تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1848260272
گفت و گو با محمد ستاری فر در مورد اصلاحیه قانون مالیاتی دولتمردان قبل از اخذ مالیات، خلق پول کنند
واضح آرشیو وب فارسی:اتاق بازرگانی و صنایع و معادن تهران: محبوبه فکوری : این روزها اقتصاد ایران حال و هوای دیگری دارد. گویا شب عید است و قرار است که همه چیز تغییر کند و رو به بهار و بهبود رود. جنب و جوشش البته هنوز به پای شب عید نمی رسد؛ اما فعالان اقتصادی و تجار منتظرند تا بهار اقتصاد ایران را ببینند. در این میان، وزیر امور اقتصادی و دارایی خبر از حذف قوانین و مقررات زاید می دهد که به نوعی خانه تکانی را در اقتصاد ایران رقم خواهد زد. می گوید کمیته ای هم تشکیل داده است که قوانین دست و پاگیر را حذف کند. اما به موازات همین اظهارنظرش، سازمان امور مالیاتی به عنوان یکی از زیرمجموعه هایش، خود را برای اجرای قانون جدید مالیات های مستقیم آماده می کند. قانونی که قرار است سرکی هم به حساب های مالیات دهندگان بکشد و شاید هم یقه مودیان مالیاتی را بگیرد که خانه های خالی دارند و منتظرند که روزهای رونق بازار مسکن از راه برسد تا بتوانند دارایی های خود را نقد یا مستاجرانی پیدا کنند. اما همین اصلاحیه جدید، موافقان و مخالفانی هم دارد. موافقان می گویند که برخی اصلاحات آن خوب است و مخالفان اما، بر این باورند که بخش شفاف اقتصاد، باز هم از اجرای قانون جدید لطمه می بیند. دکتر محمد ستاری فر اما صحبت از مجری خوب به میان می آورد و معتقد است که اگر قانونی بد باشد، اما مجری خوب داشته باشد، حتما راه به جایی نیک خواهد برد. او که مدت ها سکان دار سازمان مدیریت و برنامه ریزی که از آن به عنوان سکان دار اقتصادی یاد می کنند، هم بوده، بر این باور است که دولتمردان ابتدا باید دور میز بنشینند و خلق پول کنند تا بعد از مردم بخواهند بخشی از پول خلق شده را مالیات بدهند. خواسته او، رونق کسب و کار و دریافت عقلانی مالیات به جای بگیر و ببند مالیاتی است. مشروح گفت وگوی آینده نگر با وی در پی می آید. آقای دکتر، می شود گفت دوران جدیدی از اقتصاد ایران در حال آغاز شدن است. دورانی که جامعه مطبوعاتی و برخی فعالان اقتصادی کشور از آن به عنوان پساتحریم یاد می کنند. در این شرایط قرار است که شرکت های جدیدی بیایند و اقتصاد ایران با جوینت شدن با آنها، شرایط بهتری را تجربه کند. در حالت خوش بینانه تر قرار است که درهای اقتصاد ایران به روی دنیا باز شود و تعاملات اقتصادی به اوج برسد. رفع تحریم چقدر راه گشا است و چگونه می تواند درآمدهای بنگاه های اقتصادی را بهبود ببخشد تا به تبع آن، مالیات ها هم برای دولت سهل الوصول تر شود؟ بنده به عنوان یک کارشناس که مدت ها در سازمان مدیریت و برنامه ریزی کار کارشناسی انجام داده ام بر این باورم که ابتدا باید چرایی مشکلات فعلی اقتصاد ایران را به خوبی دانست. باید این سوال را مطرح کرد که چرا ما دچار این مشکلات شده ایم. من در حریم کارشناسی باید صریح، صمیمی و با صداقت پیش بروم و متاسفانه بگویم که ما تدبیر لازم را در دوران پیش از تحریم نداشتیم که دچار این مشکلات شده ایم. اگر بخواهیم از این مشکلات هم رها بشویم، باید به خوبی آنها را حل و فصل کنیم. البته باید برای رفع تحریم ها مذاکره کنیم. به این معنا که اگر نخواهیم اصلاحات لازم را در این زمینه داشته باشیم، موضوع تحریم نمی تواند وضعیت اقتصاد ایران را بهتر کند و البته بازداشتن تحریم به بهبود اوضاع اقتصاد ایران کمک می کند؛ اما گره زدن همه چیز به تحریم درست نیست. ممکن است که شرکت های ایرانی برای رفتن به بازارهای جهانی یا جوینت شدن با سایر کشورها «له له» بزنند؛ اما این در کوتاه مدت یک هیجان منطقی است ولی مشکلات باید به صورت ریشه ای حل شود. واقعیت این است که توسعه نیازمند بازنگری جدی در نظام حکمرانی است. نمی توان با روش های قبلی، ترتیبات اتوماتیک وار دولت محور و ادامه راه با استراتژی قبلی، عهده دار توسعه پایدار و هم افزایی اقتصاد ایران باشیم. البته عده ای بر این باورند که باید تحریم از بین برود تا اقتصاد ایران روی ریل قرار گیرد، اما باید گفت که این توسعه پایدار نیست؛ مگر از سال 84 به بعد که هم دلارهای سرشاری روانه اقتصاد ایران شد و هم قیمت فروش نفت بالا رفت، کشور تحریم بود که نتوانستیم با این منابع سرشار ارزی به توسعه پایدار برسیم؟ این یک سوال اساسی است. در حالی که نتیجه افزایش درآمدهای نفتی، رسیدن واردات از 21 میلیارد دلار به 100 میلیارد دلار بود. وضع بهتر نشد. برنامه های دولت در بی تدبیری اجرا می شد. اینجا شاید مثال های قدیمی کاربرد داشته باشد. یعنی اقتصاد ایران همانند جیرجیرکی بود که فقط خوشی تابستان را به یاد داشت و به فکر زمستان خود نبود. بنابراین با تاکید بر این که باید نسبت به رفع تحریم اقدام کرد و یادآوری این که دولت کار بزرگی انجام داد، می توان از موضوع تحریم به خود آمد. پس تاکید شما این است که مشکلات بیش از تحریم به خودمان مرتبط است؟ بله، اگر به خود آمدیم، خوب است اما به نظر می رسد که این روزها بیشتر به دنبال این هستیم که از رفع تحریم ها، چه میزان دلار باز روانه خزانه کشور خواهد شد. ما به دنبال این هستیم که چه منابعی به کشور می آید. اما از نظر مباحث نظری و علمی، توسعه و پیشرفت با منابع شروع نمی شود بلکه با نظم، انضباط، سامان و تربیت آدمیان شروع خواهد شد. اگر از فردای برداشته شدن تحریم ها، مملکت، دولت، ملت، حاکمیت، مجلس و قوه قضاییه، روحانیت و شورای نگهبان، نظم و انضباط پیدا کرد و سامان یافت، ما به معجزه می رسیم، اما اگر بی انضباطی و بی نظمی همچنان حاکم باشد، 40 میلیارد دلارمان به 80 میلیارد دلار هم برسد، به گواه تجربه کشور، مشکلات حل و فصل نمی شود. از سوی دیگر، مردم که حق بزرگی در تاریخ دارند، گواهی می دهند که در سال هایی که ایران تحریم هم نبوده و درآمدهای سرشار هم داشته است، موفق نبوده؛ مردم هم شادتر نبوده اند. بلکه درست در سال هایی که درآمد ارزی کمتر بوده، کسب و کار نشاط بیشتری داشته است؛ چراکه همین درآمد کم، صرف کارهای جدی تر شده است. بنابراین بین دولت و حاکمیت و ملت یک فرآیندی شکل گرفته است که نباید از آن غافل بود. مروری بر تاریخ نشانگر این است که تا سال 1800 میلادی پادشاه یا امپراتور نقش مهمی در بیشتر کشورهای دنیا ایفا می کرد و مردم، رعیت آنها بودند؛ اما بشر در طول 50 سال گذشته تلاش کرده تا قدرت را محدود کند. اولین کشور انگلیس بود و بعد فرانسه و سایر کشورهای دنیا نیز به این روند پیوستند. یعنی قدرت نامحدود فردی، تبدیل به قدرت جمعی و پس از آن، قدرت سازمانی شد و بعد هم، دولت جمعی، یک دولت قانونمند و قراردادی شد. مردم تلاش کردند که روشنفکران و دانشمندان را به نوعی تقویت و قانون را تبدیل به یک قرارداد کنند. پس آن دسته از کشورهایی که اولین بار به ماهیت و چهره قدرت رسیدند و ملت را رعایت کردند، یک گام به جلو رفتند؛ یعنی دولت، ملت را سرلوحه کار خود قرار داد و یک گام پیش رفت؛ چراکه ملتی که آگاه و به حقوق خود واقف باشد، به دولت می گوید که من به تو مالیات می دهم و در مقابل پرداخت مالیات، از تو نظم، انضباط، آرامش و امید می خواهم و برای تحقق اینها، مالیات می دهم. بنابراین رابطه دولت قانونمند و ملت آگاه، مالیات را رقم می زند. اما این که دولت استراتژی خود را مشخص کند که مالیات را چطور بگیرد و چطور خرج کند هم مهم است. در ادبیات قانون، به این مهم، «مالیه عمومی « می گویند و روش مالیه عمومی، به مالیات تفسیر می شود. در مالیه عمومی مشخص است که چه چیز را باید مردم بدهند و چه را دولت باید خرج کند. پس در ادبیات علمی می گویند که کیفیت مالیه عمومی، کیفیت توسعه را شکل می دهد و دولت در سال های قبل به این فکر نبوده است و از هزینه کرد مناسب مالیات مردم دریغ کرده است ولی آن دولتی که کل منابع را خرج می کند و برای توسعه اقتصادی گام برنمی دارد، توسعه گرا نیست. اگر خرج، کارآمد و اثربخش باشد، مبنای کار خود را توسعه قرار می دهد و بنابراین به راحتی می تواند مالیات بگیرد. هم اکنون وضعیت به چه صورت است؟ دولت تدبیر و امید چقدر در اجرای این استراتژی توانسته موفق عمل کند؟ الان به جایی رسیده ایم که کارهای دولت، توسعه ای نیست و دولت به جایی رسیده است که خرج بالایی دارد و ناکارآمدی خود را می خواهد با اخذ مالیات بیشتر جبران کند. بنابراین مالیات را خرج خود می کند و به رفاه مردم کمتر می رسد. این فرآیند طی دولت های گذشته نیز تکرار شده است. پس روند به این گونه پیش رفته است که مردم مالیات را باید بدهند تا دولت به لحاظ مالی تامین شود. تازه وقتی که نظام ممیزی که عهده دار کسب مالیات است قرار می شود که منابع مورد نیاز دولت را حاصل کند، عمدتا به سراغ جاهایی می رود که معلوم هستند؛ یعنی فعالیت های اقتصادی که تابلو دارند؛ در روشنایی قرار گرفته اند و شفاف عمل می کنند؛ ماموران مالیاتی به سراغ آنها می روند و از آنها مالیات می گیرند و کاری به بخش غیرشفاف اقتصاد ندارد؛ بخشی که رانتی، مافیا و غیرررسمی است به سراغش نمی روند. از سوی دیگر، دولت در رکود وتورم قرار گرفته و بنابراین مجبور است از جایی که تابلو دارد، مالیات بگیرد؛ چراکه دولت بودجه می خواهد و بنابراین مالیات را برای تامین بودجه خود طلب می کند. در حالی که اگر پا در این واحدها بگذاریم، می بینیم که رکود به همه چیز دامن زده و کار را بدتر کرده است. اینجاست که تاکید من این می شود که گفتمان توسعه ای باید در کشور به راه افتد. چراکه اگر گفتمان توسعه ای باشد، دولت سعی می کند خود را جمع و جور کند؛ آدم های اضافه در دستگاه های دولتی را کنار بگذارد و همانند کشورهای پیشرفته مثل فرانسه و بلژیک عمل کند که به یکباره برای کاهش هزینه های دولت، 14 وزارت خانه خود را تعطیل کردند و گفتند که می خواهیم کوچک باشیم. بنابراین در ایران هم وقتی رونق داریم یا رکود مشاهده می کنیم، باید متناسب با آن، سیاست ها را تغییر دهیم؛ در حالی که ما سال هاست خرج دولت را فیکس کرده ایم و می گوییم باید به هر طریقی تامین شود؛ پس راحت ترین راه این است که مالیات بگیریم. بنابراین اگر دولت توانست خود را شکل دهد و منعطف شود؛ یعنی خود را جمع و جور کند و آدم ها و سازمان های اضافه خود را کنار بگذارد، حتما توسعه اقتصادی شکل می گیرد و بخش خصوصی فعال می شود و مالیات را هم به خوبی می پردازد. اما روش فعلی درست نیست که وقتی اقتصاد رونق دارد همین تعداد کارمند و وزارت خانه در کشور فعالیت کنند و وقتی هم رکود هست، باز هم همین تعداد کار کنند؛ بلکه باید متناسب با رونق و رکود پیش رود. پس دولت اگر خود را شکل داد و منعطف کرد، به طور قطع، تفکر حاکمش این خواهد شد که جاهایی را که درآمد دارند و تولید می کنند در اخذ مالیات نبیند و از مالیات معاف کند؛ چراکه آنها هستند که رونق را رقم می زنند. من به یاد ندارم که دولت واحدهای مولد و پیشران اقتصادی را از مالیات معاف کرده باشد. اگر این واحدها رونق بگیرند و اشتغال و مشکلات را حل کنند، دولت نباید از آنها مالیات کسب کند. بنابراین اگر اقتصاد بر مبنای گفتمان توسعه پیش رود، تمرکزی بر آن دسته از اموری که پولدار و غیرمولد و زیرزمینی است، صورت می گیرد که اخلال و وابستگی ایجاد کرده اند و مردم را به فقر انداخته اند. به نظر می رسد چندان رضایتی از شیوه اجرای مالیات ستانی در کشور ندارید و انتقادات زیادی را به آن وارد می دانید. من با اجرای قانون مالیات ها مشکل ندارم، من با بگیربگیر مشکل دارم. نباید به سراغ جایی که تابلو دارد و تولید و اشتغال صورت می دهد برویم؛ بلکه اگر بخواهیم از این دردسر خلاص شویم باید روان سازی کنیم و امکانات رشد به بنگاه های مولد اقتصادی بدهیم و برای آنها معافیت مالیاتی در نظر بگیریم. نباید دنبال قانون خوب بگردیم. بلکه باید به دنبال مجری خوب باشیم. این هنوز در ایران فرهنگ عمومی نیست که ما سراغ مولدین نرویم و کار را برای آنها تسهیل کنیم و در مقابل، به سراغ نامولدان برویم. قانونی که دولت تصویب کرده متاسفانه مولدها را نشان گرفته است و می گوید که باید از آنها مالیات گرفته شود؛ اما بار دیگر تکرار می کنم، می توان قانون بد داشت اما با مجری خوب، به بهترین شکل آن را پیاده کرد و کار را پیش برد، برخی ماموران مالیاتی، شناختی از نظام مالیاتی ندارند و تنها راه وصول درآمد دولت از محل مالیات را از تابلودارها می دانند و در سال های اخیر روی غیرشفاف ها متمرکز و حساس نبوده اند؛ بنابراین، این قانون هم مشکل را حل نمی کند، چراکه رویکرد توسعه ای در اجرای این چنین قوانینی وجود ندارد؛ به این معنا که اگر رویکرد، توسعه ای بود، در رکود و تورم باید مالیات را کم می کردیم و یا حداقل هر واحد تولیدی ای را که بیشتر رشد داشت از مالیات معاف می کردیم و به صاحبان واحدهای تولیدی می گفتیم که مالیات را از شما می گیریم، اما اگر مثلا در مقابل این دو میلیارد تومان مالیات، بتوانید دو میلیارد تومان افزایش سرمایه بدهید، کل این دو میلیارد تومان مالیات را به شما می بخشیم، تا این تشویقی باشد که واحدهای تولیدی، تولید را بیشتر کنند؛ نه این که دولت از آنها که درآمدزا و شفاف هستند، مالیات اخذ کند و کاری به غیرمولدها نداشته باشد. بهتر بود بگوییم که واحد تولیدی بهتر کار کند و از مالیات معاف باشد. در حالی که ردیف مالیاتی دولت در سال 94 بیشتر شده است و واحدهای مولد هم باید آن را بپردازند. از سوی دیگر تورم هم وجود دارد و این امر به تولیدکنندگان فشار می آورد. بنابراین اگر می خواهیم قدم خیری برای تولید برداریم، چگونگی نحوه نگاه ما به واحدهای تولیدی باید نگاه توسعه ای باشد و با زیرزمینی ها در حوزه مالیات، کار داشته باشیم. سازمان امور مالیاتی را چطور باید آسیب شناسی کرد، چرا که ماموران مالیاتی با اجرای قانون، برخورد سلیقه ای دارند و تفکر پوسیده فشار بر واحدهای شفاف برای اخذ مالیات هنوز در ذهن آنها وجود دارد؟ روی سوال مهمی دست گذاشتید که بسیار فنی است و من عادت ندارم راجع به موضوعی که به آن اشراف ندارم، حرف بزنم؛ اما می توان ورودی کلان به موضوع داشت. شما را ارجاع می دهم به عرصه علم و تجارب. آن گونه که در دنیا هم اثبات شده، مهم ترین موتور رشد و پیشرفت، منابع مالی و ارز نفت و دلارهای بلوکه شده نیست، بلکه منابع انسانی است. تجارب نشانگر این است که دانشگاه ها می توانند راه گشا باشند و تئوری «گاوها باید پرواز کنند» را پیاده کنند. در واقع، نظریه پردازان دنیا در مورد پرواز گاوها، استدلالشان این است که پرندگان با آگاهی مسیر خود را پیش می روند چرا که به جلو نگاه می کنند ولی گاوها سر را به زیر می اندازند و جلو را نمی بینند؛ بنابراین باید کارمندان فشل را که تنها نوک دماغشان را می بینند، توانمند کنیم؛ چراکه نمی توانیم در خیابان بگردیم و آدم پیدا کنیم و در سازمان های این چنینی مشغول به کار کنیم. هرکس در هرجایی که هست باید توانمند شود؛ پس سوال اینجاست که آیا سازمان امور مالیاتی با ساختار و کارکنانی که دارد، می تواند پاسخ گوی نظام توسعه کشور باشد؛ باید به این سوال پاسخ منفی داد. البته خودشان هم قبول دارند و اصلاحاتی هم انجام داده اند ولی کافی نیست و اگر بخواهیم نظام و گفتمان توسعه ای داشته باشیم، یکی از پیشخوان های دولت سازمان امور مالیاتی است؛ چراکه مقصد است. در واقع، رابطه دولت و ملت، مالیه عمومی می شود و شناسنامه مالیه عمومی هم سازمان امور مالیاتی است که باید آن قدر به روز باشد و خوب بفهمند که این توسعه به سرانجام برسد. در عین حال، رهبران حاکمیت باید به سمت گفتمان توسعه پیش بروند. در نظام توسعه ای نگاه به بخش مالیات و مالیات ستانی از مردم چگونه باید باشد؟ اگر می خواهند که رکود نباشد و رونق باشد، باید به سمت و سوی گفتمان توسعه ای بروند و در عمل، باید به دنبال توسعه باشند که مالیه خود را خوب کنند و سازمان امور مالیاتی را اصلاح کنند؛ به عبارت دیگر، در عمل، ذهنیت کل وزرا و مجلس باید اصلاح سازمان امور مالیاتی باشد. اکنون این چنین نیست. به سازمان امور مالیاتی گفته می شود که باید پول مورد نیاز دولت را تامین کند در حالی که دولتمردان ابتدا باید دور میز دولت بنشینند، پول بسازند و بعد از مردم تقاضا داشته باشند که به دولت پول بدهند؛ پس مالیه عمومی، متعلق به کل وزراست و کل وزرا باید اقداماتی را که منجر به خلق ارزش و پول در جامعه می شود به سازمان امور مالیاتی و وزارت امور اقتصادی و دارایی معرفی کنند؛ ضمن این که ماموران سازمان امور مالیاتی هم باید آموزش ببینند. در حالی که اکنون به مقوله مالیات به عنوان یک موضوع انتزاعی نگاه می شود و در هم تنیدگی میان وزارت خانه های اقتصادی برای خلق پول وجود ندارد. بنابراین فقط از سازمان امور مالیاتی، مالیات می خواهیم و آن هم برای وصول این درآمدهای مورد نیاز دولت، بیشتر به سمت اقتصاد شفاف می رود و در یک دور باطل کار می کند. در بندی از این قانون گفته شده که می توان برای وصول مالیات، به حساب های مردم دسترسی داشت. واکنش برخی به این موضوع مثبت و واکنش برخی نیز منفی بوده است، شما این بند را چطور ارزیابی می کنید؟ نمی دانم که واقعا دولت می خواهد با گنجاندن چنین بخش هایی در قانون، چه کاری انجام دهد. در همه دنیا برای نوشتن قانون، ابتدا مسئله را استخراج و سپس برای آن راه حل پیدا می کنند و قانون می نویسند. هنوز از جزئیات نحوه تدوین این بند و نتایج بررسی ها اطلاعاتی منتشر نشده است که بتوان راجع به آن قضاوت کرد؛ ولی مشخص نیست که مسئله را چطور نگاه کرده اند؟ در دنیا قانون خوب این است که از مشکل، عکس برداری خوبی شود؛ من از آن عکس برداری خبر ندارم. سوالی که شما دارید در این جغرافیای باطلی که الان هست و تعدادی که از پرداخت مالیات فرار می کنند، پاسخ شفافی ندارد. تنها تعدادی از تولیدکنندگان مالیات می دهند، اما آیا ممیز مالیاتی آموزش لازم را دیده است، مشخص نیست. به عبارت واضح تر، حرف حق در جغرافیای باطل، قاتل خویشتن است. اگر در دنیا به حساب ها رسیدگی می کنند، جغرافیای آنها نیز منطبق با حق است. اکنون جغرافیای تولید و کسب و کار در ایران صحیح نیست و هم سازمان مالیاتی و هم واحد تولیدی ممکن است در بخشی ضرر کنند. باید یاد بگیریم که زود قانون ننویسیم. ما در ایران بردباری مان کم است و در زمان تصمیم گیری اجازه حرف زدن به هم نمی دهیم، در حالی که در دنیا برعکس است. در کشورهای پیشرفته، در فرآیند تصمیم سازی همه را قلقلک می دهند تا حرف بزنند ولی وقتی قانون تصویب شد باید همه آن را اجرا کنند؛ اما ما در ایران قانون می نویسیم و بعد می گوییم که راجع به آن نظر دهید. نتیجه هم این می شود که اکنون می بینیم. منبع: ماهنامه آینده نگر
جمعه ، ۱۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق بازرگانی و صنایع و معادن تهران]
[مشاهده در: www.tccim.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها