واضح آرشیو وب فارسی:9 صبح: سیاسی > سایر حوزه ها - مذاکرات وقتی به معنای واقعی به اتمام می رسد که راه حل انتخاب شده به اجرا گذاشته و نحوه اجرا بررسی شود. پس قاصدان صلح ایران و آمریکا کارشان به اتمام نرسیده است.به گزارش سایت خبری تحلیلی 9 صبح به نقل از شرق، جایزه مخترع دینامیت به مذاکره کنندگان هسته ای ایران و آمریکا نرسید. بعد از حدود یک ماه فشار رسانه ای بر کمیته نروژی نوبل، این کمیته تصمیم گرفت جایزه صلح را به کمیته گفت و گوهای چهارجانبه تونس هدیه و وزرای خارجه ایران و آمریکا را از دریافت این جایزه محروم کند. این اتفاق بهترین تصمیم روان شناختی این کمیته بوده است و شاید پیام قوی ای باشد به هر دو تیم مذاکره کننده ایران و آمریکا. چرا؟ در نگاه علم روان شناسی، مذاکره سیاسی در چارچوب فرایند کلی مذاکره فهمیده می شود. این فرایند از اجزائی تشکیل شده است که غیاب هریک می تواند آن را به هم بریزد؛ «مطرح کردن راه حل های هر دو طرف»، «یافتن راه حل مشترک»، «اجرای راه حل» و «بررسی راه حل انتخاب شده». اینکه مذاکره کنندگان هسته ای ایران، آمریکا، اتحادیه اروپا، چین و روسیه دو سال تمام از وقت، عمر و انرژی خود را صرف مذاکرات طولانی درباره برنامه هسته ای ایران کردند و نهایتا توانستند به توافقی برسند، فرایند مذاکره را تمام شده قلمداد نمی کند. این مذاکرات وقتی به معنای واقعی به اتمام می رسد که راه حل انتخاب شده به اجرا گذاشته و نحوه اجرا بررسی شود. پس قاصدان صلح ایران و آمریکا کارشان به اتمام نرسیده است. محمدجواد ظریف اگرچه تاکنون با انرژی تمام نشدنی خود کاری کرده است کارستان، اما هنوز پیچ های خطرناکی بر سر راه اوست؛ «اجرای راه حل» و «بررسی راه حل در عمل». پیچ هایی که مانع تراشان، مخالفان و منتقدان بسیاری در آن به انتظار محمد جواد ظریف و همتای آمریکایی او نشسته اند تا او به سرمنزل مقصود نرسد. انتخاب کنندگان برنده جایزه صلح نوبل با درک اهمیت این موضوع و با توجه به اینکه موعد انتخاب کاندیداها ٣١ ژانویه بوده و در آن زمان دو طرف تنها به توافقی موقت رسیده بودند و هنوز مذاکره بر سر توافق نهایی ادامه داشت و هنوز حتی به مرحله دوم فرایند مذاکره هم نرسیده بودند، حاضر نشدند مذاکره کنندگان هسته ای را به عنوان برندگان صلح نوبل انتخاب کنند. این کمیته حداقل دو بار در این انتخاب دچار اشتباه شده بود و امسال انتخاب کنندگان خواستند برای بار سوم اشتباهشان را تکرار نکنند. اشتباه اول وقتی بود که این کمیته در سال ١٩٧٣ میلادی و در بحبوحه جنگ ویتنام جایزه صلح نوبل را به مذاکره کنندگان آمریکایی (هنری کیسینجر) و ویتنامی (لی دوک تو) داد. ولی طرف مذاکره کننده ویتنامی با این توجیه که هنوز صلح محقق نشده است، از دریافت آن پرهیز کرد. بار دوم وقتی بود که این کمیته به خاطر تلاش های رئیس وقت تشکیلات خودگردان فلسطین (یاسر عرفات)، رئیس رژیم صهیونیستی (شیمون پرز) و نخست وزیر این رژیم (اسحاق رابین) برای به سرانجام رساندن مذاکرات اسلو در سال ١٩٩٤ میلادی به این سه نفر جایزه صلح نوبل را ارائه کرد. مذاکراتی که شکست محتوم آن امروز بیش ازپیش به چشم می خورد. پس این بار انتخاب کنندگان با درک اشتباه پیشینیان خود در کمیته صلح نوبل با انتخاب «کمیته چهارجانبه صلح در تونس»، که توانست تنها کشور عربی باقی مانده از فرایند بهار عربی را نجات دهد و دموکراسی را در این کشور نهادینه کند و فرایند مذاکرات را به نتیجه کامل برساند، این پیام را به همه جهانیان داد که اگر خواهان صلح هستید، باید تمامی فرایندهای مذاکره را به نتیجه برسانید و بدانید که راه صلح طولانی است و دشمنان بسیاری دارد که غفلت می تواند این راه را بدون نتیجه باقی بگذارد.
دوشنبه ، ۲۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 9 صبح]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]