محبوبترینها
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1825815163
جریان های چپ در ایران/ حزب توده، مجاهدین و چریک های فدایی خلق
واضح آرشیو وب فارسی:دانا: سال ۱۳۵۷ که مردم ایران قدمهای آخر خود را برای سرنگونی شاه برمی داشتند، سازمان چریکهای فدایی خلق همانند مجاهدین، علاوه بر اینکه رژیم شاه آنان را شدی سرکوب می کرد، از درون نیز دچار درگیری و انشعاب بودند بلکه در مواردی نیز درمقابل حرکت مردمی انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی(ره) قرار داشتند…به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ،به نقل از ندای اصفهان ، در قسمت های قبل جریان شناسی سیاسی را تعریف کردیم و همچنین از مجاهدین خلق سخن گفتیم که چگونه منحرف شده و به جبهه چپ مارکسیستی غلتیدند. در این بین اگر از احزاب کوچک مقطعی بگذریم، دو جریان حزب توده و چریک های فدایی خلق باقی می مانند که به معرفی آن می پردازیم. پس از پیروزی نهضت مشروطه و پیش از تشکیل حزب توده، احزاب و گروه هایی با مفهوم چپ در ایران فعالیت می کردند که از جمله آنها جمعیت همت، حزب عدالت، حزب کمونیست ایران و سرانجام گروه ۵۳ نفره ای بود که دکتر «تقی ارانی» تشکیل داد و در سال ۱۳۱۶ به استناد قانون ممنوعیت فعالیت های کمونیستی و اشتراکی در ایران، دستگیر و زندانی شدند و ارانی اعدام گردید. در سال ۱۳۲۰ و در اوج جنگ جهانی دوم، هنگامی که ایران به اشغال متفقین (انگلیس، شوروی و آمریکا) درآمده بود، کشور شوروی از بقایای گروه ۵۳ نفر و کمونیست های دیگر، حزبی به نام «حزب توده ایران» تشکیل داد. اعضای این حزب، «سلیمان میرزا اسکندری» را که یک شاهزاده ی تندرو و مورد احترام بود به ریاست خود انتخاب و شروع به فعالیت کردند. حزب توده در بدو تشکیل چهار هدف را دنبال می کرد: ۱- آزادی بقیه پنجاه و سه نفر ۲- رسمیت بخشیدن به حزب توده ۳- انتشار یک روزنامه ۴- تدوین برنامه گسترده ای که اولا مخالف با روحانیت نباشد؛ ثانیا توان جذب مارکسیست های جوان و حتی غیر مارکسیست ها را داشته باشد. کنگره اول حزب توده در سال ۱۳۲۳ تشکیل شد و یازده نفر به عضویت کمیته مرکزی درآمدند. دومین کنگره حزب که در سال ۱۳۲۷ تشکیل شد، اعضای کمیته مرکزی به نوزده نفر افزایش یافت. این حزب به تبعیت از احزاب کمونیستی، دارای یک کمیته مرکزی و یک کمیته نظارت بود. کمیته مرکزی، دارای اختیارات وسیعی بود که در واقع حزب را اداره می کرد. [۱] در اواخر سال ۱۳۲۷ پس از ترور نافرجام شاه که حزب توده طراح اصلی آن معرفی شد، رهبران این حزب بازداشت شدند و حزب غیر قانونی اعلام گردید و منحل شد. اما پس از روی کار آمدن دکتر مصدق، حزب توده دوباره وارد میدان مبارزه سیاسی شد. مصدق از گسترش فعالیت حزب توده ابراز خرسندی کرد، زیرا به عقیده او چنین کاری می توانست سبب شود تا آمریکا و انگلیس در جریان مذاکرات نفت، به خاطر ترس از گسترش کمونیسم، امتیازات بیشتری به او بدهند. پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ حزب توده دوباره غیر قانونی اعلام شد و برخی از اعضای کمیته مرکزی آن دستگیر، زندانی و اعدام و برخی دیگر مخفی و یا به خارج گریختند. بدین ترتیب از نظر سیاسی ضربه شدیدی به حزب وارد شد و فعالیت های آن تقریبا متوقف گردید. در بین سال های ۱۳۴۲ تا ۱۳۵۷، یعنی دوران مبارزات مردم علیه رژیم شاه به رهبری امام خمینی (ره)، حزب توده در ایران هیچ فعالیت چشمگیری نداشت ، فقط عده معدودی به صورت مخفی گاهی اقداماتی علیه رژیم انجام می دادند. بیشتر رهبران و اعضای کمیته مرکزی در این سال ها در شوروی سابق و بقیه کشورهای بلوک شرق در حال عیاشی و خوشگذرانی و گاهی هم در حال درگیری های درون گروهی بر سر قدرت و ریاست در حزب بودند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با وجود فضای باز سیاسی و آزادی های به وجود آمده در اثر انقلاب شکوهمند اسلامی ایران، اعضای حزب توده زمینه را برای فعالیت مجدد مناسب دیده و به ایران بازگشتند و دوباره حزب توده را سازماندهی کردند. در این زمان، حزب تلاش کرد تا خود را همسو با انقلاب و نظام جمهوری اسلامی ایران، نشان دهد. بعضی از اعضای حزب اعتقاد داشتند که مبارزه جمهوری اسلامی ایران با آمریکا به عنوان امپریالیسم جهانی در راستای اهداف آنها قرار دارد و به همین دلیل باید از انقلاب و نظام جمهوری اسلامی حمایت کرد. [۲] سرانجام در سال ۱۳۶۴ به دنبال کشف فعالیت های جاسوسی اعضای حزب توده برای شوروی سابق و عراق که با کشورمان در حال جنگ بود، بیشتر رهبران و اعضای کمیته مرکزی آن دستگیر و محکوم به حبس های طولانی شدند. در نتیجه، فعالیت حزب توده ایران ممنوع و عمر سیاسی حزب هم به پایان رسید. سازمان چریک های فدایی خلق قبل از تشکیل رسمی سازمان چریک های فدایی خلق، دو گروه دانشجویی به طور مستقل و با افکار و اندیشه های متفاوت علیه رژیم شاه فعالیت می کردند که بعدها با اتحاد آن دو گروه در سال ۱۳۵۰ این سازمان تشکیل شد. این دو گروه عبارت بودند از گروه بیژن جزنی و گروه احمد زاده. ۱- گروه بیژن جزنی: پدر فکری چریک های فدایی خلق، بیژن جزنی بود. وی در گذشته عضو حزب توده بود و مدتی هم به زندان محکوم شده بود. جزنی در سال ۱۳۳۹ به عنوان دانشجو وارد دانشگاه تهران شد. او در دوران تحصیل چند بار هم بازداشت شد و در سال ۱۳۴۲ به همراه عباس سورکی و حسن ضیاء ظریفی و چند نفر دیگر در دانشگاه تهران، گروهی با افکار و عقاید مارکسیستی تشکیل داده، شروع به فعالیت کردند. این گروه، بعدها به گروه جزنی مشهور شد و افرادی در دانشگاه تهران به آن پیوستند. [۳] گروه جزنی در سال ۱۳۴۶ توسط عباس آقایان که در گذشته جز حزب توده بود، به ساواک معرفی شد و در نتیجه هر سه نفر از اعضا و بنیانگذاران این گروه دستگیر شدند. اما افراد دیگر هوادار آن به نام های علی اکبر صفایی فراهانی، حمید اشرف و محمد صفاری آشتیانی دوباره این گروه را سازماندهی کردند و در جنگ های شمال جهت شروع مبارزه مسلحانه، مستقر شدند، در حین فعالیت های گروه در جنگل ها و روستاهای سیاهکل، یکی از اعضای گروه که با اسلحه وارد روستا شده بود، توسط مردم دستگیر و تحویل پاسگاه سیاهکل شد. بقیه اعضای گروه برای رهایی فرد بازداشت شده، شب نوزدهم بهمن ۱۳۴۹ به پاسگاه سیاهکل حمله کرده، ضمن درگیری و خلع سلاح افراد پاسگاه، دوباره به جنگل ها و کوه ها عقب نشینی کردند. اما پس از آن، مورد هجوم نیروهای نظامی و امنیتی رژیم قرار گرفته در مدت کوتاهی، همه اعضای آن کشته یا دستگیر شدند. برخی نیز خودکشی کردند و تنها حمید اشرف از رهبران گروه که در شهر بود، زنده ماند. ۲- گروه احمدزاده: بنیانگذاران این گروه شامل مجید و مسعود احمدزاده، امیر پرویز پویان و عباس مفتاحی بودند. آنها بر خلاف افراد گروه اول نه تنها سابقه توده ای و چپی نداشتند، بلکه در دوران دانش آموزی در مشهد از بنیانگذاران و فعالان انجمن های اسلامی و از خانواده های ملی مذهبی بودند. ولی وقتی وارد دانشگاه تهران شدند، با اعضا و فعالیت گروه جزنی آشنا شده تحت تاثیر آن ها قرار گرفتند و به تدریج به مارکسیست گرایش پیدا کردند. این گروه در سال ۱۳۴۶ تشکیل شد و شروع به فعالیت نمود. پس از حادثه سیاهکل، بقایای گروه جزنی به رهبری حمید اشرف دوباره شروع به فعالیت کرد. آن ها ضمن تماس با گروه احمدزاده از نظر ایدئولوژی و تاکتیکی به وحدت نظر رسیدند و در اواسط فروردین ۱۳۵۰ «سازمان چریک های فدایی خلق» را تشکیل دادند. از سال ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۴ در چند مرحله از طرف رژیم شاه ضرباتی به این گروه وارد شد. اما مهمترین و آخرین ضربه رژیم شاه به آنان در سال ۱۳۵۵ بود. در این تاریخ چند خانه تیمی سازمان در خیابان مهرآباد جنوبی از طرف ساواک شناسایی شد و حدود هفتاد و پنج نفر از اعضای این گروه از جمله حمید اشرف رهبر وقت سازمان کشته شدند. در نتیجه این عملیات، نود درصد از کادر سازمان از بین رفت و سازمان به ناچار مشی مسلحانه را کنار گذاشت، ولی اشرف دهقانی مسئول هسته تبریز به اتفاق چند نفر دیگر، از سازمان جدا شدند. [۴] در سال های ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷ که مردم ایران آخرین قدم های خود را برای سرنگونی رژیم شاه بر می داشتند، سازمان چریک های فدایی خلق همانند سازمان مجاهدین، علاوه بر این که رژیم شاه آنان را به شدت سرکوب و نابود می کرد، از درون نیز دچار درگیری و تفرقه و انشعاب گشته بودند. به همین دلیل در حوادث اوج انقلاب آن چنان مشارکتی نداشتند. پس از پیروزی انقلاب هم، سازمان به دو گروه اکثریت و اقلیت تقسیم شد که اقلیت در مقابل نظام جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت و سرکوب شد. گروه اکثریت نیز پس از خیانت حزب توده دستگیر و یا از کشور فرار کردند. گروه های چریکی با مشی مسلحانه به دلیل اعتقاد و افکار مارکسیستی، درگیری و فساد داخلی و عدم استقبال مردم از مشی مسلحانه نه تنها نتوانستند موفق باشند و ضربات آنچنانی به رژیم شاه وارد کنند، بلکه در برخی موارد در مقابل حرکت مردمی انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی (ره) نیز قرار گرفتند. در نتیجه، پس از پیروزی انقلاب هم نتوانستند با نظام نوپای جمهوری اسلامی همراه و همگام باشند و به تدریج از صحنه سیاسی حذف شدند. پی نوشت [۱] تحولات سیاسی- اجتماعی ایران، به اهتمام دکتر مجتبی مقصودی، ص ۲۰۳-۲۰۴٫ [۲] احزاب و تشکیلات سیاسی ایران، لطفعلی لطیفی، ص ۶۵-۶۶٫ [۳] غلامرضا نجاتی، تاریخ مبارزات و تحولات ۲۵ ساله از مرداد ۳۲ تا بهمن ۵۷، ص ۳۸۰-۳۸۱٫ [۴] مجتبی مقصودی، همان، ص ۲۲۳-۲۲۴٫ مجید نادم
دوشنبه ، ۱۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دانا]
[مشاهده در: www.dana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها