محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827794046
ارشاد زیر بار ترجمه «محمد(ص)» نرفت/ احمدی نژاد رمانم را پس فرستاد
واضح آرشیو وب فارسی:مهر نیوز: خبرگزاری مهر - گروه فرهنگ: ابراهیم حسن بیگی در میان نویسندگان بعد از انقلاب اسلامی یک استثناء است. نویسنده ای که هم ژانر کودک و نوجوان را تجربه کرده و هم بزرگسال را و در تمامی عرصه ها نیز همواره نویسنده ای بوده که حرف های جدی برای اظهار نظر داشته است. داستان ترجمه رمان «محمد(ص)» به قلم او که یکی از معدود رمان هایی است که درباره زندگی پیامبر اکرم(ص) در ایران نوشته شده و نسخه فارسی آن با استقبال قابل توجهی نیز روبرو شد، بهانه ای شد تا وی برای خبرنگار مهر داستان عجیب آنچه بر این رمان رفته را روایت کند. داستانی که به نوعی روایت گر نوع نگاه مدیریت فرهنگی کشور به آثار فاخر منتشر شده در کشور است. این گفتگو را در ادامه می خوانیم: * جناب حسن بیگی شما نویسنده شناخته شده ای در سال های بعد از انقلاب هستید و به طبع برای نوشتن به سراغ سوژه های تکراری نمی روید. از سوی دیگر نوشتن درباره پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) در کشور ما مساله تازه ای نیست و در سال های گذشته به انحاء مختلف تجربه شده است. وقتی با موضوع رمان محمد(ص) روبرو می شویم این پارادوکس برایم ایجاد می شود که چرا شما رمانی را بر مبنای زندگی پیامبر اسلام(ص) می نویسید؛ موضوعی که تا پیش از این بارها مورد توجه قرار گرفته است؟ بعد از انقلاب با توجه به گرایش های مذهبی مردم و نویسندگان، رویدادها و شخصیت های صدر اسلام مورد توجه جدی قرار گرفت و نهادها و ارگان های زیادی سفارش نوشتن درباره این چنین موضوعاتی را به نویسندگان می دادند و البته بودند کسانی هم که با عشق و علاقه شخصی در این راه قلم می زندند. من جزو نویسندگانی بودم که نوشتن درباره این موضوع را بسیار زود شروع کردند. در واقع جزو پیشگامان این عرصه بودم نه مانند نویسندگانی که وقتی این سوژه باب میل شد، آمدند و درباره اش نوشتند. البته من نویسنده ای نیستم که بخواهم بازنویسی صرف کنم و بیشتر این دست سوژه ها را با نثر خودم و از زاویه دید خودم می پرورانم. وقتی داستان «عمو جان عباس(ع)» را می نوشتم، قرار بود اثری داستانی باشد درباره حضرت ابوالفضل(ع). من داستان را به شیوه من راوی از زبان حضرت رقیه(س) نوشتم و حوادث عاشورا را از نگاه وی روایت کردم و در هیچ روایتی نداریم که ایشان چیزی در این زمینه نقل کرده باشند. یا مثلا یک دهه بعد از خلق این داستان برای نوشتن داستانی کودکانه درباره کربلا روایت کودکی را بیان کردم که عاشق نقاشی است و دوست دارد خیمه های حضرت عباس(ع) و امام حسین(ع) را نقاشی کند و در اثرش طرحی از یک کاسه آب هم جای می دهد و همین مدخل ورودی مخاطب به اصل داستان می شود. یعنی شخصیت معاصر وارد ۱۴۰۰ سال قبل می شود. برای نوشتن همه سوژه ها من یک پشتوانه جدی مطالعاتی داشته ام. جز در رمان محمد(ص) برای نوشتن رمان «قدیس» نیز وضع به همین شکل بود. من صرفا یک داستان تاریخی بازنویسی شده را بیان نکردم. من با وجود اینکه خودم در اوایل انقلاب از پیشگامان بازنویسی داستان های زندگی ائمه بودم اما مطمئن باشید امروز اگر بخواهم چنین کاری بکنم حتما با زاویه دید تازه ای که پیدا می کنم چنین قصه هایی را می نویسم. * از جمله اخیرتان این برداشت در ذهن می نشیند که شما در این رمان و یا قدیس انگار یک واقعیت تاریخی را به روایت خودتان و به شکلی که دوست داشتید بیان کرده اید. این مساله صحت دارد؟ اگر من قرار بود داستان یک مامور یهودی را بنویسم که از شورای عالی یهود مجوز دارد که به حجاز برود و کاری را انجام دهد در حالی که اصلا چنین فردی وجود نداشت، حق با شما بود. حوادثی که من نوشتم، داستان پیامبر(ص) است. اگر من به پیامبر اتفاقی را نسبت بدهم که وجود نداشته و یا کمرنگ وجود داشته، معنایش نسبت دروغ بستن به تاریخ است اما یک هنرمند نویسنده یا سینماگر می تواند بر اساس مستندات و تلفیق تخیل و واقعیت، حوادث تاریخی تخیل آمیر بیان کند. یعنی به اصل تاریخ لطمه نزده ام بلکه با بیان هنرمندانه آن اضافات تخیل آمیزمان را به روایت وارد کرده ایم و این مساله به روایت تاریخ کمک می کند. بودن یا نبودن گزارشگر یهودی در صدر اسلام تغییری در رسالت پیامبر(ص) ایفا نمی کرد کما اینکه حوادث دیگری هم از این جنس آن زمان بوده اما مورخین کشفش نکرده اند. * به نکته جالبی اشاره کردید. چرا شما یک یهودی را به عنوان راوی انتخاب کردید؟ جالبتر است که شما و حتی نویسنده ای مثل مجید قیصری در روایت تان از پیامبر(ص) از زاویه نگاه یک یهودی قصه را بیان کرده اید. حتی فراتر از همه اینها در فیلم «محمد رسول الله(ص)» آقای مجیدی نیز بخش زیادی به روایت و عکس العمل پیامبر(ص) از زاویه یهودیان توجه شده است. این همه توجه و تاکید برای روایت از این زاویه دید برای چیست؟ شاید بتوانیم بگوییم بهتر از یهودیان، خود کفار مکه هستند که می توانند دیدی جامع از پیامبر و آنچه با آن مقابله می کردند به ما نشان دهند. حالا سوال این است که چرا به جای توجه به دیدگاه کفار و روایت پیامبرمان از زاویه دید آنها، به سراغ زاویه دید یهودیان رفته ایم. به عقیده من در صدر اسلام شاید ابتدا کفر و شکر نقطه اصلی مقابل پیامبر بود اما بعد از هجرت ریزش کفر گرایش آن به سمت اسلام واقعا بود و جبهه آشکاری هم میان این دو بود اما یهودیت و مسیحیت در تمام طول حیات پیامبر سعی در خلط مبحث در اسلام داشتند و با همان منطق توحید و خداپرستی و یکتاپرستی با مقابله با ایشان بر می خواستند. این نوع مقابله از سوی کفار وجود نداشت و طبیعی است که این اتفاق یهودیت را برای انتخاب زاویه دید و توصیف اسلام از منظر داستانی بسیار جذاب می کند. ما که امروز به تاریخ اسلام نگاه می کنیم شاهدیم که این نزاع امروزه نیز هست و این تقابل در داستان هایی که نام بردید هم باعث می شود که بتوانیم اسلام و حقانیت آن را شفاف تر شرح دهیم و هم دین آسمانی یهود را از صهیونیسم پالایش کنیم. من عامدانه یهودیت را در رمانم وارد و به آن نقش جدی دادم. آنها آئینی بودند که به صورت جدی در انتظار ظهور پیامبر خاتم بودند و در زمان بعثت برخی از آنها پذیرفتند که پیامبر خاتم ظهور کرده و برخی هم گفتند اگر پیامبری باشد باید از قوم ما باشد و همین نگاه ناسیونالیستی آنها بود که نزاع تاریخی این دو آئین را پدید آورد. من در تاریخ صدر اسلام افراد مشهوری را یافتم که با این دیدگاه درباره پیامبر(ص) از زبان آنها بنویسم و البته که نگاه من در این روایت بسیار بی طرفانه بود. به نظرم تقابل امروز ما با بخشی از دنیای یهودیت و مسیحیت است که این زاویه دید را برای ما جذاب کرده و امروزه نیز آن را برای روایت داستانی مان از تاریخ اسلام انتخاب می کنیم. * آقای حسن بیگی رمان شما به عنوان یک رمان دینی جزو معدود آثار داستانی دینی است که توانسته به زبان غیر از زبان اصلی خود ترجمه شود. اما مطلع هستم که این ترجمه داستان پر فراز و نشیبی داشته است. ممکن است درباره چگونگی ترجمه رمان تان بفرمایید؟ علاقه من به ترجمه این متن قبل از نوشتن کتاب و قبل از تالیف آن شکل گرفت. یعنی از ابتدای نوشتن این رمان فکر و ذکرم این بود که باید این اثر را به زبان غیر از فارسی ترجمه کرد. بنای من این نبود که داستانی برای مخاطب داخل بنویسم و هدفم این بود که به ویژه مردم اروپا و آمریکا را با چهره نورانی پیامبر(ص) و اسلام آشنا کنم. خاطرم هست که وقتی ماجرات اهانت به پیامبر اکرم(ص) در دانمارک رخ داد به سرم زد که این رمان را بنویسم. در این فکر بودم که چطور مردمی که خود را اهل فکر و مطالعه و دموکراسی نشان می دهند اجازه می دهند چنین اتفاقی در کشورشان رخ دهد. به این نتیجه رسیدم که بخشی از این نگاه ناشی از ناآگاهی است و کسی هم برای اصلاح آن کاری نکرده بود. در چنین شرایطی من رمان «محمد(ص)» را با نگاهی برون مرزی نوشتم و بحث تقابل اسلام و صهیونیزم را هم از قصد در آن آوردم. جالب است که آقای مجیدی هم اعلام کرده اند که چنین انگیزه ای برای ساخت فیلم محمد(ص) داشته است. منتهی من کتابم را هشت ماهه نوشتم و ایشان فیلمشان را هشت ساله ساختند. * در این مدت بحث ترجمه را هم دنبال می کردید؟ کتاب که چاپ شد من برای ترجمه اش تلاشم را شروع کردم. در آن زمان آقای صفارهرندی وزیر ارشاد بودند. من خدمت او رفتم و درباره کتاب توضیح دادم. در همان سال در ملاقاتی که شاعران با رهبر انقلاب اسلامی داشتند و به واسطه دوستان شاعرم حضور یافتم و کتاب را تقدیم رهبر معظم انقلاب هم کردم. حتی از طریق یکی از دوستان کتاب را به دست آقای احمد ی نژاد نیز رساندم. به این فهرست رئیس وقت سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی یعنی آقای مصطفوی و مجمع جهانی تقریب مذاهب را هم بیافزاید. به هر جایی که شما فکر کنید کتاب را بردم تا شاید دستوری برای ترجمه آن داده شود اما اتفاقی رخ نداد و حتی ارشاد هم زیربار ترجمه این رمان نرفت. * یعنی هیچ واکنشی به کتاب شما نداشتند؟ دفتر ریاست جمهوری وقت که حتی کتاب را به خودم ارجاع داد! گفتند که برایشان خلاصه ای از سرفصل ها را بنویسم و بعد از دو سال فهمیدم کل کتاب را به انتشارات علمی فرهنگی که مدیرعاملش مشاور ایشان بوده ارجاع داد ه اند. من برای ترجمه در ادامه دست به دامن برخی مترجمان داخلی خودمان شدم. خانم مهدوی دامغانی را من نه دیده بودم و نه می شناختم. همزمان برای او و آقای مسجد جامعی کتاب را پست کردم. خانم مهدوی روزی به من زنگ زدند و با کلی تبریک گفتند که خداوند کتاب را از شما قبول کرده و گفتند که داستانی درباره پیامبر را قرار داد بسته بودند که به زبان ایتالیایی و فرانسوی ترجمه کنند اما ترجمه ها به دلشان ننشسته بود و تصمیم به لغو قرار داد می گیرند. در مشاوره با پدرشان او می گوید که چون کار برای پیامبر(ص) است به ناشر بگو کتاب دیگری برای شما ترجمه می کنم و مدتها بود که دنبال کتابی درباره پیامبر بودم که بتوانم ترجمه اش کنم. کارهای زیادی هم دیدم اما به دلم ننشست. این مترجم تعریف می کرد روزی میلاد حضرت زهرا(س) توسلی کردم و به خدا گفتم که اگر کتاب مناسبی پیدا نکردم به سراغ کارهای دیگرم می روم و درست در همان لحظات نیایش بود که کتاب شما با پست به دستم رسید و تاکتاب را ورق زدم گریه کردم. به این باور رسیدم که خدا حتما این کتاب را از نویسنده اش قبول کرده که به دست من رسیده است. * همه این اتفاقات مربوط به دوران وزارت ارشاد آقای صفارهرندی است؟ این اتفاق برای دوره ای بود که آقای حسینی دیگر جای آقای صفار به وزارت ارشاد آمده بودند. به خانم مهدوی گفتم که آقای پرویز معاون فرهنگی و آقای شجاعی صائین رییس وقت خانه کتاب بارها به من گفته بودند که اگر مترجم خوبی برای کتاب پیدا شود از ترجمه اش حمایت می کنند و حتی تلفن و آدرس شما را هم از خود آقای شجاعی گرفتم که قبلش شما به من زنگ زدید. کتاب به هر شکل به خانه کتاب رفت و خانم مهدی به من گفت که به او اعلام شده برای ثبت قرارداد برود. یادم هست خانم مهدی از این امر بسیار خوشحال بود و می گفت قرار است یکی دو هفته دیگر به حج عمره برود و می خواهد کار ترجمه را هم از همانجا شروع کند. هفته بعدش که قرار بود برود برای امضا قرارداد، به من زنگ زد که به او گفته اند برای امضا نرود چون کتاب در اولویت ترجمه آنها نیست. از من پیگیری کرد که چه شده است. به او گفتم که روز قبل از این ماجرا در یک خبرگزاری مصاحبه ای از من درج شده که در آن گفته ام ممیزی خلاف قانون اساسی است و این مصاحبه بازتاب زیادی در روزنامه ها داشته است. گفتم که تجربه فعالیتم در وزارت ارشاد نشان می دهد که این مساله ناشی از آن مصاحبه است. بعدها که البته من گله کردم از آقای شجاعی گفت که ما تنها از برگزیدگان کتاب سال حمایت می کنیم کما اینکه کتاب من برگزیده جایزه کتاب فصل بود. ادامه دارد... خبرگزاری مهر - گروه فرهنگ: ابراهیم حسن بیگی در میان نویسندگان بعد از انقلاب اسلامی یک استثناء است. نویسنده ای که هم ژانر کودک و نوجوان را تجربه کرده و هم بزرگسال را و در تمامی عرصه ها نیز همواره نویسنده ای بوده که حرف های جدی برای اظهار نظر داشته است. داستان ترجمه رمان «محمد(ص)» به قلم او که یکی از معدود رمان هایی است که درباره زندگی پیامبر اکرم(ص) در ایران نوشته شده و نسخه فارسی آن با استقبال قابل توجهی نیز روبرو شد، بهانه ای شد تا وی برای خبرنگار مهر داستان عجیب آنچه بر این رمان رفته را روایت کند. داستانی که به نوعی روایت گر نوع نگاه مدیریت فرهنگی کشور به آثار فاخر منتشر شده در کشور است. این گفتگو را در ادامه می خوانیم: * جناب حسن بیگی شما نویسنده شناخته شده ای در سال های بعد از انقلاب هستید و به طبع برای نوشتن به سراغ سوژه های تکراری نمی روید. از سوی دیگر نوشتن درباره پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) در کشور ما مساله تازه ای نیست و در سال های گذشته به انحاء مختلف تجربه شده است. وقتی با موضوع رمان محمد(ص) روبرو می شویم این پارادوکس برایم ایجاد می شود که چرا شما رمانی را بر مبنای زندگی پیامبر اسلام(ص) می نویسید؛ موضوعی که تا پیش از این بارها مورد توجه قرار گرفته است؟ بعد از انقلاب با توجه به گرایش های مذهبی مردم و نویسندگان، رویدادها و شخصیت های صدر اسلام مورد توجه جدی قرار گرفت و نهادها و ارگان های زیادی سفارش نوشتن درباره این چنین موضوعاتی را به نویسندگان می دادند و البته بودند کسانی هم که با عشق و علاقه شخصی در این راه قلم می زندند. من جزو نویسندگانی بودم که نوشتن درباره این موضوع را بسیار زود شروع کردند. در واقع جزو پیشگامان این عرصه بودم نه مانند نویسندگانی که وقتی این سوژه باب میل شد، آمدند و درباره اش نوشتند. البته من نویسنده ای نیستم که بخواهم بازنویسی صرف کنم و بیشتر این دست سوژه ها را با نثر خودم و از زاویه دید خودم می پرورانم. وقتی داستان «عمو جان عباس(ع)» را می نوشتم، قرار بود اثری داستانی باشد درباره حضرت ابوالفضل(ع). من داستان را به شیوه من راوی از زبان حضرت رقیه(س) نوشتم و حوادث عاشورا را از نگاه وی روایت کردم و در هیچ روایتی نداریم که ایشان چیزی در این زمینه نقل کرده باشند. یا مثلا یک دهه بعد از خلق این داستان برای نوشتن داستانی کودکانه درباره کربلا روایت کودکی را بیان کردم که عاشق نقاشی است و دوست دارد خیمه های حضرت عباس(ع) و امام حسین(ع) را نقاشی کند و در اثرش طرحی از یک کاسه آب هم جای می دهد و همین مدخل ورودی مخاطب به اصل داستان می شود. یعنی شخصیت معاصر وارد ۱۴۰۰ سال قبل می شود. برای نوشتن همه سوژه ها من یک پشتوانه جدی مطالعاتی داشته ام. جز در رمان محمد(ص) برای نوشتن رمان «قدیس» نیز وضع به همین شکل بود. من صرفا یک داستان تاریخی بازنویسی شده را بیان نکردم. من با وجود اینکه خودم در اوایل انقلاب از پیشگامان بازنویسی داستان های زندگی ائمه بودم اما مطمئن باشید امروز اگر بخواهم چنین کاری بکنم حتما با زاویه دید تازه ای که پیدا می کنم چنین قصه هایی را می نویسم. * از جمله اخیرتان این برداشت در ذهن می نشیند که شما در این رمان و یا قدیس انگار یک واقعیت تاریخی را به روایت خودتان و به شکلی که دوست داشتید بیان کرده اید. این مساله صحت دارد؟ اگر من قرار بود داستان یک مامور یهودی را بنویسم که از شورای عالی یهود مجوز دارد که به حجاز برود و کاری را انجام دهد در حالی که اصلا چنین فردی وجود نداشت، حق با شما بود. حوادثی که من نوشتم، داستان پیامبر(ص) است. اگر من به پیامبر اتفاقی را نسبت بدهم که وجود نداشته و یا کمرنگ وجود داشته، معنایش نسبت دروغ بستن به تاریخ است اما یک هنرمند نویسنده یا سینماگر می تواند بر اساس مستندات و تلفیق تخیل و واقعیت، حوادث تاریخی تخیل آمیر بیان کند. یعنی به اصل تاریخ لطمه نزده ام بلکه با بیان هنرمندانه آن اضافات تخیل آمیزمان را به روایت وارد کرده ایم و این مساله به روایت تاریخ کمک می کند. بودن یا نبودن گزارشگر یهودی در صدر اسلام تغییری در رسالت پیامبر(ص) ایفا نمی کرد کما اینکه حوادث دیگری هم از این جنس آن زمان بوده اما مورخین کشفش نکرده اند. * به نکته جالبی اشاره کردید. چرا شما یک یهودی را به عنوان راوی انتخاب کردید؟ جالبتر است که شما و حتی نویسنده ای مثل مجید قیصری در روایت تان از پیامبر(ص) از زاویه نگاه یک یهودی قصه را بیان کرده اید. حتی فراتر از همه اینها در فیلم «محمد رسول الله(ص)» آقای مجیدی نیز بخش زیادی به روایت و عکس العمل پیامبر(ص) از زاویه یهودیان توجه شده است. این همه توجه و تاکید برای روایت از این زاویه دید برای چیست؟ شاید بتوانیم بگوییم بهتر از یهودیان، خود کفار مکه هستند که می توانند دیدی جامع از پیامبر و آنچه با آن مقابله می کردند به ما نشان دهند. حالا سوال این است که چرا به جای توجه به دیدگاه کفار و روایت پیامبرمان از زاویه دید آنها، به سراغ زاویه دید یهودیان رفته ایم. به عقیده من در صدر اسلام شاید ابتدا کفر و شکر نقطه اصلی مقابل پیامبر بود اما بعد از هجرت ریزش کفر گرایش آن به سمت اسلام واقعا بود و جبهه آشکاری هم میان این دو بود اما یهودیت و مسیحیت در تمام طول حیات پیامبر سعی در خلط مبحث در اسلام داشتند و با همان منطق توحید و خداپرستی و یکتاپرستی با مقابله با ایشان بر می خواستند. این نوع مقابله از سوی کفار وجود نداشت و طبیعی است که این اتفاق یهودیت را برای انتخاب زاویه دید و توصیف اسلام از منظر داستانی بسیار جذاب می کند. ما که امروز به تاریخ اسلام نگاه می کنیم شاهدیم که این نزاع امروزه نیز هست و این تقابل در داستان هایی که نام بردید هم باعث می شود که بتوانیم اسلام و حقانیت آن را شفاف تر شرح دهیم و هم دین آسمانی یهود را از صهیونیسم پالایش کنیم. من عامدانه یهودیت را در رمانم وارد و به آن نقش جدی دادم. آنها آئینی بودند که به صورت جدی در انتظار ظهور پیامبر خاتم بودند و در زمان بعثت برخی از آنها پذیرفتند که پیامبر خاتم ظهور کرده و برخی هم گفتند اگر پیامبری باشد باید از قوم ما باشد و همین نگاه ناسیونالیستی آنها بود که نزاع تاریخی این دو آئین را پدید آورد. من در تاریخ صدر اسلام افراد مشهوری را یافتم که با این دیدگاه درباره پیامبر(ص) از زبان آنها بنویسم و البته که نگاه من در این روایت بسیار بی طرفانه بود. به نظرم تقابل امروز ما با بخشی از دنیای یهودیت و مسیحیت است که این زاویه دید را برای ما جذاب کرده و امروزه نیز آن را برای روایت داستانی مان از تاریخ اسلام انتخاب می کنیم. * آقای حسن بیگی رمان شما به عنوان یک رمان دینی جزو معدود آثار داستانی دینی است که توانسته به زبان غیر از زبان اصلی خود ترجمه شود. اما مطلع هستم که این ترجمه داستان پر فراز و نشیبی داشته است. ممکن است درباره چگونگی ترجمه رمان تان بفرمایید؟ علاقه من به ترجمه این متن قبل از نوشتن کتاب و قبل از تالیف آن شکل گرفت. یعنی از ابتدای نوشتن این رمان فکر و ذکرم این بود که باید این اثر را به زبان غیر از فارسی ترجمه کرد. بنای من این نبود که داستانی برای مخاطب داخل بنویسم و هدفم این بود که به ویژه مردم اروپا و آمریکا را با چهره نورانی پیامبر(ص) و اسلام آشنا کنم. خاطرم هست که وقتی ماجرات اهانت به پیامبر اکرم(ص) در دانمارک رخ داد به سرم زد که این رمان را بنویسم. در این فکر بودم که چطور مردمی که خود را اهل فکر و مطالعه و دموکراسی نشان می دهند اجازه می دهند چنین اتفاقی در کشورشان رخ دهد. به این نتیجه رسیدم که بخشی از این نگاه ناشی از ناآگاهی است و کسی هم برای اصلاح آن کاری نکرده بود. در چنین شرایطی من رمان «محمد(ص)» را با نگاهی برون مرزی نوشتم و بحث تقابل اسلام و صهیونیزم را هم از قصد در آن آوردم. جالب است که آقای مجیدی هم اعلام کرده اند که چنین انگیزه ای برای ساخت فیلم محمد(ص) داشته است. منتهی من کتابم را هشت ماهه نوشتم و ایشان فیلمشان را هشت ساله ساختند. * در این مدت بحث ترجمه را هم دنبال می کردید؟ کتاب که چاپ شد من برای ترجمه اش تلاشم را شروع کردم. در آن زمان آقای صفارهرندی وزیر ارشاد بودند. من خدمت او رفتم و درباره کتاب توضیح دادم. در همان سال در ملاقاتی که شاعرانبا رهبر انقلاب اسلامی داشتند و به واسطه دوستان شاعرم حضور یافتم و کتاب را تقدیم رهبر معظم انقلاب هم کردم. حتی از طریق یکی از دوستان کتاب را به دست آقای احمد ی نژاد نیز رساندم. به این فهرست رئیس وقت سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی یعنی آقای مصطفوی و مجمع جهانی تقریب مذاهب را هم بیافزاید. به هر جایی که شما فکر کنید کتاب را بردم تا شاید دستوری برای ترجمه آن داده شود اما اتفاقی رخ نداد و حتی ارشاد هم زیربار ترجمه این رمان نرفت. * یعنی هیچ واکنشی به کتاب شما نداشتند؟ دفتر ریاست جمهوری وقت که حتی کتاب را به خودم ارجاع داد! گفتند که برایشان خلاصه ای از سرفصل ها را بنویسم و بعد از دو سال فهمیدم کل کتاب را به انتشارات علمی فرهنگی که مدیرعاملش مشاور ایشان بوده ارجاع داد ه اند. من برای ترجمه در ادامه دست به دامن برخی مترجمان داخلی خودمان شدم. خانم مهدوی دامغانی را من نه دیده بودم و نه می شناختم. همزمان برای او و آقای مسجد جامعی کتاب را پست کردم. خانم مهدوی روزی به من زنگ زدند و با کلی تبریک گفتند که خداوند کتاب را از شما قبول کرده و گفتند که داستانی درباره پیامبر را قرار داد بسته بودند که به زبان ایتالیایی و فرانسوی ترجمه کنند اما ترجمه ها به دلشان ننشسته بود و تصمیم به لغو قرار داد می گیرند. در مشاوره با پدرشان او می گوید که چون کار برای پیامبر(ص) است به ناشر بگو کتاب دیگری برای شما ترجمه می کنم و مدتها بود که دنبال کتابی درباره پیامبر بودم که بتوانم ترجمه اش کنم. کارهای زیادی هم دیدم اما به دلم ننشست. این مترجم تعریف می کرد روزی میلاد حضرت زهرا(س) توسلی کردم و به خدا گفتم که اگر کتاب مناسبی پیدا نکردم به سراغ کارهای دیگرم می روم و درست در همان لحظات نیایش بود که کتاب شما با پست به دستم رسید و تاکتاب را ورق زدم گریه کردم. به این باور رسیدم که خدا حتما این کتاب را از نویسنده اش قبول کرده که به دست من رسیده است. * همه این اتفاقات مربوط به دوران وزارت ارشاد آقای صفارهرندی است؟ این اتفاق برای دوره ای بود که آقای حسینی دیگر جای آقای صفار به وزارت ارشاد آمده بودند. به خانم مهدوی گفتم که آقای پرویز معاون فرهنگی و آقای شجاعی صائین رییس وقت خانه کتاب بارها به من گفته بودند که اگر مترجم خوبی برای کتاب پیدا شود از ترجمه اش حمایت می کنند و حتی تلفن و آدرس شما را هم از خود آقای شجاعی گرفتم که قبلش شما به من زنگ زدید. کتاب به هر شکل به خانه کتاب رفت و خانم مهدی به من گفت که به او اعلام شده برای ثبت قرارداد برود. یادم هست خانم مهدی از این امر بسیار خوشحال بود و می گفت قرار است یکی دو هفته دیگر به حج عمره برود و می خواهد کار ترجمه را هم از همانجا شروع کند. هفته بعدش که قرار بود برود برای امضا قرارداد، به من زنگ زد که به او گفته اند برای امضا نرود چون کتاب در اولویت ترجمه آنها نیست. از من پیگیری کرد که چه شده است. به او گفتم که روز قبل از این ماجرا در یک خبرگزاری مصاحبه ای از من درج شده که در آن گفته ام ممیزی خلاف قانون اساسی است و این مصاحبه بازتاب زیادی در روزنامه ها داشته است. گفتم که تجربه فعالیتم در وزارت ارشاد نشان می دهد که این مساله ناشی از آن مصاحبه است. بعدها که البته من گله کردم از آقای شجاعی گفت که ما تنها از برگزیدگان کتاب سال حمایت می کنیم کما اینکه کتاب من برگزیده جایزه کتاب فصل بود. ادامه دارد...
دوشنبه ، ۱۳مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر نیوز]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها