واضح آرشیو وب فارسی:افکار نیوز: ادامه جنگ وضعیت مردم سوریه را هر روز بدتر و بدتر می کند. اخیرا تصاویری از فرزندان پناهجویان سوری منتشر شده که بازگوی شرایط وخیم آن ها است.به گزارش افکارخبر ، دیلی میل اعلام کرد: جنگ باعث شد تا کودکان سوری مدرسه را ترک کنند و همراه خانواده های خود به کشورهای اروپایی مهاجرت کنند. البته این اقدام سختی های فراوانی را برای آن ها به همراه داشت. سختی هایی که حتی بزرگسالان نیز دیگر تاب تحمل آن را ندارند. برخی از مهاجران چندی پیش به آلمان و اتریش و سوئد رسیدند و به نظر می رسد به شکل موقتی در مامنی امن سکونت کنند، اما صف مهاجرت سوری ها همچنان ادامه دارد. بسیاری از خانواده ها آواره شده و فرزندانشان شب ها حتی جای خوابیدن هم ندارند. به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از فرادید، تصاویر کودکانی که از شدت سرما خود را بغل کرده و در فضای باز می خوابند، قلب هر بیننده ای را خواهد آزرد. پتو و تشک تمیز نایاب است. بسیاری از این کودکان مجبورند حتی به یک تشک کثیف هم قانع باشند. بی شک خاطرات اعضای خانواده و درگذشتگانشان هر شب در ذهن کودکان سوری نقش می بندد. با این حال، خواب شبانه در جوی ها و فضای باز به نظر درمانی موقتی برای آن ها است. از سال 2011، جنگ بین بشار اسد، گروه تروریستی سوریه و ارتش آزاد سوریه بالا گرفت. این درگیری تاکنون جان 200 هزار نفر را گرفته و حدود چهار میلیون نفر نیز آواره شده اند. آتش جنگ به چشم هزاران کودکی رفته که آینده ای نامشخص را در روبه روی خود می بینند. برخی از کودکان آسیب دیده سوریه آن قدر کم سن و سال هستند که در طول زندگی خود جز جنگ و خشونت هیچ چیزی را ندیده است. بسیاری دیگر از کودکان سوری هم فقط خاطرات مهاجرت را به یاد دارند. آن ها خاطرات گذرایی را از زندگی آرام خود در شهرهای حلب و حمص را به یاد دارند. این تصاویر اما داستانی دیگر را برای ما بازگو می کنند؛ داستان کودکان سوری که در جستجوی زندگی بهتر به اروپا رفته ولی مجبور شده اند به بدترین شرایط تن دهند. شاید درک شرایط کودکان سوری برای دیگران سخت باشد، چرا که آن ها فقط می دانند بریده شدن سر عزیزانشان توسط داعش چه سختی می تواند داشته باشد. این تصاویر برشی کوچک از زندگیِ اسف بار کودکان سوری در کشورهای اروپایی است. برخی از آن ها با بیماری هایی نظیر فلج اطفال و ذات الریه دست و پنجه نرم می کنند. برخی دیگر نیز به جنگ و خشونت در کشورشان می اندیشند. در ادامه با تصاویر و داستان زندگی برخی از این کودکان آشنا خواهید شد. عبدالکریم 17 ساله شده است و در خیابان های شهر آتن می خوابد. او آهی در بساط ندارد و هر چه داشت را به قاچاقچی ها داد تا او را از راه دریا به سوریه برسانند. عبدالکریم شب ها در میدان اومونویا می خوابد. روزی نیست که به تعداد پناهجویان سوری در آتن صدها نفر اضافه نشود. در اینجا نان قاچاقچیان در روغن است. آن ها برای جعل پاسپورت و بلیت هواپیما چه پول هایی که به جیب نمی زنند. عبدالکریم اما پولی ندارد که به آن ها بدهد و به همین دلیل هنوز هم در آتن مانده است. او گوشی همراه یکی از هموطنانش را به امانت گرفته تا به مادرش در سوریه زنگ بزند: عبدالکریم زبانش نمی چرخد که از شرایط وخیمش در آتن به مادرش چیزی بگوید. او می گوید که فقط دو آرزو دارد: دوباره در تختخوابش بخوابد و دوباره بتواند خواهر کوچکش را در آغوش بگیرد. عبدالکریم در کنار میدان می خوابد احمد 7 سال دارد و شب ها در پیاده روی خیابانی در مرز مجارستان و اتریش می خوابد. او زندگی آرامی داشت. او در خانه شان در ادلب خوابیده بود که ناگهان یک بمب با خانه ی آن ها اصابت کرد. برادر کوچکش در این حادثه کشته شد، ولی احمد با وجود ترکشی که به سر خورده بود از خانه خارج شد. خانواده آن ها راهی جز فرار نداشتند. آن ها شب ها در اتوبوس می خوابیدند و از زمانی که سوریه را ترک کردند مجبور شدند در جاده و جنگل بخوابند. احمد و خانواده اش هیچ سرپناهی ندارند عبدالله 5 ساله است و مجبور است در بیرون ایستگاه مرکزی بلگراد بر روی یک تشک کثیف بخوابد. او از نوعی بیماری خونی رنج می برد و علیرغم سن کمش شاهد کشته شدن خواهرش در خانه شان در درعا بود. مادرش توان پرداخت هزینه ی درمان او را ندارد. عبدالله هنوز در شوک از دست دادن خواهرش است و شبی نیست که کابوسی وحشتناک نبیند. تصویری از عبدالله رالیا و رحاف به ترتیب هفت و 13 سال دارند. آن ها تمام یک سال گذشته را همراه پدرشان روی کارتن در خیابان های بیروت خوابیده اند. آن ها از دمشق آمده اند؛ در آنجا یک نارنجک موجب کشته شدن مادر و برادرش شد. رالیا و رحاف در خیابان های بیروت احمد، شش ساله، روی چمن های روستای «هورگوس» در شمال صربستان می خوابد. او و خانواده اش سعی دارند خود را با پای پیاده به کشورهای امن اروپا برسانند. عموی احمد سرپرستی او را بر عهده دارد، چرا که پدرش در شهر دیرالزور کشته شد. احمد در صربستان گلستان دختری شش ساله است که می گوید دلش برای بالشت خودش در خانه شان در کوبانی تنگ شده است. او حالا در شهر سوروچ ترکیه زندگی می کند. گلستان می گوید که از خوابیدن می ترسد، چرا که هر شب کابوس می بیند. گلستان، دختر شش ساله ی اهل کوبانی شم یک سال دارد و هنوز متوجه چیزی نیست؛ مادرش اما به جای او تمام غم های دنیا را بغل کرده است. شم حالا در آغوش مادرش جا خوش کرده و تنها دلخوشی مادرش محسوب می شود. این دو در مرز اتریش و صربستان هستند. آن ها یک روز پس از آنکه مرز کشورهای اروپایی به روی پناهجویان سوری باز شد، راهی اتریش شدند. شم در آغوش مادرش شهد، 7 ساله، عاشق نقاشی است. جنگ داخلی سوریه ذهن او را به شدت مشوش کرده است. به همین دلیل، تنها سوژه های نقاشی شهد اسلحه است. مادرش شهد می گوید که اسلحه همه جا دیده می شود. خانواده ی او برای پیدا کردن غذا در مجارستان متحمل سختی های فراوانی شده اند. شهد عاشق نقاشی است امیر بیست ماهه شده اما مادرش می گوید که تا حالا یک کلمه هم صحبت نکرده است؛ البته امیر کودک خوش خنده ای است. مادر امیر می گوید به احتمال فراوان او زمانی که در شکم مادرش بوده آسیب دیده است. آن ها در لبنان زندگی می کنند. امیر بعد از 20 ماه هنوز زبان باز نکرده است فاطمه دختری 9 ساله است. او جزو آن دسته از پناهجویان سوری است که به سوئد رسیده اند. او شب ها در جای گرم و نرم می خوابد، اما هنوز هم تمام صحنات خشن جنگ را به یاد دارد و شب ها آن ها را مرور می کند. خانواده فاطمه در شهر ادلب سوریه زندگی می کردند که راهی کمپی در لبنان شدند. اما پس از دو سال سکونت در آن کمپ با قایق راهی سوئد شدند. در آن قایق، فاطمه مادری را دید که نوزاد مرده ای را به دنیا آورد و آن نوزاد به دریا انداخته شد. فاطمه شاهد تولد جنین مرده بوده که به دریا انداخته شد شیراز 9 سال دارد. در سه ماهگی مشخص شد که او فلج اطفال دارد. شیراز در حال حاضر در گهواره ای چوبی در کمپی در سوروچ ترکیه می خوابد. پدر و مادر شیراز از پس پرداخت هزینه های درمان دخترشان برنمی آیند. شیراز به فلج اطفال مبتلا است فارا دو سال دارد و در شهر ازرق اردن زندگی می کند. او عاشق فوتبال است. پدرش نیز همیشه همراه او است و سعی می کنند شرایط بازی فوتبال را برای او مهیا کند. فارا؛ دختری زیبا که عاشق فوتبال است تمام پنج سال دارد. او هنوز حملات هوایی به شهرشان حمص را به یاد دارد که اغلب در شب صورت می گرفت. او دو سال است که به همراه خانواده از شهر حمص کوچ کرده و در انتظار مامنی امن در آینده نزدیک است. او هم مانند فارا در شهر ازرق اردن زندگی می کند. «تمام» حملات هوایی را به یاد دارد لمار هم پنج سال دارد و اهل بغداد است. او روی پتویی در نزدیکی روستای هورگوس در شمال صربستان خوابیده است. لمار به همراه خانواده اش برای خرید از خانه بیرون رفته بودند که متوجه شدند یک بمب به نزدیکی خانه شان اصابت کرده است. آن ها مانند هزاران پناهجوی سوری از طریق دریا به اروپا رفته اند. لمار مجبور است در فضای باز بخوابد
چهارشنبه ، ۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: افکار نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]