واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: این روزها دوران رونق انیمیشن بیشتر به خاطره ای کمرنگ از روزهای رفته می ماند. زمانی که استودیوها با شتاب در حال تولید بودند. سریال ها و فیلم های کوتاه ساخته می شدند و رقابتی در جذب نیروهای مستعد بین دفاتر انیمیشن در می گرفت. شاید از آن زمان تا به امروز کمتر از پنج یا شش سال می گذرد، اما در این شهر متروک اثر امید بخشی از حیات یافت نمی شود. در هفدهمین جشن سینمای انیمیشن ایران، جمله ای از زبان همه شنیده می شد که گویا کم کم به شعار تبلیغاتی انیماتورهای ایرانی بدل می شود: حال انیمیشن خوب نیست! آخرین باری که حال انیمیشن خوب بود را به خاطر می آورید؟ اساسا این حال خوش را چگونه تعریف می کنیم؟ نزدیک به دو سال از بازگشایی خانه سینما می گذرد. حالِ دوستان سینمایی ما به سرعت خوب شد. امروز سرخوشی سینما از تولید و گیشه نسبتا پر رونق را مدیون حمایت های معاونت محترم سینمایی ارشاد و نگاه مثبتی می دانند که این روزها به سینمای ایران می شود. حال انیمیشن اما تعریفی ندارد. انیمیشن طفل یتیمی است که در عزا و عروسی دیگران شرکت می کند و با آنها می گرید و می خندد. اما هیچگاه سهمی از این سرخوشی نخواسته است. چندی پیش حجت الله ایوبی، رییس محترم سازمان سینمایی، طی مراسمی از موفقیت های یک فیلم کوتاه قدردانی کرد و نوید حضور احتمالی این فیلم در مراسم اسکار و حمایت های سازمان سینمایی از تولید آثار داستانی کوتاه فضای سینمای ایران را پر کرد. افتخارات انیماتورهای ایرانی در جشنواره های معتبر خارجی کم نیستند، اما این دستاوردها هیچگاه به چشم مدیران سینمایی نیامده است. دلیلش چیزی نیست جز «نجابت»!انیماتور ایرانی نجیب است. کم رو و قانع. سرش به خلق کردن گرم است و از قوانین کسب و کار، جار زدن و وارد شدن به فضاهای تبلیغاتی پیرامون اصناف سینمایی چیز زیادی نه می داند و نه دغدغه اش را دارد. در این میان مهم ترین کار فریاد زدن است. صدای انیماتورها در میان هیاهویی که سینمای ایران را در بر گرفته است گم شده. اتفاقات مبارکی مانند جشنواره دوسالانه پویانمایی و حالا همایش ملی انیمیشن از همین دست فریادها هستند که باید به فال نیک گرفت. اما نکته مهم تر وظیفه ای است که به عهده خود خانواده انیمیشن ایران است و آن اینکه از این رخوت بیرون بیاید. موضع انفعالی و عدم اعتماد به نفس آفتی است که آرام آرام فضا را برای ورود افراد غیرمتخصص و غیر متعهد باز کرده و به تدریج انیمیشن را از دست صاحبانش خارج می کند. فضاهای مجازی نوین اگرچه بستری برای ارتباط بیشتر و بهتر هنرمندان با یکدیگر را فراهم آورده است، اما باعث رشد و ظهور تئوریسین هایی می شود که پیش از این نیز کم ندیده ایم؛ د وستان از فرنگ برگشته یا تکنیسین های اینترنتی که با شعار اصلاح ساختار بیمار انیمیشن ایران به این عرصه وارد شده اند و متاسفانه با نجابت همیشگی انیمیشن، فضا را برای تاخت و تاز مناسب یافته اند. اندیشه، نیاز اصلی انیمیشن ایران است و نه اطلاعات. انیمیشن را باید به دست صاحبان اصلی خویش که هنرمندان اندیشمند هستند بازگرداند.
پنجشنبه ، ۲۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 62]