واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت>در حال حاضر تعداد افزایش یافته پزشک در مراکز به خصوص در شهر تهران داریم که اتفاقات نامطلوبی در بخش درمان به وجود آورد.به گزارش شفا آنلاین ،با افزایش تعداد پزشکان در این مراکز اصلی، موجب ایجاد رقابت های ناسالم و رفتارهای غیرحرفه ای پزشکی شده که قطعاً هدف این سیستم نبوده است. این تنها یک مسئله پزشکی نیست و یک مسئله اجتماعی و رفاهی است و باید برنامه ای بلندمدت برای پزشکان بومی وجود داشته باشد تا آن ها به ارائه خدمات در این مناطق ادامه دهند.گفتگو با شروین فرهمند، هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران را در ادامه بخوانید: مفهوم عدالت محوری در آموزش پزشکی را چگونه تعریف می کنید؟ چیزی که من از آموزش عدالت محور برداشت می کنم، این است که وضعیت سیستم آموزشی کشور باید به نحوی از یک وضعیت فرصت طلبانه تغییر کند که هر دانشجویی که در محیط آموزش قرار می گیرد درواقع بتواند از محصول آموزشی حداکثر بهره را ببرد. محیط آموزشی باید به گونه ای باشد که افراد خاص بتوانند در یک شرایط خاص حداکثر استفاده را ببرند. شرایط باید جوری فراهم شود که دانشجوهای متفاوت بتوانند با توانمندی های مختلف به حداکثر توانایی ها و بهره وری خود برسند. این هدف بسیار بزرگی و سخت است. به هر میزان که آموزش های ما هدفمندتر و منظم تر تر شود و سازمان دهی صحیح تری داشته باشد، طبعاً امکان قرار گرفتن محصول آموزشی با در نظر گرفتن عدالت در بین فراگیران رده های مختلف فراهم خواهد شد. تعامل میان آموزش دهنده و دانشجو چگونه باید باشد؟ تعامل دوطرفه میان فراگیر و آموزش دهنده وجود دارد، یعنی این تعامل به این گونه نیست که سیستمی که باید آموزش بدهد صرفاً یک جاده یک طرفه باشد و یک سری مطالب و مجموعه هایی را تحت عنوان بسته های آموزشی ارائه دهد، آموزش گیرنده نیز اجراکننده دستورات و فرمان هایی باشد که دربسته های آموزشی تعریف شده است. بلکه آموزش دهنده باید به دنبال پاسخگویی از سمت آموزش گیرنده باشد. یکی از محورهایی که در آموزش پزشکی کشور مطرح است پاسخگویی آموزش به نیازهای جامعه و رفع آن هاست. و یکی از این نیازها کمبود پزشک در مناطق محروم است. در سال های اخیر با افزایش ظرفیت برای جذب پزشک در مناطق محروم مواجه بوده ایم. ازنظر شما آیا این نوع آموزش برای نیازهای جامعه پاسخگو خواهد بود؟ واضح است که با افزایش ظرفیت ها به رفع نیاز جامعه نمی رسیم، کما اینکه درگذشته هم همین سیاست پیگیری شد ولی واقعاً جوابگو نبوده و هنوز خیلی با آنچه باید باشیم و موردنیاز سیستم است، فاصله داریم. این سیستم زمانی به بلوغ خود می رسد که هیچ بیماری در این سیستم درمان ملزم نباشد که به خاطر دریافت خدمات درمانی حتماً به شهرهای دیگر ازجمله تهران مراجعه کند. خیلی الگو عجیبی نیست و در بسیاری از کشورها این اتفاق افتاده است. آیا آموزش می تواند این نیاز را به تنهایی پاسخگو باشد؟ چه راهکاری برای رفع این نیاز پیشنهاد می کنید؟ در تأمین این نیاز صرفاً آموزش پزشکی نمی تواند به رفع نیاز بپردازد. زیرا نمی توان تفاوت ها و جاذبه های را، که در شهرهای بزرگ کشور هستند، منکر بشویم و درواقع همین جاذبه ها است که موجب می شود تا هرچقدر که در سیستم تعداد بیشتری نیرو تربیت می شود تراکم بیشتریرا در شهرهای اصلی کشور به خصوص تهران داشته باشیم. یکی از راه حل ها ما برای شهرهای کوچک تر و دورافتاده کشور ایجاد جاذبه های رفاهی است که قطعاً یکی از این جاذبه ها می تواند جاذبه های مادی باشد. ولی واقعیت این است که تفاوت بین امکانات زیستی که در شهرهای دورافتاده و شهرهای بزرگ ما وجود دارد، زیاد است یک پزشک مسئولیتی در قبال خانواده خود دارد، و درنهایت او را به این سمت می برد که به یکی از شهرهای بزرگ رهنمون کند.سپید
جمعه ، ۱۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 61]