واضح آرشیو وب فارسی:خط امید: یکی از بی تاثیرترین میزبانی های مازندران در یک رویداد بین المللی، میزبانی مسابقات کشتی باشگاه های جهان بود.به گزارش خط امید بهشهر، یکی از بی تأثیرترین میزبانی های مازندران در یک رویداد بین المللی، میزبانی مسابقات کشتی باشگاه های جهان بود، این رقابت ها به مدت دو روز در جویبار برگزار شد و در همان زمان هم بسیاری از کارشناسان کشتی مازندران، مخالفت خود را با پذیرش این میزبانی اعلام کرده بودند. در پایان هم زور «رسول خادم» به نظرات مخالف کارشناسان کشتی بلد چربید و نخستین دوره مسابقات کشتی جام باشگاه های جهان در جویبار برگزار شد، مسابقاتی که بیش از یک میلیارد تومان برای مازندران هزینه دربرداشت، اما بدون اغراق باید گفت که هیچ بهره و نصیبی از این مسابقات دهان پرکن به مازندران نرسید. استقبال نکردن کشتی گیران مطرح ایرانی و شرکت تیم هایی که کشتی های آنها لبخند تمسخر را بر لبان تماشاگران نشاند، نمونه ای از ضعف های بزرگ و قابل پیش بینی این رقابت ها بود، به جز ایران و آلمان کشور دیگری در دنیا وجود ندارد که دارای لیگ داخلی باشد و قهرمان آنها دارای شرایط حضور در رقابت های کشتی جهانی باشد. فدراسیون کشتی ایران تبلیغات فراوانی برای میزبانی از این رقابت ها انجام داد، اما در تقویم اتحادیه جهانی کشتی از این مسابقات که متأسفانه از سوی فدراسیون کشتی ایران بسیار بزرگ جلوه داده شده و به طور گسترده نیز در مورد آن تبلیغ شد، به عنوان یک تورنمنت معمولی نام برده می شود. سطح پایین این مسابقات بسیار زودتر از آنچه که تصورش می رفت روشن شد، آنجایی که در روز نخست این رقابت ها و با آغاز مسابقات نماینده کشور برونئی و مشخص شدن کشتی های آماتوری اعضای این تیم، فریاد خنده تماشاگران و حاضران در سالن به آسمان رفت، در این لحظات، مشاهده چهره های درهم مسئولان برگزاری مسابقات مانند رئیس فدراسیون کشتی دیدنی بود. «رسول خادم» حتماً با آغاز این کشتی ها به خوبی پی برد که آن گونه که تصورش می رفت نمی تواند روی کیفیت این مسابقات مانور داده و برگزاری آن را برگ برنده ای برای کشتی ایران بداند، کیفیت نازل کشتی گیران فقط منحصر به کشتی گیران باشگاه برونئی نبود. کشتی گیران کشورهای افغانستان و سوریه و چند تیم دیگر هم از این قاعده مستثنا نبودند که اختلاف فراوان امتیازی این کشتی گیران در هر رقابت را می توان به عنوان ملاک ارزیابی کیفیت آنها سنجید. صرف بودجه بسیار زیاد برای برگزاری مانند واریز بیش از یک میلیارد تومان به حساب فدراسیون، استفاده طولانی مدت از نیروهای نظامی که یقیناً نیازمند صرف بودجه است و هزینه هایی مانند اسکان و تغذیه و دیگر هزینه ها، بر عهده استان مازندران بود. اما چه نتیجه ای از این همه خرج و مخارج نصیب استان شد؟ آیا بالا بردن یک جام کم اعتبار با توان کشتی گیران غیربومی به اینگونه اتلاف سرمایه و بودجه ها هم خوانی دارد؟ همگان به این نکته معترفند که جویبار مملو از سرمایه ها و استعدادهای کشتی است و به درستی این شهر کوچک را به عنوان پایتخت کشتی ایران و جهان معرفی کرده اند. اما پرسشی که برای طرفداران کشتی مازندران به وجود می آید این است که چرا تیم این شهر در مسابقات لیگ جهانی فقط از یک کشتی گیر جویباری استفاده کرد؟ در میان اعضای تیم بیمه رازی جویبار، فقط «عزت الله اکبری»، اهل جویبار بود و دیگر کشتی گیران این شهر یا از شهرهای دیگر مازندران بودند یا از استان های دیگر جذب این تیم شدند. هر چه که باشد، عنوان قهرمانی دیگری به فهرست افتخارات ورزش مازندران افزوده شد، اما کسب این مدال و عنوان اگر نگوییم کلاه بزرگی بود که بر سر ورزش مازندران گذاشته شد، باید پذیرفت این جام قهرمانی ارزش صرف این همه بودجه و اعتبار را نداشت. با وجود همه مشکلات برگزاری دوره اول این رقابت ها و اعلام نارضایتی از این میزبانی، انگار فدراسیون کشتی رگ خواب مازندرانی ها را به خوبی پیدا کرده که میزبانی دومین دوره این رقابت ها را هم به مازندران واگذار کرده است. پرداخت یک میلیارد تومان از بودجه استانی برای این مسابقات بدون کیفیت اگر در مسیر دیگری مانند ساخت خانه های کشتی، خرید تشک های استاندارد برای شهرستان ها و امثال آن هزینه می شد، فایده های بسیار بیشتری برای کشتی مازندران داشت تا گذاشتن جام قهرمانی این مسابقات در ویترین افتخارات! منبع : بلاغ
پنجشنبه ، ۱۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خط امید]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]