محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830171776
روحانی میان چپ و راست/ راهبرد انتخاباتی آقای رئیس چیست؟
واضح آرشیو وب فارسی:زمان نیوز: ورود جریان همسو با گفتمان اعتدال به مجلس، خواست طبیعی دولت است. یقینا غالب شدن اصولگرایان یا حتی اصلاح طلبان در مجلس دهم، نمی تواند پارلمان آرمانی برای دولت باشد چراکه در صورت پیروزی قاطع یکی از دو طیف نام برده، مشکلات عدیده ای گریبان دولتی ها را می گیرد.هر رویداد انتخاباتی در کشور از مجلس گرفته تا ریاست جمهوری و خبرگان آنقدر جاذبه دارد که کنشگران سیاسی قادر به عبور بی تفاوت از کنار آن نباشند. از مدت ها پیش، دو جبهه یسار و یمین سیاست ایران برای حضور در انتخابات پارلمان دهم، ردای رقابت بر تن کرده و در پی کسب اکثریت صندلی های سبز بهارستان هستند. به باور برخی، دولت تدبیر و امید هم از این قاعده نانوشته مستثنی نیست. هرچند خیلی ها به "عدم دخالت کارگزاران ملت در مسئله انتخابات" تاکید دارند، اما سابقه سیاست ورزی در کشور نشان می دهد که سکانداران قوه مجریه در سنوات مختلف، چندان رغبتی به مشق این گزاره آرمان گرایانه نداشته اند. تاسیس حزب "کارگزاران سازندگی" در آستانه انتخابات مجلس پنجم با حضور وزرای دولت "آیت الله هاشمی رفسنجانی" و همچنین تولد "جبهه مشارکت" با حضور چپ های عملگرای نزدیک به دولت اصلاحات همچون "سعید حجاریان" و "محمدرضاخاتمی"، یک سال مانده تا انتخابات مجلس ششم، نمونه بارز این مدعاست. چراکه در هر دوی این موارد، کارگزاران و مشارکتی ها بدل به اکثریت غالب در پارلمان های وقت شدند. حال این سوال مطرح می شود که جریان اعتدال برای ورود چهره های متبوع خود به مجلس دهم چه برنامه هایی در سر دارد؟ نوع نگاه دولت به اصولگرایان و اصلاح طلبان جهت حضور در انتخابات چگونه خواهد بود؟ برخی تحلیل گران سیاسی بر این باورند که دولت یازدهم از همان ابتدا فاقد پایگاه اجتماعی مشخص بوده و هست و به نوعی جریان اعتدال را وامدار دو جریان اصلاحات و کارگزاران می دانند. این عده معتقدند که دولت یازدهم با عدم حمایت و پشتیبانی آیت الله هاشمی رفسنجانی به عنوان نماد توسعه گرایی اقتصادی و رئیس دولت اصلاحات به عنوان نماد توسعه گرایی سیاسی و آزادی های مدنی از شخص حسن روحانی در بزنگاه انتخابات ریاست جمهوری 92 با سرگردانی ماهوی و تبلیغاتی و نتیجتا عدم اقبال مردم مواجه می شد. با نگاه به شعارهای انتخاباتی رئیس دولت یازدهم پیش از انتخابات 92 می بینیم که "چرخش اقتصاد کشور همگام با چرخش سانتریفیوژها" و "توجه به آزادی های مدنی" دو محور اصلی گفتمان روحانی بوده است که آبشخور هر دو، از اندیشه های روسای دولت های سازندگی و اصلاحات نشات می گیرد. همیشه اینگونه بوده که بهترین راه برای انحراف افکار عمومی و جلب و جذب آرای مردم، نقد سیاست های دولت سابق است. دولت یازدهم هم برای جلوگیری از ریزش حامیان اجتماعی خود، هوشیارانه عمل کرده؛ به این نحو که تا امروز، لنگیدن در هر کاری را به گردن کُمیت دولت احمدی نژاد انداخته است. همین راهبرد دولت، باعث شکایت رئیس دولت های نهم و دهم از نفر دوم دولت اعتدال یعنی "اسحاق جهانگیری" شد. اما دولتی های امروز نمی توانند تا مدتی طولانی، دولتی های دیروز را برای پیش آمدن وضع موجود روی صندلی اتهام قرار دهند، چراکه با عدم بهبود المان های شاخص اقتصادی همچون کاهش وابستگی به نفت، ثبات در قیمت ارز، کاهش میزان قاچاق و ... در عین بالابردن توقعات از برجام، اعتدالیون با تغییر موضع از شاکی به متهم باید ریزش مخاطب اجتماعی خود را نظاره گر باشند و آن موقع است که جریان دولت جهت سیاست ورزی در انتخابات های پیش رو بایستی گوشه چشمی هم به دو جریان اصولگرا و اصلاح طلب داشته باشد. در واقع دولت یازدهم برای بازیابی و بازسازی بدنه اجتماعی خود، مجبور به ناخنک زدن از ظرف انتخاباتی دو جناح راست و چپ خواهد شد تا بتواند با این تدبیر، امیدوار به سرازیرکردن سیل متبوعین خود به مجلس باشد. زمزمه های قرابت روسای قوای مقننه و مجریه دال بر گزاره فوق است. موضوع هم خوان شدن علی لاریجانی و حسن روحانی با محوریت محمدباقر نوبخت سخنگوی دولت یازدهم، از مدت ها پیش برسر زبان ها افتاده و برخی معتقدند با نزدیک ترشدن به موعد انتخابات، شاهد عینی شدن این شائبه سیاسی باشیم. اما سوال اینجاست؛ چرا حسن روحانی برای جذب پایگاه اجتماعی برای دولتش، به سراغ فرزند دوم میرزا هاشم آملی که خود جزء نخبه سالاران طیف اصولگرا محسوب می شود، رفته است؟ با طرح این سوال، شاخک های تحلیل به سمت گزاره دیگری حرکت می کند و آن اینکه دولت در پس ائتلاف و سپس اتحاد با جناح رئیس مجلس به دنبال این است که اصلاح طلبان را همچنان پایبند خیابان پاستور نگاه دارد تا شاید بتواند از پایگاه توده ای چپ های سیاسی که نسبت به جریان نخبه گرا و نومحافظه کار از مخاطبین بیشتری در جامعه برخوردار هستند، استفاده کند. طبیعی است که ائتلاف احتمالی روحانی _ لاریجانی، شکاف در اردوگاه اصولگرایی را در پی خواهد داشت و قطعا این اتفاق به مزاج جریان اصلاحات خوش می آید لیکن اصلاح طلبان به این مسئله هم اشراف دارند که در صورت هم گامی دو رئیس در مسیر انتخابات، باید هزینه رقابت با اصولگرایان و دولت را همزمان پرداخت کنند که با توجه به نحیف شدن جناح چپ در طی سالیان اخیر به ویژه پس از حوادث سال 88، احتمال پیش گرفتن چنین راهبردی در حد محال است. اصلاح طلبان در شرایط فعلی به خوبی واقفند که برای ادامه راه و حیات سیاسی خود، چاره ای جز حمایت از سیاست های دولت ندارند. جناح چپ به امید احیای پروژه اصلاح طلبی، حتی قبل از پایان عمر دولت حسن روحانی، مجبور است کماکان پشت خاکریز خیابان پاستور سنگر بگیرد و با تمام عِده و عُده خود، اینگونه وانمود کند که ما تا آخر، پای امضای ائتلاف خود با روحانی نشسته ایم. همان طور که "سعید حجاریان" در اظهاراتی گفته است: "پروژه اصلاح طلبی جدای از پروژه نرمالیزاسیون دولت است." این تئوریسین چپ گرا با بیان اینکه فعلا پروژه اصلاح طلبی قابل اجرا نیست، اظهار داشت: "ما به ناچار به پروژه نرمالیزاسیون دولت رضایت داده ایم." تاسیس حزب اتحاد ملت که قریب به اتفاق اعضای آن سابقه عضویت در جبهه منحله مشارکت را دارند، می تواند بخش مهمی از استراتژی اصلاح طلبان برای عبور از روحانی باشد؛ این تحلیل "ناصر ایمانی" فعال سیاسی اصولگرا است. وی با بیان اینکه "حزب اتحاد ملت" اصلاح طلبان واقعی هستند، می گوید: "اصلاح طلبان برای دوران پس از دکتر روحانی دارند آمادگی تشکیلاتی برای خود ایجاد می کنند." ایمانی ادامه می دهد: این آمادگی تشکیلاتی نه برای زمانی که دوره ریاست جمهوری روحانی تمام شود، بلکه برای دوران عبور از روحانی برنامه دارند." الغرض؛ ورود جریان همسو با گفتمان اعتدال به مجلس، خواست طبیعی دولت است. یقینا غالب شدن اصولگرایان یا حتی اصلاح طلبان در مجلس دهم، نمی تواند پارلمان آرمانی برای دولت باشد چراکه در صورت پیروزی قاطع یکی از دو طیف نام برده، مشکلات عدیده ای گریبان دولتی ها را می گیرد. در صورت سنگینی سایه اصولگرایان بر سر مجلس دهم، پاستورنشینان اعتدالی مجبور خواهند بود در فاصله زمانی خرداد 95 تا خرداد 96، با مجلسی که چندان هم خوانی و همفکری با خط مشی دولت ندارد، سر کنند و این یقینا باعث اتلاف انرژی دولت در پاسخگویی هرچه بیشتر به مجلس می شود. اما در فرض دوم، چنانچه چپ ها موفق به فتح الفتوح همه جانبه مجلس شوند، با این کامیابی، خود را بی نیاز از حمایت های دولت خواهند دید. امروز که دوم خردادی ها کمتر سهمی در قوای سه گانه حاکمیتی دارند، توانسته اند به مدد رسانه هاشان، قربانی شدن توسعه سیاسی به پای حل مناقشه هسته ای و سیاست خارجی را در بوق و کرنا کنند؛ حال اگر چند صباح دیگر، آنها مجلس را در قبضه خود بگیرند، نباید انتظار مصالحه چپ ها با دولتی که معتقد به رِفُرم نبودن آن هستند را داشت. با این تفاسیر، احتمالا دولت به دنبال راهی بینابینی خواهد رفت. راهی که در آن باید هم سفری آرام، دور از صحنه رسمی سیاست، با سابقه اصولگرایی و مورد وثوق دو جریان سیاسی کشور را برای خود دست و پا کند. شاید ناطق نوری! گزینه ای که امروز چشم حزب کارگزاران را گرفته است. گزارش از "حسام رضایی" - باشگاه خبرنگاران انتهای پیام/
جمعه ، ۱۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زمان نیوز]
[مشاهده در: www.zamannews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها