محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826610999
آیا کربلا هم درس مذاکره می دهد؟!
واضح آرشیو وب فارسی:لامرود: به عقیده ی ما، هر وقت کربلا درس مذاکره بدهد(!)، یا آن مذاکره، مذاکره ی متداول نیست یا آن کربلا، کربلای شناخته شده! اما از انصاف هم نباید گذشت؛ «کربلا درس مذاکره می دهد» هم عبارتی عمیق و ژرف و متفاوت به نظر می رسد!لامـــــرود _ اهل فن میگویند یکی از حالات مغالطه ی ژرف نمایی[1] آن است که دو مفهوم را که یا واقعاً «بی ربط» اند یا دست کم در برداشت عمومی و عرفی ارتباطی باهم ندارند - بلکه شاید متضاد یا متعارض اند - به هم مربوط کنیم. منفعت کسانی که مرتکب این مغالطه می شوند نیز ازجمله عبارت است از متفاوت، عمیق، و همچنین مُبدع به نظر رسیدنشان! ژرف های بی ارتباط! سطحی ترین انسان ها از یک منظر عمیق محسوب می شوند! همه ی بدی های عالم به نوعی خوبی اند! هر بزرگ سالی در سطحی از کودکی به سر می برد! بی نظمی نوعی نظم است! در نومیدی بسی امید است!! و... این ها مثال های متنوعی هستند از در کنار هم قرار گرفتنِ مفاهیمی که یا واقعاً به هم بی ارتباط اند، یا فهم عرفی آن ها را بی ارتباط می داند، یا حتی نسبتشان از «عدم ارتباط» هم دورتر است یعنی متعارض یا متضادند. جالب است که بازتابِ اولیه ی مربوط کردنِ این دست مفاهیم با یکدیگر نزد خیلی از ما انسان ها گونه ای از «ژرفا»، «عمق»، تلقیِ «متفاوت» و رویکرد «خلاقانه و ابداعی» است! یعنی کمتر پیش میاید که به محض شنیدن چنین جملاتی فوراً معترض شویم که «فلان دو مفهوم چه ربطی به هم دارند؟!» بلکه معمولاً این طور است که قدری به فکر فرومی رویم و حتی بعضی از ما اندکی هم افسرده می شویم که چرا خودمان پیش تر متوجه ربط این امورِ بی ربط نشده ایم!! در فضای سیاسی نیز وقتی مثلاً می شنویم که «جمهوریتِ اسلامی همه ی مشخصات دموکراسی های نابِ جهانی را داراست!» یا به گوشمان می خورد که «حتی عدالت را نیز نمی توان تحمیل کرد!!»، گاهی عمقِ ظاهری این جملات توجه ما را چنان جلب می کند که بی ارتباطیِ عجیبِ مفاهیم مندرج در آن ها را از یاد می بریم. «مذاکره» یا کیمیای سعادت؟! دونالد نکترلاین[2] در مقاله مشهورِ «منافع ملی و سیاست خارجی»[3] منافع ملی را از حیث «اهمیت» به چهار دسته ی منافع وجودی[4] (مرتبط با بقا)، منافع حیاتی[5]، منافع مهم[6] و منافع حاشیه ای[7] تقسیم بندی کرده است. او - که این مقاله اش مورد استناد تهیه کنندگانِ درس گفتارهای روابط بین الملل است - تأکید دارد که «مذاکره» صرفاً در خصوص منافع مهم و منافع حاشیه ای (دسته سوم و چهارم از منافع ملی) کاربرد دارد. در حقیقت منافع وجودی (ازجمله تمامیت ارضی) و منافع حیاتی (ازجمله سلطه ی حاکمیتِ مشروعِ کشور بر تمامی قلمروهای مادی و معنوی) اموری قابل مذاکره نیستند. شاید یکی درس های مذاکرات هسته ای اخیر نیز این بود که ایران - ذیل هدایت های رهبر عالی قدرش - حاضر به مذاکره در خصوص هیچ یک از منافع وجودی یا حیاتی خود نشد. همان طور که وقتی در جعبه ابزارمان فقط «چکش» داشته باشیم ناچار همه چیز را «میخ» می بینیم(!) طبعاً اگر کشورهایی هم وجود داشته باشند (به فرض محال!) که دولت مردانِ آن ها - چون فقط حل وفصل مسائل از طریق مذاکره را بلدند(!) - عادت کرده باشند «همه چیز» را از پنجره ی «مذاکره» تماشا کنند - و یادشان برود که فقط در 2 حالت از 4 حالتِ متصور برای منافع ملی می توان سراغ مذاکره رفت - یکی از مهم ترین اتفاقاتی که رخ خواهد داد به خطر افتادن منافع وجودی و منافع حیاتی آن کشورهاست. درست است که شاید منفعت یک راننده تاکسی در این باشد که همه انسان ها را هزارتومانی ببیند(!) اما راننده ی یک اجتماعِ بزرگ انسانی و گروهی که مسئولیت اداره امور دولتیِ یک ملتِ نهادینه، بزرگ و تاریخی را بر عهده می گیرند منفعتی در این نخواهند داشت که «مذاکره» را قالیچه سلیمانی تصور کنند که به کمک آن می شود بر فراز همه مسائل داخلی و خارجی جامعه پرواز کرد و دیدی دقیق و مناسب به دست آورد. مذاکره به مثابه یک «روش»، خارج از زمان و مکانِ مناسبِ خود نه تنها جواب نخواهد داد، بلکه آسیب خواهد زد و به هدر خواهد رفت. کربلا چه درسی می دهد؟ حسین (ع) به اختیار خود از بیعت با یزید سر باز زد. او با انتخابِ شخصیِ خود ترکِ وطن کرد و با فکر و هدف حج را ناتمام گذاشت. او با حسابگری فرستاده ای را راهی کوفه کرد. او وقتی تصریح کرد که «کسی مثل من، با کسی مثل یزید بیعت نمی کند» می دانست چه می گوید و حرفش چه لوازم و تبعاتی دارد. حسین (ع) نه تنها یزید را بر حسب مفاد صلح نامه برادرش با معاویه، حاکمی خود خوانده، نامشروع و غیرقانونی می دانست، و نه تنها – حتی با فرضِ قانونی بودنِ حکومت یزید – شأن خود را بالاتر از بیعت با او می دید؛ علاوه ی بر این دو، دقیقاً برنامه داشت که به کوفه برود و به اتکای کمکِ وعده داده شده ی مردمان آن دیار، در برابر حاکمیت نامشروع و شخصیتِ بی صلاحیتِ یزید، «حاکمیتی موازی» راه بیندازد! حسین (ع) وقتی می گفت «إِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِْصْلاحِ فى أُمَّةِ جَدّى، أُریدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَأَنْهى عَنِ الْمُنْکَرِ وَأَسیرَ بِسیرَةِ جَدّى وَأَبى عَلِىِّ بْنِ أَبیطالِب» می فهمید و می دانست که استفاده از تعبیر «خروج» چه برداشت های حقوقی در پی خواهد داشت. او می دانست که استفاده از عبارت «سیره ی جد و پدر» در این جمله به معنای سیره ی «حکومتی» آن دو نفر فهمیده خواهد شد و ازاین رو به خوبی واقف بود که حرکتش «قیام» تلقی می گردد. البته از این مسئله هرگز ابایی نداشت. او این مسائل را می دانست و راهی صحرای بلا شد. شبی که اصحاب خود را به استفاده از تاریکی و فرار از مخمصه دعوت کرد، خودش نیز می توانست از آن تاریکی بهره مند شود! اما حسین (ع) – که به معنای حقیقی کلمه بر نظامی که بخواهد بر مدار مثلِ یزیدی بنا شود «خروج» کرده بود - همان قدر که «حسابگر» بود، دوردست ها را هم می دید. او کسی نبود که حسابِ خود و آرمانِ خود را از «تاریخ و آینده» جدا فرض کرده باشد. او می دانست که امان نامه ها خواهند آمد و پیشنهادهای صلح و مذاکره بر سرِ «کنار آمدن با یزید» یا رسیدن به نقطه ی برد-برد با او(!) مطرح خواهند شد، اما حسابگریِ منهای دوراندیشی رسم امامت نبود. حسین (ع) کسی بود که وقتی کبوتر دلش را راهی امّ الکتاب الهی میکرد (توصیفی که نتیجه اش امام جعفر صادق ع از نحوه عالم شدنِ امام به آینده بیان داشت)، در آنجا احوالِ اقوام و جمعیت هایی را می دید که با الهام از «خروج، قیام، سازش ناپذیری و خونِ بر زمین ریخته شده ی او»، مستکبران آینده را به خاک مذلت می نشانند. برای حسین (ع) مذاکره با یزید و یزدیان حتی اگر «حسابگری» محسوب می شد نمی توانست اقدامی «دوراندیشانه» باشد. او باید الگویی به نمایش می گذاشت که تاریخ و آینده را نجات دهد. او می باید وزنِ حسابگری و دوراندیشی را متناسب می کرد تا دست پختش برای همه نسل ها مطبوع و خواستنی باشد. حسین (ع) در حالی «قیام» کرد و باافتخار بر یزیدِ زمانِ خود «خروج» نمود که «قادر» به مذاکره بود! آن روزها البته هنوز علوم جدید نیامده بودند تا کسی توضیح دهد که بر سر «منافع وجودی و حیاتی» نمی توان مذاکره کرد! آن روزها فلسفه ی سیاسی هنوز فلسفه دیگری بود. اما جای چه تعجب که امامان شیعه همیشه منضبط تر از آن بودند که در هر کاری که به آن «قادر» هستند، به خود «اجازه ی انجام» هم بدهند! و جای چه تعجب که امامان شیعه همیشه از تاریخ جلوتر بودند و نیازی نداشتند که فلسفه های سیاسیِ آینده از راه برسند... کربلا طبعاً فقط یک مکان نیست. عاشورا هم نمی تواند صرفاً یک روز تاریخی محسوب شود. «منطقِ» حاکم بر این فضا-زمانِ تاریخ ساز را می شود همیشه و همیشه از نو پیدا کرد. «حسابگریِ دوراندیشانه» آدمی را به «خون» بنشاند یا بر «کرسیِ ریاست» فرقی نخواهد داشت! امام حسین (ع) قصد جاری شدنِ خونِ خود و نزدیکان خود را نکرده بود! (هدف را که نمی شود با نتیجه خلط کرد!) بلکه این حسابگریِ دوراندیشانه است که در هر فضا-زمانی اقتضاء خاص خود را می کند. فهم ما از پایان زندگیِ مادی سیدالشهدا (ع) این است که اگر حسابگریِ دوراندیشانه «خروج»، «قیام» و «زیر بار سلطه نرفتن» را اقتضاء کرد، حسینیانِ هر عصر و زمان کسانی هستند که به این خروج، قیام، مقاومت و سازش نکردن، «صادقانه و صدّیقانه» تن در بدهند. به عقیده ی ما، هر وقت کربلا درس مذاکره بدهد(!)، یا آن مذاکره، مذاکره ی متداول نیست یا آن کربلا، کربلای شناخته شده! اما از انصاف هم نباید گذشت؛ «کربلا درس مذاکره می دهد» هم عبارتی عمیق و ژرف و متفاوت به نظر می رسد! حرف آخر! از این بحث ها که بگذریم، ما گمان می کنیم اگر گاهی لازم است به کسانی تذکر داد که «کشور چه سودی می برد از اینکه مسائلش را کش بدهد؟!» و به آنان یادآوری کرد که «بحث فتنه 88 را نباید تا ابد ادامه داد!» و اگر ادامه بدهیم با این پرسش مواجه خواهیم شد که «ثمّ ماذا؟!»؛ خوب است «مذاکره با آمریکا بر سر مسئله هسته ای» را نیز بیش ازاندازه کش ندهیم تا خدای ناکرده به سرنوشت فتنه 88 دچار نشود(!) و کسانی هم از خودِ ما نپرسند که حالا هر صبح و شام از «آن مذاکره ای که گذشت» یاد می کنید، ثمّ ماذا؟!
شنبه ، ۱۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: لامرود]
[مشاهده در: www.lamrood.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 92]
-
گوناگون
پربازدیدترینها