محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846419018
مسلمانان چگونه با بصیرت امام حسین(ع) را به شهادت رساندند؟
واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: به گزارش سرویس دینی جام نیوز، چه چیز باعث شد تا مسلمانان امام حسین(ع)، نوه پیامبر و بهترین خلق روی زمین را اینگونه به شهادت برسانند؟ چه تعبیری از دین و دینداری است که منجر به چنین عملی می شود؟ در سقیفه چه اتفاقی رخ داد و چه نگرشی نسبت به دین حاکم شد که مسلمانان بعد از آن درب خانه علی(ع) را به آتش می کشند و چند سال بعد فرزندش را به شهادت می رسانند و اهل بیتش را به اسارت می برند؟ حجت السلام والمسلمین سید محمد مهدی میرباقری در مطلب پیش رو، به بیان جواب این سوالات پرداخته و واقعه عاشورا را از این منظر مورد بررسی قرار داده اند. این متن بخشی از کتاب منتشرنشده سیدمحمدمهدی میرباقری می باشد که توسط نشریه سوره منتشر شده است. سؤالی که هر سال با آغار ماه محرم شایسته است در آن تأمل گردد و بزرگان نیز پاسخ های جامع و مناسبی به آن داده اند این است که چه انحرافی در امت اسلامی رخ داد که در سال ۶۱ هجری مسلمان ها حاضر شدند با کمال آگاهی و بصیرت و بدون هیچ گونه جهالت نسبت به شخصیت سیدالشهداء(ع) ایشان را به شهادت برسانند. چه تحول و انحرافی در جامعه ی مسلمان ها ایجاد شد که تنها پس از گذشت نیم قرن از رحلت وجود مقدس رسول الله(ص) کسانی که خود را امت حضرت و مسلم به دین او می دانستند نوه ایشان را که روی دوش او دیده بودند، کسی را که در آغوش حضرت دیده بودند، کسی را که فضائل و مناقب بلندش را بارها از زبان مقدس نبی اکرم(ص) شنیده بودند و یا برایشان نقل شده بود، به فجیع ترین شکل به قتل برسانند و بعد اهل بیت ایشان را به عنوان خارجی به اسارت ببرند؟ آنها به حدی ظلم کردند که امام سجاد(ع) هنگام بازگشت از کربلا در ورودی شهر مدینه فرمودند: اگر جد ما سفارش می کرد ما را آزار دهند بیش از این متصور نبود. مخالفت و عناد با نبی اکرم(ص)حتی از جانب دشمنان حضرت نیز بیش از این ممکن نبود. مسلمان ها به خوبی می دانستند که سیدالشهداء(ع) از مصادیق آیات تطهیر و مباهله است و کسی است که پیامبر (ص) درباره ی ایشان فرمودند: «الْحَسَنُ وَالْحُسَینُ سَیدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّه». هیچ کس نمی تواند ادعا کند که قاتلین حضرت ایشان را نمی شناختند و یا مسلمان ها نمی دانستند که سیدالشهداء (ع) با یزید بیعت نکرده و نخواهد کرد. فعالیت های حضرت در عدم بیعت با یزید پنهانی نبود. خروج ایشان از مدینه وحرکتشان به سوی مکه برای همه آشکار بود. این در حالی است که شخصیتی مانند پسر زبیر که از بیعت با یزید سر باز زده بود مخفیانه از مدینه گریخت، اما حضرت راه خود را به سوی مکه که محل رفت و آمد مسلمان هاست انتخاب کردند. حضرت حدود چهار ماه در مکه ماندند تا جای که همه از حضور ایشان مطلع شدند. با این وجود چرا مسلمانان به حمایت از حضرت به کربلا نیامدند و چرا آنان که آمدند همگی روی حضرت شمشیر کشیدند؟ بی تردید حجت بر همه ی آنان که در کربلا حاضر شدند تمام بود. حضرت صبح روز عاشورا دو بار خطاب به لشکر دشمن سخنرانی کردند که این برخورد حضرت نیز از قواعد استثنائی عاشورا محسوب می شود؛ قاعده ی جنگ مکارم اخلاق با رذائل اخلاقی. ابن زیاد به شدت مردم را تهدید کرده بود؛ اموال را به تاراج و زن ها و بچه ها را به اسارت می برد. حضرت طی این دو خطابه پس از موعظه ی لشکر، با آنها اتمام حجت کردند تا کسی، با این توجیه که بالاخره حضرت وادار به صلح می شود، گمان نبرد هم دنیا و هم آخرت را به دست خواهد آورد. حضرت در خطابه ی نخست با قاطعیت فرمودند: «وَ اللَّهِ لَا أُعْطِیکُمْ بِیدِی إِعْطَاءَ الذَّلِیلِ وَ لَا أُقِرُّ لَکُمْ إِقْرَارَ الْعَبِیدِ»؛ امروز نه از پیش شما می گریزم و نه دست بیعت می دهم؛ امروز روز کشته شدن و کشتن است؛ اگر بمانید باید در خون من شریک شوید. آنان که صدای غربت حضرت را شنیدند و اجابت نکردند در آتش جهنم اند. وقتی عبیدالله حر جعفی حضرت را اجابت نکرد حضرت به او فرمودند: از کربلا دور شو؛ مبادا صدای هل من ناصر مرا بشنوی؛ از امام عسکری (ع) نقل است که فرمودند: «لَعَنَ اللهُ مَنْ سَمِعَ وَاعِیتَکَ فَلَمْ یجِبْکَ وَلَمْ ینْصُرْکَ»؛ لعنت خدا بر کسی که ندای غربت تو را شنید و تو را یاری نکرد. امام حسین(ع) محتاج یاری هیچ کس نبود؛ وقتی ملائکه برای یاری ایشان حاضر شدند به آنها فرمودند: بروید. گفتند: ما جد شما را نیز یاری می دادیم. اما حضرت دوباره فرمودند: بروید. سران اجنه آمدند و گفتند: ما برای یاری شما آمده ایم و به تنهایی دشمنان شما را نابود می کنیم. حضرت به آنها نیز فرمودند: من بر این کار تواناترم اما مسئله چیز دیگری است. عده ای که صدای این غربت را شنیدند و اجابت نکردند مصداق «لَعَنَ اللهُ مَنْ سَمِعَ وَاعِیتَکَ فَلَمْ یجِبْکَ وَلَمْ ینْصُرْکَ» بودند؛ چراکه حضرت به آنها فرموده بودند: اگر بمانید مجبورید خون مرا بریزید. حضرت در بخشی دیگری از خطابه ی خود فرمودند: «أَلَا وَ إنَّ الدَّعِی ابْنَ الدَّعِی قَدْ رَکَزَ بَینَ اثْنَتَینِ: بَینَ السِّلَّه وَالذِّلَّه؛ وَهَیهَاتَ مِنَّا الذِّلَّه». وقتی از ایشان پرسیده شد: چرا با یزید بیعت نمی کنید، فرمودند: «وَ عَلَى الْإِسْلَامِ السَّلَامُ إِذْ قَدْ بُلِیتِ الْأُمَّه یُ بِرَاعٍ مِثْلِ یزِیدَ»؛ پس آنها موضع حضرت و ایستادگی ایشان بر این موضع را می دانستند. گذشته از وجود انگیزه های شخصی، سؤال این است که وقوع چه تحولی در جامعه ی مؤمنین باعث شد تا واقعه ی عاشورا به دست مسلمان ها رقم بخورد؟ واضح است که محبت به دنیا بالاخره راه انسان را از ولی خدا جدا می کند و به تدریج او را در مقابل ولی خدا قرار می دهد. بزرگی می فرمود: محرم که می شود یکی از گریه های جدی من این است که نکند روز عاشورا دنیای من، مرا مقابل سیدالشهداء(ع) قرار دهد؛ این گریه ی خوف است. بسیاری از لشکریان عمرسعد کسانی بودند که برای حضرت نامه ی دعوت نوشته بودند. حضرت نامه ها را نشان می دادند و می فرمودند: مگر شما این نامه ها را ننوشته اید؟ با این وجود چه شد که همین دعوت کنندگان وقتی مطامع دنیایی شان به خطر افتاد راهشان تغییر کرد؛ ابتداء مسلم را تنها گذاشتند و بعد هم در کربلا مقابل حضرت ایستادند. تعلق به دنیا اساس این انحراف است. نفس پرستی نه تنها انسان را از اولیاء خدا جدا می کند، بلکه آدمی را در مقابل اولیاء خدا قرار می دهد تا آنجا که حتی ممکن است انسان برای کسب مطامع دنیا، خیمه های سیدالشهداء(ع) را به آتش بکشد و اهل بیت ایشان را هم به اسارت ببرد. مگر اینها همان کسانی نبودند که خون خود را در رکاب رسول الله(ص) نثار می کردند؟ پس چگونه دنیاپرستی در آنها رسوخ کرد؟ چه شد که امت رسول الله(ص) به دنیا چنان تعلقی پیدا کرد که حاضر شد برای آن، این ننگ را به جان بخرد و این رسوایی را به بار آورد؟ پاسخ این سؤال در یک کلمه این است که دستگاه سقیفه دین را به شکلی تحریف کرد که می شد هم دین داشت و مسلمان بود و هم خون سیدالشهداء (ع) را ریخت. این مهم ترین تحول و انحرافی بود که در امت رسول الله (ص) پیش آمد. سرّ دین، الوهیت خدای متعال است، جریان الوهیت خدای متعال از طریق ولایت اولیاء خدا در عالم جاری می شود. شریعت و احکام، مناسک و آداب دین داری هستند. از این رو قرآن کریم وقتی در آیت الکرسی توحید را معرفی می کند بعد از تفسیر الوهیت خدای متعال با «الله لا إله إلا هو الحی القیوم» می فرماید: «لا إکراه فی الدین». الوهیت خدا در باطن مورد قبول همه ی انسان هاست اما اگر کسی می خواهد موحد باشد باید با اختیار خود بپذیرد. سرّ دین الوهیت است اما این الوهیت چگونه در جامعه و ارواح جاری می شود؟ طریق جریان الوهیت خلافت الهی و ولایت اولیاء معصوم (ع) است. تنها از این طریق است که جریان توحید در عالم جاری می شود. اگر گفته می شود امام صراط است به همین معناست؛ معنای «بنا عُرف الله، بنا عُبدالله» همین است؛ اگر گفته می شود امام وجه الله و جنب الله و باب الله و باب توحید است، مقصود همین است. کتب روایی شیعه مالامال از این معارف است. امام(ع) طریق تحقق توحید در عالم است. اگر امام(ع) نبود، هرگز توحید در عالم محقق نمی شد. نماز، روزه، حج، جهاد و عمل به واجبات و ترک محرمات مناسک دین داری هستند. این مناسک شعبی هستند که انسان را به حقیقت توحید و ولایت می رسانند؛ رشته های اتصال به امامت هستند. فرموده اند: «نَحْنُ أصْلُ کُلِّ خَیرٍ وَ مِنْ فُرُوعِنَا کُلُّ بِرٍّ»؛ سپس فرمودند: «صلاه، حج، جهاد»؛ همه ی اینها از فروع معصوم(ع) هستند. نقطه ی آغاز انحراف آنجایی است که جایگاه فروع با اصول عوض شود. توحید از طریق جریان ولایت حقه در عالم جاری می شود. رسالت اولیاء خدا جاری ساختن توحید است و لاغیر. البته نه اینکه نیاز دنیایی را تأمین نکنند و در عصر ظهور نیز نیازهای بشر نادیده گرفته شود! بلکه در عصر ظهور نیازهای بشر تعدیل و اصلاح می شوند. همه ی نیازهای انسان طریق تقرب به خدای متعال هستند. این نیازها باید تبدیل شوند و در جایگاه اصلی خود قرارگیرند. از سوی دیگر طریق تأمین این نیازمندی ها باید ولایت حقه باشد. اگر رزق حرامبد است به این دلیل است که ادامه ی ولایت اولیاء طاغوت و ظلمانی به ظلمت آنهاست؛ بنابراین عاملی که توحید را در عالم، از جمله در عالم انسانی و در جامعه ی انسانی، محقق می کند ولایت معصوم(ع) است؛ مقصد لقاءالله است. از طرف دیگر مسیر انسان نیز برای لقاءالله از صراط اولیاء خدا که همان صراط مستقیم است می گذرد. اهل صراط مستقیم انبیاء(ع) هستند؛ «مَعَ الَّذینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیهِمْ مِنَ النَّبِیینَ وَ الصِّدِّیقینَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصَّالِحینَ»؛ اینان منعم علیهم آنها هستند؛ انبیاء الهی، ابراهیم خلیل، موسای کلیم، عیسای مسیح. نعمتی که خدای متعال به اینها داده است چیست؟ این نعمت همان صراط مستقیم و وجود مقدس امام(ع) است؛ «الذین انعمت علیهم» یعنی: «شیعه ی علی الذین أنعمت علیهم بولایه ی علی بن أبی طالب ع لم تغضب علیهم و لم یضلوا». امیرالمؤمنین(ع) صراطی است که همه ی انبیاء و اولیاء با سیر در عوالم وجودی او و درجات او به توحید می رسند. امام(ع) طریق تحقق توحید در عالم است. مسیر تعالی بشر تا خدا نیز از امام(ع) می گذرد. از این رو در بعضی از روایات آمده است: اگر کسی نماز صبح را خوب بخواند از مسیر سیدالشهداء(ع) عبور کرده و حضرت را زیارت کرده است. در هر عبادتی اگر قُربی هست، از معبر ولایت امام(ع) عبور می کند و موجب تقرب انسان می شود. اگر فرمودند: «نَحْنُ الصَّلَاه فِی کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ نَحْنُ الزَّکَاه یُ وَ نَحْنُ الصِّیامُ وَ نَحْنُ الْحَجُّ» به این معناست که نماز و حج و زکات و… باید از ولایت عبور کند تا راهی از مسیر ولایت حضرت برای انسان به سوی معرفت الله و لقاءالله گشوده شود. از این رو خدای متعال شرط لقاءالله را اخلاص در ولایت و همچنین معرفت قرار داده است؛ «فَمَنْ کانَ یرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا یشْرِکْ بِعِبادَه یِ رَبِّهِ أَحَداً»؛ باید خالص بود و بندگی خالص کرد. روایت علی بن ابراهیم باطن آیه را این گونه معنا می کند: «لایتخذ مع ولایه ی آل محمد ولایه ی غیرهم و ولایتهم العمل الصالح»؛ عمل صالح هم معرفه الإمام است؛ لقاءالله و توحید جز با معرفت امام(ع) حاصل نمی شود. بنابراین در قوس صعود باید به شریعت عمل کرد تا از طریق شریعت به وادی ولایت هدایت شد و با سیر در وادی ولایت به توحید رسید. ظاهر دین داری تشرع به شریعت است؛ باطن آن تولی به ولایت و سرّ آن سجده ی تام در مقابل خدای متعال و خضوع و خشوع و بندگی و تعلق به الوهیت و در مقابل الوهیت حضرت حق سجده کردن است. او اله است و ماسوا عبد. عبودیت این گونه حاصل می شود؛ کما اینکه جریان سرپرستی خدای متعال و توحید در عالم نیز این گونه است. به یک معنا الوهیت خدای متعال در همه ی عالم جاری است؛ «هُوَ الَّذی فِی السَّماءِ إِلهٌ وَ فِی الْأَرْضِ إِلهٌ»؛ همه ی عالم مستظهر به الوهیت است ولی انوار توحید زمانی در عالم اختیار انسانی جاری می شود که انسان سجده ی تام کند و این سجده ی تام وقتی واقع می شود که انسان تعظیم تام در مقابل خلیفه الله نماید. ملائکه ی الهی با همین تعظیم و سجده به انوار توحید رسیده اند. خدای متعال در ابتداء قرآن راه و تکلیف همه را معین کرده است؛ خدای متعال به ملائکه فرمان سجده بر آدم می دهد؛ این سجده دعوت به بت پرستی یا پرستش غیر خدا نبوده بلکه دعوت به توحید است. طریق رسیدن ملائکه ی مقرب به توحید، سجده بر آدم است؛ چراکه شعاعی از کلمه ی روح در جناب آدم وجود دارد که امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: «نحن روح الله». تعظیم در مقابل شعاع این روح است که ملائکه آنها را به توحید می رساند و انوار توحید را در قلب آنها ظاهر می سازد. اگر این مطلب مورد پذیرش باشد که طریق تحقق توحید در جامعه ی انسانی ولایت حقه است بنابراین تحمل این ولایت طریق رسیدن به حقیقت توحید است و واجبات و محرمات مناسک آنند. تحریفی که در سقیفه اتفاق افتاد این بود که حلقه ی اتصال توحید و شریعت با توجیه پرستش خدا از طریق شریعت حذف شد؛ گفتند: حسبنا کتاب الله؛ به این ترتیب حلقه ی اتصال شریعت به توحید برداشته شد و شریعت به دست اولیاء طاغوت مصادره شد؛ نماز دکّان نفاق شد؛ وقتی این حلقه ی اتصال برداشته شود، شریعت به یک پوسته تبدیل می شود. پوسته ای که می توان آن را در جریان نفاق قرار داد. در خلوت خود نماز شب و قرآن می خواندند؛ حتی برای فریب اجنه هم نقشه داشتند. اگر دین به شریعت محدود شود انحراف حتمی است. البته حذف شریعت هم موجب انحراف است چراکه شریعت مناسک است. حذف ولایت موجب تغییر معنای توحید می شود و هر کسی راهی مخصوص به خود برای رسیدن به خدا تصویر می کند. «الطرق الی الله بعدد انفاس الخلائق». همان که امروز از آن به کثرت گرایی و پلورالیسم تعبیر می شود. وقتی ولایت حقه برداشته شود، صراط های مستقیم پدید می آید. اما با وجود ولایت تنها یک صراط به سوی خدا خواهد بود؛ «عَلِیٌّ هُوَ الصِّرَاطُ الْمُسْتَقِیمُ». این انحراف گاهی شکل ذوقی و مشرب عرفانی هم به خود گرفته است. وقتی حلقه ی اتصال عالم به توحید برداشته شود همه موسی خواهند بود حتی فرعون. وقتی چنین انحرافی اتفاق افتاد دیگران جایگزین ولی خدا می شوند؛ «یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ». در چنین ظلمتی، سیدالشهداء(ع) با یزید برابر می شود؛ یزید را خلیفه ای می نامند که باید با او بیعت کرد. اگر فضا نورانی باشد سیدالشهداء(ع) مجبور به بیعت نمی شود. امیرالمؤمنین(ع) اوضاع دوره ی خلافت غاصبان را که تصویر می کنند می فرمایند: تخیهٍ أمیال؛ آن دوره را به دوره ی تاریکیِ کور تشبیه می کنند؛ هم فضا ظلمانی شده و هم چشم ها قادر به مشاهده نیستند. در این فضای ظلمانی است که قتل سیدالشهداء(ع) عبادت می شود. عمر سعد لعنت الله علیه در آغازصبح وقتی خواست لشکر را آماده ی نبرد کند جمله ای که از وجود مقدس رسول الله(ص) نقل شده است را به لشکر ابلیس (خود) خطاب می کند که یا خیل اللَّه ارکبی؛ لشکریان خدا سوار شوید. خون سیدالشهداء(ع) را می ریزند و بعد هم نماز می خوانند. لعنت خدا به این مسلمانی. این چه مسلمانی ای است؟ عیب این مسلمانی کجاست؟ امیرالمؤمنین(ع) را برداشتند و به جایش شخصی را گذاشتند صف های نماز جماعتشان مملو از جمعیت است اما این فقط ظاهری فریبنده است. مانند ابوموسی اشعری که به وقت جنگ حضرت امیر(ع) خود را به تلاوت قرآن مشغول می کرد! نتیجه ی چنین قرآن خواندنی چه بود؟ در جنگ صفین خوارج او را حَکم قرار دادند چراکه معتقد بودند او خود را آلوده ی این جنگ نکرده است. او نیز حَکم می شود و در تبانی با عمروعاص، حضرت امیر(ع) را از خلافت عزل و معاویه را نصب می کنند؛ خاصیت این تلاوت قرآن بهتر از این نمی شود. در آیه ی «فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ» شکی نیست اما حضرت در تکمیل آن می فرمایند: « … لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّى یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ». وقتی امیرالمؤمنین(ع) رفت، قرآن هم می رود. قرآن بدون امیرالؤمنین(ع) دیگر قرآن نیست! وقتی امیرالمؤمنین(ع) رفت صلاه هم می رود. تا آنجاکه می فرمایند: «الناصب لنا أهل البیت لا یبالی صام أو صلى أو زنى أو سرق إنه فی النار». بدتر از دشمنی با اهل بیت (ع) چیزی متصور نیست. عجیب این است وقتی چنین کفری شرح صدر می یابد، بر همه ی شرور لباس خیر می پوشاند. مشکل کنونی دنیا نیز این است که مدار اداره ی دنیا به دست ظلمه و کفار و اولیاء طاغوت افتاده است. اصل انحرافی که در عالم اتفاق افتاد همین است. پس از وقوع این انحراف امکان هر اتفاقی وجود دارد از جمله قتل وجود مقدس سیدالشهداء(ع) و به اسارت بردن اهل بیت ایشان. حضرت در برابر این انحراف قیام کردند و قصد داشتند خلافت را به محور حقیقی آن برگردانند؛ «أُرِیدُ آمُرُ بِالْمَعْرُوفِ وَ أَنْهَى عَنِ الْمُنْکَرِ». امام صادق(ع) در جواب ابوحنیفه که پرسید معروف چیست، فرمودند: مقصود از معروف، امیرالمؤمنین(ع) است؛ «الْمَعْرُوفُ یَا أَبَا حَنِیفَهَ الْمَعْرُوفُ فِی أَهْلِ السَّمَاءِ الْمَعْرُوفُ فِی أَهْلِ الْأَرْضِ وَ ذَاکَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ». هدف سیدالشهداء(ع) بازگرداندن این امر به مدار حقیقی اش بود. اصلاح امّت این گونه محقق می شود؛ در این صورت نماز و روزه در جایگاه حقیقی خود قرار می گیرند؛ حتی بازار و اداره و… مانند مسجد به محل تقرب به خدا تبدیل می شود. اما اگر این امر به مدار اصلی خود بازنگردد، حتی کعبه هم به بتکده تبدیل می گردد و بار دیگر بت ها زنده می شوند؛ البته بت هایی متفاوت از پیش. مانند برج ساعت که در کنار مسجدالحرام بنا شده است؛ بالاتر قرار گرفتن نماد تمدن کفار از کعبه، یادآور بت پرستی مدرن است؛ هرکه طواف می کند باید قبله ی کفار را ببیند و در برابر آن هم احساس خشوع کند. اما اگر محور به مدار خود باز گردد، هر چیزی معنادار می شود. به تعبیر دیگر قیام سیدالشهداء(ع) برای متجلی کردن ولایتی است که یک بار در غدیر به اذن الله تنزل پیدا کرد. حضرت به دنبال تجلی کامل این ولایت بودند تا عالم و لااقل عالم انسانی را به دارالولایه و دارالخلافه و دارالسلطان الولایه تبدیل کنند. عصر ظهور عصری است که در آن دار سلطان الولایه مدار عالم می شود. این معنای امر به معروف و نهی از منکر حضرت بود. عرض کرد : منکر چیست؟ فرمودند: «قَالَ اللَّذَانِ ظَلَمَاهُ حَقَّهُ وَ ابْتَزَّاهُ أَمْرَهُ وَ حَمَلَا النَّاسَ عَلَى کَتِفِهِ»؛ آنها مردمی را که باید در خدمت ولی خدا باشند اهرم خود بر علیه ولی خدا کردند و مقاصدشان را علیه امیرالمؤمنین(ع) با تکیه بر مردم پیش بردند. امروز نیز اصلاح مدار عالم به اصلاح مدیریت عالم است در غیر این صورت کشتن انسان ها دفاع از حقوق بشر و دموکراسی نامیده می شود. در دنیایی که طی چند سال یک میلیون شیعه را به بهانه ی دموکراسی در عراق می کشند. در غرب حیوانات محترمند و باید خانه سالمندان داشته باشند؛ از درآمد ملت های دنیا برای سگ هایشان بریانی درست می کنند در حالی که عده ای با قحطی مصنوعی که غرب ایجاد می کند از گرسنگی می میرند. در جنگ جهانی اول بین سال های ۹۱۲ تا ۹۲۰، هشت میلیون انسان به دلیل قحطی در ایران از دنیا رفته اند. با اینکه جنگی در ایران اتفاق نیفتاده بود. قحطی مصنوعی ایجاد می کنند و بعد خود را منادی خیر و حقوق بشر می دانند. تمام مشکلات عالم همین است. تا مدار اداره ی کنونی عالم عوض نشود و از اختیار فراعنه به اختیار موحدین درنیاید هیچ چیزی اصلاح نمی شود. اوج تحقق این امر نیز در عصر ظهور است. امروز هم اگر کسی بخواهد اصلاحی در عالم به وجود آورد و نهی از منکر کند باید دست فراعنه جهان را از اداره ی بشر قطع کند. اینان تا هستند به اسم معروف اقامه ی منکر و فحشاء می کنند؛ اینها کسانی هستند که نه تنها فحشا را دوست دارند بلکه آن را به معنای حقیقی اشاعه می دهند. اکنون سؤال این است که آیا سیدالشهداء(ع) در دست یابی به هدف خویش موفق بودند یا دشمنان ایشان؟ حضرت همه ی هستی خود را فدا کردند و در عین حال به هدف خود نیز رسیدند؛ «أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلَاهَ». حضرت در روایتی می فرمایند: اقامه ی صلاه، اقامه ی ولایت من است؛ «فَمَنْ أَقَامَ وَلَایَتِی فَقَدْ أَقَامَ الصَّلَاهَ». حضرت مأموریت خود را به سرانجام رساندند؛ البته عاشورا به تدریج محقق می شود. هنگامی که ایام الله و ایام ظهور ولایت سیدالشهداء(ع) محقق شود عظمت فعل حضرت آشکار می شود و معلوم می گردد که خدای متعال چه عطیه ای به حضرت داده اند./شفقنا
جمعه ، ۲۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[مشاهده در: www.deznews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 86]
-
گوناگون
پربازدیدترینها