محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829615341
تصاویر/ حکایت دوستی عجیب دو زن
واضح آرشیو وب فارسی:خلیج فارس: خلیج فارس: پس از جنگ سال 1967 در خاورمیانه، دو زن تاثیرگذار – همسر ژنرال مشهور صهیونیستی و زنی که بعدها مادرزن یاسر عرفات شد- دوستی ای غیرمحتمل را با هم ایجاد کردند. در زیر داستان این رابطۀ عجیب و جالب را می خوانید. به گزارش«خلیج فارس» به نقل از فرارو؛ شاید با تاریخچۀ جنگ سال 1967 در خاورمیانه آشنا باشید. جنگی کوتاه و سریع که در آن رژیم اسراییل بخشهایی از کشورهای مصر، سوریه و اردن را در یک رشته عملیات ضربتی اشغال کرد. اختلافات مرزی میان اسراییل با مصر بالاخره در اواخر دهۀ هفتاد میلادی در کمپ دیوید حل و فصل شد. اما از سایر جهات، خاورمیانه همچنان درگیر پیامدهای جنگی است که 48 سال پیش اتفاق افتاد. جنگ 1973، تلاشی ناموفق از سوی ارتشهای سوریه و مصر برای بازگرداندن نتیجه بود. بدین ترتیب رژیم صهیونیستی همچنان کنترل بلندی های جولان با باغهای سیب و چراگاه های وسیعش را در اختیار دارد. و کرانۀ باختری رود اردن، با جمعیت بزرگ فلسطینی های ساکنش و شمار روزافزون شهرک نشینان یهودی، همچنان تحت اشغال نظامی اسراییل قرار دارند. تا اینجای کار مورد عجیبی وجود ندارد. اما قصۀ ناگفته ای از جنگ 1967 و پیامدهای آن وجود دارد که بعید است از آن اطلاع داشته باشید. داستانی از اینکه چطور دوستی ها می توانند در غیرقابل تصورترین شرایط شکوفا شوند. این داستان، ماجرای دوستی رایموندا تاولیِ فلسطینی و روث دایانِ اسراییلی است. جنگ شش روزه، شوهر روث، موشه دایان را به یک قهرمان در میان صهیونیست ها بدل کرده بود. چشم بند سیاه او، چهره ای غریب و شبیه به دزدان دریایی از او ساخته بود. او یک چشمش را زمانی که در کنار نیروهای متفقین در جنگ جهانی دوم می جنگید از دست داده بود. و اگرچه به خاطر بیرحمیش، مورد نفرت جهان عرب بود، اما پس از جنگ شش روزه در سطح بین المللی نیز اسم و رسمی برای خود کسب کرده بود. عکس او روی جلد مجلۀ تایم به چاپ رسید و گزارش شده بود که مدلهای نمایش مد در پاریس، به تقلید از او چشم بند به چشمشان می زنند. جیل کنینگتون مدل بریتانیایی، 1967 پس از جنگ شش روزه، رایموندا در بیمارستان آسیب خوردۀ شهر نابلس در فلسطین به آوارگان، مردگان و افراد در حال مرگ رسیدگی می کرد که شنید همسر مردی که مردم مقصر این خرابی ها می دانند، عازم سر زدن به بیمارستان است. او می گوید: "ما از او استقبال نکردیم. آنجا پر از مجروح و جنازه و جسد بود. وقتی که به ما گفتند، روث دایان آمده است، من به او گفتم: "این تقصیر شماست. تقصیر شما!" اما او گفت: "من دایان نیستم."" روث می گوید که به طور غریزی همیشه نگرش بشردوستانه داشته و آدم سیاسی ای نبوده است. او به یاد دارد که ماشینش را پر از دارو و اسباب بازی می کرده و سپس به مناطق اشغالی که مستقیماً تحت کنترل شوهرش قرار داشت، می رفته تا آنها را به دست کودکان مجروح برساند. این لحظه ای در ازدواجی از همان ابتدا عادی نبود، لحظه ای منحصر به فرد بود. روث به بازدیدهایش از نابلس ادامه داده و ترتیبی داد تا با زندانیان زنی که از سوی اسراییلی ها به عضویت در یک گروه تروریستی متهم شده بودند، ملاقات کند. موشه، شوهر روث، از این موضوع عصبانی بود و در جروبحثهای پیامد آن، لحظه ای خطیر در زندگی زناشویی این دو فرارسید. روث اینگونه ماجرا را به یاد می آورد: "گفتم، "موشه، من طلاق می خواهم" و این زمانی بود که 37 سال از ازدواجمان می گذشت. من همه تصمیم هایم را لحظه ای می گیرم و آن موقع هم همینطور بود. من گفتم، "تمام مدت می گویی فقط همین روشی که من با اعراب در پیش گرفته ام منجر به صلح بزرگ می شود"، و ناگهان از اینکه آنجا بودم عصبانی بود. در نتیجه من هم کار خودم را کردم. طلاق گرفتم." روث و موشه دایان، 1958 سفرهای روث به نابلس را نمی توان تنها دلیل این اتفاق دانست. دایان در آن زمان به عیاشی مشهور بود و از قبل نیز نشانه هایی از پایان این ازدواج گواهی می داد. روث در ابتدای اشغالگری اسرائیل به جای جای سرزمین های اشغالی سفر می کرد و به زنان مهاجری که به کارهای صنایع دستی و تولید کیف مشغول بودند، سفارش می داد. در آن دوران وضع رژیم خوب نبود، و او بیشتر اوقات با کمک خودروهای عبوری در جاده خود را به مناطق مختلف می رساند. یک روز غروب، کاروان موتوری شوهرش، که همان موقع هم یک فرمانده ارشد ارتش بود، بدون توقف از کنار روث که برای توقف به آنها علامت می داد، رد شدند. مشخص نیست که آیا موشه دایان و نیروهای او متوجه روث شدند یا نه، اما سیاهی این اتفاق در دل او سنگینی می کرد. به مرور زمان، رابطۀ میان روث و رایموندا بیشتر شد. در اولین روزهای اشغال نظامی، فعالان صلح اسراییلی همچون روث این امکان را داشتند تا برای صحبت با مردم به شهرهای کرانۀ باختری نظیر نابلس بروند. این کار آنها در نهایت منجر به صلح نشد، اما کسانی در آن شرکت داشتند، از آن به عنوان تلاشی شرافتمدانه یاد می کنند. رایموندا می گوید: "خانۀ من به پاتوقی برای همۀ این آدمها تبدیل شده بود تا با هم ملاقات و بحث کنند. بیرون از خانه هیچکس خبر نداشت که در داخل خانه چه می گذرد. من از شهردار و شخصیت های مهم شهر خواستم که بیایند و با این اسراییلی ها و چهره های خارجی آشنا شوند و با آنها در مورد آینده صحبت کنند؛ باورتان می شود که من این کار را در سال 1967 کردم؟" دوستی میان رایموندا و روث حتی در سخت ترین شرایط هم دوام آورد. اتفاقات بزرگی از قبیل جنگ سال 1973، تجاوز نظامی اسراییل به لبنان در سال 1982 و شروع انتفاضۀ اول یا قیام فلسطینیان در سال 1987، نتوانستند این دوستی را از میان ببرند. به غیر از اینها، زندگی شخصی این دو نیز تفاوت های زیادی با هم داشتند. رایموندا به سخنگوی غیررسمی کرانۀ باختری و به چهره ای آشنا در برنامه های خبری بین المللی بدل شد. اسراییلی ها او را به ظن ارتباط با سازمان آزادیبخش فلسطین در حصر خانگی قرار دادند و برخی فلسطینی ها به ظن ارتباط با صهیونیست ها او را تهدید به مرگ کردند. فعالیتهای بشردوستانۀ روث، او را از صحنۀ درگیری میان اسراییل و فلسطین دور کرد. او عمری را صرف فعالیتهای بشردوستانه کرد و به این منظور به همه جا از کنگو گرفته تا ویتنام سفر کرد و با همه از الیزابت تیلور گرفته تا آلبرت شوایتزر دیدار کرد. اما روث و رایموندا همواره ارتباطشان را حفظ کردند. هر چند که زمانهای تنش، احوالپرسی های دوستانه شان خیلی زود به بحثهای داغ منتهی می شد. و تازه داستان دوستی آنها یک پیچ غیرمترقبۀ دیگر هم داشت. دختر رایموندا و یاسر عرفات در سال 1990، دختر رایموندا به نام سوشا با یاسر عرفات، رهبر سازمان آزادی بخش فلسطین ازدواج کرد. یاسر عرفات در آن زمان قهرمان ملت فلسطین محسوب می شد و مردم او را دشمن شمارۀ یک اسراییل می دانستند. روث و رایموندا حالا در مرکز یک شبکۀ ارتباطات منحصر به فرد قرار رفته بودند. روث همسر مطلقۀ محبوبترین جنگجوی اسراییل بود. و علاوه بر این، خواهر کوچکترش، ریوماه، نیز با ازِر وایزمن، خلبان سابق هواپیماهای جنگی که به فرماندهی ارشد ارتش رسید و در نهایت بدل به هفتمین رییس جمهور اسراییل شد، ازدواج کرده بود. هر کس که در اسراییل جایگاهی داشت، از آشناهای روث محسوب می شد. حال رایموندا دسترسی کاملی به مراتب بالای فرماندهی در سازمان آزادی بخش فلسطین داشت و همچنین با مردی که اسراییل او را خطرناکترین و مصمم ترین دشمن خود می دانست، دارای رابطۀ خویشاوندی بود. برای مدتی به نظر می رسید که این تصادف منحصر به فرد، بتواند راه غیرمستقیمی را برای ارتباط میان مقامات فلسطینی و اسراییلی ایجاد کند. اما در نهایت هیچ نتیجه ای از این امر حاصل نشد. البته پیامهایی رد و بدل شد و دیدارهایی ترتیب داده شد، اما وزن خرد کنندۀ شرایط آن زمان، نگذاشت تا این شبکۀ ارتباطی شکننده، مجالی برای ایجاد تغییر بیابد. ازر وایزمن، 1958 هر کس که خاورمیانه را بشناسد، می داند که چنین ماجراهایی در شرایط بغرنج این منطقه نمی توانند به پایانی خوش ختم شوند. دایان، وایزمن و عرفات مدتهاست که مرده اند و رسیدن به توافقی پایدار امروز به اندازۀ همان روزی که در سال 1967 تانکهای اسراییلی وارد نابلس شدند، دور از دسترس به نظر می رسد. با این همه، رابطۀ میان روث و رایموندا همچنان دوام آورده است. وقتی که در مالتا با آنها ملاقات کردم، دست در دست هم روی مبل تکیه داده بودند. روث از زیبایی رایموندا تعریف می کرد و رایموندا، خانم دایان را با مادر ترسا مقایسه می کرد. آنها وسط حرف همدیگر می پریدند و جروبحث های آرامشان از آن دست جروبحث هایی بود که فقط می شود میان دوستان قدیمی دید. من تکه فیلمی را از آرشیو بی بی سی نشان دادم که گزارش خبری ای مربوط به اواخر دهۀ 70 بود. او در این ویدیو در قامت صدای فلسطینیان کرانۀ باختری ظاهر شده بود و به شهرک نشینان یهودی هشدار می داد که تا زمانی که از کرانۀ باختری خارج نشوند، فرصتی برای صلح وجود نخواهد داشت. او در سکوت و با تامل به این تصاویر خود در جوانی نگاه کرد و سپس گفت: "خدای من، جوابهایی که دارم می دهم همان جوابهایی است که امروز برای این مسائل مطرح می شوند. هیچ تغییری رخ نداده است." روث دایان وقتی که از روث در مورد احساسش نسبت به اینکه چشم انداز صلح واقعی میان اسراییلی ها و فلسطینی ها، امروز حتی از قبل هم بدتر شده است، پرسیدم، با ناراحتی پاسخ داد: "اینکه حس می کنم کاری از دستم برنمی آید، غم انگیز است. حالا فقط اگر خیلی هنر کنم می توانم به زندگی خودم ادامه دهم تا وقتی که بمیرم. من 98 سال و نیم عمر کرده ام و به زودی صدساله می شود." اما طبیعت روث به شکلی نیست که مدت زیادی غمگین بماند. او می گوید که پسر نوه اش که حالا پنج ساله است، با انگشتهایش سن او را برایش حساب کرده است. "او گفت: "وای! چه جالب. جام جهانی بعدی 102 سالت خواهد بود" در نتیجه حالا باید تا 102 سالگی عمر کنم!" مسیرهایی که این دو زن تاثیرگذار را به هم رساند، بسیار از هم متفاوت بودند. روث در ارض مقدس، زمانی که هنوز تحت حاکمیت ترکها قرار داشت و پیش از جنگ جهانی دوم متولد شد. او زندگی راحت طبقۀ متوسطی خود را رها کرد تا با موشه ازدواج کند و به زندگی سخت و ساده در مزرعه تن دهد. از خلال صحبتهای روث می توان فهمید که دوست دارد شوهر سابقش در قامت همین کشاورز ساده ببیند، نه تصویر جنگاوری که در اسراییل از او وجود دارد. رایموندا در سالهای ابتدایی جنگ جهانی دوم، در شهر ساحلی و باستانی جریب و در زمانی که فلسطین همچنان به دست بریتانیایی ها اداره می شد، به دنیا آمد. خانوادۀ فلسطینی متنفذ او، زمانی که اسراییل جریب را تصرف کرد، خانۀ خود را از دست دادند و هیچگاه نتوانستند دوباره به آن بازگردند. حس خسران شخصی ای که در بسیاری از فلسطینیان هنوز وجود دارد، در او هم هست. با این وجود، این مسیرها در سال 1967 در نابلس به هم رسیدند و از آن زمان تا امروز هنوز با هم در ارتباطند. شاید آنطور که این دو دلشان می خواست، ماجرای دوستیشان به نزدیکی میان ملتهایشان منجر نشد. اما هنوز هم پس از این همه سال پابرجا مانده تا شاهدی باشد بر اینکه انسانها حتی در تاریکترین زمانها نیز می توانند دست به دست همدیگر دهند.
دوشنبه ، ۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خلیج فارس]
[مشاهده در: www.pgnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها