محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830048657
خاطرات «شبیه صدام» از انجام آزمایش های میکروبی بر روی اسرای زن
واضح آرشیو وب فارسی:ماسال نیوز: بخشی از کتاب خاطرات میخائیل رمضان به کاربرد سلاح های شیمیایی توسط رژیم بعث و انجام آزمایش های میکروبی و شیمیایی بر روی اسرای شیعه و کرد اختصاص دارد.به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ماسال به نقل از تبیین، کتاب «شبیه صدام»، مجموعه خاطرات معلمی عراقى به نام میخاییل رمضان است که به خاطر شباهت شگفت آور به صدام، در سال 1979 توسط یکى از نزدیکانش به حزب بعث معرفى و پس از انجام عمل جراحی تا سال 1997 نقش صدام را در عرصه هاى اجتماعى، سیاسى و نظامى بازى کرد. وی در همین سال با کمک کُردهای عراق و سازمان سیا به ترکیه فرار کرده از آن جا به ایالات متحده رفت. میخائیل رمضان با این شباهت توانست 19 سال نقش صدام را در عرصه های اجتماعی، سیاسی و نظامی بازی کند. او در کتاب خاطرات خود با عنوان عربی «شبیها صدام: فقه الرجل الذی بقی 19 عام شبیه الصدام» که عنوان برگردان آن در ایران «شبیه صدام» است، اسرار زیادی را فاش می کند. او حتی با حسنی مبارک، رئیس جمهور مخلوع مصر و یاسر عرفات رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین ملاقات می کند، بدون اینکه آن دو پی ببرند که او صدام واقعی نیست. شبیه صدام از جبهه جنگ عراق با ایران و روزهای اشغال کویت دیدارهای متعددی داشته است. دیدارهاى راوى با صدام، زندگی نامه صدام، انجام تمریناتى براى تقلید رفتار، حرکات و سخن گفتن صدام، جنگ با ایران و دیدار راوى از جبهه هاى جنگ به جاى صدام و شرح مجروح شدن وى، حکایت هاى رعب آورى از جنایت هاى صدام، وجود بدل هاى دیگرى از صدام، کینه توزی ها و دشمنى هاى صدام با شیعیان، ترور یکى از شبیه هاى صدام، تحلیل اندیشه صدام و شخصیت او، محاصره تسلیحاتى ایران از جانب آمریکا، ربوده شدن همسر و فرزندان راوى، آزمایش سلاح میکروبى بر اسیران زن ایرانى توسط صدام، اشغال کویت، دستور صدام مبنى بر حمله شیمیایى به حلبچه و شرح فرار راوى، مهمترین موضوع های مطرح شده در کتاب اند. میخائیل رمضان در بخش هایی از این کتاب به نحوه استفاده صدام از سلاح های شیمیایی اشاره می کند و از خاطراتی می گوید که در آن برای اولین بار متوجه استفاده از آزمایش های میکروبی و شیمیایی بر روی اسرای شیعه و کرد شده است. در بخش هایی از این کتاب می خوانیم: آزمایش سلاح هاى میکروبى روى اسیران زن ایرانى توسط صدام على حسن المجید، پسرعموى صدام، افراطى ترین شخص در امور خانواده بود. او به قلع و قمع جریان رو به رشد معارض در شهرها و مناطق عراق مشهور شده بود. صدام اینک او را شخص مناسبى یافته بود تا از مواهب او بیشتر بهره بردارى کند. به همین دلیل، او را مسئول تشکیلات حزب بعث در شمال کشور کرد و به او اختیار داد که مناطق شمالى را تبدیل به مناطق عرب نشین کند و هر نوع قیامى را سرکوب کند. على حسن المجید براى حل این قضیه به سلاح هاى شیمیایى و میکروبى، که سرّى ترین سلاح است، روى آورد. اطلاعات من درباره این موضوع اندک بود تا اینکه برایم فرصت دیدار با یک خانم بیولوژیست لبنانى فراهم شد. او براى آشنایى بیشتر به این نوع سلاح به من کمک کرد. این کار در طى نشستى انجام گرفت که در کاخ تشکیل شده بود تا از دانشمندان بیگانه اى که به «قومیت عرب» خدمت کرده بودند، قدردانى شود. قومیت عرب، شعارى است که رژیم متناسب با اهدافش سر مى دهد. صدام تا آنجا که امکان داشته باشد، از حضور در این گونه جلسات اجتناب مى کند و چون در این مراسم مى بایست سخنرانى کوتاهى ایراد می شد و بعد از آن با برخى از حاضران مصافحه می شد، به من ابلاغ شد تا به جاى صدام در مراسم حاضر شوم. شمار افراد حاضر بیش از پانصد نفر بود که از میان آن ها بیست نفر زن بودند. همه در سالن کنفرانس قصر حضور داشتند. این افراد مهندس، پزشک، فیزیکدان، شیمیدان و متخصصان رشته هاى دیگر بودند. مراسم آرامى بود. من و هاشم و سه تن از افسران گارد ویژه جمهورى، از میان حاضران خارج شدیم. در حال سلام و احوال پرسى با مهندسان ترک در نزدیک درِ خروجى بودم که صداى خانمى مرا متوقف کرد: «ببخشید جناب رئیس، ممکن است با شما صحبت کنم؟» برگشتم. صدا متعلق به خانمى زیبا بود که حدود سی سال سن داشت. از آنجا که در این گونه شرایط معمولاً چون صدام رفتار مى کردم؛ با لبخند به سوى او رفتم و گفتم: «طبعاً عزیز من، امرتان چیست؟» گفت: «با عرض احترام به جناب عالى بهتر است اینجا صحبت نکنیم. آیا امکان دارد جاى دیگرى برویم؟» اینکه زنان خودشان را براى مسائل جنسى به صدام عرضه کنند تا شاید یکى از نزدیکان زندانى شان عفو شود، امرى غیرعادى نبود. شرایطمان را در میان افراد حاضر ارزیابى کردم و گفتم: «الآن خیلى گرفتارم. مى توانید از دفترم وقت ملاقات بگیرید. من همیشه از ملاقات با اشخاصى که خودشان را وقف ما کرده اند، مسرور مى شوم.» با نگرانى گفت: «بیشتر از این نمى توانم منتظر بمانم.» نگاهى کردم تا موضع هاشم را درک کنم. با تکان دادن شانه اش پاسخ داد که موافق است. من و هاشم و آن خانم سالن را ترک کردیم و از راهرویى گذشتیم و به طرف اتاق کوچکی، که در آن یک میز کوچک و چند صندلى بود، به راه افتادیم. محافظان نیز پشت سر ما آمدند و نزدیک در ایستادند. آن خانم به محض اینکه نشست، با نگرانى به هاشم نگاه کرد و گفت: «جناب رئیس جمهور، واقعاً نیاز است به طور خصوصى با شما صحبت کنم.» به او جواب دادم: «جاى نگرانى وجود ندارد. هر چه شما بگویید، من آن را با این دستیارم، طبق معمول، بررسى خواهم کرد. به همین دلیل شما مى توانید با آزادى کامل صحبت کنید.» با تردید و نگرانى شروع کرد به حرف زدن: «نام من اناره احمد البزّاز است. بیولوژیست هستم. لبنانى ام. حدود هجده ماه است که در عراق در آزمایشگاه تحقیقاتى مجتمع سلمان پاک کار مى کنم. وظیفه ام کمک به تغییر و تحول در انواع ویروس ها است.» درنگ کرد. سپس، بار دیگر با شک و تردید به هاشم نگاه کرد و گفت: «همان طور که حضرت عالى در جریان هستید، آزمایش ها موفقیت آمیز بود. در حال حاضر، ما با تأثیر آن روى بدن انسان، در وضعیت مختلف و شرایط جوى متفاوت آشنا هستیم. من از زمانى که در طرابلس فارغ التحصیل شده ام، تأثیر عوامل خارجى بر دستگاه تنفس انسان و وظایف بدن او را آزمایش و مطالعه کرده ام. براى این کار همیشه از حیواناتى مانند موش، خوک و مرغان خانگى استفاده کرده ام؛ اما حالا از من مى خواهند که آن را روى انسان آزمایش کنم.» از او پرسیدم: «چه نوع آزمایش هایى؟» هاشم از جریان گفت وگو راضى نبود؛ از این رو مؤدبانه تلاش کرد که مرا متوجه کند. هاشم گفت: «جناب رئیس جمهور، لازم است سریعاً به دفتر مراجعه کنیم. با احترام کامل پیشنهاد مى کنم که این نشست براى وقت دیگرى به تأخیر افتد.» اناره صحبت هاى او را قطع کرد و گفت: «حرف هاى من بیش از چند دقیقة دیگر طول نمى کشد. استدعا دارم جناب رئیس تحمل بفرمایید.» به تذکر هاشم اهمیتى ندادم و به او اشاره کردم که ادامه بدهد. گفت: «در سال گذشته، در پى پیروزى ارتش در مهران، بیست زن ایرانى به سلمان پاک آورده شدند... آن ها در معرض ویروس قرار گرفتند تا تأثیر سموم یا کار دستگاه هاى محافظ روی آن ها آزمایش شود. دوازده تن از این زنان از دنیا رفتند؛ اما بقیه هم به میزان هاى متفاوتى بیمار هستند و فکر نمى کنم زنده بمانند.» به خودم فشار آوردم تا حالم دگرگون نشود. از او پرسیدم: «این کار چگونه انجام مى شود؟» متحیر شد. پرسید: «مگر حضرت عالى اطلاع ندارید؟» به سرعت اشتباهم را جبران کردم و گفتم: «نه به طور دقیق. این مسائل به دانشمندان مربوط مى شود. تنها نتایج آن براى من اهمیت دارد.» گفت: «امیدوارم مرا به علت جسارتم عفو بفرمایید؛ اما این موضوع به تحقیق هایی از جانب حضرت عالى نیاز دارد. افراد را در یک اتاق مخصوص مى گذارند و آن گاه آن ها را در معرض گاز قرار مى دهند. این کار از طریق سوراخ هایى که روى دیوار اتاق کار گذاشته شده است، انجام مى گیرد و به محض پایان یافتن آزمایش، اتاق منجمد مى شود و محتویات آن حفظ مى گردد و پس از آن اتاق براى آزمایش دیگرى آماده مى شود.» هیچ کس به جز افراد حکومتى نزدیک به صدام، که من هم جزء آن ها بودم و فرماندهى ارتش، نمى دانست که صدام براى اولین بار و در سطحى محدود در سال 1982 از اسلحه شیمیایى علیه نیروهاى ایرانى استفاده کرده است. اناره به سخنانش ادامه داد. گفت: «چنین آزمایش هایى جزئى از برنامه هاى پیشرفت سلاح هاى شیمیایى و بیولوژیکى است.» از زمانى که این مواد در دهه 1970 به تسلیحات عراق افزوده شد، دانشمندان شیمی و بیولوژیست ها این مواد را روی زندانیان شیعه و کُردها، آزمایش کردند، در حالى که با اضافه شدن اسراى جنگ با ایران، این رقم افزایش یافت. او ادامه داد: «ما به خوبى از واکنش بدن انسان در مقابل به کارگیرى ویروس آگاه هستیم و در صورتى که این به کارگیرى ادامه پیدا کند، اطلاعات ما بیشتر خواهد شد. به همین دلیل، من اینجا هستم، جناب رئیس.» او افزود: «اخیراً دستورهایى درباره آماده کردن ویروس براى استفاده جمعى دریافت کرده ام. برنامه این است که از آن در مقیاس زیادى علیه کردها در شمال عراق استفاده شود. لازم است ما اجازه چنین کارى را ندهیم؛ زیرا این کار دیوانگى است... زیرا ما نمى توانیم نحوه عمل را، پس از آنکه آن را به علت اهدافمان به کار بردیم، تعیین کنیم. اگر ما به میزان زیادى گازها را رها کنیم، کنترل آن اگر ناممکن نباشد، دشوار است» به او گفتم: «بدون شک موضوع را پیگیرى خواهم کرد.» به کارگیرى سلاح شیمیایى و میکروبى توسط على حسن المجید به دستور صدام به دستور على حسن المجید صدها روستا ویران شد. او هرگاه با مقاومتى مواجه مى شد، در به کارگیرى سموم و انواع گازها، تردید به خود راه نمى داد. در ماه مه 1987، ساکنان بیش از بیست روستاى کُردنشین با گازهاى خردل، اعصاب و سیانید از بین رفتند. از سوى دیگر، هنگامى که على حسن المجید به پاک سازى نوارى به عرض ده تا بیست کیلومتر در کنار مرز ایران، از ترکیه تا سلیمانیه واقع در صد کیلومترى کرکوک، پرداخت، مناطقى در اطراف روستاهاى کُردنشینِ شیخ وسان، کلاشین، برکین، شاهد و رانیه ناپدید شدند. پس از آن حوادث، على حسن المجید به على شیمیایى معروف شد. در ماه نوامبر، نیروهاى على شیمیایى در یک منطقه مسکونى نزدیک رانیه در کوهستان «زاب کوچک» مرتکب اعمال زشتى شدند. در آن اثنا، فرمانده عملیات، افسر موفق جهاد، تعدادى زن و مرد و کودک را ملاحظه کرد که در حال فرار یا مخفى شدن بودند. او تعدادى از نیروهایش را براى پاک سازى منطقه مجاور اعزام کرد. مدت زیادى نگذشت که آن ها دریافتند تعداد پانزده زن و به همین تعداد کودک در یک غار کوچک در حدود یک کیلومترى روستا پنهان شده اند. افسر به افرادش دستور داد تا آن غار را با چوب درختان ببندند و آن را آتش بزنند. پس از چندى، تعدادى از آن ها که تلاش مى کردند خود را از گرما و دود شدید نجات دهند، کشته شدند و هنگامى که شعله هاى آتش بیشتر شد، بقیه آن ها نیز در آتش سوختند و یک نفر هم نجات نیافت. همچنین على شیمیایى اوامرى در خصوص به کارگیرى اسلحه میکروبى، که سلاحى ویرانگر است، دریافت کرد. تکنولوژى این نوع سلاح، فوق تصور من بود؛ اما اصول اساسى کار آن بسیار ساده است؛ به این ترتیب که مقدارى ویروس کُشنده، که بعداً به ویروس شیطان معروف شد، در درون یک ظرف تعبیه مى شود و آن ظرف به طور دقیق در داخل اتومبیلى قرار مى گیرد. این اتومبیل در وقت مناسبی به منطقه هدف برده و در آنجا گذاشته مى شود. پس از آن، در مدت کوتاهى، انفجار کوچکى براى انهدام آن ظرف به عمل مى آید و ویروس رها مى شود... با وجود تلاش هاى زیاد براى به کارگیرى این نوع سلاح، موفقیت آن محدود بود. یک بار، تعدادى جوان گردنه گیر در نزدیک شهرستان کوى سنجق در شمال عراق اقدام به ربودن یک دستگاه اتومبیل کردند... هاشم وقتى این حکایت را برایم تعریف مى کرد، به شدت مى خندید. او مى گفت: «سه تن از افسران اطلاعات با خوشحالى اتومبیل هاى خود را به سمت اربیل مى راندند که ناگهان ملاحظه مى کنند اتومبیلى که خودشان داخل آن بمب میکروبى کار گذاشته اند، از آن ها در همان جاده دارد سبقت مى گیرد. آن ها اتومبیل را تعقیب مى کنند و موفق مى شوند در خارج از شهر، این سلاح مرگبار را از اتومبیل بیرون آورده، خنثى کنند. با آن افسران به شدت برخورد مى شود و محکوم به زندان مى گردند.»
شنبه ، ۱۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ماسال نیوز]
[مشاهده در: www.masalnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]
-
گوناگون
پربازدیدترینها