محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826724758
واقعه غدیر نفی اسلام سکولار
واضح آرشیو وب فارسی:یزدما: کنار زدن علی علیه السلام از منصب امامت و ولایت جامعه در صدر اسلام، نقطه ی آغاز سکولاریسم در جامعه ی اسلامی است. نصب آن حضرت به ولایت، خط بطلان کشیدن بر سکولاریسم در همه ی ابعاد و اشکال آن به ویژه جدایی دین از سیاست و حکومت است.مسئله ی غدیر بخشی مهم از طرح کلی و نقشه ی راه اسلام است که نسبت به امور دنیوی، مسائل اجتماعی، سیاسی و حکومتی سخن، طرح و برنامه دارد. رهبر انقلاب درباره ی رابطه ی میان مسائل اجتماعی و سیاسی واقعه ی غدیر با سکولاریسم چنین می فرمایند: «آن کسانى که سعى کردند اسلام را از مسائل اجتماعى و از مسائل سیاسى برکنار بدارند و آن را منحصر کنند به مسائل شخصى و مسائل خصوصىِ زندگى افراد- و در واقع نگاه سکولار به اسلام داشته باشند که تبلیغات دشمنان و دستهاى دشمنان هم این بینش را در بین مسلمانان در طول سالیان دراز ترویج کرده است- جوابشان مسئله ى غدیر است.» با حجت الاسلام والمسلمین محمود رجبی، قائم مقام مؤسسه ی آموزشی و پژوهشی امام خمینی رحمه الله علیه درباره ی چگونگی تقابل «سکولاریسم» با «ولایت» به گفت و گو نشستیم. واقعه ی غدیر در تفکر شیعه چه جایگاهی دارد؟ یکی از مقاطع بسیار حساس و سرنوشت ساز امت اسلامی و بلکه بشریت، عید سعید غدیرخم و اعلام عمومی ولایت حضرت علی علیه السلام است. مسئله ی غدیر از مسلمات خدشه ناپذیر تاریخ اسلام است و علامه امینی اسناد فراوان این حادثه ی تاریخی را در «الغدیر» به گونه ای بیان کرده اند که هیچ گونه تردید و خدشه ای نمی پذیرد. واقعه ی غدیر خم ویژه ی شیعیان نیست، بلکه مربوط به امت اسلامی است، زیرا یکی از مسائل بنیادین اسلام است که در آیات و روایات، تعابیری که در مورد آن آمده، در مورد هیچ اصلی از اصول اساسی اسلام نیامده است: «یا ایهال الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک وان لم تفعل فما بلغت رسالته» (مائده: ۶۷) یا «الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دنیا» (مائده: ۳). این تعابیر در مورد سایر اصول اساسی اسلام نیامده است. یا تعبیر بلندی که از امام باقر علیه السلام در کتاب «کافی» (ج۲، ص۹) آمده است که فرموده اند: «بنی الاسلام علی خمس علی الصلاه و الزکاه و الصیام و الحج و الولایه و لم یناد بشیئ کما نودی بالولایه» مسئله ی غدیر نه به تعبیر بعضی یک خاطره ی فرقه ای متعلق به شیعه است، نه به تعبیر بعضی دیگر، یک جریان تاریخی فرعی است، بلکه در آن روز، مسئله ی ولایت که جزء اصول اساسی اسلام است، مطرح شده و مسئله ی غدیر بخشی مهم از طرح کلی و نقشه ی راه اسلام است که ریشه ی الهی، قرآنی و روایی دارد. این روز متعلق به همه ی مسلمانان است که با ابلاغ عمومی ولایت، سرنوشت امت اسلامی ترسیم می شود. این حادثه ی عظیم و مهم تاریخی منشأ وحدت میان مسلمانان جهان در اندیشه و عمل در طول تاریخ می توانسته و می تواند باشد. مسئله ی غدیر نه به تعبیر بعضی یک خاطره ی فرقه ای متعلق به شیعه است. این روز متعلق به همه ی مسلمانان است که با ابلاغ عمومی ولایت، سرنوشت امت اسلامی ترسیم می شود. این حادثه ی عظیم و مهم تاریخی منشأ وحدت میان مسلمانان جهان در اندیشه و عمل در طول تاریخ می توانسته و می تواند باشد. رهبر انقلاب در یکی از سخنرانی های خود می فرمایند: «آن کسانى که سعى کردند اسلام را از مسائل اجتماعى و از مسائل سیاسى برکنار بدارند و آن را منحصر کنند به مسائل شخصى و مسائل خصوصىِ زندگى افراد- و در واقع نگاه سکولار به اسلام داشته باشند که تبلیغات دشمنان و دستهاى دشمنان هم این بینش را در بین مسلمانان در طول سالیان دراز ترویج کرده است- جوابشان مسئله ى غدیر است.» بنابراین چه رابطه ای میان مسائل اجتماعی و سیاسی و غدیر وجود دارد؟ سکولاریسم درجات و ابعاد و مراتبی دارد که نصب علی علیه السلام در روز عید غدیر، همه ی مراتب و درجات یا ابعاد آن را نفی می کند. مرتبه و درجه ی اول سکولاریسم این است که دین برای آخرت مردم و رابطه ی خدا و بندگان است و به امور دنیوی انسان به طور کلی کاری ندارد و برای آن طرح و برنامه ای ندارد. طبق این نظر، اسلام حتی در امور فردی هم جز آنچه مربوط به آخرت و عبادت خداست، نظری ندارد. مرتبه و درجه ی دوم سکولاریسم این است که محدوده ی دین گرچه دنیا را دربرمی گیرد، ولی ویژه ی مسائل فردی است و مسائل اجتماعی از قلمرو دین خارج هستند. این مرتبه از سکولاریسم می گوید دین برای مدیریت زندگی اجتماعی بشر برنامه ای ندارد و آن را به عقل و تجربه ی بشری واگذار کرده است. مرتبه و درجه ی سوم سکولاریسم ناظر به مسائل سیاسی و حکومتی است. نقطه ی محوری این درجه و مرتبه ی سکولاریسم این است که دین از سیاست جداست، سیاست یک امر زمینی است که انسان ها خود باید برای آن برنامه ریزی کنند و آن را اجرا کنند و دین برای مسائل حکومتی و سیاسی برنامه ای ندارد و نباید در آن دخالت کند. نخست باید تصویر درستی از مسئله ی غدیر و ابلاغ ولایت داشته باشیم. نصب امیرالمؤمنین علی علیه السلام از سوی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم یک رفتار شخصی و آینده نگری شخصی نبوده است، بلکه ایشان به دستور خدا این موضوع را ابلاغ می کند؛ یعنی حتی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم به عنوان یک شخص که حاکم اسلامی و فرد اول جامعه ی خود است، حاکم و نقشه ی راه پس از خود را تعیین نمی کند، بلکه ایشان تعیین حاکم اسلامی پس از خود و نقشه ی راه را به عنوان بخشی از دین که مأمور به ابلاغ آن است، معرفی می کند؛ یعنی این سیستم حکومتی و حاکم، بخشی از دین و آن هم بخش اساسی دین است که به یک معنا معادل کل رسالت پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم تا آن مقطع (یعنی سال پایانی عمر شریف آن حضرت) محسوب می شود و به عبارت دیگر، اساسی ترین رکن دین است که پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم مأمور به ابلاغ آن است. وقتی این نصب حتی مصلحت اندیشی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم هم نیست، بلکه در متن دین اسلام است و از مهم ترین و اساسی ترین اصول آن محسوب می شود، پس اسلام در متن خود نسبت به امور دنیوی (درجه ی اول سکولاریسم) و مسائل اجتماعی زندگی بشر (مرتبه ی دوم سکولاریسم) و درخصوص مسائل سیاسی و حکومتی (درجه ی سوم سکولاریسم) سخن و طرح و برنامه دارد. کنار زدن علی علیه السلام از منصب امامت و ولایت جامعه در صدر اسلام، نقطه ی آغاز سکولاریسم در جامعه ی اسلامی است. نصب آن حضرت به ولایت، خط بطلان کشیدن بر سکولاریسم در همه ی ابعاد و اشکال آن به ویژه جدایی دین از سیاست و حکومت است. نصب امیرالمؤمنین به معنای فراگیری قلمرو دین نسبت به دنیای مردم است و همه ی امور اجتماعی باید در چارچوب طرح مدیریتی و هدایتی دین جریان یابد و سیستم حکومتی بخشی از نقشه ی راه جامع دین برای سعادت دنیا و آخرت مردم است. به عبارت مرحوم مدرس رحمه الله علیه، دیانت ما عین سیاست ما و سیاست ما عین دیانت ماست. پس نصب علی علیه السلام به معنای نفی همه ی اشکال سکولاریسم است و نپذیرفتن آن به معنای سکولاریزه کردن اسلام است. آنچه در صدر اسلام رخ داد و تن به نصب امیرالمؤمنین علی علیه السلام ندادند، در واقع نقطه ی آغاز سکولاریسم در اسلام است. در واقع کنار زدن حضرت علی علیه السلام از منصب امامت و ولایت جامعه در صدر اسلام، نقطه ی آغاز سکولاریسم در جامعه ی اسلامی است. نصب آن حضرت به ولایت، خط بطلان کشیدن بر سکولاریسم در همه ی ابعاد و اشکال آن به ویژه جدایی دین از سیاست و حکومت است. چرا معارف اسلامی به گونه ای است که برای اجرای آن باید حتماً حکومت تأسیس کرد؟ به عنوان مقدمه، این نکته را عرض کنم که براساس دلایل عقلی و بینش دینی (قرآنی و روایی)، خداوند آفریننده ی جهان و از جمله انسان است و هرچه انسان ها دارند از آن خداست. به همین دلیل، حق حاکمیت ذاتاً از آن خداست، زیرا کسی ذاتاً حق حاکمیت می تواند داشته باشد که مالک یک شیء یا فرد باشد و هیچ کس ذاتاً مالک انسان و آنچه دارد نیست و نمی تواند باشد. پس حق حاکمیت ذاتاً از آن خداست. البته این حق حاکمیت ذاتی را خداوند می تواند به کس یا کسانی تفویض کند و در این صورت، طبق ضوابط عقل و بینش اسلامی هیچ کس حق حاکمیت بر افراد دیگر را ندارد، مگر خداوند یا کسی که خداوند این حق ذاتی خود را به او تفویض کرده باشد. از سوی دیگر، طبق آموزه های دینی، تنها پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم و پس از پیامبر، امامان معصوم علیهم السلام و در زمان غیبت امام معصوم، ولایت فقیه است که خداوند حق حاکمیت را به آن ها تفویض کرده است. بنابراین حق حاکمیت سیاسی، طبق تبیینی که ذکر شد، تنها برای پیامبر و امامان و ولایت فقیه است. اما دلیل اینکه چرا تعالیم دینی مستلزم تشکیل حکومت است، این است که از منظر عقلی، جامعه باید حاکم و حکومتی داشته باشد، زیرا وجود اصل حکومت و حاکم دارای فوایدی است و فقدان آن موجب خلأها و آسیب های مهمی همچون هرج ومرج است و وجود حکومت این آسیب ها و خلأها را از بین می برد. از سوی دیگر، اسلام احکام اجتماعی فراوانی دارد که اجرای آن ها وابسته به نظام حکومتی است و در خلأ حکومت امکان اجرا ندارد و قطعاً عملی نمی شود و درصورتی که حکومت به طور کلی یا حکومتی طبق موازین دینی تشکیل نشود، این احکام اجرا نخواهد شد، زیرا خودخواهی و منفعت خواهی انسان ها مانع اجرای آن می شود. اگر اسلام برای اجرای این احکام برنامه ای در قالب حکومت نداشته باشد، جعل این احکام و ابلاغ آن ها از سوی خدا در قرآن و توسط پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم لغو است و با حکمت خداوندی سازگار نیست. به بیان دیگر، انسان موجودی اجتماعی است و ادیان و به ویژه اسلام برای اداره و مدیریت و راهنمایی چنین انسانی آمده اند. آمده اند تا انسان را در تمام ابعادش هدایت و مدیریت کنند. از سوی دیگر، ابعاد فردی و اجتماعی انسان به صورت یک ارگانیسم درهم تنیده است و فردی ترین مسائل انسانی، پیوندی با بُعد اجتماعی او دارد و اینکه انسان ها به صورت ایزوله و جدای از اجتماع زندگی کنند، عملاً نزدیک به محال است. به تعبیر دیگر، هر فعالیتی که انسان انجام می دهد، بُعدی اجتماعی دارد و با رویکردی اجتماعی قابل بررسی است. اسلام هم با همین منظر برای انسان برنامه ریزی کرده و به همین دلیل است که مرحوم علامه طباطبایی می فرمایند: «الاسلام اجتماعی فی کل شئونه»؛ اسلام در همه ی شئونش اجتماعی است. در واقع دینی که می خواهد چنین انسانی را هدایت و مدیریت کند، اگر در همه ی شئونش اجتماعی نباشد، قادر به هدایت و مدیریت چنین انسانی نیست. سکولارها می گفتند دین به دنیای مردم و مسائل سیاسی و اجتماعی کاری ندارد و ناظر به تأمین آخرت مردم است. طبق این دیدگاه، دین حتی برای آخرت هم دستوری به مردم نمی دهد که مردم را به سوی بهشت راهنمایی کنید، زمینه های آن را فراهم کنید و عوامل شناختی و انگیزشی آن را ایجاد کنید و از رفتن مردم به جهنم جلوگیری کنید. از سوی دیگر، وقتی به متون دینی (آیات و روایات) رجوع می کنیم، می بینیم در متن دین، آموزه ها و احکام اجتماعی فراوان وجود دارد که از آن جمله اشاره به سیستم حکومتی و ویژگی های حاکم است. روشن است که اسلام راضی به ترک و نادیده گرفتن احکام خویش نیست و دستور به رعایت آن می دهد. بنابراین هم در متن دین مسائل اجتماعی آمده است و هم آن احکام از منظر دین باید اجرا شود و هم برای مجری آن شرایط خاصی تعیین شده و آن شرایط از منظر دین لازم الاجراست و اگر این مجموعه ی آموزه ها را در نظر بگیریم، وجود حکومت برای اجرای آن ها از ضروریات است. علاوه بر آنکه مسلمانان از اتکا و رجوع به حکام جور نهی شده اند و حکام جور مصداق طاغوت نامیده شده اند. پس باید حکام حقی بر جامعه ی اسلامی حکم فرمایی کنند. برخی معتقدند که حتی اگر حکومت دینی باشد هم نیازی نیست خود را مکلف به سعادت اخروی انسان ها بداند. به زبان ساده، معتقدند که حکومت مسئول بهشت بردن انسان ها نیست. این گزاره تا چه اندازه صحیح است؟ ان شاء الله که کسانی که چنین سخنی می گویند یا از آن دفاع می کنند، متوجه لوازم سخن خود نیستند. در اسلام احکام کیفری داریم و بخشی از حقوق اسلامی حقوق جزاست. مثلاً ما در اسلام حکم قصاص را داریم. این حکم قصاص لازم الاجراست یا خیر. اگر لازم الاجراست که مسلماً هم لازم الاجراست، آیا اجرای آن جنبه ی بازدارندگی دارد و موجب ترک جرم می شود؟ اگر می شود که مسلماً هم به لحاظ دینی، هم به لحاظ عقلی و هم به لحاظ تجربی جنبه ی بازدارندگی دارد و نزدیک به بدیهی است که چنین اثری دارد، آیا بازدارندگی آن به این معنا نیست که دیگران را از جهنمی شدن حفظ می کند و زمینه های ورود به بهشت را برایشان فراهم می سازد؟ پس طبق بیانات و آموزه های اسلامی، دولت اسلامی موظف به اعمالی است که مردم را به بهشت ببرد و از سقوط در جهنم بازدارد. پس نسبت به بهشت رفتن و جهنم نرفتن مردم مسئولیت دارد. دست کم یکی از فلسفه ها و حکمت های احکام کیفری و از جمله جعل حکم قصاص، به بهشت رفتن و جلوگیری از جهنم رفتن مردم است و قوه ی قضائیه ی ما یا دیگر نهادهای مربوط، مأمور به چنین وظیفه ای هستند. آیا امربه معروف و نهی ازمنکر بر همه ی مسلمانان واجب است؟ وجوب آن از مسلمات اسلام است. آیا نتیجه ی امربه معروف و نهی ازمنکر به بهشت بردن و از جهنم نجات دادن مردم نیست؟ وقتی شرط احتمال تأثیر در مورد امربه معروف و نهی ازمنکر در آموزه های اسلامی مطرح می شود، معنایش این است که این دستور صرفاً یک دستور عبادی نیست که باید انجام گیرد و به اثرگذاری یا عدم آن نظری ندارد؛ یعنی این فریضه ی الهی برای بهشت بردن مردم است. ارشاد جاهل در همان محدوده ای که فقها فتوا داده اند، واجب است. آیا وجوب آن به این معنا نیست که مسلمانان مأمور به انجام آن هستند و آیا نتیجه ی ارشاد جاهل و هدف از آن، جز این است که مردم راه رفتن به بهشت را به دست آورند و با پیمودن آن به بهشت بروند. پس کسی که ارشاد جاهل می کند، می خواهد طرف مقابلش را به بهشت ببرد. آیا حرمت نگهداری کتب گمراه کننده جز برای پاسخ گویی به آن یا مصلحت اهم دیگری، به معنای جلوگیری از جهنمی شدن انسان ها نیست؟ به نظر می رسد این تفکر از یک منظر، افراطی ترین شکل سکولاریسم را در درون خود دارد، زیرا سکولارها می گفتند دین به دنیای مردم و مسائل سیاسی و اجتماعی کاری ندارد و ناظر به تأمین آخرت مردم است. طبق این دیدگاه، دین حتی برای آخرت هم دستوری به مردم نمی دهد که مردم را به سوی بهشت راهنمایی کنید، زمینه های آن را فراهم کنید و عوامل شناختی و انگیزشی آن را ایجاد کنید و از رفتن مردم به جهنم جلوگیری کنید. چرا حکومت اسلامی وظیفه ی سعادت دنیوی و اخروی افراد جامعه را عهده دار است؟ حکومت اسلامی وظیفه ی اصلی اش اداره ی جامعه براساس احکام و آموزه های اسلامی و نهادینه سازی و فرهنگ سازی دین و آموزه های اسلامی است. از سوی دیگر، احکام اسلامی برای تأمین سعادت دنیوی و اخروی هستند. این حقیقت از آیات و روایات و نیز دلایلی که حکمای اسلامی برای لزوم بعثت انبیا ذکر کرده اند، استفاده می شود و در منابع مربوط تبیین شده است. نتیجه ی این دو مقدمه آن است که حکومت اسلامی وظیفه ی تأمین سعادت دنیوی و اخروی افراد جامعه را براساس آموزه های اسلامی و در چارچوب آن به عهده دارد، زیرا علاوه بر اقتضای تأسیس حکومت اسلامی، در متن دین، برای حکومت اسلامی وظایفی در این زمینه تعیین شده است. منبع: Khamenei.ir پایان خبر
پنجشنبه ، ۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: یزدما]
[مشاهده در: www.yazdema.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها