محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829745815
چرا روحانی نباید سفرش را نیمه کاره می گذاشت؟/ پاسخی به طرح یک شبهه
واضح آرشیو وب فارسی: ایران راوی: علیرضا اکبری*: طی چند روز اخیر ، اظهار نظرهایی در قالب مصاحبه و مقاله در انتقاد به رئیس جمهوری، معطوف به “عدم ناتمام گذاشتن سفر به مقر سازمان ملل متحد، و بازگشت به ایران” مطرح شده است. بنظرم، در این خصوص نکات قابل تاملی خطاب به قائلان به این نظر، لازم به ذکر است که در پی می آید: بطور کلی ، نشان دادن حساسیت خاص در خصوص وقوع حوادث غیر مترقبه، توسط روسا و یا مقامات عالیرتبه دولت ها، (همانطور که جناب شریعتمداری هم اشاره کردند) امری مرسوم است، نظیر بازگشت بلافاصله به کشور جهت مدیریت و رسیدگی به یک فاجعه یا حادثه خاص، لیکن؛ مستحضرید که؛ اول، اجلاس ملل متحد، فرصتی غیر قابل تکرار تا یکسال بعد میباشد، و تقریبا اکثر مقامات درجه اول دنیا را میتوان طَی چند روز، در مقر ملل متحد ملاقات کرد، به جرات میتوان گفت، مجموع ملاقاتهایی که در چنین مکان و محدوده زمانی ، میتوان با مقامات عالیرتبه داشت، در شرایط عادی نیازمند چندین ماه زمان و هماهنگی بسیار و هزینه بسیار است، ضمن اینکه اینچنین بٌرد و تأثیر و پوششی هم ندارد، و مهمتر اینکه امکان تعاقب و اتصال با دیگر ملاقاتها و اجرای یک پلان کامل دیپلماتیک در همین مکان و زمان فشرده چند روزه نیز فراهم است که در غیر این شرایط، دست نیافتنی است، دوم اینکه، ایران و دولت ایران، در یک موقعیت بسیار حساس است از جمله اینکه در خصوص برجام، از دو ماه قبل، برای پیگیری مذاکرات و توافقات ، برنامه ریزی شده بود که در سطح سران و وزرا، موضوع تعقیب و دنبال شود، لذا ترک ان مکان و زمان، تقریبا غیر قابل جبران بود، سوم، مقایسه وضعیت یک فاجعه داخلی، که لاجرم نیازمند مدیریت بحران از داخل کشور است، با یک فاجعه برونمرزی، انهم در شرایطی که دولت مقابل،(سعودی) حتی به مدیرکل وزارت خارجه اجازه ورود نمیدهد، و سفیر را نمیپذیرد و نماینده عالی رهبری را در حد یک پیغام دهنده از سوی وزیر کشورش، میپذیرد، بنظرم چندان مقایسه مناسبی نباشد. سعودی هنوز اقای صادقی را نپذیرفته، اوحدی را تحویل نمیگیرد و اقای قاضی عسکر را در حد یک نماینده، تحویل گرفت، و أصلا نه راه میدهد کسی را و نه اجازه اقدام به مسئولان و حتی پزشکان ایرانی در مکه و عربستان میدهد. حال، فرض کنیم جناب روحانی و یا ظریف به تهران بازمی گشتند، ، خوب، چه کار می توانستند بکنند که دولت و معاونان وزارت خارجه نمی توانستند بکنند، و أصلا چه خاصیتی داشت بازگشت زود موعد انها، بجز یک حرکت سمبولیک؟ این در حالی است که، تمام توجه رسانه ها و أفکار عمومی الان در نیویورک است و من فکر می کنم که حتی اگر در چنین زمانی، اقای روحانی یا هر رئیس جمهور دیگری اگر تهران بود، عاقلانه تَر بود که خود را به مقر ملل متحد میرساند، و از ان تریبون و از ان موقعیت برای افشای جنایت سعودی ، و اعتراض به کارشکنی های ریاض، و وارد اوردن فشار به دولت جنایتکار سعودی، رایزنی با روسای دولتهای إسلامی و دهها اقدام منطقی دیگر که میتوان از ان موقعیت بهره برد، مبادرت می کردند. اگر بنده بخواهم یک نقد به رفتار رئیس جمهور و وزیرخارحه در این خصوص داشته باشم، قطعا این نخواهد بود که ، چرا اقایان سفر را ناتمام نگذاشته و بازنگشته اند، بلکه این بود که چرا انگونه که ثقل و عظمت جنایت إیجاب می کرد، موضع نگرفته، و از شرایط مناسب و تریبون ها و ظرفیت های سیاسی و حقوقی، جهت وارد اوردن فشار بر دولت بی کفایت و شرور سعودی، بیشتر بهره نگرفتند؟ در واقع، سطح و کیفیت موضع گیری و اقدامات دیپلماتیک ایشان، پایین تَر از انتظار و ضرورت بود. انتقاد دیگر اینکه، جناب رئیس جمهور و دولت، نمی بایست انفعالی برخورد می کردند و لزومی به بیان اینکه سفر رئیس جمهور نیمه تمام مانده نبود. چون، اولا که سفر ایشان تا هفتم مهر برنامه ریزی شده بود، یعنی اینکه، ایشان در واقع فقط یک روز یا کمی کمتر از یک روز زودتر نیویورک را ترک می کنند و دیگر اینکه، أصلا ضرورتی نداشت که ایشان تحت تأثیر جوی که منتقدین و رسانه ها بوجود آورده بودند قرار بگیرند، و اهتمام خود را نسبت به فاجعه، از طریق بازگشت زودهنگام برای شرکت در تشییع جنازه ، نشان دهند، بلکه، کافی بود چند ملاقات خاص با مقامات همطراز و مؤثر در جهان اسلام و محیط بین الملل ، و یک گفتگوی رسانه ای ویژه با رسانه های پر اثر، و نیز دادن بیانیه رسمی در تشریح فاجعه، و حتی بازکردن یک فایل حقوقی خاص برای این موضوع در مجمع عمومی و در بین کشورهای إسلامی و از این قبیل اقدامات انجام می دادند که در این صورت بنظرم بسیار مؤثر تَر از بارگشت زودهنگام بمدت چند ساعت می بود. کارشناس مسائل بین الملل و پژوهش های استراتژیک ۴۹۴۹
سه شنبه ، ۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران راوی]
[مشاهده در: www.iranravi.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها