تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836483149
مثنوی«امام عاشقان» تقدیم به رهبر معظم انقلاب
واضح آرشیو وب فارسی:فردو نیوز: مثنوی«امام عاشقان» سروده منصور نظری تقدیم به چشمان اشک بار پیر خراسانیَ ام، رهبر عرفانیَ ام، قوم وِلا را وَلی، حضرت سیِّد علی.مثنوی «امام عاشقان» از دیده اَشکَت می چکد، بر دامن از داغِ منا - پَرپَر شده گل های تو، در مَقتلِ باغِ منا پوشیده ای بر تن سیَه، اِی از تَبار روشنی - دستِ غم و رنج و بلا، بر سینه و سَر می زنی خون کرده ای آن سینۀِ، همواره با درد آشنا - گیسو پریشان کرده ای، بر سوگِ یاران در مِنا بر قلب خونینَت قلَم، داغِ مِنا را زد رَقَم - دردا امامِ عاشقان، قامت کمانت کرده غم خونین جگر از فتنۀِ، آلِ همه اهریمنی - شب کُشته یارانِ تو را، ای پادشاهِ روشنی ای مطمئن دل کرده با، پیرِ جمارانیِ خویش - خوش می زنی از غم سَبو، در بزمِ پنهانیِ خویش داغِ فراقِ لاله را، بر سینۀِ غم می زنی - عطر و شمیمِ کربلا، بر سینه ها می آکَنی دردا که بارِ غم تو را، خَم کرده قامت، پیرِ ما - دردا که اَشکت می چکد، بر دامَن از داغِ مِنا داغ مِنا قلبِ تو را، رنجور و غمگین کرده بَس - برپا نمودن کربلا، کردی به سر، مولا هوس کُن کربلا، ما را به پا، تا با تو جانبازی کنیم - تا یوسُفِ گُم گشته را، بر آمدن راضی کنیم بنگر یمن را غرقه خون ، این دردِ هر دَم را فزون - جایِ سرشک از دیده ها، خونِ جگر آید برون از داغِ جان سوزِ مِنا، آتش به پا در سینه ها - خون بسته نقشِ لاله را، بر پیکرِ آیینه ها تا کِی چو کوفی نامه ها، ما را نوشتن بر وِلا؟ - تا کِی بوَد ما را به سَر، تنها هوایِ کربلا ؟ لب تشنگان را تا به کِی، اَشکِ عطش بر دیده ها ؟- کِی می کنی از بندِ غَم، سیِّد علی ما را رَها؟ کِی اِذنِ رفتن می دهی، ما را به سویِ کربلا؟ - سِرِّ ظُهورش کِی کُنی، ای پیرِ خوبان بَرمَلا؟ قصدِ یمن کِی می کُنی، ای سیِّد و سالارِ ما؟ - باران کجا بر ما زنی، ای ابرِ گوهربارِ ما؟ اذن جهادم کِی دهی، پیرِ یمانی یارِ ما؟ - کِی کربلا ما را بَری، ماهِ عَلَم بردارِ ما؟ شب طعنه زد بر ما دُرُشت، داغ مِنا ما را بِکُشت - تا کِی گره باید کنم، این خشمِ بُغض آلوده مُشت ترسم به تعویق افکند، ما را ظهورش آن وَلی - ما را روان کُن لشکری، سویِ یمن، سیِّد علی جان بر لب آمد شیعه را، مهدی نمی آید چرا؟ - داغ جدایی تا به کِی، بر سینۀِ سردِ حِراء؟ دل می زند در سینه پَر، تا کِی بدوزم دیده دَر؟ - با اشک و آه و رنج و غم، تا کِی کنم شب را سَحَر؟ تا کِی فراق و دوریَ اش، تاکِی غمِ مستوریَ اش؟ - تا کِی دلِ ما عاشقان، غمناکِ از مهجوریَ اش؟ تا کِی ظهورش را طلب، از مادرش زهرا کنم؟ - این عقده های شیعه را، بی او کجا، کِی وا کنم؟ تا کِی ز داغش دیده را، شب راهی دریا کنم؟ - در زیر بار کوهِ غم، این سروِ قامت، تا کنم؟ تا کِی سَحَر، لب تشنۀِ، مرگِ شبِ اسکندری؟ - تا کِی علی را سر بُرَد، جهل و عِنادِ اَشعَری؟ تا کی سعودی خانۀِ، عشقِ علی آتش زند - بر دینِ سبزِ احمدی، او کافری را غَش زند دردِ غریبی کُشتِمان، سیِّد علی کاری نما - در کربلایِ عاشقی، ما را علمداری نما پیرِ خراسانیِ ما، شد وقتِ غوغا و خُروش - تا با امامِ لاله ها، ما را علم گیری به دوش باید گذشتن از یمن، تا مسجد الاقصی، وَلی - باید علمداری کنی، در کربلا، سیِّد علی بر دوش خود گیری علم، را یا لثارات الحسین - سویِ سعودی ها کشی، ما را سپاهِ شور و شِین دریایِ خشم شیعه را، مَوّاج و طوفانی کنی - یاری، یمانی را تو ای، پیر خراسانی کنی آتش زنی بر خِرمنِ، دیوی، دَدی، اهریمَنی - از بیخ و بُن تا ریشۀِ، آل سعودی را کَنی خیز و علم کن بیرقِ، سبزِ هزاران ساله را - سویِ یمن بر یا علی، این لشکرِ آلاله را شوریده همچون دَف بیا، تیغ دودَم در کَف بیا - ما را به رسمِ حیدری، آورده صف در صف بیا دیدم شکوهِ عاشقی، در حالِ گرییدن تو را - بر آلِ پستِ اهرِمَن، شورِ خروشیدن تو را در سر هوایِ کربلا، آورده آشوبت چنین - کآورده ای محشر به پا، از شور و غوغا یا «امین» خواهی تقاصِ فاطمه، از آلِ اهریمن کنی - خواهی که رختِ حیدری، سیِّد علی، بر تن کنی خواهی علمداری کنی، قومِ وِلا را در قیام - از آنکه زد بر فاطمه، سیلی بگیری انتقام خواهی دودَم بندی میان، آن ذوالفقارِ حیدری - خواهی سپاهِ شیعه را، بر یاریِ زهرا بری بیرق عَلَم آورده ای، بر دوشِ خود سیِّد علی - زیر و زِبَر خواهی کنی، کاخ سعودی را وَلی خواهی قصاص آنکه زد، بر فاطمه سیلی کنی - خواهی که تا خونخواهیِ، آن یاسِ رو نیلی کنی اندر خُمِ چشم تَرَت، زد باده جوش از شورِ عشق - بس دل پریشانی علی، بر حال بانویِ دمشق دیدم که گیسویت سفید، از داغ و درد و غم شده - دیدم که رعنا قامتت، ای پیرِ تنها خَم شده دیدم که شب ها تا سحر، با قلبِ خون و چشمِ تَر - شوریده وُ پیرانه سَر، دستِ طلب کوبی به در ای سرخوش از مینایِ غم، در بزمِ تنهاییِ خویش - کم خور به تنهاییِ خود، ما را سبویِ غم تو بیش مویت سفید و قد خَمید، از غم سبو بَس خورده ای - خونِ جگر از دیده بَس، از بهر ما افشُرده ای مویت سفید از غم شد و، از غُصّه قامت خم شد و - چشمِ نجیبِ مریمت، دریایِی از شبنم شد و تا کِی سبو نوشی نهان، سَرخوش زِ غم هایت، وَلی - تا کِی نهان از ما کنی، درد و غمت، سیِّد علی دانم تمَنّا می کنی، او را ظهورِ عاشقی - دانم که شب را تا سحر، دل تنگِ صبحِ صادقی ای پیر خوبان غم مخور، شوریده حالت بِه شود - آل سعودِ اهرِمَن، در زیر پایت لِه شود دانم جگرخونی ولی، از سستی و تأخیرِ ما - پیرانه سر گشتی ز غم ، بس کرده ای تدبیرِ ما تقصیر ما دانم بود، مویِ سفیدت پیرِ ما، - مردانگی کن یا علی، بگذر تو از تقصیرِ ما زندانیِ غم گشته ای، در حلقۀِ زنجیرِ ما -اَشکَت به دامن می چکد، از قلبِ خون، ای پیرِ ما دیدم قنوتت را به غم ، با قامتی رنجور و خم - دیدم که خون می بارد از، آن نرگسِ مستِ به هَم ای سیِّد و آقایِ ما ، پیر آمده بر پایِ ما - شلاقِ غم تا کِی خورد، بر پیکرِ تو جایِ ما ترسم ز پا افتی دگر، بس می خوری خونِ جگر - کمتر پریشانی کُن اِی، همرنگِ چشمانت سَحَر دانم که در تاب و تبی، دانم زِ غم جان بر لبی - دانم که گیری در بغل، زانویِ غم را هر شبی ای پیر، از داغِ منا، دردا جگرخون بینمَت - این سِرِّ پنهان کرده را، از پرده بیرون بینمَت دانم که تیغِ درد و غم، هر دم دلت را می دَرَد - دانم صبا آهِ تو را، هر شب ثُریا می برد دانم که خواهی او کند، از بندِ غم هایت خلاص - تا جان دهی همچون علی، در مقتلِ چشمانِ یاس داغِ یمن کرده تو را، لب تشنۀِ آب ظُهور - ای پیر تنها غم مخور، می آید او از راه دور جان را مگو تا از قفس، ای پیر نورانی پَرَد - ما را «امین» از او مخواه ،داغِ فراقت آ ورد ای کرده مویت غم سفید، دورانِ غم ها سر رسید - این شورِ در عالم دهد، ما را ظهورِ او نوید ای داده سر، غم را فغان، دارم تو را خوش ارمَغان - بوی ظهورش می رسد، آن قبله گاهِ عاشقان دانم جگرخونی ولی، غم دیده ای سیِّد علی - اما نویدی می رسد: «عصرِ ظُهورش شد جَلی» این غرقه خون زُلفِ یمن، این شور و غوغا در وطن - غوغای بلبل در چمن، دارد خبر از آمدن شرحِ غمت را دیده ام، آن غصۀِ ناگفتنی - شب می رود، دل خوش نما، ای پادشاهِ روشنی دل خوش کُن اِی، غم کرده خو، گُم گشته ات می آید او - خواهد زند سَر شمسِ حق، در صبح عشق و آرزو هَم زُلفِ خون آغشتۀِ، عُشّاقِ زهرا در یمن - هم شور و غوغا در مِنا ، باشد نشان از آمدن زُلفِ یمن خوش می دهد، بوی تن و پیراهنش - شولایِ سبز آمدن، خواهدکند مولا تنش ای عشقان ای عاشقان؛ دارم شما را ارمغان آخر سَحَر می گردد این، شامِ غم و رنج و فغان بویِ ظهورِ عاشقی، می آید از سمتِ یمن - چون لاله باید شیعه را، پوشیدنِ بَر تن کفن بشکفته باغِ لاله را، آن غنچه هایِ اَحمَری - از عِطر او مست آمده، ناهید و ماه و مشتری می آید از ره دلبری، کروبیان را سروَری - آن یوسفِ گم گشتۀِ، زیباتر از زیباتری از نسلِ زهرا می رسد، ما را امامِ آخری - تا شیعه را تا آخرین، منزل نماید رهبری ای عاشقان می آید او، از راهِ دورِ عاشقی - بر یوسفِ زهرا شده، وقتِ ظهورِ عاشقی می آید از ره دلبری، زُلفِ چلیپا بر سری - پوشیده بر تن حیدری، رخت و رَدا پِیغمبَری دُل دُل سواری حیدری، سودایِ زهرا در سری - بَر عشق زهرا می رسد، شوریدۀِ حیدر تَری همچون علی نام آوری، بر شیعه آید رهبری - اندر پی َاش افتاده رَه، جن و ملک، حور و پری مه مست و شیدا می رسد، نوری هویدا می رسد -آن یوسف گم گشتۀِ، زیبایِ زهرا می رسد زلفش چلیپا می رسد، آن ماهِ رَعنا می رسد - در عالمِ عشق و وِلا، او را نه همتا می رسد اندر پیِ لعلِ لبش، صد چون مسیحا می رسد - از چشمِ مخمورِ سحر، خورشیدِ فردا می رسد بَربَط زَنِ عشقِ علی، آید زِ رَه خُنیاگری - بانگ اَنا المهدی زند، بر گنبدِ نیلوفَری حور و ملک جن و پری، اندر پیِ او لشکری - او را سلیمان وارثِ، تخت و نگین، انگشتری بسته میان از صفدری، او ذوالفقارِ حیدری - از انتقام کربلا، بر پا کند تا محشری یوسف نشانی می رسد، زُلفِ دوتایَش عنبَری - با حضرتِ زهرا کند، بر ظالمانش داوَری الله و اکبر می رسد، ماهی چو حیدر می رسد - سر بندۀِ یا فاطمه، او بسته بر سَر می رسد بر خوانِ دل یغماگری، در کف گرفته ساغری - همدوش حیدر می رسد، ساقیِ آب کوثری آید ز ره نام آوری، بشکسته دربِ خیبری -تا نصرِ منصور آورد، بر لشکرِ اسکندری همچون علی شیری جَری ، در کف گرفته خنجری - تا سر بگیرد از تنِ، قومِ تمامی اَشعَری از کَف ملک را می رود، روح و روان و عقل و هوش - بانگِ اَنَالمَهدی رسد، از آسمان، دل را به گوش شورِ ظهور آورده مِی، در سینۀِ خم ها به جوش - آورده بویِ زُلفِ او، سیِّد علی را در خروش به امید ظهور حضرت یار... سحرگاه چهارشنبه 15 مهرماه 1394 – منصور نظری پایان پیام
چهارشنبه ، ۱۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فردو نیوز]
[مشاهده در: www.fordunews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها