واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: «دل بسپرید به تئاتر ایرانی و به مضامین ایرانی. نباید تنها به سبک ها و شیوه های خارجی دل سپرد. هرمتنی خصلتی دارد که باید متناسب با آن برخورد کرد و دیگر دوره این سبک و آن سبک گذشته است. باید از بند قالب ها و چهارچوب ها آزاد شد. در نمایش های آیینی و سنتی خودمان هم نکات زیادی هست که می شود از آنها استفاده کرد.» به گزارش ایسنا، علی نصیریان که شامگاه 16 مهر ماه در مراسم بزرگداشتش در خانه هنرمندان ایران سخن می گفت؛ ادامه داد: در دوران کودکی ما که تلویزیون و وسایل سرگرمی نبود و همین نمایشهای ایرانی مثل تعزیه بود و ما عاشق تعزیه بودیم. برای من جذابیت تعزیه صرفاْ بخاطر مضمون آن نبود، بلکه جذابیت نمایش بود. ما با افسون نمایش حیرت زده می شدیم.این جذابیت ها مرا کشاند و من این کارها را برای خودم انجام دادم. بازیگر فیلم های «گاو» و «آقای هالو» که بازیگری را پیش از تأسیس تالار سنگلج آغاز کرده است و سالهای متمادی نیز در این تماشاخانه روی صحنه رفته است از یاد آن نیز غافل نماند و گفت: تئاتر سنگلج در مهرماه سال ۱۳۴۴ با اولین جشنواره تئاتر این مملکت افتتاح شده و حالا ۵۰ سال است این سالن مظلوم پایین شهر کار کرده است. تئاتر جدید ایرانی در این سالن پایه گذاری شده است. آیا نباید بعد از ۵۰ سال کاری برای آن بکنند؟! در ادامه مراسم ،محمدعلی نجفی نویسنده و کارگردان روی صحنه آمد و درباره همکاری خود با این بازیگر کهنه کار گفت: سالی که سریال «سربداران» را می ساختیم تنها گزینه ما برای نقش «قاضی شارح» علی نصیریان بود.او با بیان اینکه نصیریان بسیار صبور و با تحمل است، اینگونه سخنانش را ادامه داد: نمونه آن اینکه حاضر شد برای بازی در سریال «سربداران» دو سال تمام سرش را بتراشد و قید بازی در نقش های دیگر را بزند.مسعود جعفری جوزانی کارگردان سینما هنرمند دیگری بود که در این مراسم به سخنرانی درباره علی نصیریان پرداخت. او که در فیلم «شیر سنگی» با نصیریان همکاری داشته است، یادآور شد: اولین بار در فیلم «جاده های سرد» از نصیریان دعوت به همکاری کردم و او با آغوش باز پذیرفت. نمی دانم چرا آن سالها آنقدر اعتماد به نفس داشتم! همه بازیگران گروه را صفر کیلومتر اتنخاب کرده بودم و تنها یک آدم حرفه ای بین ما بود و آن هم علی نصیریان بود.وی ادامه داد: وقتی فیلم «شیر سنگی» را می ساختیم وسط کار تهیه کننده به دلایلی پول نداد و ما ماندیم وسط یک بیابان با یک گروه فیلمبرداری؛ من هم سعی می کردم وانمود کنم اتفاقی نیفتاده است! سال های جنگ بود و نگاتیو هم برای فیلمبرداری گیر نمی آمد. پول هم نداشتیم و از بس غذای نسیه گرفته بودیم دیگر غذا هم بهمان نمی دادند! در این میان من بیش از همه نگران بودم که علی نصیریان به عنوان یک بازیگر حرفه ای با دیدن این وضع قهر کند و برود.وی ادامه داد: با وجود این، یک روز که من نگران و مضطرب نشسته بودم، علی نصیریان آمد و کنارم نشست و بعد از احوال پرسی مختصری گفت: «مسعود؛ من از دار دنیا یک خانه دارم؛ اگر مشکل مالی است من حاضرم خانه ام را بفروشم که فیلم را کامل کنی؛ حیف است» و چشمانش می گفت که تعارف نمی کند! در انتهای مراسم محمد سریر، محمدعلی نجفی، مسعود جعفری جوزانی، مجید سرسنگی، روی صحنه رفتند تا نشان «سرو هنر» را از طرف خانه هنرمندان ایران به علی نصیریان تقدیم کنند.پیش از این ناصر تقوایی، جلال ستاری، فرهاد ناظرزاده کرمانی و محمد سریر نیز این نشان را که عالی ترین نشان خانه هنرمندان ایران است دریافت کرده اند.در کنار این نشان، یک تابلوی نقاشی از آثار علی قائمی نیز به علی نصیریان اهدا شد. همچنین در این مراسم مهرداد حاجی خانی به نمایندگی از شهردار تهران یک لوح یادبود و یک تخته فرش از طرف دکتر قالیباف، اهدا کرد.
جمعه ، ۱۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]