واضح آرشیو وب فارسی:فرهیختگان: سیاوش راشد حدود یک دهه پیش جریانی تازه در عرصه ساخت سریال های تلویزیونی آمریکا و چند کشور دیگر شکل گرفت و سریال هایی به شکل فصلی از شبکه های عمدتا خصوصی تلویزیون در آمریکا تولید شد و به نمایش درآمد. اوایل خیلی نمی شد این سریال ها را جدی گرفت اما در ادامه، قوت و قدرت متن ها، کیفیت اجرا و امکانات سخت افزاری موجود، به رشد کیفی و هم زمان افزایش مخاطبان این گونه سریال ها منجر شد. روند سریال سازی به تدریج صنعت تلویزیون را به رقیب جدی سینما بدل ساخت، تا جایی که امروز شاهدیم بخشی از انرژی، امکانات و سرمایه سینمای هالیوود در حوزه تلویزیون هزینه می شود. کارگردانان بزرگ به ساخت سریال های فصلی ( یا دست کم کارگردانی قسمت های اولیه آن) روی آورده اند. بازیگران شناخته شده تلویزیون به سرعت جذب سینما می شوند و گاه این مسیر برعکس هم طی می شود و توجه عمومی به این سریال ها بیش از پیش شده و حتی آسیب هایی به اقتصاد سینمای هالیوود نیز وارد آورده است. در کشور ما جریانی مشابه در حال شکل گیری است؛ اما از آنجا که عادت داریم هر پدیده ای را ابتدا از معنا و کیفیت تهی کنیم و بعد به بهره گیری از آن مشغول شویم، این مسیر اندکی تفاوت پیدا می کند. اینجا به دلیل محدودیت های جدی تلویزیون ملی، صنعت سریال سازی به سمت شبکه نمایش خانگی سوق داده می شود. سریال هایی تولید و به بازار عرضه می شوند. کیفیت ها مطلوب نیست و حتی روزنه ای از امید برای بهبود کیفی وجود ندارد؛ اما برخی از این آثار با همین کیفیت های نامطلوب، به فروش های قابل توجهی هم دست می یابند. در ادامه و در بسیاری از موارد، وعده های تبلیغاتی تولید کنندگان نه تنها به دست فراموشی سپرده می شود که خود سریال هم به شکلی ناگهانی نیمه کاره رها می شود و مخاطب خود را با احساس مغبون بودن تنها می گذارد. بعد از یک افت نسبی در یکی، دو سال اخیر، بار دیگر بازار سریال های شبکه نمایش خانگی داغ شده و پس از سریال پر سروصدای «دندون طلا» ساخته داوود میرباقری، سریالی دیگر با عنوان «شهرزاد» با تبلیغات فراوان وارد عرصه شده است. همزمان مهران مدیری یکی از نازل ترین مجموعه های خود تحت عنوان «عطسه» را ارائه کرده که فاصله ای بعید از روزهای درخشان این کمدین و گروه ثابتش دارد. کیفیت سایر محصولات شبکه نمایش خانگی هم در این چند ساله رشد قابل توجهی نداشته و گاه کار از در جا زدن هم فراتر رفته و عقبگرد هایی محسوس را شاهدیم. اگر قرار است این جریان تداوم یابد، لزوم توجه به کیفیت هنری آثار هم کاملا حس می شود. ضمنا توجه به شرایط نابسامان سینما و رویگردانی توده مخاطب از سالن های سینما هم باید مورد ارزیابی مجددی قرار گیرد. سریال سازی با این شیوه قالبی و فاقد کمترین مسئولیت در بعدهای هنری، اخلاقی و اقتصادی نه به نفع این جریان است و نه به نفع سینما.
پنجشنبه ، ۲۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهیختگان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]