محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829967057
۹ معلم ایرانی در بند، ظریف همچنان می خندد!
واضح آرشیو وب فارسی:اسنا: ظریف هم چنان می خندد! مثل تمام بیشتر از دو سال گذشته، و دستگاه دیپلماسی کشور که بنا بود با تنش زدایی و بستن با کدخدا، گره ای از مشکلات اقتصادی مردم وا کند، در دفاع از حقوق شهروندان ایرانی سخت ناتوان نشان داده است.به گزارش شبکه خبر دانشجویان البرز (اسنا)؛ «لبخند ظریف»، اصطلاحی که اگرچه در آغاز کلیدواژه ای مطبوعاتی می نمود، اما رفته رفته نماد یک گفتمان شد. گفتمانی که معتقد بود می تواند با مذاکره و دیپلماسی با غرب، تمام مشکلات کشور را حل کند و اوضاع نا به سامان اقتصادی مردم را بهبود بخشد. اصلاً حسن روحانی با همین شعارها بود که رأی آورد، او معتقد بود باید با «کدخدا» بست تا مصالح ملی تأمین شود. او بنای سیاست خارجه اش را بر «تنش زدایی» و «تعامل سازنده» با غرب نهاد، و برای نخستین بار باب مذاکره با ایالات متحده را گشود. محمد جواد ظریف مأمور بود تا با لبخندهای معروفش، نمادی از همین سیاست تنش زدایی باشد که آقای رییس جمهور مدعی آن بود. محمد جواد ظریف «وزیر امور خارجه» شد! ظریف وظیفه داشت تا با امریکا مذاکره کند؛ بخندد و با دیپلماسی سایه ی جنگ را آن طور که آقای رییس جمهور مدعی بود از سر ایران دور کند. ظریف اولین وزیر خارجه ی ایرانی بود که بعد از انقلاب با همتای امریکایی اش مذاکره می کرد، او در کنار وزیر خارجه ایالات متحده می ایستاد و رو به دوربین ها و افکار عمومی مردم می خندید تا پیام بی طرفی و بی آزاری کشوری را مخابره کند که در سراسر تاریخش به حماسه های رستم می بالد. وی هم چنین نخستین مقام رسمی بعد از انقلاب بود که با رییس جمهور ایالات متحده دست داد و به گفتگو ایستاد. او همیشه می خندید؛ اگرچند که پای یک تهدید و یا یک دشمن در میان بود. چه این که فکر می کرد با دیپلماسی خندان و با بستنِ با کدخدا می تواند هُمای جنگ را از این آشیان دور کند و امنیت ملی ما را تأمین نماید. ظریف همیشه می خندید؛ در تمام بیشتر از دو سال گذشته، حتی اگر "ماجد الماجد" عربستانی به یاری دار و دسته اش، در مقابل سفارت ایران در بیروت بمب گذاری می کرد و ده ها تن از مردم را به خاک و خون می کشید. رایزن فرهنگی ایران در لبنان نیز در میان شهدای این انفجار تروریستی دیده می شد. انتظار معقول و طبیعی مردم این بود تا دستگاه دیپلماسی و در رأس آن ظریف، با اتخاذ موضعی قاطع؛ این انفجار تروریستی را مورد بررسی و تعقیب قضایی قرار دهد و تقاص خون شهروندان شهید ایرانی را از دولت عربستان بازپس گیرد. هرچند که این اقدام؛ احتمالاً موجبات خشم کدخدا را فراهم کند. پای خون دیپلمات های وزارت خارجه در میان بود. اما ... ظریف ایستاد و خندید! ظریف همیشه می خندید، در تمام بیشتر از دو سال گذشته، حتی آن روزهایی که مأموران رژیم سعودی دو نوجوان بی گناه ایرانی را مورد تعرض و تجاوز قرار دادند. آن روزهایی که خشم انقلابی مردم شعله می کشید و بی صبرانه در انتظار واکنش قاطع دستگاه دیپلماسی کشور برای دفاع از حریم و عزت ایرانی ها بودند. آن ها منتظر بودند تا ببینند رییس دستگاه دیپلماسی کشور چگونه می خواهد عزت لگدمال شده ی مردم را احیا کند و آن مأموران بی حیای سعودی را مورد تعقیب و بازخواست قرار دهد. هرچند که در نهایت این ماجرا هم در گذر ایام از یاد رفت و پیگیری حق و حقوق آن شهروندان بی گناه هم در دیپلماسی همیشه خندان مملکت گم شد. ظریف هم چنان می خندید! ظریف هم چنان می خندید؛ در تمام بیشتر از دو سال گذشته، حتی همان روزهایی که ایالات متحده نماینده ی معرفی شده از سوی دولت را برای سفارت دائم در شورای امنیت پشتِ در نگه داشته بود و به بهانه های واهی از صدور ویزا برای وی امنتاع می کرد و اینگونه بود که حمید ابوطالبی، معاون دفتر رییس جمهور کشور را به ایالات متحده راه ندادند. پای اعتبار و آبروی ریاست جمهوری در میان بود، عزتی که روحانی و در جریان رقابتهای انتخاباتی وعده کرده بود که به پاسپورت شهروندان برمی گردد؛ عملاً بر باد رفته بود، دولت و دستگاه سیاست خارجی آن حتی برای مسؤلین عالی مرتبه ی خویش هم نتوانسته بودند ویزا صادر کنند. انتظارها از وازرت خارجه و وزیر همیشه خندان آن رو به تزاید بود، داستان ابوطالبی آزمون مناسبی بود تا ظریف هنرش را برای «بستن» با کدخدا به رخ بکشد، اما ... ظریف بازهم تنها تماشاچی میدان بود و می خندید! ظریف هم چنان می خندید، در تمام بیشتر از دو سال گذشته، حتی روزهایی که شهروندان ایرانی در سرزمین منا و با جنایت سعودی ها قتل عام می شدند، افکار عمومی منتظر بود تا هنر دیپلماسی را در عمل تماشا کند. مردم منتظر بودند تا ببینند وزیر امور خارجه کشورشان، برای تعقیب و پیگیری جنایتکاران این فاجعه و استیفای حقوق قربانیان آن چه می کند، ظریف اما ترجیح داد تا به نیویورک برود، و همانجا بماند و تا آب ها از آسیاب نیافتاده برنگردد. به این ترتیب و بر خلاف انتظار افکار عمومی، ظریف نه تنها کمترین حرکتی برای مطالبه حقوق شهروندان به خاک و خون کشیده شده نکرد، که تنها به مذاکره و گفتگو با مقامات اروپایی و دست دادن خودجوش! با اوباما پرداخت. صحنه ی زانو زدن وی در برابر یکی از شیوخ عرب که به نحو گسترده ای نیز در شبکه های اجتماعی پخش شد، نه تنها غرور و عزت ایرانی ها را خدشه دار کرد، که اوج ناکارآمدی دیپلماسی لبخند را به نمایش گذاشت. صدها تن از شهروندان ایرانی در سرزمینی غریب به خاک و خون کشیده شده بودند و در حالی که بستگان آن ها منتظر بازگشت پیکر عزیزانشان بودند؛ خبر دفن غریبانه؛ دست جمعی و مخفیانه ی آنها توسط عوامل رژیم سعودی مردم و خانواده هایشان را شوک زده کرد. ظریف اما بی تفاوت بود و هم چنان می خندید. ظریف هم چنان می خندید، در تمام بیشتر از دو سال گذشته، و حتی در همین روزهای اخیر؛ وقتی که دولت امارات متحده عربی 9 تن از معلمان ایرانی ساکن «العین» را با بهانه هایی واهی بازداشت کرد، و در اقدامی بی شرمانه موهای سر آنان را تراشید! بهانه ی پلیس امارات برای این کار نداشتن مجوز کافی برای حضور و اقامت در العین عنوان شده بود. پیگیری حقوق کنسولی شهروندان ایرانی؛ هرکجای جهان اولی ترین وظیفه ی دستگاه دیپلماسی و وزارت خارجه است. پاسپورتی که قرار بود عزیز شود، و شهروندانی که امیدوار بودند با رأی دادن به روحانی عزت بین المللی خود را باز می یابند، ناامیدانه اخبار تحقیر شهروندان ایرانی را توسط شیخ نشین امارات تماشا می کردند و طبعاً واکنش قاطع دستگاه دیپلماسی را انتظار می کشیدند. دیپلماسی لبخند بازهم منفعل بود، و وزیر امورخارجه هم چنان می خندید. ظریف هم چنان می خندد! مثل تمام بیشتر از دو سال گذشته، و دستگاه دیپلماسی کشور که بنا بود با تنش زدایی و بستن با کدخدا، گره ای از مشکلات اقتصادی مردم وا کند، در تمام این سال ها و در حل مشکلات کنسولی مردم و دفاع از حقوق کنسولی شهروندان ایرانی در ممالک دیگر سخت ناتوان نشان داده است. به اعتقاد ناظرین سیاسی، دیپلماسی لبخند و آن چه آقای رییس جمهور از آن به عنوان سیاست تنش زدایی نام می بُرد؛ تاکنون نتیجه ای جز وادادگی و بی اعتبار کردن هرچه بیشتر پاسپورت ایرانی نداشته است، و ظریف که خیال می کرد می تواند با بستنِ با کدخدا و در پیش گرفتن دیپلماسی لبخند می تواند از خود قهرمانی ملی بسازد، امروز از حل کوچکترین مسایل و مشکلات کنسولی مردم عاجز است. منبع:دانشجو
چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اسنا]
[مشاهده در: www.asna-alborz.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها