محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830314817
فخیم زاده:سینمای ایران باید بستری شود
واضح آرشیو وب فارسی:رویش نیوز: وقتی نیر با صداقت به اهالی قهوه خانه می گوید بچه قنبر دیزل را در شکم دارد، قنبر یا همان دندون طلا با خشونت عربده می کشد که «منِ پدرسوخته، بابای هیچ پدرسوخته ای نیستم.» و این آغاز جَری شدن زنی بی پناه و غریب و بره سان است تا در درندشت گرگ خیز پایتخت، با گریه وعده دهد بچه اش را مثل پلنگ می زاید تا روز سفید قنبر نامرد را سیاه کند. به گزارش رویش نیوز به نقل از جام جم آنلاین، این روزها نمایش موفق «دندون طلا» حسابی گل کرده است و مردم مشتاقانه این ساخته داوود میرباقری را در شبکه نمایش خانگی دنبال می کنند. یکی از دلایل این همراهی بازی خوب مهدی فخیم زاده در نقش دندون طلا (قنبر دیزل) است؛ هنرمند محبوب و استخوان خردکرده ای که نقش و اثر ماندگار در کارنامه بازیگری و کارگردانی اش کم ندارد. فکرش را می کردید روزی مشهور شوید؟ تا آنجا که یادم می آید و اگر نخواهم دروغ بگویم، بیشتر مجذوب کار بازیگری شده بودم. زمانی که ما وارد این کار شدیم، اول به هنرستان رفتیم و بعد دانشکده. شهرتی در کار نبود. ما دنبال کار تئاتر رفتیم که سالن های آن بسیار معدود بود. آن موقع هنوز تئاترشهر نبود و فقط دو سه سالن وجود داشت که مهم ترینشان سنگلج بود. به هرحال من اول به هنرستان رفتم که زیرنظر آقای نصرت کریمی اداره می شد. آقایان رکن الدین خسروی و حمید سمندریان هم بودند. من به گروه آقای سمندریان پیوستم. بعدا در دانشکده با خانم ها پری صابری، فریده صابری و آقایان داریوش مودبیان، ناصر آقایی و دیگران پیس (نمایشنامه) کار می کردیم. منظورم این است که آن موقع اصلا مقوله شهرت مطرح نبود. آن چیزی که برای همه ما مساله بود، نفس بازیگری بود. آن هم بازیگری تئاتر؛ چون به سینما که اصلا راهی نداشتیم و نه می خواستیم وارد شویم. موسیو فخیم زاده چقدر سختی کشیدید تا به این جایگاه برسید؟ من الان هم به بچه هایی که به کلاس های بازیگری می آیند، می گویم این کار سختی های زیادی دارد و اگر واقعا به این کار علاقه مند نیستید و تحمل سختی هایش را ندارید، به این سمت نیایید. من خودم قبل از سربازی به دانشکده پزشکی رفتم و دو سال پزشکی خواندم، اما رها کردم و به سربازی رفتم. از سربازی که برگشتم دوباره کنکور دادم و در دانشگاه زبان و ادبیات فرانسه خواندم. خانواده ام با تحصیل من در رشته هنر و بازیگری مخالف بودند، از سوی دیگر خودم می دانستم اگر سراغ بازیگری بروم، با جاده سخت و پردست اندازی طرف خواهم بود. مادرم همیشه دوست داشت من پزشک شوم که این اتفاق نیفتاد. رشته زبان فرانسه را هم برای این انتخاب کردم که دوست داشتم در رشته ای تحصیل کنم که دیگر مجبور نباشم آن را رها کنم. چون دانشکده حقوق هم قبول شده بودم. آقا دانشمندی بودید برای خودتان! (می خندد) فرانسه را برای این انتخاب کردم که بتوانم دنبال کار بازیگری بروم. سال دوم دانشکده ادبیات فرانسه بودم که کنکور دانشکده هنرهای دراماتیک دادم و آنجا قبول شدم و هر دو رشته را باهم خواندم. بازیگری و سینما کاری است که دیر ثمر می دهد و آدم را دیر تحویل می گیرند. مدت ها پیس کار می کردیم. خودم چند متن را ترجمه کردم و با بچه ها کار کردیم. بعد از مدت ها کار تئاتر به صورت خیلی اتفاقی در فیلم «تپلی» (رضا میرلوحی) نقش کوچکی بازی کردم. بعد از آن کار دستیار کارگردانی کردم و سپس کارگردانی و این مسیر ادامه پیدا کرد. الان مهدی فخیم زاده بودن چه حسی دارد؟ (می خندد) هیچ حسی ندارد. فقط انزوای بیشتری دارد و مساوی است با کمتر در جایی ظاهر شدن و کمتر نشستن و بیشتر کار کردن. در این حرفه باید همچنان کار کرد؛ به خصوص برای من که هم می نویسم، هم کارگردانی و هم بازیگری می کنم. دائم باید مثل برزگران در حال کاشت، داشت و برداشت باشم. رشد سینمای پس از انقلاب انقلاب در کشور ما، بازیگری و سینما را به دو دوره قبل و بعد از خودش تقسیم کرد. نظرتان درباره تغییراتی که به واسطه این رویداد رخ داد، چیست؟ سینمای قبل از انقلاب یک گرفتاری عجیب و غریبی پیدا کرد که کل سینمای آن زمان را به نابودی کشاند؛ یعنی اگر هم انقلاب نمی شد، آن سینما خود به خود تعطیل می شد. اگر به تاریخ سینمای ایران نگاه کنید، می بینید سال 51 ما 90 فیلم تولیدی داشتیم، درحالی که سال 56 فقط 11 فیلم تولید شد. علتش این بود که فیلم فرنگی تا سال 51 به صورت مدیریت شده اکران می شد، چون شرکت های معروف فیلمسازی هالیوود در ایران دفتر داشتند. نمایندگان آنها خودشان فیلم هایی برای نمایش در ایران می آوردند و روی اکران آن نظارت داشتند. درنتیجه سینماهایی که فیلم خارجی نشان می داد، محدود و خاص خودش بود. چهار گروه سینمایی هم فیلم ایرانی نمایش می داد. بعد از فعل و انفعالاتی که اتفاق افتاد، دولت اجازه ورود و نمایش فیلم خارجی را به بخش خصوصی داد. نتیجه این شد افراد خودشان رفتند و فیلم هایی را خریدند و وارد کردند. اوضاع طوری بود که قیمت خرید و نمایش یک فیلم فرنگی نسبت به تولید فیلم ایرانی بسیار پایین بود. یعنی اگر یک فیلم فرنگی را می خریدی و دوبله و کپی می کردی مثلا می شد 30 هزار تومان ؛ اما ساخت یک فیلم ایرانی مثلا حدود 900ـ800 هزار تومان خرج برمی داشت. در نتیجه صاحبان سینما از این میان ترجیح می دادند اولی را انتخاب کنند. تهیه کننده ایرانی هم تقاضای 50 درصد پورسانت داشت، برای این که بابت تهیه فیلم خرج کرده بود. اما کمتر سینماداری بود که به تقاضای تهیه کننده تن دهد، بنابراین همه تهیه کننده ها خودشان رفتند وارد کننده فیلم خارجی شدند. پخش کننده ها هم به پخش فیلم خارجی مشغول شدند. بنابراین نیروی تولید بیکار شد. سال 56 فقط چند تا از چریک های سینما مثل من و علیرضا داوودنژاد فیلم می ساختند و اثری از تهیه کننده ها نبود. این از شرایط تولید بود، اما خود فیلم های بدنه قبل از انقلاب هم فرمول خاصی داشت. آثاری که معروف به جاهل و رقاصه بود، هنرپیشه های خودش را می طلبید؛ درنتیجه اصلا نقش آفرینی مطرح نبود و قصه نویسی ویژه ای وجود نداشت. کسانی هم می آمدند و دوبله می کردند و فیلم آماده نمایش می شد. بعد از انقلاب شرایط عوض شد، چون اولا فیلم های خارجی به دلیل تغییر شکل فرهنگی جامعه امکان ورود و نمایش نداشتند. مقوله فحشا و آتراکسیون (آثار مبتذل) هم به دلیل انقلاب اسلامی جایی در این سینما نداشت. پس باید قصه ای به وجود می آمد، این قصه را باید کسی می نوشت، نوشتن این قصه شخصیت هایی را به وجود می آورد، این شخصیت ها را هنرپیشه هایی باید بازی می کردند و تا آخر. دراین شرایط کارگردان ها و نویسنده ها پوست انداختند و آدم های جدیدی هم وارد این فضا شدند اما در زمینه بازیگری، ما تعداد زیادی هنرپیشه در تئاتر داشتیم که هنرمندانی توانا و تحصیلکرده بودند و با تحلیل نقش و شخصیت سروکار داشتند؛ در نتیجه اینها جانشین بازیگران فیلم های قبل از انقلاب شدند. این جا به جایی و تغییرات باعث شد یک سینمای قابل بحثی شکل بگیرد و سینما به قدری رشد پیدا کرد که حتی بدترین فیلم های بعد از انقلاب هم به هرحال قصه و شخصیت هایی داشتند. فکر می کنند پرویز پرستویی اند الان بسیاری از جوان های تحصیلکرده و علاقه مند بازیگری اعتقاد دارند که شرایط ورود به فضای حرفه ای از گذشته و زمانی که نسل شما کار می کردند، بسیار سخت تر شده است. این مساله را قبول دارید؟ آن موقع هم ورود سخت بود، اما الان تمایل برای ورود بیشتر شده است. آن زمان تمایل چندانی برای ورود وجود نداشت. معمولا دختران به خاطر باورها و اعتقادات خانواده هایشان به سمت سینما نمی آمدند. حتی وقتی ما به هنرستان هم می رفتیم، در کلاس بازیگری هم فقط یکی دو تا دختر می آمدند. در دانشکده هم تعداد دختران زیاد نبود. پسران هم وضع خیلی بهتری نداشتند، مثلا خانواده خود من هم به شدت مخالف ورودم به بازیگری بودند. اما الان به دلیل شرایط و نوع سینمایی که وجود دارد، وضع فرق کرده است. حتی در برخی کلاس ها پدر و مادر هم همراه بچه هایشان می آیند. گاهی وقت ها از هنرجویانی که شوق کار ندارند، می پرسم چگونه علاقه مند این فضا شدی؟ کسی تو را مجبور به این کار کرده؟ از جواب ها متوجه می شوم بچه هیچ علاقه ای ندارد، بلکه به اصرار پدر و مادرش آمده است! می بینم آن شور و حال و علاقه ای که ما داشتیم، برخی از اینها ندارند. اتفاقا تعداد زیادی از بچه هایی که پی بازیگری می آیند، دوام نمی آورند و نمی مانند، چون این کارِ بسیار سخت و پیچیده ای است و خیلی ها تصور می کنند هنرپیشه هستند، اما کشف نشده اند. درواقع فرقی بین خودشان و پرویز پرستویی، مرحوم شکیبایی و خانم معتمدآریا نمی بینند. پیش خودشان خیال می کنند، به این افراد نقش می دهند ولی به ما نه. اگر کسی پیدا شود و به ما هم نقش بدهد، ما همان کاری را می کنیم که آنها می کنند. اینها تصوری از آموزش و یادگیری و کار کردن و تلاش و زحمت ندارند و این تفاوت مهمی است که من میان نسل خودمان و نسل جدید احساس می کنم. حداقل ما اذعان داشتیم که بلد نیستیم و آمده ایم یاد بگیریم. مدتی طول می کشد که این هنرجویان در کلاس های بازیگری متوجه شوند این کاره نیستند. تفاوت این افراد با هنرجویان موسیقی این است که یک هنرجوی موسیقی در ابتدای راه می داند و می فهمد استاد بلد است بنوازد، اما خودش نه. مدتی هم که از کلاس ها گذشت باز می فهمد که من از 100 نمره، 2 هستم و استادم مثلا 70 و آقای حسین علیزاده 100. ولی در بازیگری در ابتدا این اذعان به نابلدی وجود ندارد و کمی طول می کشد تا هنرجو به سختی های راه پی ببرد. دست جوانان علاقه مند مستعد را چگونه می گیرید؟ آقای سمندریان هر یکی دو سه سال یک پیس کار می کرد و در هر نمایش به فراخور نقش از بازیگران حرفه ای و برخی شاگردانش استفاده می کرد. من هم در برخی از این نمایش ها امکان بازی پیدا می کردم ؛ اما تنها استفاده آقای سمندریان که کافی نبود، باید خود من دنبال کار می رفتم. من هم در کارهای حرفه ای ام فقط می توانم از چند تا از شاگردان مستعدم که به نقش ها می خورند، استفاده کنم. ضمن این که شرایط کاری من باید اجازه این کار را بدهد، چون سینما و تلویزیون هنر گرانی است و هرکس را نمی شود به عنوان بازیگر استفاده کرد. به هرحال هر تهیه کننده و کارگردان برای ویترین فیلم و سریالش به چند چهره نیاز دارد. درنتیجه می ماند یکسری نقش های دیگر که می توان آنها را به شاگردانی مطمئن و باهوش سپرد ؛ زیرا سر کار که فرصت آموزش وجود ندارد. فضای حرفه ای جای پس دادن است و جای آموزش نیست. باز هم این فقط یک فرصت است و بستگی به خود آن شاگرد دارد که چطور بعد از این کار پیگیری کند و خودش را رشد دهد. او که نمی تواند بنشیند و دو سال منتظر باشد که باز من کار کنم و او در کار من آیا نقشی داشته باشد یا نه. این وجد و شور خود هنرجوست که می تواند او را به جایی برساند. مثلا من هنرجویانی مثل خانم لیلا برخورداری و آقای کامران تفتی داشتم که در کارهایم نقش هایی به آنها دادم، اما خودشان بودند که با جدیت و علاقه کارشان را پیگیری کردند و به جایی رسیدند. ولی به خیلی های دیگر هم نقش هایی دادم که نتوانستند سختی های این حرفه را تحمل کنند و ادامه ندادند. به هرحال حمایت و دستگیری از جوانان حد و حدودی دارد و موفقیت و ادامه مسیر آنها به خودشان برمی گردد. وجد و شور، توانایی، صبر، تحمل، مطالعه کردن، دیدن و پیگیر کار بودن از فاکتورهایی است که هنرجویان باید داشته باشند. بازیگر خطا کند، سوت می زنم! شما جدا از بازیگری، به عنوان کارگردانی شناخته می شوید که تشخص و شیوه کاری منحصربه فرد خودتان را دارید. کمتر هم دیده ایم این سال ها در کار کارگردانی به جز خودتان بازی کنید. وقتی با کارگردان مطرح دیگری مثل داوود میرباقری کار می کنید، چقدر انعطاف دارید و خودتان را به عنوان بازیگر در اختیار نظرات فیلمساز قرار می دهید؟ قبل از این که کارگردان بشوم، سال ها در کار کارگردان های دیگر بازی کردم و وقتی هم کارگردان شدم، این کار را ادامه دادم تا میانه های دهه 60 که تصمیم گرفتم به دلایلی که شما اشاره کردید، در کار فیلمسازان دیگر بازی نکنم. فکر می کردم حضورم در کار کارگردانان دیگر مشکلاتی ایجاد می کند و درصورت اختلاف میان تهیه کننده با کارگردان، نوعی ناامنی را برای فیلمساز به وجود می آورد. این رویه را ادامه دادم تا پیشنهاد بازی در «مختارنامه» میرباقری مطرح شد که اولش هم به نظرم شوخی آمد. وقتی برای بازیگری سر کار کارگردان دیگری می روم، یکجور زنگ تفریح است. یعنی فقط به نقشم فکر می کنم و به مسائلی چون تکنیک و جهت دوربین کاری ندارم. البته شرط اولیه اش این است که آن کارگردان را قبول داشته باشم و خودم را کامل در اختیار نظرات او قرار دهم که درباره داوود میرباقری و بهروز افخمی (آذر، شهدخت، پرویز و دیگران) این گونه بود. در این کارها همه تلاشم این بود که به عنوان یک بازیگر ذهنیت کارگردان ها را متبلور کنم. این همان توقعی است که خودم هم از بازیگرانم دارم و انتظار دارم اجازه بدهند من به عنوان کارگردان کار را جلو ببرم و اثر، عطر و رنگ و طعم مرا بگیرد. خلاقیت بازیگری حیطه ای دارد و بازیگر باید در محدوده خودش حرکت کند؛ بنابراین وقتی خودم به عنوان بازیگر وارد کار یک کارگردان دیگر می شوم، هیچ اجتهاد و اظهارنظری نمی کنم و راجع به قصه و کار و صحنه وارد چالش نمی شوم. این حق هنرپیشه است که ابتدا شرایط کارگردان، تهیه کننده و نقش و کار را قبول کند یا نکند، ولی وقتی بله را گفت و امضا کرد، دیگر باید در خدمت کار باشد. من به خیلی از کارگردان ها نه گفته ام و برعکس خیلی از بازیگران هم به دلایل مختلف به پیشنهادهای بازیگری من جواب رد داده اند، اما اگر کسی بازی در کار من را قبول کرد، دیگر وسط کار نمی تواند راجع به چگونگی نقش و موارد دیگر اظهارنظر کند. اینها دیگر جزو خطاهایی است که داور سوت می زند. آقا خیلی خطرناک صحبت می کنید. مثل این که طی سال ها گوش چند بازیگر را کشیده اید! (فقط می خندد) چگونه دندون طلای میرباقری شدم شما اجرای نمایش دندون طلا را دیده بودید؟ بله، اما در شب خیلی شلوغی آن را دیدم و چیز زیادی هم از جزئیات نمایش یادم نمانده است. در این چند وقتی که مجموعه پخش شده، داریوش ارجمند ـ بازیگر نقش دندون طلا در نمایش ـ شما را ندید و اظهارنظری درباره نقش آفرینی تان نکرد؟ نه، اصلا آقای ارجمند را ندیدم. یک نویسنده و کارگردان در مقطعی اثری را روی صحنه می برد و از آقای ارجمند استفاده می کند و سال ها بعد همان نویسنده و کارگردان تصمیم می گیرد در نسخه تصویری اثر از یک بازیگر دیگر در آن نقش استفاده کند. این تغییر فقط مربوط به نقش دندون طلا نبود. در اجرای صحنه ای و به صورت یک شب در میان، خانم ها ستاره اسکندری و بهناز جعفری، نقش نیر را بازی می کردند. اما در مجموعه دندون طلا، آقای میرباقری تشخیص داد نقش نیر را خانم اسکندری بازی کند و نقش دیگری را به خانم جعفری بدهد. برای بازی در نقش قنبر دیزل ـ دندون طلا ـ سعی کردید به همان شیوه ای که ارجمند در تئاتر بازی کرد، نزدیک شوید یا خوانش خودتان را از این شخصیت داشتید؟ به هرحال تماشاگرانی هستند که هر دو کار را دیده اند و بازی شما را مقایسه خواهند کرد. همان طور که گفتم من چون چیز زیادی از آن اجرا یادم نبود، ذهنیت خاصی از بازی آقای ارجمند نداشتم. یک موقع هست که مثلا می خواهند اجرای جدیدی از «گاو» را روی صحنه ببرند، در آن صورت مردم این اثر را با فیلم مشهوری که بارها دیده شده، مقایسه می کنند. اما خیلی از مردم نمایش دندون طلا را ندیده اند و تصوری از آن ندارند. وقتی هم من با آقای میرباقری درباره این نقش صحبت کردم، او این شکل و شمایل را از نقش می خواست و توضیح داد که دارید می بینید. یک پیشنهادِ فوق سری اصلا اولین بار چطور بازی در این نقش را به شما پیشنهاد کرد؟ معمولا رسم بر این است که خود ما رفیقان همکار به همدیگر زنگ نمی زنیم، چون ممکن است در رودربایستی قرار بگیریم. برای همین از راه حرفه ای وارد می شویم و دستیار کارگردان یا مدیرتولید تماس می گیرد. برای بازی در دندون طلا هم اولین بار حامد ـ پسر میرباقری و دستیار کارگردان ـ با من تماس گرفت. من هم آن موقع داشتم سریال «فوق سری» را می ساختم. گفت بابا می خواهد این کار را بسازد. گفتم سناریو را می دهی بخوانم؟ گفت سناریو هنوز حاضر نیست، اما نمایشنامه را برایتان می فرستم. گفتم باشد. وقتی نمایشنامه را فرستاد، من نصف آن را خواندم، چون می دانستم مسلما این قرار نیست به یک سریال تبدیل شود، اما با همان مقدار مطالعه نمایشنامه هم از شخصیت خوشم آمد. بنابراین به حامد گفتم به داوود بگو که من هستم. فقط الان سرکارم و عید نوروز هم آنتن دارم و تا 15 فروردین نمی توانم بیایم. داوود هم با این شرایط موافقت کرد و گفت ما فعلا صحنه های بدون حضور تو را می گیریم تا وقتی کارت تمام شود، اما من کارم زودتر از موعد تمام شد و نهم یا دهم فروردین بود که با داوود دیداری داشتیم و درباره نقش صحبت کردیم. بعد برای تست گریم پیش آقای کامران خلج رفتم و با پیشنهاد آقای میرباقری، آن موی فرفری، سبیل، دندون طلا و شکل و شمایلی که در سریال می بینید، برایم در نظر گرفته شد. بیشترین صحبت ها با داوود راجع به نقش را در روز اول فیلمبرداری داشتیم و او نقش را به خوبی برایم تحلیل کرد. داوود اولین صحنه من را هم صحنه نسبتا آسانی ـ خواستگاری از نیر ـ انتخاب کرد تا در نقش جا بیفتم. قنبر دیزل، یک جاهل واقعی قنبر دیزل چه جور شخصیتی است؟ به نظر می آمد او یک لوطی بامرام است که به زنی بی پناه پناه می دهد و شریک زندگی اش می شود؛ اما بعد می زند زیر همه چیز و بچه اش را انکار می کند و سرنوشت تلخی را برای نیر رقم می زند. نگاهی که همیشه به کلاه مخملی ها، لوطی ها و جاهل ها شده، بیشتر سینمایی است و کمتر در زندگی های واقعی و حتی در گذشته، جاهل های این تیپی و اینچنینی می دیدیدم. نمی گویم اصلا ندیدیم، اما چیز چندان متداولی نبود. این افراد اگرچه ظاهری متفاوت داشتند، اما در زندگی واقعی، اینها آدم هایی بودند مثل بقیه، نه خوب خوبند و نه بد بد. آدم هایی با مشکلات عاطفی و روانی خاص خودشان. درنتیجه آن شمایلی که ما از آنها در سینما می دیدیم مظهر عشق و جوانمردی بودند، خیلی غلوشده بود و ربط چندانی به واقعیت نداشت. به نظر می آید این چهره ای که میرباقری نشان می دهد، به واقعیت این آدم ها نزدیک تر باشد. قنبر واقعا از نیر خوشش می آید و او را دوست دارد و به همسری می گیرد. بعد هم برای زندگی مشترک دنبال خانه می گردد. قبل از انقلاب مساله پیدا کردن خانه بسیار حاد بود و کسانی هم که خانه داشتند، آن را اجاره نمی دادند، چون اگر اجاره می دادی، دیگر نمی توانستی طرف را بلند کنی. حتی دادگاه هم حکم تخلیه را نمی داد و اگر هم می داد، کسی اجرا نمی کرد. قنبر دیزل هم به همه می سپرد برایش خانه پیدا کنند، اما وقتی می بیند خانه ای پیدا نمی شود، می زند زیر همه چیز. در یکی از قسمت ها هم می بینیم وقتی نیر رفته، قنبر توی فکر رفته است. بعد هم به قهوه خانه می رود و به لوطی ها می گوید شما بیچاره ام کردید. این نشان می دهد او پشیمان است، اما مثل خیلی از آدم های دیگر نمی تواند وضع را تحمل کند. قبلا در کارهایتان دو مقطع جوانی و پیری یک شخصیت را بازی کرده بودید؟ یادم نمی آید؛ اما احتمالا یکی از دلایل این که میرباقری برای این نقش سراغم آمد این است که برای فیزیکم قابل باور بود که جوانی های یک شخصیت را هم بازی کنم. این را چون خودش گفت می گویم وگرنه قصد تعریف از خودم را ندارم. (می خندد) ستاره اسکندری و حامد بهداد کار با بازیگران جوان چطور بود؟ خانم ستاره اسکندری که بسیار بااستعداد است و خیلی خوب این نقش را بازی کرد و تسلط خوبی روی لهجه داشت. جوری که من اول فکر کردم اصل و نسبی با این لهجه دارد. چون خودم به شخصه همیشه از لهجه گریزانم و تصور می کنم اگر بخواهم نقشی را با لهجه بازی کنم، حتما تصنعی می شود. حامد بهداد را هم که از قدیم و از دوره حضور در کلاس های آقای سمندریان می شناختم. البته حامد شاگرد من نبود، ولی همیشه او را می دیدم و باهم گپ و گفت داشتیم. او بچه باهیجان و پرشوری بود و از همان هایی بود که جز موفق شدن راهی نداشت. وقتی گفتید قرار بود پزشک شوید، داشتم تصور می کردم دکتر فخیم زاده چه شمایلی پیدا می کرد؟ (می خندد) فکر نمی کنم شمایل خوبی می شد. یکی از تصورات غیرقابل تحملم این بود که آدم پرجنب و جوش و پرتحرکی مثل من چگونه می تواند یک عمر پشت میزی بنشیند و نسخه بنویسد؟ اگر الان به عنوان یک پزشک به سینمای ایران نگاه کنید، فکر می کنید کجای این سینما درد کند و دردش چیست؟ سینمای ما باید بستری شود. ضمن این که یک درد هم ندارد، بلکه مرض های مختلفی دارد که هرکدام متخصص خودش را می خواهد. تازه اگر آنها بتوانند این سینما را نجات دهند. برای همین برای این مریضِ حاد، التماس دعا داریم! تلویزیون محدودیت های سینما را ندارد چند سالی فرصت و شرایطی پیش نیامده که در سینما کارگردانی کنم. سال 74 به تلویزیون آمدم و «تنهاترین سردار» را ساختم و بعد هم «ولایت عشق» پیش آمد. سپس ساخت «خواب و بیدار» پیشنهاد شد و کارم در تلویزیون ادامه پیدا کرد. فقط در این میان رفتم فیلم «هم نفس» را در سینما ساختم و دوباره به تلویزیون برگشتم. فیلم ساختن در سینما دچار شرایطی آشفته است و سختی های خودش را دارد و اگر امسال فیلمی بسازی باید یک سال در نوبت اکران بمانی. نوع فیلمسازی من هم شاید خیلی با سینمای الان سنخیت نداشته باشد، چون من نه فیلمساز جشنواره ای هستم و نه دنبال مخاطب خاص. من همیشه به سینما به عنوان قصه گویی برای مخاطب عام نگاه می کنم. در نتیجه تلویزیون محدودیت های سینما را برایم ندارد و وقتی ساخت کاری را به پایان می رسانم، بلافاصله پخش و با مخاطب روبه رو می شود و بازخوردهای اثر را می گیرد. البته فیلمسازی برای من فرقی در سینما و تلویزیون ندارد و همان طور که در سینما کار می کنم در تلویزیون هم کار انجام می دهم
چهارشنبه ، ۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رویش نیوز]
[مشاهده در: www.rooyeshnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها