تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835615844
عضو حزب اتحاد ملت در گفت‌وگو با روزنامه آرمان: دولت به هیچ عنوان نباید وارد دسته‌بندی‌های حزبی شود
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: عضو حزب اتحاد ملت در گفت‌وگو با روزنامه آرمان:
دولت به هیچ عنوان نباید وارد دسته‌بندی‌های حزبی شود
کیانوش‌راد در گفت‌وگو با روزنامه آرمان تصریح کرد: دولت به هیچ عنوان نباید وارد دسته‌بندی‌های حزبی شود، این بزرگ‌ترین اشتباه دولت است که بخواهد از جریان خاصی حمایت کند.
به گزارش گروه فضای مجازی خبرگزاری فارس، روزنامه آرمان امروز شنبه 94/7/25 گفت و گویی با کیانوش‌راد، عضو حزب اتحاد ملت ایران اسلامی انجام داده که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید: اصلاح‌طلبان با چه کیفیت و ماهیتی قصد دارند در انتخابات مجلس شورای اسلامی شرکت کنند؟ آنچه اصلاح‌طلبان در انتخابات مجلس آینده دنبال می‌کنند شکل‌گیری مجلسی مستقل و در راستای منافع ملی و با خصیصه مبارزه با فساد برای تقویت تأمین درخواست‌های مردم است. شکل‌گیری مجلسی که تحت عنوان مجلس اصلاحات از آن یاد می‌شود برای اصلاح‌طلبان یک ایده‌آل است اما واقعیت این است که شرایط فعلی شاید اجازه تحقق چنین امری را به دلایل مختلف ندهد. یک فعال سیاسی همواره به حداکثر‌سازی مطالبات خود می‌اندیشد اما این حداکثر‌سازی در چارچوب‌های معقولات و محدودیت‌ها شکل عملیاتی و عینی به خود می‌گیرد. به همین دلیل با توجه به مجموعه دلایلی که در حال حاضر وجود دارد از جهات گوناگون مانند نوع نگاه به مدیریت اجرایی و چه از نظر نیرو‌ها و جریان‌های درونی اصلاح‌طلبان و چه از نظر اولویت‌های اجتماعی و اقتصادی، در حال حاضر باید راهی را انتخاب کرد که بتوانیم با شعارهای حداقلی به یک اجماع حداکثری برای حمایت از دولت اعتدال دست یابیم. تجربه سال 92 تجربه خوبی برای اتحاد و تحقق پیروزی بود اما همواره تجربه‌ها در عمل مقدمه تصمیم‌گیری‌ها نخواهد شد. در بسیاری از مواقع به‌رغم وجود تجربیات و درک ضرورت‌ها با انتخاب مولفه‌های گوناگون تصمیم و اقدام از حالت اتحادی و ائتلافی خارج می‌شود و بعضا با اشتباه در تصمیم‌گیری عملا زمینه موفقیت جناح مقابل فراهم می‌شود. این اتفاق در سال84 در جناح اصلاح‌طلب و در سال 92 در جناح اصولگرا رخ داد. در سال84 تفرق ما باعث تمرکز آرا و موفقیت آنها شد و در سال92 تفرق جناح اصولگرا و اتحاد ما باعث تجمیع آرا به سمت آقای روحانی شد. در انتخابات مجلس نیز اصلاح‌طلبان باید تجربه سال92 را لحاظ کنند. به اعتقاد من در تهران به دلیل اینکه بافت سیاسی در جامعه شهری وجود دارد دستیابی به یک ائتلاف در میان اصلاح‌طلبان و پیروزی آنها قابل تصور است اما در برخی شهرستانها رای افراد بعضا نه بر مبنای رای سیاسی بلکه بر مبنای رای قومی است که با دقت و فداکاری بیشتر نیروهای سیاسی قابل دستیابی است. * برخی از اصلاح‌طلبان مذاکراتی را با اعضای شورای نگهبان انجام داده‌اند. این مذاکرات می‌تواند ثمربخش باشد؟ مذاکره با شورای نگهبان در هر شرایطی خوب و مثبت تلقی می‌شود و اشکالی ندارد اما این مذاکرات در صورتی نتیجه‌بخش خواهد بود که نوعی اعتماد میان نیروهای فراجناحی با نیروهای سیاسی به وجود آمده باشد یا حضور و تاثیر اجتماعی جریان‌های جمعی به شکلی باشد که قصد تعامل وجود داشته باشد. وظیفه شورای نگهبان عمل در چارچوب قانون است. شورای نگهبان چارچوب‌های اولیه بررسی صلاحیت را حتما باید انجام دهد و افراد را در معرض رای عمومی مردم قرار دهد. در بررسی صلاحیت‌ها باید بررسی با نگاه حقوقی صورت بگیرد. به هر حال نیروهای سیاسی باید با تدوین برنامه‌های چندگانه وارد عرصه انتخابات شوند. تحریم انتخابات هیچ‌گاه در دستور کار اصلاح‌طلبان نبوده و در این دور تصور می‌شود با حضور دولت آقای روحانی و واقع‌بینی سیاسی جناح‌های اصلاح‌طلب می‌توانیم در انتخابات حضور جدی داشته باشیم و اگر مجلس آینده مجلسی باشد که در چارچوب حمایت از دولت اعتدال گام بردارد برای اصلاح‌طلبان مجلس مطلوبی خواهد بود. اگر نیروهای نخبه اصلاحات به هر دلیلی نتوانند در انتخابات شرکت کنند، در این صورت استراتژی اصلاح‌طلبان چگونه خواهد بود؟ به هر حال ما باید تلاش خود را در چارچوب واقعیت‌ها انجام دهیم. به اعتقاد من جامعه سیاسی ایران نیروهای سیاسی زیادی را تربیت کرده و دست ما از این جهت خالی نخواهد بود. ممکن است برخی افراد شناخته شده اصلاح‌طلب تأیید صلاحیت نشوند اما به نظر می‌رسد نیروهای باتجربه و متخصص زیادی وجود دارند که نگاه اصلاح‌طلبی دارند و می‌توان از آنها حمایت کرد. البته در پیروزی چهره‌های غیرآشنا ممکن است موفق نشویم و این یک مسأله است و شاید ما نتوانیم افراد متخصص، باتجربه، کارآزموده و باصلاحیت اما غیرمشهور را به نحوی مطرح کنیم که رای کافی را از مردم اخذ کنند اما در مجموع جریان حامی دولت و شعار حمایت از دولت شعار تاثیرگذاری در میان مردم است و مردم از نگاه افراطی دوری می‌کنند و سعی دارند با حمایت دولت فعلی شرایط بهتری را برای دولت خود رقم بزنند. نقش احزاب در انتخابات آتی چگونه است؟ احزاب سیاسی در جامعه ایران نقش تجمیع‌کننده را ایفا می‌کنند. در برخی از شهرها نقش احزاب سیاسی پررنگ است. برای مثال در دوره ششم مجلس جریان سیاسی حتی در شهرستانها بسیار تاثیرگذار بود، به این دلیل در بسیاری از مناطق قومی ملاک رای دادن مردم قومیت کاندیدا نبود بلکه به تفکر آنها می‌نگریستند. در این دیدگاه فقط میزان تعهد کاندیداها در تأمین منافع مردم سنجیده می‌شود و ملاک ارزیابی قرار می‌گیرد. آنچه توسعه سیاسی را تضمین می‌کند نهادینه شدن نگاه حزبی در تأمین و تقویت منافع ملی است. در برخی از دوره‌ها که فضای سیاسی گسترده است گرایشات قومی ضعیف می‌شود اما در دوره فعلی گرایشات سیاسی تا حدی کمرنگ‌تر از دوره دوم خرداد است. در نتیجه ممکن است گرایشات قومی در این دوره تاثیر بیشتری در نتیجه انتخابات بگذارد. در برخی از دوره‌ها وضعیت چنین بود و در برخی از شهرها هم وضعیت این‌چنین است؛ برای مثال در شهر‌هایی مانند تهران، شیراز، تبریز و تا حدی مشهد به دلیل یکدستی بافت جمعیتی رای سیاسی بیشتر تاثیرگذار خواهد بود. اما در برخی از شهرها گرایش‌های قومی به شکلی است که رای سیاسی تاثیر کمتری خواهد داشت؛ یعنی اگر کاندیدایی دارای میزان قابل توجهی از رای قومی باشد و رای سیاسی نیز داشته باشد در آن صورت این هم‌افزایی معنی‌دار خواهد شد و فرد می‌تواند به مجلس راه یابد. در نتیجه در استان‌هایی که بافت، بافت قومی است حتما اصلاح‌طلبان باید با تکیه بر این مولفه‌ها دست به انتخاب بزنند. اینکه فردی را بدون پشتوانه رای قومی و صرفا از جهت سیاسی و فرهنگی حمایت کنیم، قطعا در این‌گونه شهرها نتیجه‌ای نخواهد داد. کاندیداها حتما باید میزان قابل توجهی از رای قومی را داشته باشند و بعد اصلاح‌طلبان از آنها به عنوان کاندیدای اصلاح‌طلب حمایت کنند. این تصمیم می‌تواند تصمیم هوشمندانه‌ای باشد. در استان‌ها گروه‌های سیاسی ضعیف‌تر و موسمی هستند و صرفا در ایام انتخابات فعال می‌شوند و کارکرد صرفا انتخاباتی دارند و جریان آموزش نیرو‌سازی جذب آموزش و هدایت را کمتر دنبال می‌کنند. به این دلیل نقش احزاب سیاسی نیز در برخی از شهرستانها نقش پررنگی نیست. پیگیری‌های رئیس دولت اصلاحات و تشکیل شورای راهبردی در استان‌ها و حضور شورای هماهنگی و کوشش جریان اصلاح‌طلب به‌طور کلی به کاهش برخی از سلایق موجود بین اصلاح‌طلبان، حرکت بسیار خوبی است. ایجاد شورای عالی سیاستگذاری می‌تواند مجموعه‌ای از نیروهای احزاب و شخصیت‌های غیرحزبی را در کنار هم داشته باشد تا این مجموعه بتواند در استان‌ها نیز نقش خوبی را ایفا کند. دولت و بدنه دولت در جریان انتخابات باید چه سیاستی را اتخاذ کند؟ دولت به هیچ عنوان نباید وارد دسته‌بندی‌های حزبی شود. این بزرگ‌ترین اشتباه دولت است که بخواهد از جریان خاصی حمایت کند. در استان‌ها نیز نباید استاندار یا مشاوران استاندار در جهت ایجاد گروه‌هایی برای تاثیرگذاری در انتخابات فعال شوند. دولت، استانداری‌ها و فرمانداری‌ها وظیفه اجرای انتخابات را باید برعهده داشته باشند. استانداران نباید خارج از چارچوب‌های قانونی خود در انتخابات تاثیر بگذارند. حرکت در چارچوب‌های قانونی انتخابات می‌تواند نشاط و پویایی این رخداد ملی را در پی داشته باشد. به باور من دولت باید به صراحت و با دستور قاطع از ورود مسئولان اجرایی به انتخابات جلوگیری کند تا احساس امنیت برای مجموعه نیروهای سیاسی اعم از اصولگرا و اصلاح‌طلب را به وجود آورد. تفرق در سال‌های 84 و92 برای اصلاح‌طلبان و اصولگرایان مضراتی را به همراه داشت. ممکن است احزاب اصلاح‌طلب و اصولگرا هر کدام روزی به حزب یا جبهه واحد اصلاحات یا اصولگرا تبدیل شوند؟ حرکت به سمت فضای سیاسی کاملا دو حزبی فواید و مضراتی را به دنبال دارد که البته فواید آن در مجموع بیشتر است. از جمله اینکه تفرق آرا بین یک جبهه از جمله اصولگرا و اصلاح‌طلب را می‌تواند زیاد کند. دومین حسن آن این است که امکان تحرک احزاب حاکم را زیاد می‌کند؛ یعنی در واقع در حزب حاکم به از بین بردن گرایش‌ها و زیرمجموعه خود منجر نمی‌شود و امکان بازی رقبای سیاسی را فراهم می‌کند و این می‌تواند یک حسن باشد و جامعه از صف‌بندی دوجناحی خارج می‌شود و امکان جناح‌های دیگر هم برای عرض‌اندام فراهم می‌شود. اما واقعیت این است که در عمل سیاسی و اجتماعی به هر حال از دو یا سه جریان کلی دیدگاه‌ها قابل جمع‌بندی هستند و می‌توان سایر گرایشات خرد‌تر را در زیرمجموعه کلان‌تر وارد کرد. به هرحال اینکه یک حزب به اقتصاد آزاد می‌اندیشد، اینکه به گسترش روابط و ارتباط با جهان پیرامون خود می‌اندیشد یا یک رویکرد بسته، اینکه به رأی مردم به عنوان رای اصیل و واقعی و تعیین‌کننده در همه امور در کشور نگاه می‌کند یا تبصره‌ای بر آن می‌زند اشکالاتی است که در حال حاضر وجود دارد ولی راهی جز این نیست که در داخل کشور نیز یک جبهه اصلاح‌طلبان را داشته باشیم که به مرور به سمت یک حزب اصلاح‌طلب با وجود فراکسیون‌های مختلفی در درون خود حرکت کنیم، مانند ایالات متحده که در حزب دموکرات فراکسیون‌های مختلفی دارند و افراد مختلف کاندیدا می‌شوند. رقابت‌های درون‌حزبی شکل می‌گیرد و در نهایت منجر به معرفی یک کاندیدای واحد می‌شود. در جناح مقابل هم به همین شکل و در نهایت نمایندگان دو حزب حاکم روبه‌روی هم قرا می‌گیرند و مردم تکلیف را مشخص می‌کنند. در ایران هم ما به مرور به این سمت خواهیم رفت و شاید ایجاد ائتلاف‌هایی که امروز حول رئیس دولت اصلاحات شکل گرفته تا حدی ما را به این مسیر ببرد و تسهیل کند که تصمیم‌گیری‌ها از قواعد دموکراتیک در درون خود برخوردار شود. دو دسته شدن احزاب و اختلافات حزبی بعد از اختلافات درون جناحی چه ثمرات یا معایبی را با خود به همراه دارد؟ احزاب یا بر اساس یک مرام حزبی خاص شکل می‌گیرند یا بر اساس منافع خاص دور هم جمع می‌شوند. در حرکت‌های این‌چنینی با توجه به تجربه احزاب در ایران این احزاب تجربه انشعاب بیشتری دارند، به دلیل اینکه نوع نگاهشان ممکن است اشتباه باشد و امکان کار کردن کسی با کسی یا گروهی با گروه دیگری را سلب کند. به همین دلیل انشعاب در این احزاب معمولا شکل می‌گیرد. البته گاه با روندی آرام و گاه با روند خشن یا براساس منفعت‌های احزاب شکل می‌گیرد که آن منفعت‌ها را باز به دو دسته منفعت‌های کلی و خواست عمومی یا منفعت‌های مادی می‌توان تقسیم کرد. همه احزابی که منفعت‌های ملموس مادی دارند سعی می‌کنند با عمومی‌سازی خواسته‌های خود، نمایی از خواسته‌ها و شعارهای فرا‌تر از منافع مادی را مطرح کنند. به هر حال در درون احزاب اگر اختلاف به معنی تعیین اولویت‌ها برای پیشبرد برنامه‌ها باشد، اولویت‌های متفاوت تشخیص داده می‌شود و در یک چتر کلی و دموکراتیک با هم بحث کرده و اختلاف نظر‌ها کنار گذاشته می‌شود که یا رأی اکثریت حاکم می‌شود یا اینکه میزان همکاری و اشتراک نظر به حدی کاهش پیدا کند که منجر به جدا شدن عده‌ای از حزب شود این در حالت عادی خیلی اشکالی ندارد، اشکال آنجاست که مسأله جاه‌طلبی‌های بیش از حد افراد و خواسته‌های شخصی آنها باعث ایجاد اختلاف‌ها شود. این موضوع را در روابط عادی افراد هم می‌توان دید و یک حلقه دوستانه چند نفره هم در صورت ایجاد جاه‌طلبی‌های بیش از حد و منیت‌ها ممکن است متلاشی شود و از هم فروبپاشد. به هر حال ما باید به سطحی از روابط برسیم که با شفاف بیان کردن دیدگاه‌های خود با یک فضای تعاملی دموکراتیک با هم به رقابت‌های درون حزبی نیز بپردازیم و این لزوما امر منفی‌ای نیست ولی اولویت‌های اساسی را باید مد نظر قرار دهیم تا با رد اختلافات درون تشکیلاتی بتوانیم تشکیلات را حفظ کنیم و در راستای آن حرکت کنیم. احساس‌گرایی، غیرعاقلانه رفتار کردن، ترجیح منافع زودهنگام به منافع بلندمدت‌تر، میل به لیدر شدن و نفر اول بودن و در شورای مرکزی بودن یکی از مشکلات احزاب در جامعه ایران است. همیشه کسانی که در یک فعالیت حزبی شرکت می‌کنند دوست دارند عضو شورای مرکزی شوند و خود همین ایجاد مشکل می‌کند. به محض اینکه این شخص نتوانست به شورای مرکزی راه یابد استعفا می‌دهد و کناره گیری می‌کند. این موارد از مشکلاتی است که واقعا وجود دارد و باید نسبت به رفع آن کوشید. اختلاف فکری و تعیین اولویت‌ها در درون یک حزب می‌تواند مطرح شود اما در زیر چتر حزب همه باید در راستای برنامه‌های حزب حرکت کنند، این درحالی است که نوع رفتار حزبی بعضا ممکن است با توجه به دیدگاه‌های شخصی اعضای حزب، آنها را از هم جدا کند و باعث نارسایی در تعیین و به سرانجام رسیدن برنامه‌های حزب شود و در درازمدت انشعاب حزبی را موجب شود. به هر حال می‌باید در فعالیت خود توجه داشته باشیم اختلافی که در حال حاضر در درون احزاب شکل می‌گیرد با سال‌های اولیه انقلاب متفاوت است. همان‌گونه که رفتار‌ها و کنش‌های سیاسی امروز با کنش‌های سیاسی گذشته متفاوت است فعالیت‌های حزبی هم متفاوت است. امروز دیگر کسانی که به حزب ورود پیدا می‌کنند این انتظار را دارند که حزب برای آنها کاری کند و این در یک حد معقول هم اشکالی ندارد. به هر حال وظیفه یک حزب، شناسایی، جذب، آموزش، هدایت و به‌کارگیری اعضا در عرصه‌های اجرایی و سیاسی است. حزب یک مدرسه نیست که افراد با ورود به آن تنها آموزش ببینند. حزب معطوف به قدرت است. حزب تشکیل می‌شود تا بتواند به تجمیع منافع افراد بپردازد و با گرفتن قدرت و دولت، افراد خود را برای پیاده کردن آرمان‌های خود در بدنه اجرایی دولت قرار دهد تا بتواند آن اهداف را عملی کند. برای مثال اگر رئیس جمهور بر اساس شعار‌ها و برنامه‌های مشخص از مردم برگزیده شده، برای عمل به وعده خود باید افرادی را به عنوان وزیر، استاندار و فرماندار انتخاب کند که معتقد به آن برنامه‌ها باشند و در راستای آن برنامه‌ها حرکت کنند. اگر قرار باشد رئیس جمهوری انتخاب شود و بدنه اجرایی مسیر را خلاف شعار و برنامه رئیس جمهور دنبال کند نقض غرض خواهد بود؛ پس دلیل اراده جمعی بر انتخاب رئیس جمهور چه بوده است؟ حال اگر حزبی هم به دنبال پیاده کردن برنامه‌های خود است و این حزب به موفقیتی دست یابد قاعدتا باید نیروهای خود را که در فرایند حزبی آموزش‌های لازم را به آنها داده جذب کند. پس تا یک حد معقول و طبیعی است افرادی که درون حزب می‌آیند امید دارند که حزب از آنها در بدنه اجرایی استفاده کند اما مشکل آنجا آغاز می‌شود که زیاده‌خواهی‌ها اساس یک کار مشترک را از بین ببرد. اینکه فکر کنیم افرادی که وارد حزب می‌شوند مثل گذشته برای آرمان‌های خود وارد حزب شده‌اند خارج از واقعیت است. جوان‌هایی که به حزب می‌آیند نیامده‌اند که زندگی و تحصیلات خود را در راه حزب هزینه کنند. امروز چنین امکانی وجود ندارد، چون مسئولان حزبی باید به این نکته توجه کنند که نیروهایی که به حزب وارد می‌شوند از حزب هم توقعاتی دارند؛ آنها می‌خواهند در یک داده و ستانده برای حزب فعالیت کنند و از سوی دیگر از حزب پاداش‌هایی را دریافت کنند. به این دلیل سازوکار‌های حزبی ما مقداری مبتنی بر تامین منافع افراد باید طراحی شود و در این مسیر به جذب نیروهای صادق و وفادار اقدام کرد تا بتوان به حرکت در مسیر برنامه‌های حزب و اجرا شدن آنها امیدوار بود. آیا نبود تحزب در ایران باعث حضور احمدی‌نژاد در رأس هرم مدیریت اجرایی شد؟ خیلی ارتباط وسیعی وجود ندارد. به هر حال احمدی‌نژاد هم سعی می‌کرد مجموع نیروهایی را که همراهش هستند وارد سیستم تشکیلاتی خود سازد. گرچه احمدی‌نژاد یک حزب نداشت اما وی یک گروه و دسته‌ای داشت که بر اساس روابط مشخص و افراد مشخص مانند مشایی و ثمره هاشمی و افراد جوان که وارد سیستم اجرایی می‌کردند تشکیل شده بود. بعضا به افرادی مسئولیت داده می‌شد که سابقه مدیریت نداشتند اما به صرف ارتباط با احمدی‌نژاد وارد سیستم اجرایی می‌شدند. تنها نکته‌ای که می‌توان گفت این است که وقتی فعالیتی مبتنی بر کار جمعی و کار حزبی شود و حزب هم کارکرد واقعی خود را دقیقا اجرا کند آن‌گاه افراد در هنگام به کار بردن آنها در بدنه اجرایی با تکیه بر عقل جمعی حزب و شناختن قابلیت‌های واقعی فرد اقدام می‌کنند. اشکال رویکرد احمدی‌نژاد آن بود که تصمیمات فردی می‌گرفت. وقتی تصمیمات فردی صورت بگیرد شناخت فرد باعث به‌کارگیری آنها می‌شود اما در فعالیت حزبی شناخت مجموعه‌ای از نهاد‌ها و ارکان حزبی است که یک فرد را از یک جایگاه به جایگاه بهتر ارتقا می‌دهد و رویکرد حزبی فرد را کنترل می‌کند در حالی که فرد با شناخت شخصی کسی را از جایی می‌آورد و به وی مسئولیت می‌گمارد که نه در مرحله شناسایی اولیه آن دقت کافی صورت گرفته و نه در مرحله به کارگیری آن عقل جمعی حاکم شده و نه در مرحله کنترل بعدی مکانیسمی برای کنترل فرد وجود دارد، زیرا انسان به‌مثابه یک موجود اجتماعی، در یک زیست جمعی، تا در قالب یک خرد جمعی گامی برندارد و با یک مکانیسم دقیق کنترل نشود احتمال خطایش وجود دارد. یک سیستم حزبی سالم، افراد ناسالم را هم به سالم‌سازی وادار می‌کند. یک حزب افرادی را که تندرو یا کندرو هستند در درون خود به تعادل می‌رساند؛ یعنی در واقع تصمیمات جمعی در درون یک حزب تصمیماتی است که به معدل‌گیری رفتار‌های تند و کند تبدیل خواهد شد. این است که در درون یک حزب افراد بسیار تندرو و کندرویی وجود دارند که برونداد برخورد فکری آنها یک رای جمعی و حرکت متعادل است. در حرکت‌های فردی از نوع رویکردهای احمدی‌نژاد ملاک و معیاری جز سلیقه شخصی برای جذب افراد وجود ندارد و به همین دلیل در سیستم‌های اجرایی که فاقد کنترل‌های منظم و مبتنی بر خرد جمعی هستند ممکن است افراد بسیار سالم، ناسالم شوند. حسن فعالیت‌های حزبی که در واقع یک مرحله پایین‌تر از شکل‌گیری دولت است این است که اگر سیستم حزبی سالم باشد افراد ولو ناسالم در این سیستم سالم آموزش می‌بینند و خود را اصلاح می‌کنند. در دولت احمدی‌نژاد کسانی که جذب دولت وی شدند آدم‌های ناسالمی نبودند اما بی‌مبالاتی و بی‌نظمی در سیستم اقتصاد و نادیده گرفتن قانون باعث شد اختلاس‌های کلانی که در تارخ بی‌سابقه بود اتفاق بیفتد. امروز هر کسی که عدالت را بدون توجه به چارچوب‌های قانونی بخواهد اجرایی کند به جای اینکه عدالت ایجاد کند ممکن است به نابرابری دامن بزند. امروز اگر آقای روحانی هم بگوید می‌خواهد عدالت را بدون قانونگرایی اجرا کند نه تنها عدالت را گسترش نمی‌دهد بلکه نابرابری و فساد اقتصادی هم گسترده خواهد شد. سیستم حزبی و دولت متکی بر قانون می‌تواند زمینه را برای عدالت آماده کند. اصولگرایان میانه‌رو در مقابل طیفی از اصولگرایان تندرو که خود را تنها اصولگرایان می‌دانند، چه رویکردی را باید برگزینند؟ در شرایط فعلی جریان اصولگرایی در برابر اصولگرایان تندرو نمی‌توانند برنامه‌های خود را به خوبی اجرایی کنند و به نوعی مرعوب این جریان هستند. لذا اصولگرایان معتدل باید به عدم اعتماد به نفس در برخورد با جریانات سیاسی تند اصولگرایی پایان دهند. اصولگرایان معتدل باید با شهامت بیشتری برنامه‌های خود را اجرایی کنند. اصولگرایان معتدل باید به فکر آینده سیاسی خود باشند؛ اگر اصولگرایان معتدل با اعتقاد به رای مردم به تدوین برنامه‌های دقیق اجرایی برای پیشبرد سیاست‌های توسعه برآیند حتی اگر در کوتاه‌مدت موفق به کسب آرا نشوند ولی در آینده می‌توانند مورد اقبال مردم قرار بگیرند. به هر حال شفافیت و ایستادگی بر جناح‌های مختلف می‌تواند به تبیین دیدگاه‌های سیاسی مردم کمک کند. آیا امکان ائتلاف بین جریان‌های سیاسی از نظر جریان‌شناسی سیاسی امکان دارد؟ احزاب سیاسی به هر حال با مولفه‌های هویتی تعیین و شناسایی می‌شوند. فعالان سیاسی نباید به مخدوش شدن و ابهام‌انگیزی مرز‌های هویتی خود اقدام کنند. اشکال ندارد در یک مقطع میان دو حزب ائتلاف صورت بگیرد. ائتلاف یک معنای مشخص دارد. اتحاد یک معنای دیگر دارد و ائتلاف معنای دیگر. در حالت عادی اصولگرایان کار خود را انجام خواهند داد و اصلاح‌طلبان هم کار خود را انجام می‌دهند. اگر در مواقعی میان اصولگرایان و اصلاح‌طلبان جناح ثالتی شکل گرفت و آن جناح ثالث خطری را ایجاد کرد که به فرض اصلاح‌طلبان و اصولگرایان به این نتیجه رسیدند که باید برای دفع خطر ائتلاف کنند در آن موقع حتی ائتلاف اصلاح‌طلبان و اصولگرایان علیه دفع آن خطر امکانپذیر است. در آن موقع ائتلاف دو جناح اصلاح‌طلب و اصولگرا علیه جناح ثالث در مفاهیم و رفتار سیاسی قابل درک خواهد بود اما در شرایط سیاسی فعلی که در آن به سر می‌بریم اتئلاف میان این دو اصولا معنی ندارد حتی اگر اصولگرایان معتدل با دیدگاه خود و اصولگرایان تندرو با دیدگاه خود حضور یابند. در آن شرایط هم می‌توان به ائتلاف فکر کرد ولی هنگامی که اصولگرایان می‌خواهند حول یک دیدگاه و اصلاح‌طلبان با یک دیدگاه دیگر حضور یابند، ائتلاف بی‌معناست ضمن اینکه ائتلاف زمانی صورت می‌گیرد که یک حزب یا دو حزب احساس کنند به لحاظی دچار مشکل هستند و در حقیقت احزاب کوچک‌تر خود را با احزاب بزرگ‌تر در ائتلاف می اندازند. اینها شرایطی است که در جای خود قابل بررسی است اما می‌توان به دلیل اینکه جامعه ایران حزبی نیست افرادی را یافت که نه در تعریف اصلاح‌طلبی می‌گنجند و نه در تعریف اصولگرایی. در این فرض می‌توان در لیست اصولگرایان و اصلاح‌طلبان افراد مشترک را دید. مطلب فوق مربوط به سایر رسانه‌ها می‌باشد و خبرگزاری فارس صرفا آن را بازنشر کرده است. بازگشت به صفحه نخست گروه فضای مجازی انتهای پیام/
94/07/25 - 10:32
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
گوناگون
پربازدیدترینها