محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829828772
آزاد ارمکی: نویسنده فهم و مختصات تاریخی را بیان نمی کند/ محمدی: رفیع پور از یک بحران بزرگ در جامعه سخن می گوید
واضح آرشیو وب فارسی:ایبنا: به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) روز دوم از نشست نقد و بررسی کتاب «دریغ است ایران که ویران شود» نوشته فرامرز رفیع پور چهارشنبه 22 مهرماه با حضور دکتر تقی آزاد ارمکی و رحیم محمدی در سالن کنفرانس انجمن جامعه شناسی ایران برگزار شد. آزاد ارمکی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران نقد کلی درباره کتاب «دریغ است ایران که ویران شود» ارائه داد و رحیم محمدی، عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین نیز در این پنل درباره «ما و جامعه شناسی» سخنرانی کرد. گزارش روز نخست و سخنان محمدامین قانعی راد، رئیس انجمن جامعه شناسی ایران با موضوع «آسیب ها و برنامه های تغییر برای جامعه ایران» و علیرضا شجاعی زند، عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس با موضوع «جامعه شناسی ایران، جامعه شناس ایرانی» را اینجـــا بخوانید آزاد ارمکی در ابتدای این نشست با بیان اینکه رفیع پور متعلق به یک جهت گیری و جامعه شناسی خاص ایران است که ما آن را جامعه شناسی تجربی می نامیم، گفت: این جامعه شناسی دغدغه اش بحران و حل آن است. از سوی دیگر اگر جامعه شناسی ایران را جامعه شناسی معاصر و تاریخی بگیریم آنچه که در باب توسعه یافتگی و مسئله محوری است دچار یک بحران است و اساساً جامعه شناسی که به دیروز توجه می کند، کانون جامعه شناسی امروز از قاجار به بعد است. وی ادامه داد: رفیع پور برخلاف این روند جمهوری اسلامی را مورد بحث خود قرار داده و به تعبیری جامعه شناسی مربوط به دیروز و امروز خود را مورد سئوال و مسئله خود می داند. رفیع پور با صراحت و جسارت به آن چیزی که می داند برچسب خواهد خورد، خودش را جامعه شناس جمهوری اسلامی می داند و از این بابت باید قدردانی شود چرا که ایران امروز را مورد مطالعه و پژوهش قرار داده است تا اینکه بخواهد گذشته را موردپژوهش قرار دهد. رفیع پور به دنبال ساختن جامعه شناسی بومی است وی افزود: همین متن را خیلی غیر جدی جلوه می دهند و می تواند از دایره ارجاع جامعه شناسان خارج شود. این کتاب می تواند این گونه هجمه ای بر آن وارد شود، اما از طرفی هم قابل دفاع است چرا که وضعیت معاصر ایران را مورد بحث و تامل قرار می دهد و این همان چیزی است که ما از آن می ترسیم و در واقع او به دنبال ساختن جامعه شناس و جامعه شناسی بومی است. آزاد ارمکی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به اینکه رفیع پور کار تاریخی کرده اما کتابش غیر تاریخی است، اظهار کرد: او در کتاب فهم و مختصات تاریخی را بیان نمی کند، به ویژه مفهوم دولت و ملت به صورت یک مفهوم پویا از آن استخراج نمی شود، بلکه یک مفهوم ایستا است. رفیع پور مدام ارجاعات تاریخی می دهد اما در عین حال ما در کتاب ارجاعات تاریخی کم داریم دلیلش هم این است که در این کتاب به وفور مولف حاضر است، در صورتی که در کارهای جامعه شناسان این گونه نیست و آنها خیلی جرأت این را ندارند. عضو هیئت علمی دانشگاه تهران با بیان اینکه رفیع پور دغدغه جامعه شناسی و در عین حال دغدغه انسان را هم دارد عنوان کرد: رفیع پور چون مسئله اش اصلاح نظم و ساختار است می خواهد کاری کند، پس به این طریق اصلاح را از طریق مداخله گری و به تعبیری مهندسی فرهنگی پیش می گیرد. وی اضافه کرد: اگرچه مسئله بنیادی رفیع پور جامعه است اما کاری که نمی کند، دگردیسی ساحت های متفاوت و علل متفاوت است. رفیع پور معتقد به یک نگاه جامعه شناسی عاملیت انسانی است. با این که جامعه شناسی سئوالاتش از حالت کلان شروع می شود اما عاملیت انسانی برایش مهم است و در واقع عامل گرا و در جایی ساختارگر است. تاکید رفیع پور در زمان ایجاد بحران به عنصر بیرونی است به گفته آزاد ارمکی، رفیع پور، تفکر را در ساماندهی بسیار مهم می داند و از طرفی می گوید که این کار باید دست نخبگان و وفاداران و در عین حال باید مهندسی فرهنگی بشود، در صورتی که وقتی مهندسی فرهنگی بشود مداخله گری ممکن می شود و ساختارگراها این را بر نمی تابند. آنجایی که دکتر رفیع پور مشکل پیدا می کند به سراغ انسان ها می رود. او می گوید وقتی که ما مستقل شدیم دچار فروپاشی می شویم به طور نمونه محمدرضا شاه وقتی احساس قدرت و استقلال کرد در همان زمان جامعه فرو پاشید و به انقلاب منجر شد. استعمار نابسامانی و حادثه تولید می کند، البته این تز، تز قدیمی نیست. اگر به این تز نزدیک بشوی مشروطیت جمهوری اسلامی چه می شود؟ در این زمان به سراغ آدم ها می رود و می گوید این هوشمندی حضرت امام خمینی، شریعتیو بازرگان است که نمی گذارد جامعه در مقاطع خاصی به فروپاشی برسد. این استاد دانشگاه با بیان اینکه رفیع پور در زمان ایجاد بحران و حادثه به عنصر بیرونی تاکید کرده و بحث استعمار را بزرگ می بیند، افزود: اگر ما این گونه ببینیم در آن موقع چیزی برای عمل درون باقی نمی ماند و جامعه شناسی چنین بحثی را نمی کند. وی با بیان اینکه بیشترین لطمه را به سنت گرایی، سنت گراهای راست گرای افراطی زده اند، گفت: اگر در اینها اختلال است پس راه نجات چیست؟ در آن موقع است که از نگاه رفیع پور آدم ها و تصمیم های استثنایی مهم می شوند و این چیزی است که امروزه جامعه شناسان مسلمان و جامعه شناسی اسلامی به نوعی آن را مطرح می کند. این استاد جامعه شناسی گفت: رفیع پور، در این کتاب چند خصوصیت را برای جامعه ایرانی بر می شمارد، از جمله اینکه جامعه ایرانی احساسی و ضد حکومت است و مجموعه ای از تضادهای درونی دارد و می گوید مختصات جامعه ایرانی همیشه زمینه فروپاشی را مهیا می کند و برای حل این بحران باید به آموزش پرداخت که خود این نگاه، نگاهی تحلیلی روانی است. وی یادآور شد: از سوی دیگر وی استعمار را همیشه حاضر می داند و می گوید در عین اینکه نخبگان و فعالان و کنشگران جامعه هم وجود ندارند، همیشه احتمال حادثه وجود دارد و برای اینکه این احتمال به وجود نیاید ما نیازمند مداخله سریع و حاضر هستیم. نویسنده در این کتاب با چهره های گوناگونی ظهور می کند رحیم محمدی در بخش دیگری از این مراسم توضیحاتی درباره کتاب ارائه کرد و گفت: رفیع پور در کتاب هیچ ارجاعی به پسااستعمارگرایان مدرن نداده است. دو فصل در باب استعمار به نوعی غرب شناسی استعماری است. یک فصل نتیجه گیری و 6 فصل نظامات اجتماعی را تبیین می کند. رفیع پور دو ساختار به ساختارهای پارسونز اضافه کرده که یکی از آنها تفکر و دیگری ساختار مذهبی است. پارسونز این دو را در بخشی از ساختار فرهنگی جامعه می داند و در بخش مذهب نسخه های مهمی را برای جامعه پیچیده است. وی با بیان اینکه نویسنده در این کتاب با چهره های گوناگونی ظهور می کند، افزود: او گاهی ناسیونالیست، گاهی ایدئولوگ و گاهی اندرزگو ناصح می شود و به تعبیر بهتر چرخش های عجیبی دارد. نویسنده علاوه بر اینکه جامعه شناس است، اما به کرات با چهره هایی چون ناسیونالیست، ایدئولوگ، وفادار سیاسی، مشاور، ناصح، دیندار، محافظه کار سیاسی، منتقد، دشمن ستیز، مصلح ، روشنفکر و واعظ و اندرزگو نیز ظاهر شده است. از این رو کتاب هر لحظه خواننده اش را از خودش می راند و با خواننده سر ستیز پیدا می کند. وی افزود: در کتاب، نگاه از بالا به پایین و ارائه یک مدل برای تغییر و بقاء جامعه و حفظ دولت دلخواه کاملا آشکار است، این نوع نگاه به جامعه در جامعه شناسی غریب است. جامعه شناس به درون جامعه و به ساختارها، کنش ها و گفتمان های درون جامعه نگاه می کند و آنها را تحلیل می کند تا ببیند این عناصر چه سیاست و نظامی را بر می سازند. این نگاه، نگاه ما قبل جامعه شناسی است، می توان این نگاه را مشابه نگاه منتسکیو دانست که تقریباً به همین صورت از مدل های حکومتی و حقوق صحبت می کند و طراحی الگوی حکومتی و تعیین مدل حکومتی مناسب را در پیش می گیرد. عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین ادامه داد: گاهی هم به سنت ایرانی برمی گردد و نگاه و ادبیات سیاست نامه ای و نصیحت الملوک را اتخاذ می کند و حتی جملاتی پندآموز از خواجه نظام المک و سعدی و عطار برای پند دادن مخاطب خود استفاده می کند. گاهی تشابهی مانند منتسکیو و توکویل پیدا می کند و گاهی کارل اشمیت ایران می شود و گاهی به گذشته و سنت ایرانی برمی گردد و خواجه نظام الملک ایران معاصر می شود. این مدرس جامعه شناسی با بیان اینکه در این بحث ها جامعه شناسی تا حدود زیادی به «جامعه شناسی نخبگان و خصوصاً نخبگان سیاسی» تبدیل می شود و در مواردی هم به ویژه در فصل 8 جامعه شناسی اساساً غایب می شود و علم سیاست و ایده پردازی سیاسی به میان می آید. کتاب ضد تضاد و ضد انقلاب و دنبال راه حل است به گفته محمدی، کتاب بحران ملی تاریخ معاصر ایران را مسأله و موضوع خود قرار داده است و به تحلیل بحران و خروج از بحران می اندیشد و همواره از خیزش جامعه غیر رسمی بر علیه جامعه رسمی در هول و هراس است و می خواهد جلوی یک انقلاب دیگر را بگیرد. از این رو کتاب ضد تضاد و ضد انقلاب است و سعی می کند راه حل هایی برای از میان بردن تضاد و انقلاب پیدا کند. وی تاکید کرد: کتاب تحلیل بحران و حل بحران است. از این جهت راهنما و آیین کشورداری برای رهبران و مسئولان سیاسی است. از نظر نویسنده بحرانی بزرگ در جامعه ما پیدا شده که البته با اینکه این بحران ظاهرا سیاسی است اما شرایط و ساختارهای اجتماعی و تسلط ساختاری استعمار (غرب جدید) این بحران را تولید کرده است. بنابراین برای تحلیل بحران بزرگ به ساختارها و شرایط اجتماعی رجوع می کند. این بحران که نویسنده آن را بیان کرده است ابعاد و سطوح آن را در طرح مسأله هایی که در اول هر فصل (6 فصل اصلی) انجام داده، آن را توضیح داده است. وی افزود: دکتر رفیع پور در این کتاب یکی از کلیدی ترین مسأله هایش نسبت دولت و جامعه در ایران کنونی (ایران پس از انقلاب اسلامی) است که البته وی برای بیان این منظور از دو مفهوم نوساخته «جامعه رسمی» و «جامعه غیررسمی» استفاده می کند و علاوه از اینکه در فصل سوم به توضیح این دو مفهوم می پردازد، در عین حال شاید این دو مفهوم را بیش از صد بار در فصول دیگر به میان می کشد و درباره تضاد و تعامل و عدم تعامل آنها بحث می کند. نسبت دولت و جامعه را اگر بخواهم با مفاهیم جوئل میگدال بیان کنم، می توانم بگویم در کتاب دکتر رفیع پور دولت قوی ولی جامعه ضعیف ظاهر شده است، قدرت اصل و جامعه فرع دیده شده است. یا بهتر است بگوییم عمداً خواسته است اینگونه ببیند. به عبارت دیگر ما در این کتاب با توده ها و مردم ضعیف ولی با نخبگان قوی مواجهیم. شاید این مفاهیم میگدال جامعه شناسی دکتر رفیع پور را مقداری برای ما آشکار کنند. محمدی با بیان اینکه رفیع پور در ذیل تجویزها و در آیین کشورداری در شرایط امروزی، به شناخت جامعه و در واقع به توصیف و تبیین دقیق جامعه هم می پردازد، گفت: چون اصل تجویز و تدوین یک مدل مناسب کشورداری و مدیریت کشور است تا بقاء، قدرت و سیاست ممکن و تضمین می شود. برای وی شناخت به ماهو شناخت جامعه در اولویت اول نیست، بلکه اصل برای او تشخیص مشکل (مسأله) و ارائه راه حل است پزشکی و معماری جامعه برای او اهمیت دارد. همزمان دو جامعه شناسی در کتاب خودنمایی می کند وی با تاکید بر اینکه در کتاب همزمان دو جامعه شناسی خودنمایی می کند، افزود: نخست جامعه شناسی تجویزی است که به معنای سیاستگذاری و مداخله در جامعه و مهندسی اجتماعی تام و حفظ نظم سیاسی مستقر ـ جامعه شناسی درمانگر و نظم ساز و حافظ نظم حاکم است. دوم جامعه شناسی شناختی است که به معنای شناخت توصیفی و تبیینی جامعه و دولت و سایر اجزاء جامعه، جامعه شناس عمدتاً شناسنده نظم و گاهی تغییر است، جامعه شناسی گزارشگر واقعیت جامعه ایرانی (تشخیص) و تبیین کننده ابعاد و سطوح امر اجتماعی است. این مدرس جامعه شناسی با بیان اینکه رفیع پور در کتاب بیشتر به سمت تجویز کشیده شده است، یادآور شد: او گاهی دردها را نگفته، اما آشکارا می خواهد جامعه را درمان و مشکل سیاست را حل کند و بحران را چاره سازد. گویا مشکلات و مسأله ها را از قبل می شناسد به همین خاطر خیلی زود به سراغ درمان و حل مسأله می رود. در کتاب ایشان پزشکی جامعه و معماری جامعه در اولویت اول قرار می گیرد. وی گاهی مانند سیاستمدار دلسوزی ظاهر می شود که اداره کشور برایش خیلی اهمیت دارد. اصولاً سیاستگذاری برای جامعه و زدودن مشکلات دولت و طراحی مدل حکومتی مناسب او را رها نمی کند. از این رو ترکیب بی ضابطه جامعه شناسی با گزاره های دینی و اخلاقی و سیاسی و ایدئولوژیک فراوان دیده می شود و همواره بخش مهمی از کار نویسنده به پند و اندرز می گذرد. وی تصریح کرد: در نتیجه خواننده خیلی زود می فهمد با یک جامعه شناسی نجات بخش، درمانگر و محافظه کار و قدرت محور مواجه است. از این رو همواره خواننده متخصص با مطالبی در کتاب وی مواجه می شود که با سنت جامعه شناسی دانشگاهی و حرفه ای غریبه است. محمدی با اشاره به اینکه رفیع پور در مواردی که ضرورت کارش ایجاب می کند، مستقیماً واقعیت اجتماعی و امراجتماعی و کنشگران را مورد بررسی و تحلیل قرار می دهد، گفت: همواره نوعی واقع گرایی اجتماعی و پوزیتیویسم و کارکردگرایی مبتنی بر نیاز در تحلیل وی مسلط است. از این رو بیشتر تحلیل نظم و مختل شدن نظم برای او اهمیت دارد. در عوض از تحلیل تغییر و گذار و تاریخ و زمان خبری نیست، حتی نوعی ترس از تغییر در کارش محسوس است. وی حتی به طور عمد از به کار بردن مفاهیم مارکسیستی اجتناب می کند. به گفته این استاد دانشگاه، تحلیل رفیع پور غالباً مبتنی بر ترجیح ویژگی های ذاتی انسان و بی توجهی به تاریخ و هویت تاریخی است. کتاب با وصف ویژگی های ذاتی و خلقتی انسان آغاز می شود. همچنین کتاب بیش از آنکه از منظر جامعه شناسی مهم باشد و به جای آنکه کتاب یک جامعه شناس خوانده شود بیشتر از منظر اداره کشور و مدیریت استراتژیک اهمیت دارد و نویسنده بیشتر دغدغه اداره کشور و بقاء قدرت را دارد. گروه علمی ـ تخصصی جامعه شناسی ایران با همکاری دبیرخانه سلسله سمینارهای جامعه شناسان ایرانی و جامعه ایرانی جهاد دانشگاهی، مرکز بررسی های استراتژیک، دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران و انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات نشست دو روزه نقد و بررسی کتاب «دریغ است ایران که ویران شود» تالیف دکتر فرامرز رفیع پور را برگزار کرد.
پنجشنبه ، ۲۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایبنا]
[مشاهده در: www.ibna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها