محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798776797
تئاتر ما پتانسیل بالایی دارد
واضح آرشیو وب فارسی:اعتماد: پیام رضایی / مهدی سلطانی سال هاست که در حوزه بازیگری فعال است، اما در کنار بازیگر ی اش در دانشگاه هم تدریس می کند. او این روزها در تازه ترین تئاتر علی رفیعی حضور دارد. کاری که او نقش امیرکبیر را در آن بازی می کند. با او درباره این نمایش و نقش اش و همچنین تئاتر آکادمیک صحبت کردیم. هیچ وقت فکر می کردید نقش امیرکبیر را ایفا کنید؟ آن هم در نمایش دکتر علی رفیعی؟ نه اینکه بگویم ذهنم از اینجور نقش ها دور بود و این حرف ها! نه! من خیلی دور از ذهن نمی دیدم که بخواهم نقشی مثل امیرکبیر را بازی کنم. نقش های تاریخی 100 یا 200 سال پیش خودمان را بازی کرده ام. حتی نقش شاهان اسطوره ای را دوره دانشجویی بازی کردم. در نمایش «حضرت والا»، نقش تیمور تاش را داشتم. حقیقتا خیلی برایم دور از دسترس نبود. چه به لحاظ فیزیک، چه از نظر تن صدا نقش هایی مثل امیرکبیر نقش هایی است که راحت تر از نقش های دیگر می تواند به من پیشنهاد شود. به عنوان یک مدرس دانشگاه و تحصیلکرده اروپا، از نظر شما تئاتر امروز ما چه وضعیتی دارد؟ شاید این طور تصور شود که مثلا ما یک کشور جهان سومی هستیم و تئاترمان خیلی با کشورهای توسعه یافته فاصله دارد ولی اگر شما در جشنواره های معتبر تئاتر حضور داشته باشید، متوجه می شوید شاید 90 درصد تئاترهایی که از کشورهای مختلف در این جشنواره ها اجرا می شود، یا در سطح تئاتر ما هستند یا پایین تر. پایین تر که می گویم یعنی گاهی کارهایی پیدا می شود که از سطح کارهای کلاسی دانشجویان ما پایین تر است. هیچ تعصبی هم ندارم. هیچ از غرب هم بدم نمی آید که بخواهم بیایم برای خودمان تبلیغ کنم. خیلی صادقانه می گویم. آنها که رفته اند و در این جشنواره ها تئاتر دیده اند این را تایید خواهند کرد. من خودم چهار سال آوینیون بودم و می توانم مقایسه کنم. اما چون تعداد اجراهای تئاتر در غرب شاید 100 یا شاید گاهی 1000 برابر تئاترهایی باشد که در ایران اجرا می شود، اگر 90 درصد آنها هم خوب نباشد، باز می توانیم می توانیم 100 تئاتر خوب ببینیم. یا اگر یک درصدشان عالی باشند ما می توانیم 10 تئاتر عالی ببینیم. به همین دلیل از آنجا که تئاتر نیاز به تکنولوژی پیچیده ای ندارد، چنان که سینما مثلا، به ویژه تئاتر امروز که دارد به سمت تئاتر بی چیز می رود، از این جهت تئاتر ما پر از پتانسیل است. پر از توانایی است. اما باید فضایی ایجاد شود که این توانایی ها شکوفا شود. پس تئاتر ما می تواند جهانی باشد؟ توانسته است! با تمام محدودیت هایی که وجود دارد. با تمام ظلم هایی که به تئاتر می شود. با همه چوب لای چرخ گذاشتن ها، تئاتر ما الان در بسیاری از جشنواره های تئاتر مقام می گیرد و مورد توجه قرار می گیرد. به اعتقاد من پتانسیل بالایی دارد. همان طور که سینمای ماه هم پتانسیل بالایی دارد. اگر از سینما بیشتر نباشد کمتر هم نیست. فکر می کنید تئاتر خصوصی چقدر می تواند به این اتفاق کمک کند؟ به شرطی که تئاتر خصوصی هدفش هدف فرهنگی باشد نه تجاری. گاهی تئاتر خصوصی مدیرانی دارد که این مدیران اهل فرهنگ هستند. برایشان گیشه گران، یا تماشاگرِ به هر جهت زیاد، مهم نیست. چون مهم نیست از پارامترهای غیر هنری استفاده نمی کنند تا به تماشاگران خودشان اضافه کنند. گاهی بعضی از سوژه ها مردم عام را بیشتر به سالن می کشانند. اما از وجهه هنری کمتری برخوردار هستند. نمی گویم همه کارهای کمدی اما برخی کارها هستند که به لودگی کشیده می شود. یا گاهی نابازیگر اما چهره ، وارد تئاتر می کنند برای اینکه تماشاگر را به تئاتر بکشانند. شما با حضور چهره ها در تئاتر مخالف هستید؟ نه! اصلا من مخالف این کار نیستم. به شرطی که آن چهره توانایی ایفای نقش و کاراکتر را داشته باشد. حضورش فقط حضور فیزیکی و برای درآمد بیشتر گیشه نباشد. واقعا توانایی بازیگری داشته باشد. تئاتر خصوصی ما اگر به این سمت برود که کمپانی های خصوصی شکل بگیرند، تئاترها را تهیه کنند، با حضور آدم های متخصص و از فروش آن بتواند هم خودش را سرپا نگه دارد و هم گروه های تئاتری را، این نوع تئاتر می تواند خوب باشد. اما وقتی نظارت بیش از حد و سختگیرانه دولت روی آن باشد تئاتر خصوصی با شکست مواجه می شود. هم به لحاظ فرهنگی هم به لحاظ گیشه. کم کم به سمت نوعی تئاتر می رویم که به نوعی پرفورمنس های سیرک مانند، شبیه می شوند و ماهیت تئاتری را به معنای واقعی کلمه از دست می دهند.
چهارشنبه ، ۲۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اعتماد]
[مشاهده در: www.etemadnewspaper.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]
-
گوناگون
پربازدیدترینها