خواهد که راجع به این سه فیلم «حرف زیادی نزند» و در عوض همه ی کلاس آموزش نقدفراستی در مورد فیلمهای وایلدر، را پخش کند. حال آنچه می خوانید تنها بخشی از گفت وگوهای افخمی با نرگس آبیار کارگردان «شیار 143»، برادران محمودی سازندگان «چند متر مکعب عشق» و شهرام مکری کارگردان «ماهی و گربه». گفتگوی بخش اول فراستی با افخمی با این جمله فراستی درباره «چند متر مکعب عشق» به پایان رسید: «چند مکعب عشق» قطعا از «باران» بالاتر است، اداهای فیلم مجیدی را ندارد، اما برخی از اغراق ها و همین طور سکانس آخر فیلم را از پا انداخته است. نورپردازی سکانس آخر و این فیلمبرداری معقول که فقر را دائم در چشم نمی آورد و فاصله من را هم حفظ می کند شایسته ستایش است و نشان می دهد که با کارگردان بااستعدادی طرف هستیم. گفتگوی افخمی با برادران محمودی با این نریشن او آغاز شد: برادران محمودی یک سرمشق بی نظیر هستند برای جوانان ایرانی که می خواهند فیلم بسازند.دو جوان افغان که از فقر و تبعید و جنگ به اینجا رسیده اند. نگاه کنید و یاد بگیرید که فیلمسازی به پول پدر و کمک دولت و اسپانسر و پولدارهایی که خودشان می خواهند در فیلم باشند نیست، به یک برادر و یک رفیق است که بهش تکیه کنی و همیشه هم حاضر باشد خطر کند و دارو ندراش را بیاورد وسط. نوید محمودی خانه اش را که در 4 سال خرد خرد ساخته بود و همه داروندارش بود فروخت و با پولش «چند متر مکع عشق» را ساخت. نوید محمودی اعتقاد داشت که این دوره یک تفاوتی با دوره آنها داشته است و آن هم این است که ورود به سینما کمی شیک شده است. تعبیری که افخمی آن را به «لوس شدن» برگرداند. نوید ورود خود به سینما را با دیدن شخصیت «امیرو»ی دونده ساخته امیر نادری دانست و جدی شدن فعالیتش را از دوره دبیرستان دانست و نکته جالب را هم این دانست که برای نمایش فیلم «چند متر مکعب عشق» به ژاپن رفته است و آنجا یک هفته با امیرنادری بوده است. افخمی نحوه اجرای فیلم را در مواقعی به سینمای هند و پاکستان نزدیک دانست و این جور استناد کرد که پرداخت و اجرای با حس و حال و شور در برخی از صحنه ها و حتی استفاده غلیط از اسلومیشن، تناسبی با فیلمسازی جشنواره زده ایرانی ندارد و گفت: یک جور نترسی در پرداخت وجود دارد که قابل ستایش است. محمودی معتقد بود که ما باید به سینمایی برسیم که مربوط به خودمان باشد. ما نباید بخشی از خودمان را برای خوشامد جشنواره ها حذف کنیم. این پرشور و حال بودن و احساساتی بودن هم بخشی از ماست. نوید محمودی هم اضافه کرد: ما عادت داریم که فیلم ها را زندگی کنیم. ما از آن چیزی که به صورت حسی برای ما رخ می دهد نمی ترسیم و من همیشه اصرار داریم که جمشید از فضای اداری پرهیز داشته باشد و وارد آن نشود تا این ترس برای او غلبه نکند. نوید محمودی سپس، شرحی از روند ورود خودشان به تلویزیون و ساخت چند تله فیلم داد تا به ماجرای ساخت «چند متر مکعب عشق» رسید: سال 82 من برای یک کار اداری باید به افغانستان می رفتم. آنجا با جایی مواجه شدم پر از کانتینر و متوجه شدم که چنین اتفاقی برای یک دختر و پسر اتفاق افتاده است. من این قصه را به جمشید گفتم جمشید محمودی ادامه داد: این فیلم از ابتدا همین نام را داشت. هر چند در میانه کار تصمیم به تغییر نام به «عطر آهن» گرفتم. در آن دوران قرار به ساخت فیلم هم گرفتیم اما نشد. حتی در سال 85 ما پیش تولید فیلم را هم شروع کردیم اما باز هم صورت نگرفت و خیلی خوشحالم که این اتفاق نیفتاد تا سر وقتش ساخته شود. خیلی با حوصله و با دانش به کاری که می خواستیم بسازیم وارد کار شدیم و نتیجه چیزی شد که دیدیم.یکی از شانس های بزرگ مناین بود که نویدتهیه :ننده کار بود و همه دغدغعه های غیرمربوط به کار را از من دور می کرد افخمی برادران محمودی را نمونه خوبی برای جوانانی دانست که فکر می کنند به فیلمسازی: خوب است که جوانان عشق فیلمسازی بدانند که قضایا آن جوری که می گوید و از این حرف ها می زنند که آینده از آن شماست و چیزی ترسناک تر از شما وجود ندارد، برادران محمودی یک نمونه مثال زدنی از کسانی که جوان بودند و فقط با اتکا به جوانی شان از صفر شروع کردند و بالا آمدند و یکی از شانشسهای بزرگشان این بود که دو نفرند که می توانند به هم اعتماد کنند. از جایی که حتی نمی توانستید آروزی فیلمساز بودن را داشته باشید شروع کردید و امروز به اینجا رسیدید. نوید محمودی گفت: ما آدم های قشر متوسط رو به پایین، چاره ای جز موفق بودن نداریم. من از همان دوران نوجوانی هیچ وقت به این نرسیدم که ما کاری را نمی توانیم انجام دهیم. ما همیشه این سخت بودن را اول کارها می گذاریم و بعد می رویم جلو. افخمی معتقد است که فرآیند پیچیده فیلمسازی، بیشتر از هر چیز نیاز به یک پشتوانه تجربی سخت و زحمت کشیده از زندگی دارد و در این بخش از گفتگو به زندگی برادران محمودی پرداخت که چگونه این مسیر را طی کرده اند. در بخش دیگری از گفتگو فرآیند ساخت «چند متر مکعب عشق» تشریح شد. نوید محمودی گفت: برای پیدا کردن لوکشینی که تعداد زیادی کانتینر داشته باشد زیاد تلاش کردیم، بعد از پیدا کردن لوکشین ما یک بار فیلم را شروع کردیم و سه جلسه هم فیلمرداری کردیم و بعد فیلم را متوقف کردیم. جمشید محمودی گفت: ما از وسط های روز اول فهمیدم که فیلم دارد به سمت دیگری می رود. دلایلی مختلفی داشت. مثلا بازیگر نقش اول مردم، یک نابازیگر افغانستانی بود که توانایی بازی نداشت و من هم توانایی بازی گرفتن از او را نداشتم.علاوه بر آن ما سعی کرده بودیم فیلم را ارزانتر و با افراد کم تجربه تر بسازیم. این مساله به علاوه دلایل دیگر باعث شد که من حال بدی پیدا کنم. به نوید زنگ زدم و این از آن جاهایی بود که نوید کاملا من را درک کرد و حتی به خاطرم هست که گفت حتی به لحاظ صرفه اقتصادی هم اینکه بعد از سه جلسه کار را نیمه تمام بگذاریم بهتر است از اینکه فیلمی بسازیم که به درد نخورد.خلاصه 10 روز وقفه انداختیم تیم را تغییر دادیم و نادر فلاح را هم به کار اضافه کردیم. نادر فلاح هم ابتدا قرار نبود که این نقش را بازی کند. اما خودش خواست عبدالسلام را بازی کند. من به دلیل درست بودن لهجه دوست داشتم که یک بازیگر افغانستانی، این نقش را بازی کند و قبول نکردم، اما بعد از خوابیدن فیلمبرداری، متوجه شدم که این نقش برای نادر فلاح است. افخمی توضیح داد: دقیقا کاری را کردید که باید انجام می دادید.الزامی وجود ندارد که فیلمبرداری در مدت زمان محدودی انجام شود. این گروه های کوچک و محدود، به شرطی که رعایت صرفه جویی انجام شود می توانند در مدت زمان های طولانی فیلمبرداری را انجام دهند و این اتفاقا برگ برنده گروه های کوچک و جوان است. جمشید محمودی اضافه کرد: آن چیزی که همه بچه ها را با فیلم همراه کرد، فیلمنامه بود. بچه ها همه فیلمنامه را خیلی دوست داشتند و وقتی می آمدند و می دیدند که فضای خروجی کار هم خیلی شبیه به فیلمنامه است خیلی انرژی می گرفتند و همراه می شدند. افخمی معتقد بود که فیلمبرداری و طراحی صحنه فیلم هم مثل بقیه اجزای آن از قبلی تدوین و ... غیرمنتظره و جالب توجه بوده است. محمودی توضیح داد: من یکسری اصول اولیه برای قاب ها و حرکتی ها در نظر گرفته بودم و با مرتضی غفوری، مدیر فیلمرداری کار به یکسری کلیات رسیده بودم که نتیجه کار غفوری هم به نظرم درخشان بود.در مورد طراحی صحنه ، هم ما این راهروهای بین کانتیرها را چیده بودیم، خیلی ها خیال می کنند که این ها وجود داشت. طراحی صحنه در این جور جاها زحمت خیلی زیادی کشیدند. در خورد کانتینر هم ما خیلی سختی داشتیم. بقیه لوکشین های فیلم قابلیت گرفتن قاب های زیبا داشت. جمشید محمودی در پایان گفت: خیال می کنم زحمات بچه ها در جشن ها و جشنواره های سینمایی دیده شد. پیش از گفت وگوی بهروز افخمی با نرگس آبیار، واکنشها و حال و هوایی که فیلم «شیار 143» در جشنواره سی و دوم فیلم فجر ایجاد کرده بود باز خوانی شد. افخمی در سوال اولش به یادداشتی که در مورد این فیلم نوشته بود اشاره کرد و گفت: «شیار 143» مولفه هایی را دارد که در یک فیلم ترسناک می شود دید. شکل مستند دارد و موضوع انتظار برای یک حادثه وحشتناک دارد و ترسی دارد که بیشتر برای زن ها قابل حس است. برای همین است که با یک نوع حس آزار نسبت به تماشاچی، جذابیت هایش را پیدا می کند. نظرتان در مورد این برداشت چیست؟ آبیار که به قول افخمی کمی از این تعریف جا خورده است گفت: زیاد به ترسناک بودن فیلم فکر نکردم ولی سعی کردم رنجی که وجود دارد را تصویر کنم. افخمی سوالش را جور دیگری می پرسد: آلفرد هیچکاک می گوید به فیلمسازان جوان توصیه می کنم که از شکنجه دادن زن ها در فیلم غافل نشوند. واقعا هر فیلمی که زن عذاب می کشد در ایجاد سمپاتی بین تماشاچی ها موفق تر است. اما فکر می کنم که در فیلم جدیدتان قهرمان یک مرد است؟ آبیار جواب داد: نه اتفاقا بچه است. افخمی هم سریع می گوید: خوب آن هم فرمول موفقیت را دارد. آبیار ادامه داد: ولی فکر می کنم «شب یلدا» اقای پوراحمد هم مردی را نشان می دهد که عذاب می کشد. افخمی می پرسد: مگر «شب یلدا» فیلم موفقی بین تماشاچی است؟ آبیار هم گفت: حداقل مخاطبان نخبه و روشنفکران از این فیلم خوششان آمد. افخمی هم که دو هفته ای است موضوع مخاطب روشنفکر را از تماشاچی اصلی سینما جدا کرده است گفت: نه! مخاطب عام! منظورم تماشاچی معمولی است. اینجا بود که آبیار حرفش را پس گرفت و گفت: این درست است که رنج برای زن یا بچه، احساس تراژیک تری در بین مخاطب ایجاد می کند. آبیار در بخش دیگری از این گفت وگویش در مورد کمبود ژانر ترسناک در سینمای ایران گفت: این که فیلمسازان ما سراغ ساخت فیلمهای ترسناک نمی روند برای این نیست که توانمندی اش را ندارند چون فیلمهای خوبی در گونه های دیگر هم ساختند. ولی در سینمای ایران یک هدف و رسالتی تعریف شده است که باید محتوا داشته باشد و این سوال است که حالا مخاطب بیاید سینما و بترسد که چی بشود؟ کارگردان «شیار143» با نگاهی آسیب شناسانه به سینما گفت: اگر یک بستر فرهنگی فراهم شود تا بچه های دبستانی ساعتی را برای دیدن فیلم یا کتابخوانی خارج از موضوعات درسی داشته باشند. این باعث فراگیری می شود و خیلی بهتر از این است که دایره محدودی داستان بنویسند و خودشان داستان بخوانند. در ادامه تصاویری از پشت صحنه فیلم «نفس» تازه ترین اثر نرگس آبیار پخش شد. تصاویری که فیلمبردار از تصویر برداری مستندگونه فیلم صحبت کرد و اینکه قرار است «نفس» از زوایه دید کودک فیلم روایت شود. گویا ایوبی رئیس سازمان سینمایی به پشت صحنه فیلم «نفس» رفته بوده است. او در مورد پروژه جدید نرگس آبیار گفت: برگشت گذشته و ان هم در مقطع حساس سالهای 55 تا 62 نیاز به جرات و شهامت دارد. نمایش مراسم های چون عزاداری عاشورا در یزد آن سالها، فیلم را جذاب و باور پذیر کرده است. افخمی در گفت وگویش با شهرام مکری کارگردان «ماهی وگربه» به نقاشی های کرنلس اشر اشاره کرد و گفت: «ماهی و گربه» می توان جزو فیلمهای ترسناک دانست. اگر چه ترسی هست مربوط به وهم عمیق از بودن است یا آدمهایی که در یک دور زمانی افتادند. به نظم کوششی است برای معادل یابی کردن از کارهای گرافیکی که کرنلس اشر که محدوده دایره از جنس همین کوشش است. مکری گفت: «ماهی و گربه» قرار است یک فیلم شبیه فیلمهای ترسناک باشد. این هم شاید به خاطر شباهت به تابلوهای اشر است. حس ترسی که زمان کارکردی پیدا کند که هر چقدر جلو می رویم هنوز در جای خودت باشی. کارگردان «ماهی و گربه» با اشاره به اینکه فیلمش در مولفه های ژانر ترسناک قرار دارد گفت: بعد از یک ساعت اول فیلم «ماهی و گربه» هرچه جلوتر می رود باید این حس را به مخاطب منتقل کند که این «حس ترس»، ترس از آدم بدها نیست بلکه ترس از موقعیت و شرایطی است که فیلم به تصویرش می کشد. افخمی گفت: یعنی ترس از موقعیت پارادوکسال زنده بودن. اینجا بودن و آنجا نبودن و در این لحظه بودن و در لحظه دیگر نبودن. مکری هم گفت: بله همینطور است. البته این تعریف گریزی، مثل همین بودن یا نبودن را می خواستم در فیلم نشان دهم. یعنی همین که فیلم ترسناک باشد و هم ترسناک نباشد. اینکه هم رئالیستی باشد و هم سورئالیستی باشد. این همان موقعیت پاردوکسیال زمان در نقاشی های اشر هم است. مکری به ساخت فیلم کوتاه «محدوده دایره» اش هم اشاره کرد و اینکه قرار است در موزه آثار مربوط به نقاشی های اشر ثبت شود. او همچنین گفت: اشر در مورد نقاشی هایش گفته که فقط در در دو بعد امکان دارد و نمی شود در دنیای سه بعدی آن را تعریف کرد. ولی وقتی محدوده دایره را می ساختم به این فکر می کردم که آیا اشر به سینما فکر هم کرده یا نه؟ تمام سعی من در «ماهی و گربه» و «محدوده دایره» این بود که بتوانم نشان دهم. کارگردان «ماهی و گربه» گفت: یک ماه جلسه دورخوانی بازیگران «ماهی و گربه» طول کشید. بعد داخل لوکیشن رفتیم و به مدت یک ماه تمرین کردیم و بعد از آن شروع به فیلمبرداری کردیم. در دو روز اول فیلمبرداری به مشکل خوردیم. مثلا در بازیها تا دقیقه 80 می رفتیم و مجبور می شدیم کات بدهیم. روز سوم فیلم برداری هم بارندگی شد ولی روز چهارم برداشت اصلی فیلمبرداری ما بود. وی درمورد ضرورت سکانس پلان بودن «ماهی و گربه» گفت: پاشنه آشیل این فیلم ها این جاست که که فکر می کنید که طور دیگری هم می شود قصه فیلم را تعریف کرد و من تمام سعی ام این بود که قصه ای باشد که فقط با سکانس پلان ساخت. مکری در مورد فیلم بعدیش هم گفت: فیلم بعدی که قرار است در زمستان بسازم، آن بخش معمای موجود در ژانر ترسناک را بیشتر خواهد داشت. ژانر ترسناک از جمله ژانرهای مورد علاقه من است.
شنبه ، ۲۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرارو]
[مشاهده در: www.fararu.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها