محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829918321
ازدواج با جانباز آرزوی دوران نوجوانی ام بود
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): هنگامی که از جنگ ایران و عراق صحبت به میان می آید، در ذهن اکثر مردم، دلیری و از خودگذشتی مردان ایران زمین تجسم می شود. در حالی که نقش بی بدیل زنان در آن دوران غیرقابل انکار است. بانوان در پشت جبهه و گاهی در صورت لزوم در خط مقدم حضور می یافتند تا نقش شیرزنان دوران دفاع مقدس در تاریخ ایران زمین ثبت شود. مردمان شهر کوچک ولی تاریخی «گراش» ـ از شهرستان های استان فارس ـ در دوران دفاع مقدس نقش به سزایی را ایفا کردند. آنان از مردم جنگ زده آبادان و خرمشهر استقبال کرده و همانند دیگر نقاط کشور، از ن«عذرا خدادادی» همسر جانباز 70 درصد «محمدجواد وفائی فرد» یکی از اهالی این شهر است که می توان او را اسوه زنان مقاومت دانست. او در اوج جوانی با جانبازی از دیار خود ازدواج کرد و اکنون بعد از گذشت 27 سال از آن روزها، هیچ پشیمانی در لحن و کلام او نسبت به تصمیم اش نمی توان یافت. مدتی پیش میزبان ایشان و همسر جانبازشان در خبرگزاری دفاع مقدس بودیم و ساعتی را به گفت وگو نشستیم. در ادامه ماحصل گفت و گوی دفاع پرس با عذرا خدادادی همسر پاسدار جانباز محمدجواد وفائی فرد را از نظر می گذرانید: *** ** پدرم مسن ترین رزمنده شهرمان بود در یک خانواده مذهبی به همراه سه برادر و دو خواهر بزرگ شدم. برادر بزرگم پیش انقلاب 23 سال داشت و در ایران نبود، اما زمانی که در شیپور انقلاب دمیده شد، برادرم نیز به صف انقلابیون پیوست. برادر دیگرم علی که سه سال از من بزرگتر است نیز همپای برادر و پدرم در پیروزی انقلاب اسلامی و در دوران دفاع مقدس حضور داشت. با آغاز جنگ تحمیلی، شهر گراش میزبان مردمان خون گرم اهواز و آبادان بود که با تجاوز رژیم بعث خانه و کاشانه ی خود را از دست داده بودند. آن ها به شهرمان پناه آوردند و برخی از آنان نیز تا همیشه در این شهر ماندگار شدند. بعضی از این خانواده ها حتی شهدای شان را نیز در گلزار شهدای گراش به خاک سپردند. سربازی برادر بزرگم غلامرضا مصادف با آغاز جنگ تحمیلی بود. پس از اتمام سربازی با وجود تاهل در جبهه ماند و چندین بار مجروح شد. در عملیات کربلای 5 ترکشی به کمرش اصابت و آسیب جدی به عصب پاهایش وارد کرد. او در حال حاضر 35 درصد جانبازی دارد. پدرم نیز از طرف بسیج به جبهه اعزام شدند. پدرم مسن ترین رزمنده شهرمان بود که تا آخرین روزهای جنگ در منطقه ماند و هرگز برای دریافت خدمات و صدور کارت بسیج اقدام نکرد. برادرم علی هم خدمت سربازی اش را در جبهه گذراند. پدرم طوری برنامه ریزی کرده بود تا حداقل یکی از آنان در شهر حضور داشته باشند تا به کارهای منزل رسیدگی کنند و هم زمان هر سه نفر در جبهه نباشند. ** دختران طلای خود را برای کمک به جبهه، اهدا می کردند سیزده سال داشتم که جنگ آغاز شد. همیشه در این آرزو بودم که همراه پدر و برادرم برای کمک به رزمندگان به خط مقدم بروم. زمانی که شرایط حضورم در جبهه مهیا نشد، دست از تلاش برنداشته و در پشت جبهه فعالیتم را آغاز کردم. برای کمک به جبهه از هیچ کاری دریغ نمی کردم. به همراه مادرم مربا و نان های محلی درست می کردیم. همچنین با توجه به فصل ها، لباس مناسب برای رزمندگان اسلام آماده می کردیم. به یاد دارم زمانی که چادری برای کمک به جبهه نصب می کردند، مردم هرقدر که در توان داشتند کمک کرده و دختران گاهی طلاهایشان را نیز اهدا می کردند. ** نمی توانستم پدرم را با جانبازی تصور کنم یک بار پدرم در جبهه مجروح شده بود و تنها برادرم از مجروحیت پدرم با خبر بود. او نیز از بین اعضای خانواده تنها به من خبر داد و اصرار داشت که اعضای خانواده مطلع نشوند. این خبر را که شنیدم حالم دگرگون شد. برای سلامتی پدرم، وضو گرفتم و شروع به خواندن نماز کردم. برادرم گفته بود که در یک رزم شبانه اسلحه به شکمش اصابت کرده و مجروحیتش سطحی است، ولی از آنجایی که در آن زمان خبر مجروحیت و یا شهادت را همیشه به گونه ای سطحی به خانواده ها اعلام می کردند تا نگران نشوند، این حرف برادرم را باور نمی کردم. دو روز آن خبر را در سینه داشتم و هیچ خبری از پدر نبود. در آن دو روز، پیش از خواب پدرم را با مجروحیت در ذهنم تصور می کردم و با خودم می گفتم آیا دوباره می تواند روی پاهایش بایستد؟! نمی توانستم پدرم را با جانبازی تصور کنم و با این فکر و خیال ها به خواب می رفتم. اعضای خانواده منتظر پدرم بودند. هنگامی که صدای در آمد، همه به جز من به استقبالش رفتند. زیرا طاقت دیدن پدرم را در حالت مجروحیت نداشتم. با پاهایی لرزان به اتاق رفتم و پدرم را در حالی که روی پاهایش ایستاده بود، دیدم. جلوتر رفتم و رویش را بوسیدم. با سختی نشست. من که تا آن لحظه بغض گلویم را می فشرد. با دیدن این صحنه بغم ترکید و گریه کردم. گفتم "بابا بگو چه شده؟". همه متعجب به ما نگاه می کردند. در کنار پدرم نشستم و او نحوه ی مجروحیتش را برای مان بازگو کرد. ** ازدواج با یک جانباز، توفیق الهی است در دوره نوجوانی به همراه چند تن از دوستانم در مراسم های راهپیمایی، تشییع شهدا و... شرکت می کردیم. در یکی از مراسم ها دوستانم در مورد ازدواج با جانباز صحبت می کردند. یکی از آنها گفت من حاضرم برای ازدواج با جانباز حتی برای زندگی به شهرهای دیگر بروم. من هم آن جا گفتم می خواهم با یک جانباز ازدواج کنم؛ هرچند آن موقع تصور نمی کردم که روزی به این توفیق الهی دست یابم. از آن جمع 5 - 4 نفره، 2 نفرمان با جانباز ازدواج کردیم و 2 نفر دیگر هم با روحانی ازدواج کردند. ** درباره ازدواج با شخصی مشورت نکردم همسرم در ابتدای جنگ به صورت بسیجی به جبهه اعزام شده بود، ولی در سال 62 و یک سال قبل از مجروحیت اش به عضویت سپاه پاسداران درآمده بود. جواد در سن 19 سالگی در عملیات بدر در منطقه هورالعظیم از ناحیه سر مجروح شد. این مجروحیت باعث شده بود دست و پای چپ اش از کار بیفتند و در بینایی و شنوایی و تکلم او هم خلل ایجاد شود. خانواده همسر در حالی که 4 سال از جانبازی محمدجواد می گذشت، به خواستگاریم آمدند. پدرم نظر خودم را شرط اول برای قبول ازدواج قرار داد، ولی گفت با دقت و به دور از احساسات تصمیم بگیر که بعدها پشیمان نشوی. اما من تصمیمم را گرفته بودم و نمی خواستم این توفیق را از دست بدهم. در خصوص ازدواجم با کسی مشورت نکردم، زیرا نمی خواستم شخصی با یک نصیحت که ممکن است از روی خیرخواهی هم باشد مرا از این تصمیم بازدارد. ** آغاز زندگی مشترک با عشق در سن 20 سالگی و در 18 فروردین 67 با عشق زندگی مشترک را آغاز کردم. در دفترچه ای، خاطرات آن روزها که با شوق و علاقه در کنار یکدیگر زندگی مان را شروع کردیم را یادداشت کرده ام. چند ماه بعد از ازدواج مان بود که قطع نامه 598 امضا شد. همسرم در زمان ازدواج مان چون بخشی از جمجمه اش بر اثر اصابت ترکش از بین رفته بود، از جمجمه مصنوعی استفاده می کرد. بعد از تولد نخستین فرزندمان در سال 67، از استخوان لگن اش قطعه ای را جدا کردند و یک جمجمه برایش گذاشتند. او تا به حال بیش از 30 بار عمل جراحی داشته است؛ به همین دلیل خاطرات گذشته را خوب به خاطر نمی آورد. برخی خاطرات از دوران جنگ را تعریف می کند، ولی نمی تواند وقایع را کامل شرح دهد. سه فرزند پسر به نام های مهدی، یعقوب و حسین داریم که احترام خاصی برای پدرشان قائل هستند و هرگز از این وضعیت پدرشان شکایتی نکردند و زندگی در کنار یک جانباز را یک توفیق می دانند. در زندگی مشترکمان در کنار مراقبت از همسرم و حفظ خانواده ام سعی کردم در صحنه اجتماعی هم حضور فعال داشته باشم. در حال حاضر نیز عضو شورای پایگاه مقاومت فاطمیه(س) گراش هستم. ** با کم لطفی بنیاد شهید، همسرم یک ماه در بیمارستان بستری شد همسرم در سال 81 بر اثر سرماخوردگی، عفونت به مغزش رسید و وضعیت جسمی اش خطرناک شد. برای ادامه درمان به همراه برادر همسرم علیرضا به شیراز و یکی از مراکز مراقبتی جانبازان رفتند. آن جا با کوتاهی بنیاد شهید که او را به بیمارستان مجهزی ارجاع ندادند، اوضاع جسمی اش بدتر شد. برادرش با دیدن شرایط جسمی جواد به بیمارستانی در شیراز مراجعه کرد و آن ها پس از معاینه گفتند هر چه سریع تر باید عمل جراحی بشود. پس از 12 روز، وقتی به بیمارستان شیراز رفتم از شدت عفونت چهره اش تغییر کرده بود. با وجود اینکه هزینه بیمارستان را بنیاد شهید پرداخت کرد، ولی به دلیل کم لطفی که در حق همسمرم شده بود، مدت زمان لازم برای مداوا بیشتر شد و درد زیادی را تحمل کرد. پس از یک ماه از بیمارستان مرخص شد و دو ماه هم در خانه بستری بود. با مراقبت های که صورت گرفت بعد از سال 81 دیگر مغز و جمجمه اش به عمل جراحی نیاز پیدا نکرد. جانباز وفائی فرد و برادرش علیرضا طی این سال ها بدن همسرم نسبت به بسیاری از داروها مقاوم شده است. مثلا برای یک سرماخوردگی ساده، باید 8- 7 آمپول پنی سیلین تزریق کند تا اثرگذار باشد. بعضی وقت ها من خودم در خانه آمپول پنی سیلین تزریق می کنم. به جز همسرم محمدجواد، دو تن از برادرانش هم جانباز هستند. محمدرضا جانباز 30 درصد است. برادر کوچک اش علیرضا هم در آن زمان مجروح شده ولی در بنیاد شهید تشکیل پرونده نداده است. وضع جسمانی او امروز خیلی مناسب نیست و به دلیل ابتلا به رماتسیم در راه رفتم مشکل دارد ولی به بنیاد شهید مراجعه نمی کند. می گوید امروز نمی توان تشخیص داد چه مقدار از مشکلاتم ناشی از جنگ است و چه مقدار ناشی از رماتیسم. ** مشکلات تهیه دارو؛ از نایاب شدن دارو تا پروسه ای پیچیده برای داروی روزانه! در گذشته داروهایش به سختی یافت می شد. باید قبل از اتمام دارو به پزشک متخصص مراجعه می کردیم و با دریافت فاکتور دارو به داروخانه رفته تا طی چند روز آینده دارو به دستمان می رسید. به مرور زمان و با تعدد مراجعه برای دریافت دارو، این مشکل تقریبا حل شد. اما بعضی زمان ها پیش آمده است که داروی مورد نیاز در شهرمان نایاب شده باشد. امروز پروسه ای که برای تهیه داروی روزانه باید طی شود بسیار طولانی و زمان بر است. برای تهیه قرص ها، باید هر دو سه ماه یک بار به پزشک خانواده مراجعه کنم و از او فرم ارجاع به پزشک متخصص بگیرم. برای مراجعه به پزشک متخصص هم ناچارم صبح زود به درمانگاه بیمارستان بروم و نوبت بگیرم. چندساعت بعد هم باید به پزشک مراجعه کنم تا قرص ها را در دفترچه بیمه بنویسد. بعد باید به داروخانه مراجعه کنم و در آخر برای دریافت هزینه دارو به دفتر بیمه ایران بروم. ** امکانات معمولی برای جانبازان خاص! در گراش تنها 4 جانباز 70 درصد شامل دو جانباز اعصاب و روان، یک جانباز دو چشم نابینا و یک جانباز قطع نخاع داریم. بنیاد شهید استان، امکانات خاصی برای جانبازان 70 درصد شهر گراش اختصاص نداده است. هشت سال است که به مسافرت نرفته ایم. هرچند بنیاد در سال سفرهای چند روزه به قم و مشهد مقدس برقرار می کند و جانبازان 70 درصد هم در اولویت هستند، ولی امکانات حمل و نقل و اسکان برای شرایط جسمی جانبازان مناسب نیست! براساس اولویت و شرایط این نوع مسافرت ها و امکاناتی که در نظر گرفته اند، تنها برخی جانبازان می توانند از از آن استفاده کنند. در این صورت، جانبازان 70 درصد و جانبازان کم درصد قادر به استفاده از این نوع خدمات نیستند. ** پیگیری های بنیاد شهید کمتر از قبل شده است! چند سال پیش تقاضای خودرویی برای حمل و نقل داخل شهر کردیم. آنها یک ماشین معمولی را در اختیارمان قرار داده اند. چطور ممکن است که بتوانیم با ماشین معمولی جانبازی که نیمی از بدنش نیز از کار افتاده است را جابه جا کنیم. برای این کار ـ وقتی فرزندانم که در تهران تحصیل می کنند، نباشند ـ باید ویلچر را بلند کنم و در صندق عقب ماشین جا دهم. واقعا کار طاقت فرسایی است. با هزینه خودمان یک موتورسیکلت سه چرخه خریداری کردیم. هر بار که همسرم با موتور از خانه خارج می شود تا زمانی که بازگردد نگرانش هستم. چند بار تصادف کرده ولی حتی یک بار هم در این زمینه به بنیاد نرفتم. شهر کوچک است و قطعا رئیس بنیاد شهر از حال جانبازان باخبر می شود، ولی پیگیری ای در این زمینه انجام نمی دهند. در طول سال های اخیر پیگیری بنیاد شهید کمتر از قبل هم شده است. دفاع پرس
پنجشنبه ، ۲۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها