واضح آرشیو وب فارسی:قدس آنلاین: مهناز خجسته نیا: قدس ویژه خراسان - کمتر کسی از مشهدی های قدیمی است که از میدان شهید گمنام (چهارراه مقدم سابق) گذر کند و خاطرات جوانی یکی از ساختمانهای قدیمی شهر را در دلش زنده نکند.ساختمان «ایران پیما» که خاطرات سفر را برای آنها زنده می کند وهزاران غبطه به زبانشان می آورد که یاد آن روزها بخیر! یادتان هست قدیم ها جایی به نام پایانه مسافربری یا ترمینال وجود نداشت و شرکتهای مسافربری با اسم تعاونی به فراخور نیاز مردم گاهی در نزدیکی مبادی ورودی و خروجی شهر ها و یا میادین اصلی شهر در کنار گاراژ های بزرگ که در واقع پارکینگ اتوبوسهای خود آنها بود، دفتری داشتند که در آن بلیت اتوبوس می فروختند و مردم را از همان گاراژها راهی سفر می کردند؟ آن زمان که خبری از تهیه بلیت اینترنتی و رزرو آنلاین بلیت نبود، مسافرها مجبور بودند ساعتها کنار همان گاراژها اتراق و بار و بنه سفر را حتی برای یک شب هم پهن کنند. خیلی از مردم هنوز از اتوبوسهای دهه 30 با صندلی های چوبی که دورش کلاف آهنی کشیده شده بودند خاطره دارند. خیلی ها هم زمانی که بلیت اتوبوس خط تهران -مشهد کرایه اش 12 تومان بود را به یاد دارند، ولی شمارشان اندک است، کسانی که کرایه پنج تومانی و بین راهی یک تومانی را به یاد داشته باشند! در آن سالها تمام سفرهای شهر در قلمرو بلیت چند تعاونی مسافربری بود که شهرت نام برخی از آنها هنوز هم به عنوان آدرس آن محله باقی مانده است. بی گمان تعاونی و یا گاراژهای «تی بی تی»، «اتوشهپر»، «میهن نور»، «گیتی نورد» و «ایران پیما» را شنیده اید. البته این تعاونی ها به فراخور اینکه به کدام شهرها سفر می کردند و یا از کدام اتوبوسها دارند، کیفیت کارشان متفاوت بود، به طوری که تعاونی «ایران پیما» چهارراه مقدم سابق به دلیل داشتن اتوبوسهای جدید، بلیتی گرانتر از اتوبوسهای بقیه شرکتها داشت. مردمی که دنبال کرایه ارزانتر بودند به تعاونی های خیابان نخریسی مراجعه می کردند، البته گاراژ های آنجا از همه نوع اتوبوس داشت؛ ولی یکی از امتیازهای «ایران پیما» پذیرایی با پپسی بود که دنیایی از کلاس برای مسافران به شمار می آمد. آن زمان معمولا اغلب مردم برای زیارت به مسافرت می رفتند و به همین دلیل بیشتر دسته جمعی به مشهد سفر می کردند، بنابراین کوله باری از خوراکی و رختخواب و خلاصه همه چیز با خودشان می آوردند و در بین راه شبها در کاروانسرا های قدیمی جاده ها هم می خوابیدند. سال 1330 جاده مشهد -تهران هنوز خاکی بود و حداقل نصف روز طول می کشید تا اتوبوسهایی که صبح از مشهد راه افتاده اند به نیشابور برسند. مسافران آن زمان تازه شب به شاهرود می رسیدند و می خوابیدند و روز بعد دوباره اتوبوس راه می افتاد و نیمه شب شاید به تهران می رسیدند. رانندگان اتوبوسها هم پس از سه شب دوباره مسافرهای تهران را جمع می کردند و باز راهی مشهد می شدند. آن زمان چون شمار مسافران خیلی زیاد نبود، رانندگان مجبور بودند با رفتن به شهرهای اطراف تهران مانند قم و یا گرمسار، مسافران آنجا را هم با خود همراه کنند. البته اوضاع تا سالهای 1345 همین گونه بود تا اینکه اولین جاده ها در مسیر بیرجند به زاهدان توسط شرکتهایی از ژاپن، آلمان و ایتالیا و جاده تهران - مشهد در سال 51 اندک اندک آسفالت شد.
یکشنبه ، ۱۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: قدس آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]