تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834223752
بازگشت حجاج با چشمان اشکبار/حالا دیگر رمقی نمانده برای آن حرف ها و خاطرات جمرات!
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفاآنلاین :اجتماعی >پایم به فرودگاه امام (ره) نرسیده، دلم می رود پی آن خاطره 8 سال پیش... همان قرار عجیب و غریب... گفته بودند سفید بپوشیم... سفید سفید... درست شبیه همان که درطواف کعبه دیده بودیم،دلمان می خواست چشم حاجی مان که به ما افتاد در همهمه و ازدحام و شلوغی ها نرود پی سیاهی ها... دلمان می خواست حس و حالش همان بماند که بود، همان حس و حال ناب، همان لباس یکدست سفید شادی ها! قرارمان قرار گل خریدن نبود، قرار پارچه نویسی و زحمت نبود، اما مگر می شد پا نگذاشت روی همه آن قرارها... شنیده بودیم حاجی ها وقت خداحافظی دلشان تنگ می شود، آنقدرها که پایشان به ایران نرسیده، هوس بازگشت می افتد به جانشان، اما چه کنیم با دل خسته مان که نمی گذاشت... دلی که نمی گذاشت 30 روز فقط 30 روز بماند، هر روزش کش آمده بود تا برسد به یک سال کبیسه... اما 30 روز که تمام شد، وجودمان ته کشید. رسید به آخرها... حالا پس از 8 سال دوباره پایم رسیده به فرودگاه! همان پای 8 سال پیش که زمانی از شوق شادی، قدم هایش به هم نمی رسید، همان پا، حالا توان راه رفتن ندارد... سنگین شده است و سخت، به سالن حجاج نرسیده، محکم ایستاده، بهانه می گیرد... درد دارد، غصه دارد، دوباره آمده فرودگاه، همان جای قرار بی قراری ها، همان جای تلخ لحظه های وداع... ایستاده پشت شیشه های همیشگی انتظار آدم ها... این بار، اما وقت خداحافظی کش آمده است، آن قدر که 30 روزش تمام نشده رسیده به سال، نه یک سال، دو سال، سه سال... وقت خداحافظی تمام شده است، تمام تمام... حالا فقط حسرتش مانده است و ای کاش ها... «ای کاش بیشتر نگاهش می کردم همان زمان که او از پشت شیشه انتظار برمی گشت و با لبخندی که پشتش غم دوری بود، دست تکان می داد و می گفت: برو بابا جان، خسته شدی!»... من حالا از صبح نه یکبار، نه ده بار که درست یازده بار، مسیرسالن انتظار تا در ورودی را طی کرده ام، به یاد آن یازده سالی که او در انتظار همین وقت بود، دوباره صورتم را محکم چسبانده ام به شیشه سالن انتظار تا تو دوباره لب هایت را گاز بگیری و بگویی، هی وای من!... من از دیروز تا به همین امروز که شنیده ام می آیی، بی خیال همه زیر نویس ها و خبرها و اطلاعیه ها و هشدارها و اعلامیه ها شده ام، آمده ام مثل قرار همان روز از پشت شیشه، برایت دست تکان بدهم تا تو بیایی و یکبار دیگر آغوش پدرانه ات را به روی دست های دخترانه من باز کنی...» فرودگاه امام دیروز به پیشواز نخستین گروه حجاج ایرانی رفت که یکم شهریور ماه امسال، دستانشان را به نشانه خداحافظی از پشت شیشه های سالن انتظار همین جا تکان می دادند. دوشنبه، اما حال و هوای فرودگاه امام (ره) هم با همه روزهایش فرق می کرد، سالن حجاج که روزی جز رخت سفید حاجیان چیزدیگری به خود ندیده بود، این بار چشمش به سیاهی چادرهای حجاجی باز شد که تا همین دیروز صدای العفو العفو گفتنشان، لرزه بر قامت بلند صفا و مروه می انداخت. «ما دلمان می خواست چادرهای سفید مکه ای سر کنیم، اما دلمان نیامد، باور کنید تا به اینجا برسیم، هزار بارمرده و زنده شدیم.» مریم اسدی این جمله ها را می گوید می رود به دنبال وسایلش، خودش می گوید سوغاتی ها را از قبل خریده بودند وگرنه بعد از آن ماجرا چه کسی حوصله سوغاتی خریدن داشت. امروز حالا نه رمقی مانده برای آن حرف ها و نه گوشی که بشنود خاطرات جمرات را ! امروز فقط دو چشم مانده تا باز شود به روی خاکی که بویش تسلای همه دردهاست، فرودگاه امام (ره) هر کاری که می توانست کرد تا خاطره مکدر جمرات را اگر نه برای همیشه که ساعتی یا حتی ثانیه ای از ذهن های خسته حاجیان منا پاک کند... پس آغوشش را از دو سو به روی 270 حاجی البرزی و اراکی و سمنانی گشود تا نخستین کاروان حجاج ایرانی در شکوه و آرامش بوی اسپند و گل و شیرینی، پایشان محکم روی خاک ایران گذاشته شود... دیروز، اما همه بدرقه کنندگان پیش از آنکه پرواز جده به تهران در ساعت 13 و 5 دقیقه بعدازظهر روی زمین بنشیند با هم یک قرار گذاشتند، قرار «آرامش» تا مبادا چشم تری، چشم های حزین حاجیان را حزین تر نکنند... دست به دست هم دادند تا «لبخند» بشود همه آن تصویری که قرار بود از فرودگاه امام (ره) به همه دنیا مخابره شود. علی صالحی که از ساعت 9 صبح برای استقبال از پدر و مادرش به فرودگاه امام (ره) آمده بود، جزو همان هایی است که اگرچه ازسلامتی خانواده اش خوشحال است، اما دلش می خواهد با استقبال گرم از پدر و مادرش لحظه های تلخ 5 روز گذشته را کمی شیرین کند، برای همین دسته گل بزرگی سفارش داده و پارچه نوشته ای هم با خودش آورده است. می گوید: «ما همه مان حال و روز خوشی نداریم، اما خدا می داند که در این چند روز چه بر سر حجاج ایرانی آمده، برای همین قرار گذاشته ایم که حداقل در مراسم استقبالشان کم نگذاریم.» فرودگاه امام دیروز تصویر دیگری هم داشت... در میانه دود و صلوات و خوشامدگویی ها، در هنگامه پایین آمدن حاجیان از پله های سالن حجاج، آدم های چرخ به دستی هم بودند که می دویدند تا بدون آنکه نامشان فاش شود، خالصانه بنشینند جای آن فرزندی که حالا بدجور جای خالی اش، کمر مادرش را خم کرده... دستشان را کرده بودند عصای آن پدر پیری که از فاجعه منا، جان سالم به دربرده است و حالا نه پشتی دارد و نه توانی که دلتنگی هایش را فریاد بزند. آقای مرادی درحال انداختن چفیه بر گردنش است، می پرسم آیا به استقبال کسی آمده است؟ او همانطورکه درحال درست کردن یقه پیراهن سبز رنگش است، می خندد و می گوید: «چه کسی بهتر از زائران خانه خدا، ما آمده ایم تا خیر مقدم بگوییم و با اشتیاق دست پدرانمان را بگیریم و کمکشان کنیم.» دیروز اما دل همه زائران مانده بود پیش همان هایی که آوار جمرات روی سرشان خراب شده بود. برای همین به سراغشان که می رفتی، حرف نزده، اشک شان می ریخت. نپرسیده، از حال و روز کسانی می گفتند که با چشمان خودشان دیده بودند، تریلی هایی را که جسم عزیزانشان را همچون گوشت قربانی حمل می کرد... از آه آن مادری می گفتند که به پیدا شدن جسد فرزندش رضایت داده بود تا از واژه «مفقودی» خلاص شود، دلشان پیش آن پدری بود که فرزندش روی دستان خودش جان داده بود و چگونه می توان نوشت از دردنامه ای که فصل اول و آخرش درد است و درد... خانم فراهانی امسال برای نخستین بار است که چشمش به حرم الهی روشن می شود. او وقتی مرا می بیند بی اختیار شروع می کند به گریه کردن، نگاهش که می کنم سرش را برمی گرداند تا مبادا چهره پر از اندوهش، دلم را ریش ریش کند. کمی که آرام می شود از روزهای سختی می گوید که چگونه به شب رسانده: «خوشبختانه در کاروان ما کسی فوت نکرده یا صدمه ندید، اما در هتل ما یعنی هتل دارالهادی، حدود 5 نفر مفقود شده بودند، یکی از خانم ها همسرش را گم کرده بود و پسر 18 ساله ای هم وقتی به هوش آمده بود هیچ خبری از پدرش نداشت، خدا می داند آنها چه می کشیدند، شب و روز ما شده بود گریه و لعن و نفرین.» دو ساعت بعد فرودگاه امام شد همان فرودگاه همیشگی. آرام و بی صدا... حجاج یکی یکی ساک هایشان را برداشتند و رفتند به سمت اتوبوس های شان تا روایت جمرات از تهران به البرز و سمنان و اراک هم برسد... طی امروز و فردا اما همه فرودگاه های بین المللی ایران روایتشان می شود همانچه دیروز گذشت... گزارش:حمیده امینی فرد ایران
سه شنبه ، ۷مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها