واضح آرشیو وب فارسی:بلاغ: به گزارش بلاغ ، اگر اهل سینما و فیلم باشید، حتما نام «سینمای جشنواره ای» به گوشتان خورده است؛ سینمایی که اقبال «مردم» از یک اثر در درجه اول اهمیتی برای آن ندارد و اساسا برای دیدن شدن توسط مخاطب تلاشی نمی کند وفقط به دنبال ارائه یک مفهوم انتزاعی به منظور جلب نظر برخی منتقدین خاص خارجی و کسب موفقیت در جشنواره ها و محافل سینمایی/هنری داخل و علی الخصوص خارج از کشور است. سینمای جشنواره ای توانسته در سال های اخیر طیف زیادی از کارگردانان جوان را به سمت خود جذب کند و به همین دلیل است که هر روز از تعداد کسانی که تمایل دارند تا بلیت بخرند و برای تماشای یک فیلم سرگرم کننده به سینما بروند، کاسته می شود. در این زمینه، شکل گیری برخی جشنواره های خاص سینمایی در خارج از کشور را نیز باید در تقویت این جریان موثر دانست. اگر سال های قبل تر تنها چند جشنواره معروف عموما اروپایی، نظیر کن فرانسه و برلین آلمان این امکان را برای حضور فیلم های خاص و پذیرش آنها فراهم می کردند، در چند سال اخیر هر روز بر تعداد جشنواره های کوچک سراسر دنیا که اساسا هدف آنها تبلیغ و تروجی نوع خاصی از سینما در کشورهای هدف است افزوده می شود. جشنواره فیلم زوریخ را باید یکی از جشنواره هایی دانست که اگرچه امسال یازدهمین دوره برگزاری خود را تجربه می کند اما به تازگی پای فیلم های ایرانی به آن باز شده است؛ فیلم هایی که نگاهی کوتاه به لیست آنها مشخص می کند که گویا قرار است دور تازه ای از تقویت یک نگاه خاص در سینمای ایران با اعطای جوایز فرمالیته آغاز شود. «سیزده» ساخته هومن سیدی، «آتلان» ساخته معین کریم الدینی، «ناهید» ساخته آیدا پناهنده، «مادر قلب اتمی» ساخته علی احمدزاده، «روز روشن» ساخته حسین شهابی، «ماهی و گربه» ساخته شهرام مکری، «عصبانی نیستم» ساخته رضا درمیشیان، «ما در بهشت» ساخته سینا عطاییان دنا، «احتمال باران اسیدی» ساخته بهتاش صناعی ها، «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» ساخته وحید جلیلولند و «در دنیای تو ساعت چند است؟» ساخته صفی یزدانیان، فیلم های بلند ایرانی حاضر در این جشنواره هستند؛ فیلم هایی که فارغ از یکی دو اثر، همگی یا در طیف فیلم هایی قرار می گیرند که در دو سال گذشته در گروه «هنر و تجربه» اکران شده اند و یا به دلیل حاشیه های مختلف امکان نمایش و اکران در سینماهای کشور را نداشته اند. از سوی دیگر، نگاهی به سابقه و نوع رویکرد این جشنواره می تواند گویای بسیاری از مسائل باشد. جشنواره بین المللی فیلم زوریخ که از سال ۲۰۰۵ به همت یک شرکت فیلمسازی و حامیان منطقه ای برگزار می شود، بیشتر بر کشف استعدادهای جدید در فیلمسازی تاکید دارد. جشنواره فیلم زوریخ سه بخش رقابتی دارد که تنها آثار اول، دوم و سوم کارگردانان می توانند در این بخش ها پذیرفته می شوند. هدف دیگر از برگزاری این جشنواره یافتن و تشویق کارگردانان تازه کار در کشورهای آلمانی زبان است و به همین منظور یک بخش مسابقه ای ویژه در جشنواره تدارک دیده شده است. بخش های غیررقابتی شامل نمایش فیلم های فاخر، نمایش فیلم های ویژه و نگاهی به دنیای جدید است. این بخش هر ساله به یک کشور و کارگردانانی اختصاص دارد که در سال های اخیر مبتکرانه ترین فیلم ها را ساخته اند. ایران امسال مهمان ویژه این بخش است. هند (۲۰۱۴)، برزیل (۲۰۱۳)، سوئد (۲۰۱۲) و ترکیه (۲۰۱۱) نیز پیش از این مهمان این بخش بوده اند. بخش های غیررقابتی شامل پنجره ای رو به جهان، خطوط مرزی با تکیه بر وضعیت در مرز کشورها، درگیری های ارضی و مسایل اجتماعی بین یک فرد و دولت ها، فیلم های کودکان و آثار تلویزیونی است. تمرکز ویژه این جشنواره بر سینمای ایران آن هم با آثاری که ارتباطی با بدنه اجتماعی ایران و حتی بدنه اصلی سینمای ایران ندارند و حتی تعدادی از آنها در ایران توقیف شده اند، حکایت از جریان جدیدی دارد که هدفش-مانند اکثریت مطلق جشنواره های دیگر- پر و بال دادن به فیلم هایی با رویکرد خاص در کشور است. این مساله از آنجایی قابل اهمیت است که دریافت جایزه از اینگونه جشنواره ها در آینده به عنوان ابزار تبلیغات فیلم ها استفاده می شوند و علاوه بر تلاش برای القای تاثیرگذاری در جامعه، زمینه را برای اکران گسترده و همچنین ایجاد یک راه و مسیر در راستای تولیدات بیشتر با این مضامین فراهم می کنند./ش در مجموع این انتظار وجود دارد که نحوه حضور و شرکت فیلم های ایرانی در جشنواره های خارجی یک نظام و سروسامان ویژه پیدا کند تا به عنوان مثال، فیلمی که به دلیل ارائه تصویر دروغ از جامعه ایرانی در داخل کشور نیز توقیف است، نتواند هر چند ماه در یک جشنواره خارجی شرکت کند و جایزه بگیرد.
سه شنبه ، ۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بلاغ]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]