محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846560936
دلایل زنده بودن حادثه عاشورا بعد ۱۴۰۰ سال
واضح آرشیو وب فارسی:افکار نیوز: محقق مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات گفت: سوگواری در مصیبت ها بدعت نیست، بلکه بر اساس فطرتی که خدا در ذات انسان قرار داده، انسان به عزاداری می پردازد، از طرفی مورد تأیید عقل، سیره ائمه معصومین(ع) و آیات قرآن کریم نیز است.به گزارش افکارخبر ، برپایی مجالس عزا و گرامیداشت و پاسداشت راه و روش اولیای الهی، موجب تقویت ایمان و تثبیت ارزش های معنوی و بنیادهای اخلاقی می شود. یادآوری و نیکوداشت سالروز وفات و شهادت اولیای الهی و بیان فضایل، رشادت، جوانمردی، تلاش و فداکاری و از خودگذشتگی های این بزرگواران در راستای تبلیغ و ترویج آموزه های اسلامی و مبارزه با منکرات، انگیزه نیرومندی را در وجود انسان ایجاد کرده و او را در جهت اقتدا و الگوگیری از آن بزرگواران و افتادن در مسیر تکامل یاری می دهد. با این همه کوردلان وهابی با استدلال های بی اساس و واهی به مقابله با این مسأله پرداخته و در فتواهای خویش هرگونه بزرگداشت، جشن و جلسه یادبود و عزاداری برای اولیاء الهی را خلاف آیات قرآن کریم و سنت و سیره پیامبر اکرم(ص) قلمداد کرده و بدعت و حرام می دانند. به مناسبت ماه محرم الحرام با حجت الاسلام رمضانعلی حسنی محقق مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم درباره «نقد شبهه وهابیت در مورد بدعت بودن عزاداری» گفت وگو کردیم که مشروح آن در ادامه می آید: *چرا بر برپایی مجالس عزاداری امام حسین(ع) تأکید شده است؟ -از بدیهیات وجدان انسانی آن است که انسان در سوگ عزیزانش، به حزن و اندوه می نشیند و در فراق آنان، گریان و نالان می شود و عقل عملی هم از آن نهی نمی کند. حوادث گذشته هر جامعه، حامل تجربیات و درس های گرانبهایی است که با زحمت بسیار و قیمت گزاف به دست آمده است و می تواند در سرنوشت و آینده آن جامعه تأثیر عظیمی داشته باشد. عزاداری یکی از شعائر دینی است که در قرآن کریم به بزرگداشت این شعائر توصیه شده است یکی از این سرمایه های بی نظیر واقعه کربلا است، عقل حکم می کند، چنین سرمایه هایی باید حفظ و احیا شده و مورد بهره برداری قرارگیرد. از جهت دیگر، همه افراد، در مقابل کسانی که برای بیداری و حفاظت از باورهای دینی و ارزش های اخلاقی آنان تلاش و جانفشانی کرده اند، وظیفه شکرگزاری دارند و برپایی مجالس عزاداری امام حسین(ع) به نوعی تشکر و قدردانی از رنج ها و مرارت هایی است که آن حضرت و یارانش در راه بیداری و بصیرت بخشی به بشریت متحمل شدند. عزاداری فریاد ستمدیدگان علیه ستمگران است. عزاداری یکی از راه های ابراز محبت به اهل بیت(ع) و اولیای الهی است. عزاداری یکی از شعائر دینی است که در قرآن کریم به بزرگداشت این شعائر توصیه شده است. عزاداری مطابق سیره و سنت پیامبران الهی و اهل بیت عصمت و طهارت(ع) است. *چگونه می توان از نهضت آگاهی بخش امام حسین(ع) در جامعه بهره برد؟ -انسان موجودی اجتماعی و دارای حالت ها و رفتارهای گوناگون است که در رویارویی با برخوردهای اجتماعی، واکنش های متفاوتی دارد. سوگواری، بازتاب یکی از این برخوردهاست که از عواطف انسانی بر می خیزد و با رفتارهایی مانند گریستن و فریاد زدن به دلیل از دست دادن نزدیکان همراه است. بدین ترتیب، گونه ای تخلیه روحی و روانی صورت می پذیرد. مراسم عزاداری سالار شهیدان، فرهنگی پر بار و سنتی شکوهمند است که تاریخی مقدس و جغرافیایی آسمانی، آن را در بر گرفته است. این عزاداری ها با گذشت زمان، به یک جنبش اجتماعی تبدیل شده و بخشی از فرهنگ مردم شده است. هر چند نوع و شکل آن از فرهنگ بومی آنان سرچشمه می گیرد، ولی همه آن ها در ابراز حزن و اندوه مشترکند. البته هر چه فرهنگ پر بارتر و ژرف تر باشد، این آیین با پیام رسانی بیشتری برپا داشته می شود. یکی از عنصرهای اصلی در هر سوگواری، زنده کردن یاد و خاطره عزیزی از دست رفته و از سر گرفتن ماتم و مصیبت او است عاشورا، حادثه ای است که در زمان و سرزمین معینی رخ داده است. با این حال، همانند قرآن و دیگر احکام آسمانی، با غیب پیوندی جدانشدنی دارد. عاشورا، مفهومی آسمانی است که هماره در زندگی یک مسلمان جریان دارد. هر چند این حادثه در سال ۶۱ هجری روی داده، ولی حصار زمان را در هم شکسته و جاودان شده است. بنابراین، یادبود آن، هرساله با چنان شور و التهابی برگزار می شود که گویی هم اینک رخ داده است و این تکرار هرگز از شکوه آن نمی کاهد. یکی از عنصرهای اصلی در هر سوگواری، زنده کردن یاد و خاطره عزیزی از دست رفته و از سر گرفتن ماتم و مصیبت او است و دیگر عنصرها در پرتو همین یادکرد، به پایداری و پویایی فرهنگ عزاداری می انجامد. در این میان سوگواری عاشورایی، برقراری گونه ای ارتباط عاشقانه با عاشوراییان و بازتاب دهنده اصل تولاّی اهل بیت(ع) و تبرّی از ستم پیشگان گذشته، حال و آینده است. با برپایی آیین عزاداری، شرکت کنندگان در آن از ستمکاری گروه باطل و مظلومیت سپاه حق آگاه می شوند که اگر این اهداف به نحو مطلوب پیاده شود، سرمشق گرفتن از نهضت آگاهی بخش امام حسین(ع) در جامعه، نهادینه می شود، در این حالت، محفل های سوگواری به مکتبی برای آموختن درس پایداری و ستم ستیزی تبدیل می شود، همزمان با آن، بینش دینی مردم، درباره مفهوم عدالت و آزادی در مسیر اصولی و ناب آن جهت خواهد یافت.(۱) *آیا «عقل»، عزاداری را می پذیرد؟ ۱-فطری بودن سوگواری از بدیهیات وجدان انسانی آن است که انسان در سوگ عزیزانش، به حزن و اندوه می نشیند و در فراق آنان، گریان و نالان می شود. رفتار هر انسان آراسته به اخلاق انسانی، هنگام از دست دادن یار، عزیز و بزرگی چنین است. درست به همان شکل که آدم بر هابیل، یعقوب بر یوسف، پیامبر(ص) بر حمزه و سایر عزیزانش گریستند، حال هر چه مقام و عظمت شخصیت از دست رفته والاتر باشد، شیوه های بیان این سوگمندی بیش تر و پررنگ تر می شود و صورتی عقلانی پیدا می کند. تشیع، مکتب امامت است و امامت، بر پایه ارتباط قلبی و عاطفی امت و امام استوار شده است. حال اگر این ارتباط قلبی و عاطفی، آن گونه عمیق است که پس از ۱۴۰۰ سال نیز با ذکر و یادآوری مظلومیت امامی چون حسین بن علی(ع)، اشک در چشمان شیعه پیرو او حلقه می زند، می توان آن را غیر عقلانی خواند و به ملامتش پرداخت؟(۲) ۲- اصل اباحه حوادث بزرگی که انسان ها باید از آن بیاموزند از سرمایه های عظیم هر ملت، بلکه تمام بشریت است و عقل حکم می کند، چنین سرمایه هایی حفظ و احیا شود اصل اباحه به بیان این نکته می پردازد که اساس قضاوت در خصوص رفتارها جایز بودن و مباح بودن آن است، مگر آنکه دلیلی بر جایز نبودن آن یافت شود. بنابراین، چون دلیلی بر حرام بودن عزاداری نداریم تا هنگامی که به عمل ناشایست خارج از اصل عزاداری آلوده نشود، امری جایز است.(۳) ۳- تأثیر حوادث گذشته بر سرنوشت جوامع حوادث گذشته هر جامعه می تواند در سرنوشت آن جامعه و جوامع دیگر، آثار عظیمی داشته باشد. اگر حادثه، حادثه مفیدی بوده و در جای خود دارای آثار و برکاتی بوده است، بازنگری، بازسازی و زنده نگهداشتن آن می تواند آثار و برکات زیادی داشته باشد و فراموش کردن آن موجب خسارت های جبران ناپذیری برای جامعه بشری است؛ زیرا حوادث مهمی که در تاریخ ملت ها به وجود می آیند هزینه های زیادی را برای ملت ها به همراه دارد، چه هزینه های مادی و چه هزینه های معنوی؛ نظیر از دست دادن انسان های بزرگ، رنج و مشقت و محرومیت های یک ملت و.... بنابراین، این حوادث بزرگ و درس ها و تجربه هایی که انسان ها باید از آن بیاموزند از سرمایه های عظیم هر ملت، بلکه تمام بشریت است و عقل حکم می کند، چنین سرمایه هایی حفظ و احیا شده و مورد بهره برداری قرارگیرد. اگر این مکتب انسان ساز، نسل به نسل بین انسان ها منتقل شود، بشریت می تواند به ازای هزینه ای که برای آن متحمل شده است، از آن سود ببرد *به سؤال قبلی بر گردیم، چرا با وجود حوادث بسیار تلخ در تاریخ، باید حادثه عاشورا گرامی داشته شود؟ -بی شک، حادثه عظیم عاشورا که داری ابعاد متعددی است، یکی از حوادث پر هزینه برای بشریت بوده است؛ چرا که با هزینه ای چون شهادت امام معصوم(ع) و یاران با وفای آن حضرت و رنج و سختی کشیدن خانواده و اطفال آن حضرت و... به دست آمده است. از طرف دیگر، این حادثه یک حادثه و واقعه شخصی نبوده است، بلکه واقعه کربلا و شهادت امام حسین(ع) و یاران با وفایش یک مکتب است که دارای درس ها و اهداف و عبرت هایی همچون توحید، امامت، امر به معروف و نهی از منکر، حقیقت خواهی، ظلم ستیزی، کرامت نفس، عزت و... است. اگر این مکتب انسان ساز، نسل به نسل بین انسان ها منتقل شود، بشریت می تواند به ازای هزینه ای که برای آن متحمل شده است، از آن سود برده، حداکثر بهره برداری را بنماید. ولی اگر خدای نخواسته این حادثه فراموش شده، یا تحریف گردد، بیشترین ضرر متوجه جامعه بشری و مخصوصاً جامعه دینداران می شود.(۴) ۴- وجوب شکر منعم در قرآن کریم آیاتی وجود دارد که مشروعیت، بلکه رجحان عزاداری و اقسام آن را اثبات می کند از منظر عقلی، قدردانی و سپاسگذاری از خدمات دیگران و کارهای نیک آن ها نیکو و لازم است و چنانچه این خدمت فداکارانه و ایثارگرانه هم باشد، شکر و سپاس، لزوم بیشتری پیدا می کند. از این رو، امام حسین(ع) که در راه عظمت اسلام، زنده نگهداشتن قرآن و حمایت از مسلمانان به قیام پرداخته و همه چیز را در این راه تقدیم کرده، شایسته سپاس است. بنابراین، گرامیداشت یاد و راه او و ابراز احساسات به ساحتش، کم ترین و کوچک ترین کاری است که می توان انجام داد.(۵) *قرآن کریم، چه نگاهی به مفهوم عزاداری دارد؟ -در قرآن کریم آیاتی وجود دارد که مشروعیت، بلکه رجحان عزاداری و اقسام آن را اثبات می کند، که در اینجا به چند نمونه اشاره می کنیم: ۱. عزاداری فریاد ستمدیدگان علیه ستمگران قرآن کریم می فرماید: «لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِم»؛(۶) خداوند متعال فریاد زدن به بدگویی را دوست ندارد، جز برای کسانی که مورد ستم قرار گرفته اند. هر چند ظلم دارای اقسام و مراتبی است، اما بزرگترین ظلم آن است که به حقوقی که خداوند برای برخی از افراد قرار داده است تجاوز شود و از جمله آن حقوق، حق ولایت و امامت است. بی تردید امام حسین(ع) یکی از کسانی است که خداوند متعال حق ولایت و حاکمیت برای ایشان قرار داده است و یزید و یزیدیان جزو طاغوت و غاصب حاکمیت الهی اند و یقیناً شهادت امام حسین(ع) توسط یزید ظلم بزرگی در حق امت اسلامی است. آیا جامعه اسلامی در برابر چنین حادثه ای اندوهبار و غمناک که در آن فرزند نازنین پیامبر اکرم(ص) را به شهادت رساندند، باید دست روی دست گذاشته و سکوت نماید، یا وظیفه بسیار سنگینی بر دوش دارد؟ بر طبق آیه کریمه، باید فریاد برآورد و به افشاگری و بدگویی آشکار و رسوایی ستمگران پرداخت و چهره کثیف و زشت آنان را روشن کرد و با زبان شعر و مدیحه سرایی و بیان مصایب و گردهمایی های گسترده، برائت و بیزاری از دشمنان خدا را اعلان کرد. به طور یقین فریادها و عزاداری هایی که در این راستا باشد از مصادیق «جهر من القول» است که خداوند متعال آن را دوست دارد. ۲. عزاداری و ابراز محبت به اهل بیت(ع) اگر شیعیان در مصیبت ائمه(ع) عزاداری و گریه می کنند، به این دلیل است که آنان محبوب شیعیان هستند و تار و پود وجودشان، با عشق و محبت آنان عجین شده و این اظهار محبت در حقیقت ادای حق رسالت است؛ چرا که پیامبر(ص) در ازای رسالت و هدایت گری خویش، فقط مودتِ ذی القربی را طلب کرده است.(۷) با توجه به اینکه خود اهل سنت گفته اند که منظور از قربی حضرت فاطمه(س)، حضرت علی(ع) و فرزندان اوست(۸) و محبّ واقعی کسی است که در شادی آنان مسرور و در مصیبت آنان اندوهگین باشد و این اختصاص به زمان رسول اللّه(ص) ندارد، بلکه برای تمام زمان ها و همه مسلمانان ثابت است و هر مسلمانی در هر کجا و هر زمان موظف به ادای حق رسالت است.(۹) اگر شیعیان در مصیبت ائمه(ع) عزاداری و گریه می کنند، به این دلیل است که آنان محبوب شیعیان هستند و این اظهار محبت در حقیقت ادای حق رسالت است ۳. عزاداری و بزرگداشت شعائر الهی قرآن کریم می فرماید: «وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَإِنَّها مِنْ تَقْوَی الْقُلُوبِ».(۱۰) شعائر در لغت به معنای علامت آمده است. مقصود از بزرگداشت شعائر الهی، بزرگداشت نشانه های دین و اطاعت خداوند و آیین ابراهیم(ع) است که در اسلام تبلور یافته است. از این رو به طور عموم می توان استفاده کرد که هر زمان یا در هر مکان فعل یا عملی که یاد خدا و زمینه تقوی و رشد معنوی و روحی را فراهم آورد، در صورتی که در چارچوب قوانین و دستورات اسلام قرار داشته باشد جزو شعائر الهی به شمار می رود و به طور مسلم مراسم عزاداری برای بندگان خاص خداوند که به حق قرآن ناطق و حج مجسم بودند و برای اعتلای کلمه توحید جان خود را قربانی ساختند، از بارزترین نشانه ها و شعائر الهی است. چرا که در این مراسم جز فراگیری مسائل دینی و یادآوری شهامت ها و ایثارگری شهیدان بزرگ اسلام، سخن دیگر طرح نشده و سخن از دشمنی با دشمنان خدا و دوستی با دوستان خدا گفته می شود.(۱۱) ۴. سوگواری حضرت یعقوب(ع) در فراق حضرت یوسف(ع) قرآن کریم می فرماید: «یا أَسَفی عَلی یُوسُفَ وَ ابْیَضَّتْ عَیْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ کَظِیمٌ»؛(۱۲)وا اسفا بر یوسف! و چشمان او از اندوه سفید شد، امّا او خشم خود را فرو می برد (و هرگز کفران نمی کرد). حضرت یعقوب(ع) در جدایی فرزند خود دچار حزن و اندوه فراوانی گشت، به طوری که سالیان درازی در غم حضرت یوسف(ع) اشک ریخت تا دیدگانش سفید شد و بینایی خود را از دست داد. فرزندان حضرت یعقوب(ع) از بسیاری گریه و حزن پدر به ستوه آمده و گفتند: «قالُوا تَاللَّهِ تَفْتَؤُ تَذْکُرُ یُوسُفَ تَکُونَ حَرَضاً أَوْ تَکُونَ مِنَ الْهالِکِین»؛(۱۳) به خدا سوگند ـ تو ای پدر ـ همیشه به یاد یوسف هستی و خاطره او را از یاد نمی بری و دست از او برنمی داری، تا حدّی که خود را مشرف به هلاک کنی! این آیات، گریه طولانی حضرت یعقوب(ع) را از ویژگی های مهم زندگی آن حضرت یاد کرده است. از آیه ای که بدان اشاره شد می توان نتیجه گرفت که گریه و اندوه هر چند سالیان درازی طول بکشد مانعی ندارد، بلکه مشروع و از ویژگی های مثبت به شمار می آید. نمی توان گفت که عزاداری خلاف سنت پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) است. به ویژه اینکه برای امام حسین(ع) همه ائمه(ع) گریستند و عزاداری کرده اند *اشاره ای به عزاداری انبیای الهی کردید، در سیره ائمه معصومین عزاداری چه جایگاهی دارد؟ -اگر به سیره نبوی و منابع کهن تاریخ اسلام که اکثراً توسط اهل سنت گزارش شده مراجعه شود، همه آن ها مؤید این مطلب است که پیامبر اکرم(ص) بارها برای فقدان عزیزان خود گریسته است، در فقدان ابراهیم فرزند خود، همچنین وقتی به زیارت قبر مادرش رفت و بر سر مزار مادر گریست، در فقدان عزیزانی مثل خدیجه و ابوطالب و در شهادت حمزه سیدالشهداء نه تنها گریه کرد، بلکه مردم را تشویق به عزاداری کرد، ابن هشام نوشته در رثای شهدای احد و تعزیه آن ها اشعار و مرثیه های فراوانی سروده شد.(۱۴) امیرمؤمنان علی(ع) در رثای همسرش فاطمه زهرا(س) و پیامبر اکرم(ص) و یاران وفادارش گریست. از این رو نمی توان گفت که گریه و عزاداری خلاف سنت و سیره پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) است. به ویژه اینکه برای امام حسین(ع) همه ائمه(ع) گریستند و عزاداری کرده اند.(۱۵) امام رضا(ع) مجلسی ترتیب می داد و سخنران و مرثیه خوان در آن مجلس به رثای امام حسین(ع) پرداخته و مردم را می گریاندند.(۱۶) دیگر ائمه نیز در سیره خود به عزاداری امام حسین (ع) اهتمام داده اند. بنابراین سوگواری و عزاداری در مصیبت ها بدعت و ساختگی نیست، بلکه بر اساس سرشت و فطرتی که خداوند در ذات انسان قرار داده، انسان به عزاداری می پردازد. از طرفی مورد تأیید عقل و سیره پیامبر، امامان معصوم(ع) و آیات قرآن کریم نیز است. اندیشه ای که وهابیت، امروز ترویج گر آن هستند، بر خلاف آموزه های اسلام و قرآن و سیره اهل بیت(ع) است. *پی نوشت ها: ۱-برگرفته از نماد و سنت های سوگواری عاشورایی، مجله شمیم یاس، شماره ۵۹، بهمن ۱۳۸۶، ص۳۹. ۲-برگرفته از عزاداری امام حسین: رویکردهای نظری و تاریخی، پگاه حوزه، شماره ۲۵۰، ۳ اسفند ۱۳۸۷. ۳-سیدمحسن امین عاملی، اقناع اللائم علی اقامة الماتم، تحقیق، محمد البدری، قم، مؤسسه معارف اسلامی، چ۱، ۱۴۱۸هـ.ق.م، ص۵۳. ۴-برگرفته از سایت ویکی پرسش (عزاداری برای امام حسین(ع)) ۵-رسول جعفریان، برگ هایی از تاریخ، حوزه علمیه قم، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، چ۱، ۱۳۸۱، ص۶۱-۶۲. ۶-نساء، آیه ۱۴۸. ۷-«قل لا اسئلکم علیه اجراً الاّ المودة فی القربی» (شوری، آیه ۲۳). ۸-طبرانی، معجم کبیر، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ۲، ۱۴۰۴، ج۳، ص۴۷، ح۲۶۴۱. ـ فخر رازی، تفسیر کبیر، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ج۲۷، ص۱۶۶. ـ نورالدین هیثمی، مجمع الزوائد، بیروت، دارالکتب العربی، چاپ سوم، ج۷، ص۱۰۳. ۹-تفسیر قرطبی، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ج۱۶، ص۱۴۱. ـ ابن کثیر، تفسیر القرآن العظیم، بیروت، دار المعرفة، ۱۴۰۲هـ ، ج۴، ص۱۴۲. ـ طبری، جامع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۰۷، ج۲۵، ص۷۴. ۱۰-حج، آیه ۳۲. ۱۱-برگرفته از عزاداری در پرتو قرآن کریم، پاسدار اسلام، شماره ۳۳۶، آذر ۱۳۸۸، ص۳۶. ۱۲-یوسف، آیه ۸۴. ۱۳-همان، آیه ۸۵. ۱۴-حافض ابوالمؤید خوارزمی، مقتل، چاپ جامعه مدرسین، ج۱، ص۸۸ ، فصل ششم. ۱۵-ابوالمظفر، بسط بن جوزی، تذکرة الخواص، بیروت، دارالکتب العلمیه، ص۲۲۵. ۱۶-قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، نجف، مطبعه المرضویه، ص۱۱۲، باب ۳۲.
جمعه ، ۲۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: افکار نیوز]
[مشاهده در: www.afkarnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها