تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838075100
درد دل های سریع ترین مرد ایران
واضح آرشیو وب فارسی:پارسینه: سریع ترین مرد ایران با ابراز گلایه از وجود برخی مشکلات که سد راه او می شود، از مسئولان خواست که انتظار حداقلی او را برآورده کنند تا بتواند راه موفقیتش را ادامه بدهد و به اولین آسیایی تباری تبدیل شود که در المپیک، زیر 10 ثانیه می دود. در آغاز سال 94 و در حالی که دوومیدانی ایران روزهای خوبی را پشت سر نمی گذاشت و حتی مسئولان و خانواده دوومیدانی از ادامه راه ناامید بودند، برخی ملی پوشان بدون توجه به حواشی و اتفاقات پیرامون خود تمرین کردند و نتیجه این تلاش را با کسب سهمیه المپیک گرفتند. حسن تفتیان، سریعترین مرد ایران، که این روزها از تنهایی خود گله دارد، جزو این افراد بود. تفتیان از دوومیدانی کارانی است که از همان ابتدای کار خود پرامید ظاهر شد و خیلی زود در زمره بهترین ها قرار گرفت و حال نیز یکی از نمایندگان ایران در المپیک ریو است. تفتیان در مسابقات جهانی چین بهترین نتیجه تاریخ دوومیدانی ایران را در ماده 100 متر گرفت و موفق شد در رقابت با بزرگان جهان به نیمه نهایی این ماده صعود کند اما او این روزها از شرایط خود گلایه دارد و از اینکه مجبور است تمام کارهای خود را بدون حمایت و به تنهایی انجام دهد ناراحت است. تنها انتظارش از مسئولان را حمایت حداقلی عنوان کرد و ادامه مسیر موفقیت را بدون پشتیبانی مسئولان غیرممکن دانست. تفتیان با جدیت تمام اظهار کرد که اگر برنامه هایش عملی شود می تواند 100 متر را زیر 10 ثانیه بدود و به اولین آسیایی تباری تبدیل شود که در المپیک زیر 10 ثانیه می دود. چرا حسن تفتیان به سمت دوومیدانی آمد؟ تفتیان: من از ابتدا نیز علاقه زیادی به این رشته داشتم یعنی اگر یک شبکه تلویزیونی دوومیدانی و دیگری فوتبال نشان می داد بدون شک من دوومیدانی نگاه می کردم. البته در ابتدا هندبالیست بودم و بعد فوتبال بازی کردم. در مسابقه های دوومیدانی که در مدارس ما برگزار می شد شرکت کردم و بعد از ارسال رکوردهای ما به اداره متوجه شدم که بهترین رکورد را در استان برجای گذاشته ام و به همین دلیل بیشتر علاقه مند شدم. بعد از این اتفاق معلم ورزش مدرسه، من را تشویق کرد و مرا پیش آقای احمد رمضان زاده یکی از بهترین مربیان استان برد. از همان ابتدا هم ایده آل گرا بودم و دوست داشتم قهرمان جهان شوم و به المپیک بروم. آقای رمضان زاده هم در این راه کمک زیادی به من کرد و واقعا مربی خوبی است، نه فقط در بحث فنی بلکه در زندگی نیز خیلی به من کمک کرد. دائم تاکید می کرد که یک ورزشکار حرفه ای باید از همه نظر حرفه ای باشد. زمانی که در تربت حیدریه تمرین می کردید امکانات مطلوب در اختیار شما قرار داشت؟ تفتیان: در شروع دوومیدانی، من نزدیک به 7 سال در پیست خاکی تربیت حیدریه تمرین می کردم. همانطور که می دانید کمبود امکانات در این پیست زیاد است و حتی از آن زمان تا به حال یک سری مصدومیت هایی از ناحیه کمر و پا روی من باقی مانده است. در آن زمان فکر می کردی که روزی سریعترین مرد ایران شوی؟ تفتیان: از همان ابتدا نیز هدفم را بالا تعیین کردم و حتی قهرمانی کشور من را راضی نمی کرد و می گفتم این قهرمانی برای تفتیان کافی نیست. هر زمانی که قهرمانی به دست می آوردم روز بعدش بدون استثنا تمریناتم را دوباره آغاز می کردم. خدا را شکر در همان سال های اولیه آغاز کارم رکوردهای خوبی برجای گذاشتم و برخی از رکوردها برای اولین بار بود که در ایران و آسیا زده می شد و رکوردهایی که در نوجوانان زدم در حد جهانی و رکورد جوانان بود. من حتی در مسابقه های جهانی با وجود اینکه نتایجم سروصدای زیادی کرد اما روز بعد از نیمه نهایی در چین تمرین کردم چراکه واقعا هدفم خیلی بزرگتر از آن چیزی است که الان به دست آورده ام. ما با هیچی ورودی المپیک را گرفتیم و اگر با هیچی هم بخواهیم به المپیک برویم خیلی بد است و سیستم ورزش زیر سوال می رود زمانی که عضو تیم ملی نوجوانان شدی نتایج و رکوردهای خوبی را برجای گذاشتی اما در قهرمانی آسیا در حد و اندازه های خودت ظاهر نشدی. تفتیان: در مسابقه های قهرمانی نوجوانان آسیا بدشانسی آوردم و با اینکه بهترین رکورد مسابقه ها را ثبت کردم اما در نهایت چهارم شدم. در سنگاپور و در مرحله مقدماتی رکورد 100 متر من 10.71 بود اما در فینال نفر اول 10.72 دوید. این مسابقه ها یکی از بدترین رقابت هایی بود که در آن شرکت کردم. در سنگاپور من شانس اصلی قهرمانی بودم و حتی پرچم ایران را آماده کرده بودند که بعد از اتمام فینال خوشحالی کنم اما در پایان چهارم شدم. واقعا هیچ کس فکر نمی کرد این نتیجه رقم بخورد. این مسابقه ها تجربه خوبی برای جوانان آسیا شد؟ تفتیان: درست است. چند ماه بعد از این رقابت ها در جوانان آسیا دویدم و با تجربه ای که در مسابقات نوجوانان به دست آورده بودم تلاش کردم حساب شده کار کنم. این موضوع باعث شد در فینال دوم شوم و مدال نقره آسیا را به دست آورم. این درحالی رخ داد که از همه دوندگانی که آنجا حاضر بودند دو سال کوچکتر بودم. این مدال نقره یک سکوی پرتابی برای من بود و باعث شد نام من برسر زبان ها بیفتد تا شاید توجهی به من صورت بگیرد هرچند باز هم توجه کافی به من صورت نگرفت. با توجه به این مدال نقره در قهرمانی آسیا انتظار می رفت در جهانی کانادا به نتیجه بهتری برسی هرچند که با دهمی در این رقابتها موفق شدی بین 15 دونده برتر جهان قرار بگیری. من هیچ خواسته زیادی ندارم و نمی گویم که مجوز ماشین آخرین مدل را می خواهم. حداقل درخواستی که دارم این است که برنامه هایم عملی شود. این حداقل چیزی است که می توانم از این دو متولی ورزش بخواهم. از کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش چیز زیادی نمی خواهم و آنچه که می خواهم، حقم است. بعد از قهرمانی آسیا به جهانی کانادا رفتم و با رکورد 10.60 توانستم از مرحله اول صعود کنم. با وجود اینکه برخی از شرایط مسابقه همچون ساعت برگزاری آن که 3 نیمه شب به وقت ایران بود، باعث سختی شده بود اما نتیجه خوبی گرفتم و حتی بین 15 دونده برتر جهان قرار گرفتم. با وجود ناکامی در مسابقه های جهانی موفق شدی روند صعودی ات را حفظ کنی. تفتیان: بعد از جهانی کانادا در حق من کم لطفی شد اما توانستم باز هم رکوردم را بهبود ببخشم. در سال 2012 و مسابقه های جوانان آسیا در سریلانکا کاپیتان تیم بودم و همه نگاه ها به من بود. همه می گفتند چون در دوره قبل نقره گرفتی باید در این دوره طلا بگیری. مربی من هم گفت که چشم همه به تو است و مطمئن باش اگر خودت باشی می توانی قهرمان شوی. مسابقه مقدماتی و نیمه نهایی را دادم و در فینال یک رقیب چینی و قدر را پیش روداشتم که رکوردهایش در حد جهان بود. واقعا رقابت نزدیکی بود و اگر یک لحظه ریتم دویدنم برهم می خورد طلا را از دست می دادم اما خوشبختانه این اتفاق رخ نداد و توانستم برای اولین بار مدال طلای آسیا را برای ایران به ارمغان بیاورم که بسیار خوشحال کننده بود. در همین مسابقات و در دوی 200 متر هم سوم شدم. بعد از این رقابت ها به مسابقه های جوانان جهان در بارسلونا اعزام شدم. خیلی دوست داشتم مدال بگیرم اما بارسلونا سخت ترین مسابقه ای بود که شرکت کردم و از سطح بالایی برخوردار بود. حتی رکورد مسابقه ها هم در آنجا جابه جا شد. دوره قبل از بارسلونا دونده ای با زمان 10.28 قهرمان شده بود اما در این رقابت ها مدال طلا به دونده ای با رکورد 10.17 رسید. متاسفانه من در این رقابت ها حتی نتوانستم به فینال بروم و در جایگاه دهم قرار گرفتم. بارسلونا آخرین رقابتی بود که در رده جوانان در آن شرکت کردی. تفتیان: بعد از بازگشت از این رقابت ها هم موفق نشدم ورودی المپیک را بگیرم. سنم هم بالا رفته بود و دیگر دوره جوانان من به پایان رسیده بود و چند سال بزرگسال پیش روی من بود. یک رقیب جدی همیشه کنار من بود. من و رضا قاسمی همیشه باهم بودیم و این ذهنیت را داشتم که من از رضا کوچکترم و همیشه نفر دوم هستم. اما به خودم گفتم دیگر تفاوتی میان تو و قاسمی نیست. از همان زمان یک هدف کوتاه مدت تعیین کردم و آن رسیدن به رکورد ایران بود که به این هدف هم رسیدم. اینگونه بود که من نفر اول ایران شدم. در واقع در دومین مسابقه ام در رده بزرگسالان در قزاقستان رکورد 10.15 را برجای گذاشتم و رکورددار ایران شدم. رضا دونده بسیاری خوبی است که در مسابقه های بزرگی حضور داشته اما خوشبختانه دوسالی است که در هر مسابقه ای با او شرکت می کنم در اکثر موارد اول می شوم. آرزوی هر ورزشکاری این است که در المپیک حضور داشته باشد اما در سال 2012 اعلام شد که حسن تفتیان علاقه ای به حضور در المپیک ندارد، علت این موضوع چه بود؟ تفتیان: این گونه نبود که من دوست نداشته باشم به لندن بروم و حتی با فدراسیون صحبت کردم که اگر امکانش وجود دارد برای تجربه هم که شده من را به این بازی ها اعزام کنند اما متاسفانه قبول نکردند. در آن زمان من هدف دیگری داشتم و با توجه به اینکه سال آخر جوانان بودم مسابقه های جوانان جهان برایم مهم تر بود و تصمیم گرفتم تمرکزم را روی آن بگذارم. کاری که از نظر خودم و مربی درست بود را انجام دادم و زیاد هم پشیمان نیستم که یک المپیک را از دست دادم و تا همین الان هم فکر می کنم کار درستی انجام دادم. اینکه گفته می شود تفتیان نمی توانسته سهمیه لندن را بگیرد را قبول داری؟ تفتیان: من در همه مسابقه ها با رضا قاسمی، پایاپای بودم و فقط در قزاقستان که غایب بودم او موفق شد سهمیه المپیک را بگیرد. شاید اگر من قبل سهمیه المپیک در یک مسابقه ایده آل می دویدم می توانستم سهمیه المپیک لندن را بگیرم. بازی های آسیایی اینچئون یکی از بدترین رقابتها برای دوومیدانی ایران بود؛ جایی که بیش از نیمی از کاروان دوومیدانی در حدواندازه های خود ظاهر نشدند و یکی از بدترین نتایج دوومیدانی ایران رقم خورد. تفتیان: همه اتفاق های خوبی که امسال رخ داد، پارسال نیز می توانست بیفتد و من می توانستم در اینچئون رکورد 10.10 را به ثبت برسانم. باید بگویم که در اینچئون بدشانسی گریبان تیم دوومیدانی را گرفت و متاسفانه فضای تیم در اینچئون خوب نبود. ما در ایران تمرین های خوبی را پشت سر گذاشتیم و همه آماده بودند. هیچ یک از اعضای تیم هیچ چیز کم نگذاشتند و فدراسیون نیز براساس بضاعت خود بچه ها را به اردوهای خارج از کشور فرستاد و به جز کیوان قنبرزاده که آسیب دیده بود، هیچ اتفاق دیگری قبل از اعزام رخ نداده بود که باعث نتیجه نگرفتن ما شود. اما از وقتی که ما به اینچئون رسیدیم گویی تمام بلاهای دنیا بر سر دوومیدانی ایران نازل شد. تمرین هایم خوب بود و در روزهای آخر یک سرماخوردگی برای من رخ داد که باعث شد از نظر بدنی و روانی در شرایط نامطلوب قرار بگیرم. در اینچئون هم کسی نبود که بتواند ما را جمع و جور کند. نه پزشک داشتیم و نه روانشناس و به هر صورتی که بود برای من اینگونه گذشت. البته این سرماخوردگی به گونه ای نبود که مانع نتیجه گیری من شود اما شب قبل از مسابقه از شدت درد نتوانستم بخوابم و همان طور که گفتم از نظر روانی خیلی برهم ریختم. دائم به خودم تلقین می کردم که با این شرایط نمی توانم نتیجه بگیرم و همین باعث شد در حد و اندازه های خودم نباشم. زمانی که در 100 متر شکست خوردم تمام تلاشم را گذاشتم تا در دوی 200 متر جبران کنم اما ناکام ماندم و بدترین خاطره ورزشی من در اینچئون رقم خورد. این بازی ها برای اکثر بچه ها تلخ بود و همین الان هم که در اردوها از اینچئون صحبت به میان می آید همه تلاش می کنند که بحث را عوض کنند تا یاد آن نیفتند. اینکه گفته می شود علت اصلی شکست کاروان دوومیدانی ایران در اینچئون عدم نظارت کافی فدراسیون بر ورزشکاران بوده را قبول دارید؟ تفتیان: من این موضوع را قبول ندارم چرا که قبل از گوانگجو نیز این روال حاکم بود و بچه ها نتیجه خوبی گرفتند. آنچه که من خیلی از آن ناراحت هستم رفتار فدراسیون بعد از بازی های آسیایی اینچئون است. یک سری افراد مصاحبه هایی انجام دادند که در آن تاکید کرده بودند ورزشکاران ما بی غیرت، بی استعداد و بی لیاقت هستند. مشکلی نیست که کسی اینطور صحبت می کند چرا که ما کار خودمان را می کنیم. اما تمام تقصیرها بعد از اینچئون بر گردن ورزشکاران افتاد. به نظر من این کار زشتی است که بعد از یک اتفاق و شکستی که رخ می دهد چنین واکنش هایی صورت بگیرد. ذات ورزش به این صورت است و برد و باخت دارد. من قبل از هر مسابقه دعایم این است که هر کسی بیشتر زحمت کشیده برنده باشد. شاید کسانی که در اینچئون به موفقیت رسیدند بیشتر از ما زحمت کشیده باشند و اگر ما مدال می گرفتیم زحمت های آن ها زیر سوال می رفت. شاید ما آن طور که باید چه از لحاظ ورزشکاران و چه از لحاظ مدیریت فدراسیون زحمت نکشیده ایم. همان طور که مدال المپیک احسان حدادی تاثیر زیادی روی توجه به دوومیدانی داشت، نتایج تیم در اینچئون باعث ناامیدی مسئولان از این رشته شد؟ تفتیان: قطعا برای نهادهایی مانند کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش این نتایج تاثیر گذار است چون آنها هزینه زیادی انجام داده و بهترین ورزشکاران خود را به این رقابتها فرستاده اند و توقع دارد که آن ها هم نتایج درخور شانی بگیرند. به نظر من قبل از اینچئون کمیته آنچه که از دستش برمی آمد را برای ورزشکاران انجام داد و ما در این رقابت ها کمی بدشانسی آوردیم و نتوانستیم به این نگاه خوب پاسخ مثبت بدهیم. می توانم تایید کنم که دید مسئولان نسبت به ما منفی شد اما باید قبول کنیم که دوومیدانی در کوتاه مدت هیچ بازده ای ندارد و باید به این رشته زمان داد. بعد از اینچئون شرایط برای دوومیدانی کاران سخت شد چرا که سیل عظیمی از انتقادات به سمت این ورزش آمد. تفتیان: من بعد از بازیهای آسیایی واقعا تنها شدم و تمام کسانی که قبل از اینچئون کنار من بودند از مسئولان گرفته تا افراد دیگر تنهایم گذاشتند. از آنجا بود که تصمیم گرفتم خودم کارهایم را انجام بدهم و به کسی کاری نداشته باشیم. هر اتفاقی که قرار است رخ بدهد چه از نظر مدیریتی و چه از نظر ساختار فدراسیون یا وزارت و کمیته ملی المپیک، حسن تفتیان یک ورزشکار است و باید کارش را در پیست انجام بدهد و نباید کاری به این موضوع ها داشته باشد. از آنجا بود که تصمیم جدی گرفتم و از آن به بعد کارم را با کمک خانواده ام و مربی آغاز کردم. هدفم را هم زیر 10 ثانیه گذاشتم. البته اولین هدفم این بود که ورودی المپیک را بگیرم و خوشبختانه امسال گرفتم ولی هدف اصلی دویدن زیر 10 ثانیه است که هنوز به آن نرسیده ام و می خواهم تا سال دیگر به آن برسم. شرایط شما بعد از کسب سهمیه چگونه بود و چه تدارکی برای مسابقات جهانی داشتی. تفتیان: بعد از اینکه ما در قزاقستان ورودی المپیک را گرفتیم، به هیچ مسابقه معتبر و خوبی اعزام نشدیم. قبل از قزاقستان رضا قاسمی به قهرمانی آسیا رفت که بعد از مدتها اولین مسابقه اش بود و موفق شد با 10.19 مدال برنز را به دست بیاورد. من هم فقط جایزه بزرگ تایلند رفتم و همه هم از شرایط دوومیدانی تایلند با خبر هستند که امکانات و دونده خوب ندارد. دومین مسابقه من هم قزاقستان بود که هم من و هم رضا خوب دویدیم و بعد به مسابقه های جهانی رفتیم. در جهانی رضا قاسمی 10.25 دوید که با بولت هم گروه بود و من هم با 10.10 و 10.20 به نیمه نهایی صعود کردم. از نظر خودم رکورد خوبی بود و این تمام کاری بود که در آن زمان از دستم برمی آمد. اینکه می گویند پیست های قزاقستان مشکل دارد و به همین دلیل ما توانستیم سهمیه بگیریم درست نیست و فقط شرایط آن جا خوب است و باعث می شود که ما خوب نتیجه بگیریم. ارتفاع شهر آلماتی بالا است و هم چنین ما دوومیدانی کاران ایرانی یک دید خوبی نسبت به قزاقستان داریم که می توانیم آنجا خوب بدویم. درباره مسابقات جهانی بگویید. بسیاری از ملی پوشان ایران تنها مسابقه معتبری که می توانند شرکت کنند مسابقه های جهانی یا آسیایی است که در واقع برای تجربه اندوزی می روند و تمام تلاششان فقط کسب سهمیه است. تفتیان: وقتی که من به مسابقه های جهانی 2013 مسکو رفتم تازه فهمیدم که دوومیدانی چیست. پیش از این رقابت ها همه دوندگان بزرگ را از تلویزیون دیده بودم و فهمیدم آن طور که می گویند آنها ترسناک نیستند و می توان آن ها را گرفت. تجربه مسکو در مسابقه های جهانی پکن به من کمک کرد. من با آمادگی کامل به چین رفتم تا حتی نتیجه ای بهتر از اینکه گرفتم را بگیرم. از همان ابتدا همه چیز روی برنامه بود و مربی کمک زیادی به من کرد و هدفم این بود که زیر 10.10 بدوم. سه چهار ساعت قبل از مسابقه، گروه بندی ها اعلام شد که من با گاتلین افتادم و قاسمی با بولت افتاد. به نظرم این خیلی جالب بود که با دو نفر برتر سرعت دنیا هم گروه شدیم. من بابت این اتفاق خیلی روحیه گرفتم و گفتم خوب است که می توانم با یکی از بهترین های دنیا رقابت کنم و باید از فرصت فراهم شده استفاده کنم. از رویارویی با این بزرگان ترس و استرس داشتی؟ تفتیان: نه. تمام تمرکزم قبل از آغاز رقابت این بود که به حسن تفتیان یک خط داده اند و هیچ کس نمی تواند مانع دویدن او شود. واقعا این توان را داشتم که زیر 10 ثانیه بدوم. در 70 متر پایم تیک خورد و ریتم دویدنم برهم خورد و باعث شد بدنم سفت شود و همان تیک باعث شد که نتوانم زیر 10.10 بدوم ولی در کل اتفاق خوبی بود که در گروه جاستین گاتلین موفق شدم به نیمه نهایی بروم و یکبار دیگر با نفرات خوب جهان رقابت کنم. قبل از نیمه نهایی شرایطت چگونه بود؟ به این فکر می کردی که به فینال بروی؟ تفتیان: شب نیمه نهایی اصلا خوابم نبرد چرا که باید بعد از دور گروهی ماساژ می گرفتم که این اتفاق رخ نداد و بدنم نا آماده بود و این موضوع روی نتیجه نیمه نهایی من تاثیرگذار بود. قبل از نیمه نهایی مربی با من صحبت کرد و گفت که نمی توانی از این مرحله بالا بیایی و بهتر است تلاشت را بکنی که فقط خوب بدوی و هیچ کس انتظار ندارد که به فینال برسی. در نیمه نهایی نیز با افراد نامداری چون تایسون گای و آسافا پاول همگروه شدم. تمام دوربین ها روی این افراد زوم کرده بودند و شرایط جالبی برای من بود. خیلی لذت بردم که کنار این ستاره ها تمرین کردم و مسابقه دادم و این گونه نبود که از آن ها بترسم. بعد از حذف هم فینال را نگاه کردیم و روز بعد هم ما را برگردانند و اجازه ندادند که مسابقه ها را نگاه کنیم. واقعا حیف بود که این اتفاق افتاد چرا که همه چیز مجانی بود و فدراسیون فقط می توانست بلیت را یک هفته جابه جا کند. ما حتی می خواستیم مسابقه حدادی را از نزدیک ببینیم اما این اتفاق رخ نداد. این مسابقه ها جایی است که تمام خانواده دوومیدانی در آن حاضر و همه در دسترس هستند و می توانستیم با مدیر برنامه ها و مربیان خارجی صحبت کنیم و رایزنی های لازم را انجام بدهیم اما متاسفانه این اتفاق رخ نداد. درباره المپیک بگویید. برنامه شما برای این بازی های مهم چیست؟ تفتیان: من کار را آغاز کردم و توانستم امسال نتایج خوبی بگیرم. با این حال باز هم می گویم که هنوز اتفاق خاصی نیفتاده است. من باید خیلی خیلی بهتر از این ها بدوم اما دیگر تنهایی جلو رفتن برایم سخت شده است. اینکه من در تمام مدت تحت حمایت خانواده و مربی ام باشد امکان پذیر نیست. من مربی ام را از نظر فنی کاملا قبول دارم اما کسانی که در مسابقه های بین المللی هستند یک تیم کنارشان است؛ از فیزیوتراپ و روانشناس و دکتر گرفته تا افرادی که کنارشان هستند و از نظر روانی ورزشکار را حمایت می کنند. کسی هم به مانند یوسین بولت با خانواده خودش به مسابقات می رود. اگر بتوانم به فینال المپیک صعود کنم کمتر از مدال گرفتن نیست. این افتخار و کار بزرگی است هر چند خیلی سخت خواهد بود. بعد از مسابقه های جهانی برنامه هایم را تنظیم کردم و همه چیز آماده است و فقط به این بستگی دارد که برنامه ها عملی می شود یا خیر. اگر این برنامه ها عملی شود ان شاءالله می توانم در المپیک زیر 10 ثانیه بدوم و با این رکورد راهیابی به فینال المپیک حتمی است. آیا حسن تفتیان می تواند اولین آسیایی تباری باشد که در المپیک زیر 10 ثانیه می دود؟ تفتیان: چرا نتوانم به این رکورد برسم؟ حرف من این است که اگر ان شاءالله برنامه ها عملی شود می توانم. کار من به جایی رسیده که دیگر نمی توانم تنهایی کاری انجام بدهم یعنی تا این جا تنها آمده ام و از این به بعد کار خیلی سخت می شود. اگر حسن تفتیان بخواهد همین طور تنها جلو برود شاید دیگر در جا بزند اما اگر حمایت یک تیم خوب و حمایت مسئولان را داشته باشم چرا باید در جا بزنم؟ من حرفه ای زندگی می کنم و در کاری که از دستم برمی آید کوتاهی نمی کنم نه در تمرین ها و نه در زندگی هیچ کم کاری نکردم و آنچه که در توانم بوده را انجام دادم چرا که خودم را مدیون کشورم می دانم. می دانم هرچقدر هم کم برای من هزینه شده این هزینه از بیت المال بوده و حق الناس بر دوش من است. شاید این پول می توانست برای یک کودک یتیم در یک منطقه ضعیف هزینه شود اما خرج حسن تفتیان شده تا برای کشورش افتخارآفرینی کند. بنابراین اگر خدایی ناکرده کم کاری از طرف من باشد خودم را مدیون می دانم. مطمئن باشید که هیچ کم کاری از طرف من نخواهد بود و اگر برنامه هایم عملی شود امیدوارم در المپیک اولین ایرانی و آسیایی باشم که زیر 10 ثانیه دویده است. در المپیک هیچ آسیایی تباری زیر 10 ثانیه ندویده است و کسانی هم که هستند آسیایی اصیل نیستند و بیشتر از قاره های آمریکا و آفریقا هستند. قبل از المپیک مسابقات داخل سالن آسیا و جهانی پیش رو است. برنامه شما برای شرکت در این رقابت ها چیست؟ هدف اصلی شما المپیک است یا به این رقابت ها نیز به صورت جدی فکر می کنید. تفتیان: من مطمئنا در مسابقه های پیش رو شرکت می کنم ولی اینکه هدفم را روی آن ها بگذارم و صددرصد آماده باشم اینگونه نیست. من در مسابقه های داخل سالن آمریکا شرکت می کنم و ان شاءالله قبلش هم مدتی اردو دارم. در داخل سالن آسیا هم شرکت می کنم ولی به احتمال 90 درصد در مسابقه های دهه فجر شرکت نمی کنم مگر اینکه شرایط خاصی رخ بدهد. اینکه برنامه های من عملی نشود واقعا خیلی بد است. ما با هیچی ورودی المپیک را گرفتیم و اگر با هیچی هم بخواهیم به المپیک برویم خیلی بد است و سیستم ورزش زیر سوال می رود. من مطمئنم با قول مثبتی که کمیته المپیک داده است و دید خوبی که مسئولان به دوومیدانی دارند می توانیم منتظر عملی شدن برنامه باشیم. انتظارات شما به عنوان دونده المپیکی ایران از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک چیست؟ تفتیان: فقط عملی شدن برنامه هایم را می خواهم. من هیچ خواسته زیادی ندارم و نمی گویم که مجوز ماشین آخرین مدل را می خواهم. حداقل درخواستی که دارم این است که برنامه هایم عملی شود تا حداقل از لحاظ ورزش و آینده ام خیالم راحت باشد. این حداقل چیزی است که می توانم از این دو متولی ورزش بخواهم. از کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش چیز زیادی نمی خواهم و آنچه که می خواهم حقم است. من محقق شدن برنامه ای کاملا معمولی در حدی که بتوانم با انجام آن ها بتوانم زیر 10 ثانیه بدوم را می خواهم. تمام کمبود ها را در نظر گرفته ام و اجرایی شدن این برنامه ها بودجه زیادی را نمی خواهد و همه چیز در دسترس است. کسانی که من با آن ها رقابت می کنم اصلا فکرشان این گونه مسائل نیست و اینکه من برای گرفتن حقوق به فدراسیون بروم خیلی زشت است. اینکه من صبح تمرین نکنم و بروم فدراسیون فاکتورهایم را نقد کنم حرفه ای نیست. مشخص هم نیست آیا پول هایم را بدهند یا نه. اصلا نباید دغدغه ما این گونه مسائل باشد. ما حتی از لحاظ آینده هم نباید دغدغه داشته باشیم. حداقل باید بعد از اتمام دوران ورزشی مان در وزارت یا تربیت بدنی کاری داشته باشیم. وقتی حسن تفتیان در سن 30 سالگی بازنشسته می شود باید چه کاری انجام بدهد؟ آیا با این همه مقام و افتخاری که برای کشورش آورده باید به دنبال کار معمولی برود؟ یکی از بزرگترین مشکلات دوومیدانی ایران موضوع استعدادیابی و نداشتن برنامه بلند مدت است که باعث شده وضعیت فعلی این رشته در ایران مطلوب نباشد. تفتیان: در حال حاضر تیم های نونهالان و نوجوانان کشورهای عربی در اروپا تمرین می کنند. زمانی که من در سریلانکا و در مسابقه نوجوانان بودم با یکی از این دوومیدانی کاران صحبت کردم و او می گفت که من از آلمان آمده ام و به دلیل اینکه آسیب دیده بودم من را به لهستان فرستادند تا با آمادگی خوب به سریلانکا بیایم. این برای یک دوومیدانی کار رده پایه نوجوانان ایران عجیب است. این نشان می دهد که چقدر آن ها به رده های پایه خود اهمیت می دهند در حالی که برای ما اینگونه نیست. وضعیت استعدادیابی در ایران چگونه است؟ تفتیان: بسیاری از کشورها از نوجوانان و جوانان کار را آغاز می کنند و سرمایه گذاری خوبی انجام می دهند و این باعث می شود در رقابت هایی مانند المپیک و بازی های آسیایی و حتی جهانی موفق شوند اما ما این گونه نیستیم. اردوی سه ماهه می گذاریم و وقتی نتیجه نمی گیریم می گویند چرا نتیجه نگرفتیم؟ من را دو ماه به اردوی ترکیه فرستادند و وقتی در اینچئون مدال نگرفتم گفتند تو دو ماه در ترکیه بودی، چرا نتوانستی موفق باشی؟ اما باید تفاوت میان اردو در ترکیه و آلمان را فهمید. ما یک بار این راه را رفته ایم، نمی دانم که ندیدیم احسان چگونه در المپیک مدال گرفت و یا اینکه نمی خواهیم ببینیم؟ حدادی از نوجوانی در روسیه تمرین کرده و همیشه بهترین مربی بالای سر او بود . در واقع یک تیم را کنارش داشت و از نظر امکانات حمایت می شد و در نهایت هم موفق به قهرمانی در سه دوره بازی های آسیایی شد و یک مدال المپیک نیز گرفت. بنابراین نمی توان با یک اردوی دو ماهه در رشته ای به مانند دوومیدانی به نتیجه رسید و واقعا زودبازده نیست. 11 سال است من تمرین می کنم تا به این نقطه رسیدم که می توانم 100 متر را در 10.10 بدوم. البته باید بگویم که حدود 7 سال از این 11 سال فدراسیون هیچ کاری انجام نداد و زمانی که من در آسیا خودم را نشان دادم و مدال گرفتم اردوهایی را برای من گذاشتند ولی بخش زیادی از هزینه هایم را خودم و خانواده ام انجام دادم. شرایط به گونه ای شده است که نفرات جایگزین برای ستاره های فعلی دوومیدانی وجود ندارند و حتی در برخی از ماده ها هیچ ملی پوشی برای حضور در میادین بین المللی نداریم. تفتیان: به نظرم میان نسل های دوومیدانی اختلاف سطح وجود دارد. زمانی که من در نوجوانان بودم از لحاظ رکوردی رقیبان زیادی داشتم و حتی توان رقابت با بزرگسالان را هم داشتیم اما الان این گونه نیست. بچه های زیادی در نوجوانان و جوانان بودند که رکوردهایی نزدیک به یکدیگر داشتند و چند صدم ثانیه با هم اختلاف داشتند. الان دوهای استقامت و نیمه استقامت ایران متاسفانه کلا تعطیل است مگر اینکه یک تک ستاره ای مانند ابارقی خودش کار کند و بالا بیاید. اما اینکه یک شخص از طریق سیستم بخواهد موفق شود این گونه نیست و ما اصلا سیستم نداریم. تاثیر اردوی برون مرزی را بر پیشرفت دوومیدانی چگونه ارزیابی می کنید. بسیاری از دوومیدانی کاران عدم اعزام های مناسب به اردوها و مسابقات معتبر برون مرزی را عامل درجا زدن دوومیدانی ایران می دانند. تفتیان: پیشرفت دوومیدانی از همین راه است. همه دوومیدانی کاران جهان این رویه را انجام می دهند و ما هم مستثنی نیستیم که بگوییم باید در جام رمضان شرکت کنیم. این مسابقه ها در حد ورزشکاران معتبر ایران نیست. آنچه که روال بوده این است که اردوهای خارج از کشور داشته باشیم و کنار خوب های جهان تمرین کنیم و مسابقه دهیم تا نتیجه بگیریم. برنامه ام برای المپیک را داده ام و واقعا نسبت به اردوهای حریفان خیلی ناچیز است. اگر ما هم امکانات داشته باشیم نتیجه من در المپیک چیزی می شود که کسی نمی تواند فکرش را بکند. حریفانم دو پا دارند و من همین طور پس فقط شیوه آماده سازی ها متفاوت است. خوشبختانه در این مدت در دوهای سرعت شرایط خیلی خوب شده است و رقابت خوبی حاکم است. من در هر مسابقه نمی دانم که آیا اول می شوم یا نه و این باعث پیشرفت می شود. حال این فکر را بکنید که افراد آماده ای مانند من و رضا در مسابقه های خوب بین المللی اروپا شرکت کنیم و در کنار خوب های جهان بدویم و بعد از آن نتیجه را مد نظر قرار دهیم. مطمئن باشید این اتفاقاتی که رخ داده 40 یا 50 درصد کار تفتیان است. رکورد 10.10 ثانیه رکوردی نیست. شاید خیلی ها آن را دست نیافتنی بدانند اما در سطح جهان هیچ رکورد خاصی محسوب نمی شود. باید با برنامه این رکورد را کم کرد و به زیر 10 رساند. بعد ازماه ها سردرگمی بالاخره مجمع انتخاباتی فدراسیون دوومیدانی برگزار شد و مجید کیهانی به عنوان رییس انتخاب شد. به نظر شما کیهانی گزینه خوبی برای این فدراسیون است؟ تفتیان: انتخاب آقای کیهانی خیلی هم خوب است ،چرا باید بد باشد؟ من کاری به اشخاص ندارم و تمرینم را می کنم. ان شاءالله هر کسی می آید موفق باشد. انتخابات انجام و همه چیز تمام شده است. خود جامعه دوومیدانی به آقای کیهانی رای داد و او را برای 4 سال به عنوان رییس فدراسیون انتخاب کرد. مطمئنا جامعه دوومیدانی آن قدر آگاه و باشعور است که نخواهد کسی برایش تصمیم گیری کند و یا نظر بدهد. قطعا این توانایی را در آقای کیهانی دیده اند که رای دادند. ولی این را باید دانست که کار رییس جدید سخت است چون واقعا از او به خصوص در سال قبل المپبیک انتظار زیادی است. از کسانی که ورودی گرفتند یا در آستانه ورودی هستند تا دیگر افراد، همه از او توقع دارند. انتخابات تمام شده و نباید راجع به آن صحبت کرد. ما باید او را به عنوان رییس بشناسیم، کمکش کنیم تا بتواند به دوومیدانی کمک کند. از زمانی که آقای داوری از ریاست فدراسیون استعفا داد تا زمان برگزاری انتخابات زمان زیادی گذشت و در این مدت دوومیدانی کاران بدون در نظر گرفتن شرایط به کار خود ادامه دادند. تفتیان: بچه های دوومیدانی خیلی مظلومند و به اینکه فدراسیون برای آن ها پول یا اردو فراهم می کند کاری ندارند. این موضوع از جهاتی خوب و از جهاتی بد است. از این جهت خوب است که می توانند کار خودشان را انجام دهند. مثلا خود من به هیچ کس کاری نداشتم، چرا که زمان هیچ گاه برای حسن تفتیان برنمی گردد. اردوهایم را برگزار می کردم و خودم می آمدم تهران و تمام کارها را انجام می دادم. همه این ها باعث شد که از برنامه هایم عقب نیفتم. اما این در شان یک ورزشکار در آستانه کسب سهمیه المپیک نیست که تمام کارهایش را خودش انجام دهد. این موضوعات فشار زیادی روی ما می آورد. به نظر من کار حسن تفتیان فقط تمرین کردن است. اینکه من خریدم را خودم انجام دهم و خودم به دنبال اردو باشم و به دنبال حقوق و مطالباتم بروم درست نیست. پس این همه کارمند که در فدراسیون حاضرند، برای چیست؟ همه حقوق ها را به خودم بدهند تا کارها را خودم انجام بدهم. غذای خوب در اردو می خواهیم می گویند خودتان غذا بگیرید و فاکتورش را به ما بدهید که این جنبه منفی بی تفاوتی به شرایط است. آنچه که جامعه دوومیدانی همیشه نسبت به آن ابراز ناراحتی می کند نحوه باشگاه داری و برگزاری لیگ است. تفتیان: پیشرفت هر ورزشی نیازمند لیگ خوب و پویاست. والیبال، هندبال و بسکتبال از وقتی که پول به لیگ هایشان رفت پیشرفت کردند. این اتفاق به چند دلیل رخ می دهد: 1- توجه رسانه خیلی زیاد می شود. 2- جذب اسپانسرها راحت می شود. وقتی حامیان مالی ببینند بحث رسانه ای درباره یک ورزش خیلی زیاد است جذب آن می شوند اما در دوومیدانی این گونه نیست. مسئولان اصلا بلد نیستند لیگ را جذاب کنند و آن طور که باید و شاید دوومیدانی را به مردم نشان نمی دهیم. در مسابقات هیچ اطلاعاتی به تماشاگران حاضر در ورزشگاه داده نمی شود. چند نفر می دوند و نه نفر اول مشخص می شود و نه رکوردی نشان داده می شود. هیچ چیز. این نکات ریزی است که دوومیدانی را جذاب و زیبا می کند که متاسفانه ما نداریم. نه برگزاری لیگمان درست است و نه نحوه تیم داری مان. امسال گفتند برای اولین بار با 13 تیم در لیگ حاضر هستند ولی واقعا یک تیم در دوومیدانی بود. فقط تیم نفت با دوومیدانی کارانش قرار داد خوب بست. دیگران نه قراردادی می بندند و نه هیچ چیز دیگر. در حال حاضر شرایط محل تمرین شما چگونه است؟ در تهران تمرین می کنید یا در شهر خودتان؟ تفتیان: پیست تربت حیدریه با وجود پیگیری های زیادی که انجام دادم درست نشد و الان هم که کاملا خاکی شده است. در واقع استادیوم 5 هزار نفری که قرار بود برای ما تارتان شود از بین رفت. این ورزشگاه تنها جایی بود که این امکان را داشت پیست خوبی شود. زیرسازی آن انجام شده بود و فکر نمی کنم یک میلیارد هم بیشتر هزینه تکمیلش می شد اما خاک را ریختند و همه چیز تمام شد و دیگر هم نمی شود کاری کرد. اگر قرار باشد بعدا درست کنند هزینه اش بیشتر می شود و اگر قرار بود کاری انجام شود همین الان باید انجام می شد. من خیلی ناراحت شدم و خیلی دوست داشتم که در آنجا و در کنار خانواده ام تمرین کنم چون به آن ها خیلی وابسته ام و تمرین کنار آن ها آرامش زیادی به من می دهد اما متاسفانه الان دیگر آن آرامش را ندارم. هم از نظر شلوغ بودن و هم از نظر دوری از خانواده، تمرین در تهران برای من سخت است و این موضوع مطمئنا روی کار من تاثیر می گذارد. بحث دوپینگ در دوومیدانی همیشه مطرح است و ما شاهد این بودیم که در مسابقات جهانی برخورد جدی با این مسئله شد. تفتیان: بحث دوپینگ بحث اول ورزش دنیاست. در مسابقه های جهانی خیلی در این باره سخت گرفته شد. همه ما شناسنامه ژنتیکی داریم و برای مبارزه با دوپینگ هر اتفاقی که در هورمون هایمان رخ بدهد در آن شناسنامه مشخص می کنند. به نظر من دوپینگ هیچ جایگاهی در ورزش ندارد. کسی که دوپینگ کند خیلی خیلی ضعیف است و هیچ فرد ضعیفی نمی تواند در ورزش موفق باشد. شرایط دوپینگ در ایران نسبت به گذشته خیلی بهتر شده است. در همه مسابقه ها ماموران دوپینگ هستند و همین حضور خیلی تاثیرگذار است. خود من امسال حدود 5 بار تست دادم و این خیلی خوب است که از کسی که در سطح اول کشور رکورد می زند تست بگیرند. او باید پاک باشد چون نماینده چند میلیون آدم است و اگر در مسابقه های بین المللی اتفاق بدی بیفتد کل فدراسیون و کل کشور زیر سوال می رود. بحث دوپینگ بحثی است که خیلی به ورزش لطمه زده است و امیدوارم زودتر از این مقوله بیرون بیاید و کمتر شاهد این باشیم که تست ورزشکارانی مثبت می شود. امیدوارم دوباره مثل قدیم ورزش پاک داشته باشیم. منبع: یسنا، شبنم روحی
یکشنبه ، ۱۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارسینه]
[مشاهده در: www.parsine.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
گوناگون
پربازدیدترینها