محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829970892
اظهارات درویش درباره آنچه بر او و «رستاخیز» گذشت
واضح آرشیو وب فارسی:پیک خبر: احمدرضا درویش با تاکید بر اینکه مسائل فیلم رستاخیز «جناحی و خطی» و دچار «مداخلات سیاسی» بوده است، گفت: سازندگان فیلم «رستاخیز» در مسائل شرعی، قانونی و عرفی همه ی جوانب را رعایت کرده و بر اساس اصول حرکت کرده اند و آنچه به وجود آمده، قطعاً بر اساس حکمتی است و حل خواهد شد.پایگاه خبری پیک خبر: ایسنا، کارگردان فیلم «رستاخیز» پنجشنبه شب - 23 مهرماه - با حضور در برنامه «شهرفرنگ» تلویزیون درباره ی حاشیه های فیلم «رستاخیز» و مسائل سینمای ایران سخن گفت و بیان کرد تا زمانی که هویت اش گروگان است و به ناحق حبس شده، به خود اجازه نمی دهد دست به کار دیگری بزند. مشروح این گفت و گو در ذیل می آید. نخستین روز ماه محرم برای شما بیش از هرچیز یادآور چیست؟ این روز، روز بزرگی است. روز مجموعه ی داشته ها، هویت و میراث عمیق فرهنگی یک ملت و یک امت است. محرم با نام حسین(ع) شناخته می شود و حسین(ع) با محرم. شروع محرم همه ی شیفتگان اباعبدالله را به زمینه های معرفتی از جمله آزادگی، کرامت انسانی و آگاهی متمرکز می کند و مخاطب سکوت می کند تا بیشتر بشنود و بیشتر بفهمد. این حرف شما یادآور حرفی است که بعد از اتفاقات فیلم «رستاخیز» زدید. شما گفتید که پشت این اتفاقات حکمتی است و بر اساس آن حکمت در این مدت سکوت کردید. به نظر شما چه حکمتی پشت این قضایاست؟ ساخته شدن این فیلم بر مبنای حکمتی بوده است. من و باقی دست اندرکاران این فیلم معتقدیم که ما متکی بر نیرویی که متعلق به ساحت مقدس سیدالشهداست موفق شدیم جزو خدمتگزاران این فیلم باشیم. فکر می کنم هرکاری که در حوزه ی هنر و فرهنگ و هویت عاشورایی صورت می گیرد، حتماً حکمتی دارد؛ مثل خود واقعه. حتماً در آن سختی هم وجود دارد که البته سیلی آن هم نوازش است. قطعاً این حکمت خیر است و مصلحتی است که برکاتش نصیب فرهنگ و هنر کشور خواهد شد. در جایی گفته بودید که ماجرا درست مدیریت نشده است؛ توقع داشتید این قضیه چطور مدیریت شود؟ منظور من ماجراهای بعد از نمایش «رستاخیز» بود. مهم ترین مسئله این است که «رستاخیز» ساخته شده است. خود این دست آوردی بزرگ برای سینما و فرهنگ ایران است. تلاش 10- 11 ساله ای که توسط بخش وسیعی از نیروهای انسانی معتقد صورت گرفته به بار نشسته است؛ حال اینکه در ارتباط با مخاطب با مشکل مواجه شده، قطعاً بر اساس حکمتی است و حل خواهد شد. سازندگان «رستاخیز» در مسائل شرعی و قانونی و عرفی همه جوانب را رعایت کرده و بر اساس اصول حرکت کرده اند؛ اصولی که در شأن مضمون و موضوع اثر باشد؛ بنابراین در حوزه مدیریت دولتی می شد کمی با همگرایی بیشتری عمل کرد. خود من تا لحظه تصمیم گیری برای پایین آوردن فیلم از پرده توسط دولت، در جریان کار نبودم و این نکته ی مهمی است. چطور می شود در عرصه ی فرهنگ، تصمیمی شتابزده در مورد اثری که دارای مجوز است و بنابر تأیید مقامات عالی رتبه ی فرهنگی کشور تمام مجوزهای شرعی و قانونی را دارد، گرفته شود و مؤلف اثر اصلاً در جریان نباشد؟! ماجراهایی که در حواشی این فیلم اتفاق افتاد فقط یک اتفاق نیست و متکی بر یک رویکرد فرهنگی نزد مدیران ارشد فرهنگی کشور است. این رویکرد را باید واکاوی کرد تا در آینده مورد عبرت قرار بگیرد و تکرار نشود یا درست هدایت شود. من در طول بیشتر از سه ماهی که از این اتفاق می گذرد، سکوت کردم. این اولین حضور رسانه ای من است و من همینجا از صدا و سیما تشکر می کنم. اتفاق مهمی در حوزه ی سینما افتاده که بازتاب های داخلی و خارجی داشته است و کار خوبی که رسانه ی ملی کرده این که نسبت به این اتفاق واکنش نشان داده است. از این بابت که رسانه ی ملی با هوشیاری نسبت به این موضوع فرهنگی حساسیت نشان می دهد و به فضای گفت وگوی اجتماعی دامن می زند. همینطور از همه کسانی که نسبت به این ماجرا دغدغه دارند و واکنش نشان می دهند تشکر می کنم. برداشت شما از مدیریت صحیح این است که این جریان تبدیل به یک گفت وگو شود؟ دقیقاً. تا دو ماه بعد از پایین کشیدن فیلم از اکران، وزیر محترم فرهنگ و سخنگوی وزارتخانه از طریق مطبوعات حرف شان را می زدند و ما هم سکوت کرده بودیم. در عرصه فرهنگ این فضای مناسبی نیست. البته اخیراً وضع بهتر شده و گفت وگوهای بیشتری صورت گرفته است. کمیته ای هم توسط وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در درون وزارتخانه تشکیل شده است که این ماجرا را بررسی و راه های برون رفت از آن را پیدا کند. اگر خودتان را در مقام یک مسئول سینمایی قرار دهید، چه واکنشی به چنین اتفاقی نشان می دادید؟ باید دید این قضیه در کلیّت کشور چه منظومه ای دارد. در هر زمینه ای که بخواهید اثری تولید کنید و منافع ملی را با تولیدتان درگیر کنید، باید از جایی مجوز داشته باشید تا کارتان منطبق بر قوانین و استانداردهای تعریف شده باشد. در حوزه ی فرهنگ هم وزارت ارشاد برای این منظور تعریف شده است. فرهنگ در مقایسه با دیگر فعالیت های عمومی قدری مورد غفلت و بی توجهی است و مظلوم واقع شده است. در عین حال نسبت به آن حساسیت هم وجود دارد. با وجود تغییراتی که در همه عرصه ها در دو سال گذشته شاهد بوده ایم، به نظر می رسد در شرایط فعلی حوزه ی فرهنگ دغدغه اصلی مسئولان دولتی نیست. به همین دلیل فضای شکننده ای به وجود آمده و شاهد آن هستیم که در همه حوزه ها مانند موسیقی، تئاتر، هنرهای تجسمی و ... مطالبات و آرزوهای زیادی وجود دارد و از سویی امکانات هم کم است. نوعی آمیختگی هم هست و در برخی موارد مداخلات سیاسی بسیار بسیار تأثیرگذار است. ورود مسائل جناحی و خطی در حوزه ی فرهنگ آفتی بزرگ است؛ ماجراهای فیلم «رستاخیز» هم بطور کامل این قضیه را اثبات کرد. «رستاخیز» از زوایایی بهانه ای بود برای عده ای که تابلوی خود را بالا بیاورند. بی شک اخلاق مهمترین دستاورد و درس عاشوراست، ولی متأسفانه این فضا آمیخته شد با مسائل غیر اخلاقی و رفتارهای غیرقانونی. آن هم در مورد فیلمی که مضمون اش درباره اخلاق حسینی است. دیدیم که در اعتراض به فیلم «رستاخیز» متأسفانه بسیاری از مصداق های ارزشی فرهنگ کشور مورد هتک حرمت قرار گرفت و حتی نسبت به وزیر فرهنگ و سازندگان فیلم و خانواده های معظم شهدا بی ادبی و توهین و افترا صورت گرفت. این ها رفتارهایی بود که بر اساس مسائل سیاسی اتفاق افتاد. از طرفی دو روز قبل از اکران فیلم توافق هسته ای انجام شد و مسئولان فرهنگی نمی خواستند فضای عمومی کشور که تحت تأثیر موفقیت دولت در موضوع هسته ای بود، تحت الشعاع قرار بگیرد. به هرحال فیلمی که سال ها برای آن زحمت کشده شده است، قربانی این ماجراها شد و هزینه های فرهنگی، اجتماعی و بین المللی زیادی به کشور تحمیل شد. رفتاری که با این فیلم شد خارج از کشور بازتاب های زیادی داشت. در داخل هم افکار عمومی با پرسش های زیادی در حوزه های فقهی و قانونی و مدیریتی مواجه شد که هنوز هم به آنها پاسخ داده نشده است. این مسائل باعث سَرخوردگی شما شده است؟ اصلاً. همینجا این حرف را بگویم؛ روی سخنم با همکاران خودم و هنرمندان و اصناف و نخبگان فرهنگی است. ما بازتاب های زیادی را درباره تعلیق فیلم «رستاخیز» از سوی نهادها و نخبگان کشور مشاهده کردیم. شاید احساس شود که گرایش و رویکرد نسبت به موضوعات جدی و تاریخی که می تواند حساسیت های زیادی را بوجود بیاورد، سرخوردگی و ترس و نگرانی ایجاد کند. من می گویم که اصولاً کسی که می خواهد وارد اینطور کارها و تولیدات شود از ابتدا باید تکلیف خود را معلوم کرده باشد. ما از روز اول فکر می کردیم حتی اگر این کار 20 سال هم طول بکشد، ارزش دارد که پای آن بایستیم و به آن ها هم می گویم، مطمئن هستم که مسئله «رستاخیز» حل خواهد شد. این کار تولید شده و دیر یا زود دیده خواهد شد. من آرزو دارم که در کشورم عاشقان و شیفتگان حضرت سیدالشهدا (ع) فیلم را ببینند، نقد کنند و گفت وگو به وجود بیاید. متأسفانه بسیاری از منتقدان که به فیلم اعتراض داشتند، اذعان داشتند که فیلم را ندیده اند! این باعث حیرت است؛ چطور می شود فیلم را ندید و نسبت به آن قضاوت کرد؟! هر اثری اگر قرار باشد درباره اش قضاوت شود، باید دیده شود و تبدیل به یک گفت وگوی اجتماعی شود. چه آن اثر توسط بخش خصوصی ساخته شده باشد، چه کار تلویزیون یا دولت باشد. باید درباره ی هر کاری گفت وگو شود و مردم قضاوت کنند. فیلم «رستاخیز» را در نیمه اول مهرماه در بغداد نمایش دادید. مهمترین خاطره شما از این حضور چیست؟ خاطره ی خیلی خوبی دارم. می دانید که کشور عراق مدفن بسیاری از معصومان و بزرگان است و نقطه عزیمت داستان فیلم ما هم از آنجاست. عکس العمل مردم برایم بسیار جالب بود. هنوز فیلم به پایان نرسیده همه ی مردم برخاستند و با ندای لبیک یا حسین به مدت 10 دقیقه فیلم را تشویق کردند. می دانید که در سال های گذشته میتینگ های حزب بعث در همان تالاری که فیلم نمایش داده شد برگزار می شد. برای من که تجربه ی دفاع مقدس را دارم شنیدن اینکه ندای لبیک یا حسین در قلب بغداد توسط سینمای ایران به پژواک درمی آید و شکوه این صحنه، بسیار مسرت بخش بود. برخی فیلم ها و صحنه های پرخاطره دفاع مقدس کار شماست. آیا ممکن است باز هم در سینمای دفاع مقدس فیلم بسازید؟ به شرط حیات، بله. من از دیرباز دو آرزو داشتم؛ یکی اینکه در کارنامه ی سینمایی من فیلمی درباره ی نهضت عاشورا باشد و کارنامه ی سینمایی من به نام حضرت سیدالشهدا (ع) متبرک شود؛ این آرزوی بزرگ من بود که محقق شده است. آرزوی دیگرم تولید فیلمی درباره ی آزادی خرمشهر است با نام «شکوه پیروزی» که از گفتن حرفش هم می ترسم، چون کار بسیار وسیع و بزرگی است. اگر توفیقی باشد سراغ آن هم می رویم. به هرحال این قضیه جزو رویدادهای عمیق تاریخ معاصر ماست. من توفیق داشتم که در دوران هشت سال دفاع مقدس فیلمبردار عملیات های مختلف باشم و این احساسات همراه نسل ماست و ما هنوز کمابیش درگیر مسائل جنگیم. در جایی گفتید که سینمای ایران "پدر" ندارد، منظورتان از این حرف چیست؟ واقعیت این است که عرصه ی هنر بخصوص سینما عرصه ی بسیار حساسی است و کسانی را لازم دارد که کمی فراتر از دغدغه های فردی، به افق و عمق استراتژیک سینمای کشور بپردازند. ما به عنوان فیلمساز درگیر تخیل و آرزوهای فردی خودمان هستیم، اما هدایت این کشتی مهم و اثرگذار و دیده بانی آن کار آن ''پدر" است. احساس می کنم در سینمای ایران دیده بان وجود ندارد. سینما در مقایسه با هنرهای دیگر اثرگذاری و اهمیت بیشتری دارد و امروز در دنیا مهمترین هنر و رسانه ای اثرگذار است. چون دو مؤلفه مهم صدا و تصویر را دارد که برای انتقال پیام و هویت و احساس و خیال مهم است. خیال، زبان، فرهنگ و تاریخ ما می تواند از طریق سینما به درستی منتقل شود. همچنین واقعیت دیگر این است که ما در منظومه رسانه های جهانی هیچ سهمی نداریم. درست است که در بین نخبگان و جشنواره ها و رسانه ها اسم سینمای ایران مطرح است، اما باید پیام سینمای ایران را که سینمایی متکی بر هویت مستقل ایرانی است، به گوش و چشم بینندگان جهانی برسانیم. بطور مثال در کشورهای منطقه مشترکات زیادی با کشورهای اسلامی و فارسی زبان داریم؛ سؤال من این است که ما از منظومه ی نمایشی کشورهای اطراف خودمان چه سهمی داریم؟ نه در سینما بلکه حتی در هنرهای دیگر مثل موسیقی، تئاتر، معماری، کتاب و... . چرا از فیلم «رستاخیز» اینقدر استقبال می کنند؟ چرا از دیدن آن حیرت می کنند؟ علت آن اعتبار سینمای ایران است. چرا ما در عرصه نمایشی کشورهای اسلامی حضور نداریم؟ در غرب که پیشکش! سؤال اصلی این است که در عرصه ی داخلی پیام سینمای ایران به تمام اقشار ملت می رسد؟ آیا مجموعه تولیدات سینمای ایران دربرگیرنده هویت و فرهنگ و تاریخ و زبان و آیین ایرانی است؟ یا سینمای ما خلاصه شده در خیابان های تهران؟ سینمای ما از بی توجهی اقتصادی رنج می برد. از حدود 1200 شهر کشور تنها 64 شهر سینما دارند. این ها نکاتی است که در حوزه تولید، مسائل فنی، اقتصاد سینما و ارتباطش با مردم وجود دارد. پس از نظر شما بخش خصوصی که وارد این عرصه می شود کار پرمخاطره ای انجام می دهد؟ حتماً همین طور است. ما امکان بسیار بزرگی داشتیم که همان مضمون و موضوع فیلم بود. با تکیه بر این مضمون بزرگ و اعتبار سینمای ایران تلاشی بین المللی در مورد جذب سرمایه ی خارجی توسط تهیه کننده ی فیلم انجام دادیم، بطوری که حتی یک ریال از پول بیت المال در این فیلم هزینه نشده است و فیلم بطور مطلق متعلق به بخش خصوصی است. در ضمن فیلم به صورت تولید مشترک است، یعنی با دو موسسه خارجی در هزینه های هنگفت فیلم مشارکت صورت گرفته است که خود این برای سینمای ایران اتفاق مبارکی است. اگر مؤسسات سرمایه گذاری خارجی در این فیلم مشارکت کردند به دو دلیل است: اول عشق و ارادت شرکای خارجی به مضمون عاشورا و بعد اعتماد به سینمای ملی ایران. حال وقتی این فیلم در اکران داخلی از پرده سینما پایین کشیده می شود همزمان کشورهایی که قرار بوده این فیلم در جشنواره های آن ها نمایش داده شود یا در سینماهایشان اکران شود هم نمایش فیلم به تعلیق در می آید. برای اینکه آن ها اعتمادشان را به قراردادهای مشترک با تهیه کننده فیلم «رستاخیز» از دست می دهند. قراردادهای مشترک این فیلم با سرمایه گذاران خارجی به مهر ارشاد مزین است و به تأیید وزارت خارجه رسیده است و این اتفاقات اعتماد متقابل را از بین می برد. این یک اتفاق فرهنگی است که به سادگی براساس یک دستور و با شتابزدگی در موردش تصمیم گیری می شود و بعد تبعات فرهنگی و حواشی آن پدید می آید. آیا سینمای ایران ورشکسته است؟ معتقدم درآمدی در سینما وجود ندارد که بگوییم ورشکسته است. از نظر من سینمای ایران یک سینمای تجربی است. ما وقتی می توانیم سینمای ایران را حرفه ای و بعد اقتصاد آن را مولد بدانیم و بعد بر اثر تغییر شرایط آن را ورشکسته قلمداد کنیم که این سینما بتواند مبتنی بر مؤلفه های سینمای حرفه ای حرکت کند؛ یعنی در بخش سرمایه گذاری، نیروی انسانی و بازار بتواند مراودات طبیعی داشته باشد. وقتی چنین شرایطی نداریم و سینمای ایران با کنار رفتن دولت سقوط می کند، خیلی نمی تواند حرفه ای باشد که حالا بگوییم ورشکسته شده یا نشده است. این سینما مبتنی بر دغدغه های فردی افراد شکل گرفته و بخشی از فیلمسازان و تهیه کنندگان در آن به صورت کاملا تجربی فعالیت می کنند. در عین حال که اصناف و انجمن های مختلف هم دارد، اما هنوز هم نتوانسته است به طور طبیعی از درون خود ارتزاق کند و در عرصه بین المللی از پشتوانه های حرفه ای برخوردار باشد. هفته پیش محمدرضا شریفی نیا مهمان این برنامه بود و درباره ی وجود مواد مخدر در بین برخی اهالی سینما از او پرسیدیم که ایشان هم تأیید کرد؛ نظر شما در این باره چیست؟ من به خودم اجازه نمی دهم در مورد چنین مطلبی حرف بزنم. از نظر من چنین چیزی در سینما وجود ندارد. اگر هم وجود دارد حتماً باید آن را استتار کنیم و در درون خانواده آن را دنبال کنیم. سؤال این است که مگر جامعه ما در بخش هایی دچار این مسائل نیست؟ البته در کشور ما با این پشتوانه تاریخی و هویتی و اصول حاکم بر نظام اجتماعی قطعا وجود این مسائل ناپسند است ولی هر خانواده ای باید عیوب خود را در درون خود نقد و رفع و معالجه کند. اینکه در یک برنامه ی زنده در مورد هنرمندان سینما و سینمایی که از اطراف دچار فشارهای مختلف است و با زحمت، آبرو و حرمتی به دست آورده است و الگوی افراد است، آن هم از طرف کسی که به هر حال حرفش اثرگذار است، پسندیده نیست. من به آقای شریفی نیا و دوستان دیگری که این گونه فکر می کنند توصیه می کنم که بدون سرپوش گذاشتن بر عیوب، از محاسن بگویند و حمل بر صحت کنند و عیوب را با بزرگ منشی در داخل خانواده با اخلاق حسینی حل کنیم. کار بعدی شما چه خواهد بود؟ مثل همه فیلمسازان آرزوهای زیادی دارم. هر چقدر هم که سن بالاتر می رود آرزوها هم بیشتر می شود. ایده های زیادی وجود دارد، اما نکته ای هست که با تأسف می گویم؛ این اولین فیلمی نیست که نمایش آن مشکل پیدا کرده است، اما تفاوتی با فیلم های دیگر دارد، نه از نظر حجم کار و هزینه هایش و سیمرغ هایی که در جشنواره فجر گرفته است، بلکه احساس می کنم تا زمانی که هویت من گروگان است و به ناحق حبس شده است، به خودم اجازه نمی دهم دست به کار دیگری بزنم. قله ی اعتقادی من در فیلم «رستاخیز» متجلی شده و تا تکلیف آن معلوم نشود دست و دلم به کار دیگری نمی رود. سینمای ایران بیش از همه به چه چیزی نیاز دارد؟ همدلی، هویت، توجه و مهربانی.
جمعه ، ۲۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پیک خبر]
[مشاهده در: www.peykekhabar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها