محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826755670
یک انتقاد به ظریف؛سیاست جای نفرین و دشنام است؟!
واضح آرشیو وب فارسی:پارسینه: پارسینه/رضا بابایی: دکتر محمد جواد ظریف؛ وزیر خارجۀ ایران در یکی از راهروهای سازمان ملل با رئیس جمهور آمریکا دست داده است و همین کار او، اعتراض هایی را در مجلس شورای اسلامی برانگیخته است. یکی از نمایندگان مجلس در اعتراض به دست دادن ایشان با اوباما، عباراتی به کار برده است که حتی در عرف سیاسی ایران، تند و زشت گویی محسوب می شود. آقای ظریف در پاسخ به این نمایندۀ محترم، گفته اند: «من حساب ایشان را به خدا وامی گذارم، تا در قیامت پاسخگو باشد.» این گونه پاسخ ها به هیچ وجه برازندۀ اهل سیاست نیست. سیاست مدار، وقتی هدف اعتراض قرار می گیرد، یا باید سکوت کند، یا توضیح بدهد یا عذرخواهی کند. واگذاری امور این چنینی به قیامت و روز حشر، در مسائل شخصی معنا دارد؛ ولی وقتی مصالح کشوری در میان است، مسئول مربوط حق چنین پاسخگویی های مبهم و بی خاصیت را ندارد. پاسخی که هر کسی می تواند آن را بگوید، پاسخ نیست. آن نمایندۀ معترض هم می تواند شما را به خدا و حساب رسی های روز قیامت واگذارد! بدین ترتیب، مردم مقداری فحش شنیده اند و مقداری نفرین! آیا صحنۀ سیاسی کشور ، جای نفرین و دشنام است؟ وظیفۀ وزیر خارجه، حواله دادن به فرداهای دور نیست. خوب بود ایشان به جای واگذاری امر به قیامت، یا سکوت می کرد یا برای آن نمایندۀ محترم توضیح می داد که مصافحه(دست دادن) در عرف دیپلماتیک، هیچ معنایی ندارد جز آمادگی برای رودررویی گفتاری. معنای دست دادن رئیس دستگاه دیپلماسی کشوری با رئیس جمهور کشوری دیگر، این است که من از شما نمی ترسم و می توانم رودروی شما بنشینم و چشم در چشم شما بدوزم و حرفم را بگویم. در واقع آقای ظریف می توانست از همین تنش، استفاده کند و به شهروند ایرانی آموزش بدهد که شجاعت سیاسی، در دشنام گویی در خانه نیست. ممکن است آن نمایندۀ محترم از این پاسخ قانع نشود، ولی دست کم برای مردم، نوعی آموزش رفتار سیاسی است.
پنجشنبه ، ۱۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پارسینه]
[مشاهده در: www.parsine.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
گوناگون
پربازدیدترینها