تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835838780
حافظ ناظری: رقیب ندارم، چون منحصر به فردم/ چرا از همایون شجریان یا پسران پورناظری انتقاد نمی کنند؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: شهروند نوشت: در ماه گذشته حافظ ناظری در همراهی با پدر، کنسرت خود را علاوه بر تهران در شهرهایی چون شیراز به روی صحنه برد. پسر شوالیه آواز ایران زبان تیز و برّایی دارد و بی هیچ ابا و پرده پوشی درخصوص موسیقی سنتی ایران و بزرگان نسل گذشته صحبت می کند.حافظ ناظری معتقد است منتقدان آلبوم «ناگفته» که با استقبال بسیار خوبی نیز در جهان مواجه شد، به دلیل ناتوانی در تولید اثری مشابه روی به انتقاد مخرب آورده اند. او از تولید آلبومی متفاوت در آینده ای نزدیک خبر و همچنین وعده داد پس از انتشار این اثر، شمشیر را برای منتقدانش بیرون خواهد کشید. گفت و گوی «شهروند» با حافظ ناظری را در ادامه می خوانید: گفت وگو را از وضع فعلی موسیقی سنتی ایران آغاز کنیم. به عنوان یکی از موزیسین های نسل جدید موسیقی سنتی، شرایط کنونی این حوزه از موسیقی را چگونه ارزیابی می کنید؟ به نظر من یکی از مسائل مهمی که امروز در موسیقی سنتی باید بررسی و آسیب شناسی شود این است که چرا همه خواننده های نسل نو سعی می کنند شبیه یکی از خوانندگان قدیمی بخوانند. اگر آوازخوانی مانند او کار دشواری است، پس چگونه این همه جوان توانسته اند چنین کاری را انجام دهند و صدایی مشابه داشته باشند اما هیچ کس پیدا نمی شود که ادعا کند می تواند مانند طاهرزاده یا شهرام ناظری آواز بخواند یا حتی مثل علی اکبر شهنازی تار بزند؟ اگر انجام هر کاری ساده بود، درحال حاضر یکسری از علوم و تکنولوژی های خاص در اختیار یکسری کشور معدود نبود و همه کشورها می توانستند به این فناوری ها دست پیدا کنند. من اوضاع موسیقی سنتی را خوب نمی بینم و شرایط هر روز هم بدتر می شود، تا همین چند سال پیش سالن های کنسرت مملو از جمعیت بودند اما این روزها درصد استقبال مردم افت چشمگیری داشته است. فکر می کنید دلیل کاهش مخاطبان کنسرت های موسیقی سنتی چیست؟ علت این موضوع، کارهای ضعیفی است که هنرمندان فعال در این حوزه ازجمله من به مخاطب ارایه داده ایم، به همین خاطر دیگر کسی تمایلی برای حضور در سالن ها و تماشای آثار خوانندگان و نوازندگان موسیقی سنتی ندارد. شما به خوانندگی و نوازندگی خاص افرادی مانند طاهرزاده و شهنازی اشاره کردید. ویژگی متمایز این اساتید در چه بود؟ علی اکبر شهنازی تنها فردی در موسیقی است که او را قبول دارم و البته با صراحت می گویم که الگوی من در نوازندگی است. تعجب می کنم چطور افرادی که حالا هر یک از اساتید موسیقی سنتی در آواز و سازهای مختلف محسوب می شوند، از دانش و مهارت شهنازی به درستی بهره نبرده اند زیرا نوازندگی، دنیای کاملا متفاوتی از خوانندگی دارد. نوازندگی دیگر به استعداد و توانایی ذاتی ارتباط ندارد، بلکه با تمرین و پشتکار زیاد می توان آن چه را که استاد می گوید، فرا گرفت. بسیاری از موسیقی دانان چه در عرصه سنتی و چه در حوزه پاپ معتقدند ذائقه شنیداری مخاطبان موسیقی تغییر کرده است. با این توصیف فکر می کنید سبک و نوع نوازندگی شهنازی همچنان بتواند مردم را به سمت موسیقی سنتی بکشاند؟ موسیقی سنتی ما به نوعی موسیقی کلاسیک محسوب می شود و این گونه نیست که انتظار داشته باشیم عموم مردم با آن ارتباط برقرار کنند. این گونه از موسیقی مخاطبی اهل علم و تفکر دارد.در همه جای دنیا همین طور است و اکثرا افراد مسن برای تماشای ارکسترهای سمفونیک به سالن ها می روند. اگر امروز من به عنوان یک پسر ١٠ساله به دانشگاه تهران بروم تا موسیقی سنتی یاد بگیرم، استادی که می خواهد به من موسیقی یاد بدهد، کیست؟ چه چیزی برای من می نوازد؟ چطور توقع دارم آن بچه ١٠ساله را جوری تربیت کنند که ٢٠سال بعد علی اکبر شهنازی دومی در زمان خود بشود؟ چنین چیزی غیرممکن است! اگر ما نتوانیم موسیقی را به درستی از نسلی به نسل دیگر انتقال دهیم، موسیقی می میرد. درحال حاضر چند خواننده داریم که بتوانند در حد نسل گذشته فقط یک ربع آواز بخوانند؟ نقش خود را به عنوان یک آهنگساز، نوازنده و خواننده برای حل این بحران چگونه می بینید؟ من فکر می کنم نقش من خیلی مهم است چون بالاخره آشنایی خیلی عمیقی با موسیقی جهان دارم و با آنها زندگی کرده ام. تمام آواز های طاهرزاده یا نکیسا را از حفظ می دانم و حالا درحال انجام کار بعدی خود هستم که البته نمی خواهم بگویم چیست. سعی کردم تمام آوازهای خوانندگان توانای نسل گذشته را در حد توانایی خود زنده کنم. به «ناگفته» برسیم. وقتی این اثر را منتشر می کردید، حدس می زدید با واکنش های منفی روبه رو شوید؟ بله. می دانستم چه نقدهایی به من خواهد شد و البته این را هم می دانستم که چه جواب هایی به منتقدان بدهم، به خاطر این که آلبوم «ناگفته» ٥٠ سال از زمان خود جلوتر است و متعلق به دوران حاضر نیست، یعنی اگر بخواهم آن را نت به نت آنالیز کنم می توانم به جرات بگویم هیچ چیز از این اثر در ایران درک نشد. مثلا در ابتدا این کار با تک نوازی «ویولن سل» شروع می شود که برای خود زبانی جهانی و تازه دارد چون اثری کاملا کلاسیک است و درون آن از ظرافت ها و حرکت های شرقی پر شده که زبان موسیقی امروز جهان است. جهانی که شرق و غرب آن یکی شده و تصویری کامل از دنیاست. چطور می توانستم توقع داشته باشم، کسی آن را درک کند؟ برای مثال یک نوع برخورد با دستگاه نوا در این اثر وجود دارد و با وجود این که هیچ فرمولی از دستگاه نوا در آن نبود ولی روح دستگاه نوا در وجودش قرار داشت و آمیخته ای با موسیقی جهانی بود. مدلاسیون و آکورد داشت و تکنیک های ساز «ویولن سل» را گسترش می داد. کدام نوازنده می خواست این موارد را در ایران درک کند؟ به هرحال قرار بود شما این اثر را در ایران هم منتشر کنید. اگر آگاه بودید کسی در ایران آن را درک نمی کند، چرا اصلا چنین کاری را انجام دادید؟ گاهی شما یک اثر موسیقایی تولید می کنید برای این که فروش بالایی داشته باشد. زمانی هم شما اثری خلق می کنید تا سطح تفکر جامعه را بالا ببرید. همین که من در ایران، چراغی در دل دو نفر روشن کرده باشم، برایم کافی است. در هر صورت «ناگفته» شاید یکی از تنها آثار موسیقی کل دنیا باشد که هم در آواز، هم در آهنگسازی و هم نوازندگی تغییر به وجود می آورد. ممکن است تغییر ضعیفی باشد و کسی هم آن را قبول نداشته باشد اما این اثر جزو معدود آثاری است که در هر سه زمینه کار کرده است. مشابه آهنگسازی این کار را هم حداقل تا به حال هیچ کس نشنیده است. خیلی محکم می گویم دو جمله از سه تاری را که من در «ناگفته» زده ام، پیش بهترین استاد سه تارنوازی ایران ببرید تا بگوید من آن را چطور زده ام. مطمئن هستم نمی تواند به شما جواب بدهد. نمی دانم بهترین نوازنده سه تار حال حاضر ایران کیست اما خواهش می کنم دو جمله که در نوازندگی های سه تار «ناگفته» است را انتخاب کنید و نزد بهترین نوازنده سه تار حال حاضر ایران ببرید و از او بخواهید که برای تان بگوید آنها چطور نواخته شده اند. حتی نمی خواهم مثل آنها یا با آن سرعت بزند. گاهی شما یک اثر موسیقایی تولید می کنید که آن را بر حسب سلیقه نمی پذیرند. مثلا شما می گویید من عاشق صدای شهرام ناظری هستم و از صدای محمدرضا شجریان خوشم نمی آید. یکی دیگر می گوید من عاشق صدای شجریان هستم و از ناظری خوشم نمی آید اما زمانی شما می گویید «شجریان بلد نیست آواز بخواند ولی ناظری استاد است» یا برعکس «ناظری بلد نیست آواز بخواند و شجریان استاد است» این جا جایی است که یقه تان گرفته می شود و از شما پرسیده می شود، چرا بلد نیست آواز بخواند؟ این جا از بحث نظری بیرون می آید و وارد بحث تکنیکال می شویم. این که فلان خواننده بلد نیست، آواز بخواند، یعنی ردیف بلد نیست، جمله بندی نمی داند یا به خوبی تحریر نمی زند. «ناگفته» هم دو قسمت دارد؛ یک بار می گویید «خوشم نیامد و حافظ چقدر مزخرف ساز زده است و سرم رفت» یا «صدایش چقدر بد است.» یک موقع هم می گویی «حافظ سه تار زدن بلد نیست» یا «این چیست که خوانده است»، شما باید به صورت علمی بگویی اشکالش چیست. مثلا بگویی «خارج خوانده ای» یا «ژوست نیست.» شما وقتی وارد بحث و نقد فنی می شوی باید عملی حرف بزنی. داستان کار من هم این بود که «ناگفته» اصلا درک نشد. موافق هستید که حواشی زیاد پیرامون «ناگفته» روی نظر مخاطبان و اهالی موسیقی تأثیر منفی گذاشت؟ نه، اصلا. مگر حواشی می تواند یک اثر هنری را از بین ببرد؟ این حرف ها الکی است و به کار ربطی ندارد. اتفاقا حواشی کمک می کنند تا کارها بهتر شنیده شوند. اسم «ناگفته» مفهوم بسیار عمیقی دارد. فکر می کنید چرا اسمش را گذاشتم «ناگفته»؟ خودتان بگویید چرا؟ به خاطر همین سوال هایی که شما امروز از من می پرسید! «ناگفته» هنوز هم «ناگفته» است. این اسم را انتخاب کردم تا یک روزی جواب شما را بدهم. «ناگفته» محصول چه دورانی است و چند سال روی این اثر کار کردید؟ «ناگفته» داستانی طولانی دارد. دنیای امروز به گونه ای شده که ما خیلی از حرف ها را می زنیم و سپس به سادگی از آنها رد می شویم. دنیا خیلی بسط پیدا کرده اما گفتن تا عمل کردن خیلی فرق دارد. در دنیای ایران هم متاسفانه همه بیشتر اهل حرف زدن هستند و تا نقطه عمل کردن فاصله زیادی دارند. من خودم را یک منتقد می دانم و خیلی هم خشن هستم. شما نمی توانید به عنوان منتقد چیزی را که نمی فهمید، نقد کنید. اگر کسی می خواست «ناگفته» را نقد کند باید به طور مثال بهترین نوازنده ایران می آمد و از لحاظ نوازندگی ساز «ناگفته» را نقد می کرد اما زمانی هست که من نمی توانم کاری را خودم انجام دهم و بعد می آیم نقدش می کنم! متوجه حرفم می شوید؟ نقد هایی که نسبت به من و «ناگفته» مطرح شد، کاملا احساسی بود حتی آهنگسازان بزرگی که آن را نقد کردند، کاملا احساسی حرف زدند، به خاطر همین بود که جواب های من برای دیگران سنگین تمام شد، چون آنها احساسی نقد کردند اما من تکه تکه نت های موسیقی خود را چاپ کردم و حرف زدم. آنها باید علمی حرف شان را می زدند، درحالی که من این کار را کردم. ممکن است جواب هایم تند بوده باشد، مثلا گفته بودند «دیسونانس» آن کجاست؟ من هم گفته بودم «یا گوش تان نمی شنود یا مشکل دیگری دارید! اینها نت هایش هستند و همگی دیسونانس هستند.» با توجه به تجربه های تان پس از انتشار این آلبوم، اگر قرار بود حالا «ناگفته» منتشر شود، باز همین راه را می رفتید؟ دقیقا همین راه را می رفتم. من از آن دست آدم هایی هستم که هیچ وقت برای کارهایی که می کنم، تاسف نمی خورم، چون خیلی با منطق تصمیم می گیرم و انجامش می دهم. یکی، دوسال دیگر صبر کنید و این اتفاقات هم یادتان باشد، بعد ببینید که چطور ممکن بود موجودی در ایران پیدا بشود و بدین شکلی که من سه تار زدم، بنوازد یا آن طور که من آهنگ ساخته ام، آهنگسازی کند یا به آن شیوه ای که من خوانده ام، آواز بخواند. هر سه اینها در یک مجموعه، به نظرم چیزی بسیار ویژه است. منظور شکل ارایه کارتان بود... اگر قرار بود درحال حاضر این اثر منتشر شود، شاید برای «ناگفته» تبلیغ می کردم. تمام حرف هایی که در مورد من می زنند و می گویند که تبلیغات زیادی کردم، درست نیست. «ناگفته» من تنها اثری بود که یک ریال هم خرج تبلیغاتش نشد. همان موقع در کنار کار من، آثار عزیزانی منتشر شد که هفته ها در سایت ها بیشترین حجم را در بالای صفحه گرفته بودند اما «ناگفته» یک تبلیغ کوچک در آن صفحه داشت. آن پول تنها هزینه تبلیغات «ناگفته» بود. جالب است که من یک عکس ساده در اینستاگرام با دوستم می گذارم، جنجال ساز می شود. نمی دانم من باید عکس پیاز در صفحه ام بگذارم؟! عکس درخت بگذارم؟! هر کاری می کنم به تبلیغات و فتوشاپ معنی می شود. به تازگی باید بیایم اندازه قدم را هم ثابت کنم و بگویم قدم چند سانتی متر است! ببینید چه فضایی علیه من درست شده بود. البته این موارد دلیلی است بر این که من مورد توجه قرار گرفته ام و یکسری آدم هستند که شب وروزشان با فحش دادن به من می گذرد. خیلی جالب است؛ شما هنرمندانی که از خانواده اهالی موسیقی هستید بیشتر مورد انتقاد قرار می گیرید. مثلا شما، همایون شجریان یا خانواده پورناظری زیر تیغ بیشترین نقدها قرار دارید... فکر نمی کنم اتفاق خاصی برای آنها بیفتد، مثلا آقای حسین علیزاده در یک جشن روی سن رفتند و علیه من حرف زدند. تصور نمی کنم چنین برخوردی برای همایون یا سهراب و تهمورس رخ داده باشد. البته حسین علیزاده انتقاداتی را به همایون شجریان نیز وارد کرد... بله. اما بعد آمد و گفت «همایون مثل پسرم است و عاشقش هستم» اما علنا علیه من روی سن حرف زد. این نشان می دهد داستان من خیلی عمیق تر است، به خاطر این که همایون مثل نهر آب روانی است که خیلی ساده آوازی را می خواند و می رود اما کار من تفاوت زیادی دارد و پر از حرف است. فکر می کنم منتقدان «ناگفته» خیلی خوب می فهمند من چه کار کرده ام. این همه آلبوم به بازار می آید، پس چرا آقای ایکس علیه دیگر موسیقی دانانی که این همه کار منتشر می کنند، حرفی نمی زند! به این دلیل که یک جایی در ضمیر ناخودآگاه خود می داند من چه کار کرده ام اما نمی تواند این موضوع را بپذیرد زیرا می خواست خودش این کار را انجام بدهد اما نتوانسته است. جالب است که در یک قسمت از فیلم «آمادئوس»، وقتی «آنتونیو سالیری» می خواهد «موتزارت» را از بین ببرد، نزد خدا دعا می کند و می گوید «من هر چه از تو خواستم به او دادی پس من نابودش می کنم.» به نظرم این دیالوگ خیلی شبیه داستان من است، چون منتقدان «ناگفته» یک جایی در وجودشان می فهمند که در این اثر چه اتفاقی افتاده است ولی چاره ای ندارند جز این که نقدش کنند. این یک نکته روان شناسی است که در تمام دنیا هم اتفاق می افتد. وقتی شما پشت چیزی هستی، از آن انتقاد می کنی چون اگر می خواستی انتقاد سازنده کنی، یادداشتی می نوشتی با این مضمون که مثلا پسرم حافظ به تو تبریک می گویم، بالاخره در حد و توان خودت افتخاری برای ایران آوردی. فلان آوازت چقدر جالب بود یا چه نوازندگی جالبی داشتی اما « ای کاش که مثلا گروه کُر این کار را بهتر می خواند» یا «ای کاش با پدرت مشورت می کردی و بهتر آواز می خواندی» یا «ای کاش سازت در فلان جا کوک بود.» مثلا «من به تو خیلی امید دارم و برو بیشتر کار کن. ان شاءالله که کارهای بهتری انجام دهی.» این می شد یک نقد سازنده از یک استاد، نه این که از اول تا آخر فحش بدهی و بعد هم پایینش بنویسی «خواستم او را راهنمایی کنم!» این جا به جامعه توهین می کنی، پس من هم می آیم با تو برخورد می کنم. حالا هر کسی که می خواهی باش. اگر در مورد قسمت موسیقی حرف نزده بودی، من دهانم را باز نمی کردم اما وقتی خودت را خراب می کنی و می گویی «دیسونانس» آن کجاست، من هم جوابت را با لحن تندی می دهم. من اصلا نمی توانم با همچین آدمی حرف بزنم، چون او متعلق به جهان دیگری است. معلوم است که همه این نقد، غرض و ناراحتی می شود. مشخص است که او دلش می خواهد در شبکه CNN در موردش داستان بسازند اما این اتفاق رخ نمی دهد و ناراحت می شود! نمی خواهم اسم ببرم اما آن آدمی که در مورد موسیقی من حرف می زند، دلیلش این است که قرار بود با من کنسرت های بزرگی بدهد اما کار را کنسل کردیم. قرار بود من به عنوان تک نواز در آن کنسرت ها باشم... در مورد چه کسی صحبت می کنید؟ همان کسی که روی سن در مورد من حرف زد، بالاخره قرار بود این آقا هم جزو تور «ناگفته» باشد که این برنامه ها به هم خورد. معلوم است وقتی یک منفعت مالی بزرگ از دست می رود باید ناراحت باشی در نتیجه می روی روی سن و طرفداری آن یکی رفیقت را می کنی. بعد که بیرون می آیی، متوجه می شوی شخص دیگری شارژت کرده تا آن حرف ها را بزنی. پس نتیجه اش می شود این روابطی که مریض است. دیگر چطور می توانید توقع داشته باشید پیشرفت کنیم؟ در همان برنامه آقای ساکت در مورد آقای علیزاده حرف زد و گفت: «استاد من در را برایم باز می کرد.» من در حال حاضر در همان سن قرار دارم. آقای ایکس نیز هم سن استاد آقای ساکت است. حالا آقای ایکس برای موفقیت من آمده بدون هیچ سندی توهین کرده، درحالی که دیگری در زمان خود در را برای شاگردش باز می کرده است. اجازه بدهید کار بعدی من منتشر شود، آن زمان شمشیر را بیرون می کشم و ببینید چه بلایی بر سر همه می آورم! البته اگر عمری برایم باقی باشد. من این روند را تغییر می دهم و نمی گذارم این طور بماند. چراغ را روشن می کنم و نشان می دهم واقعیت چیست و این که ما چرا درحال حاضر در این نقطه از موسیقی قرار داریم. فکر می کنید آن وقت می توانید فعالیت هم داشته باشید؟ بله، فقط دشمنانم کمی بیشتر از حالا خواهند بود! اتفاق خاص دیگری رخ نمی دهد. مثلا من اگر بخواهم کنسرت بدهم، فکر می کنید چه اتفاقی می افتد؟ همین حالا به شما می گویم که اگر این کنسرت ها را برگزار کنم، تمام رسانه ها نخست به من فحش می دهند که «این چه بود؟» موزیسین ها می گویند: «این که بلد نبود بخواند و ساز بزند!» من چطور می توانم چیزی را در مورد «ناگفته» ثابت کنم؟ چون یک اثر موسیقایی و اساسا انتزاعی است. همین حالا اگر من در تهران کنسرت بدهم، فکر کردید باید با آرامش خاطر روی استیج بروم؟ معلوم است که نه! من چطور می توانم به تنهایی و با این کنسرت ها تغییر ایجاد کنم؟ وقتی می خواهم روی استیج بروم، نگران موزیسین هایم هستم. وقتی روی استیج می نشینم، می دانم یک مشت دشمن هستند که می خواهند فحشم بدهند. تو چقدر باید رها باشی که بتوانی بیایی و یک موسیقی ارایه کنی که همه را تحت تأثیر قرار بدهی! اگر «مایک تایسون» قهرمان بوکس بودم، می گفتم «می آیم همه را می زنم و تمام می شود می رود» ولی من باید با سازم روی صحنه عشق بازی کنم، به خاطر این که ١٥ سال در ایران نبودم، یک سد خیلی بزرگ و دیواری بلند در مقابلم ساخته شده است. من نخست باید این دیوار را بشکنم، شکستن این دیوار هم کار راحتی نیست و به این راحتی نمی توانم آن را بشکنم. من به شما می گویم «می توانم مثل شهنازی سه تار بزنم.» شما که سه تار زدن من را ندیدی. پس پیش خودت می گویی «او حتما خیال می کند مثل شهنازی ساز می زند». تا اثر جدیدم منتشر نشود و جامعه آن را نشنود، ابهامات برطرف نمی شود. باید دوسالی بگذرد تا تبدیل به بت موسیقی منتقدان بشوم و آن زمان پته آنها را روی آب بریزم. مخاطب حرفم اصلا یک فرد نیست. شجریان با ناظری برای من فرقی ندارد. من به پدرم هم انتقاد می کنم اما انتقاد باید سازنده باشد، نه این که از روی تنفر، عقده یا عقب ماندگی انجام شود. من فقط یک نکته ساده می گویم؛ بیایید تاریخ موسیقی ایران را باز کنید و ببینید چند نفر را داشته ایم که مثل من در آلبوم «ناگفته» آواز خوانده اند، ساز زده اند و آهنگ ساخته اند؟ در هر صورت «ناگفته» برای زمان خودش خیلی زیاد بود. به دلیل همین تمایزها از نوازندگان خارجی در «ناگفته» استفاده کردید؟ باید اسطوره ها در «ناگفته» حضور پیدا می کردند، به خاطر این که اثری سمبلیک برای ایران بود. برای آلبوم بعدی هدفم این است که موسیقی عمق دار ایرانی یا همان موسیقی با صلابت ایرانی را با یکسری تکنیک ها و شگردهای خاص به جوان های دنیا بیشتر معرفی کنم. این نکته را باید در نظر گرفت که نوازنده با سولیست متفاوت است. البته سولیست ها هم در درجات مختلفی قرار دارند. وقتی بیرون را نگاه می کنم، می بینم وضع ما از همه لحاظ خراب است. من آدم ایده آل گرایی هستم و دلم برای موسیقی سنتی می سوزد. باور کنید در هیچ کجای دنیا وضع این طور نیست. سوپراستارهای شما همه تقلبی و مثل بادکنک هستند، درحالی که وقتی در کنار «آنجلینا جولی» می نشینی، می بینی که به هفت زبان زنده دنیا تسلط دارد، فلسفه شرق را حفظ است،، مثل یک خواننده آواز می خواند، شمشیربازی، اسب سواری، بوکس و کاراته را هم فراگرفته است اما سوپراستارهای ایران چنین ویژگی هایی ندارند. طبیعتا چطور می توان از جامعه ما توقع داشت که یک اثر موسیقایی خوب منتشر شود؟ چطور توقع داریم نقاشی عظیمی در آن خلق شود؟ چگونه توقع داریم فیلم فوق العاده ای در آن ساخته شود؟ اتفاقا هنر در کشور ما هر روز پایین تر می رود. به خدا آرزوی من موفقیت تک تک این بچه هاست. همان زمانی که آلبوم «چرا رفتی» همایون شجریان بیرون آمده بود، خانمی با من مصاحبه کرد و گفت: «آقای علیزاده گفته این کار پاپ است. نظر شما چیست؟» می خواست من حرف منفی بزنم اما گفتم «این حرف ها چیست که پاپ است یا راک! یک اثر موسیقایی این توانایی را داشته که در قلب مردم جا پیدا کند. معلوم است که کار خودش را کرده است. حالا می خواهد پاپ باشد یا سنتی و راک یا بلوچی، به کسی چه مربوط است؟ این اثر در دل مردم نفوذ کرده است. من هم به هر کسی که این کار را کرده است، تبریک می گویم.» خانم مصاحبه کننده گفت: «یعنی شما «چرا رفتی» را قبول دارید؟ گفتم «من مهم نیستم، بلکه مهم مردم هستند که این اثر را پذیرفته اند و خیلی هم به آن علاقه دارند. باید به دوستان سازنده اثر تبریک گفت. اگر ناراحت هستید، شما هم بروید یک کار مثل آن بسازید». من گفته ام که «هیچ کس رقیبم نیست!» نه این که چون از بقیه بهتر هستم، پس رقیب ندارم، بلکه کاری که می کنم منحصربه فرد است. راه من با همه جداست و با کسی هم رقابتی ندارم که بخواهم غرض ورزانه حرفی بزنم. اگر هم چیزی می گویم از روی دلسوزی است، چون نهایتش این است که ١٥ سال در ایران نبودم و ١٥ سال دیگر هم می روم دوباره کارم را در آن جا انجام می دهم و مشتی افتخار برای ایران می آورم، البته باز به من فحش می دهند و می گویند: «دروغ می گوید.» من می بینم که این راه در موسیقی به ناکجاآباد ختم می شود.
یکشنبه ، ۱۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها