محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831635140
خریدوفروش نامرئی در خانه های انباری
واضح آرشیو وب فارسی:دزنیوز: در قدیم، حجره و دکان، پستویی هم داشت که نقش این فضای اضافی را برعهده بگیرد. با گذر زمان که حجره ها به فروشگاه و مغازه های دلباز و چنددهنه تبدیل شدند، پستو نقش خود را به انبار داد. بدیهی است که هرچه کسب وکار بزرگ تر باشد، فروشگاه و به تبع آن انبار نیز بزرگ تر خواهد شد. در زمان حاضر، تعداد واحدهای صنفی و بقالی ها رو به تزاید گذاشته و این مسئله در کنار بالارفتن قیمت ملک و زمین، از متراژ اغلب واحدهای تجاری اعم از غرفه، حجره، مغازه و فروشگاه یا حداقل از متراژ انبار آنها کاسته است. موضوع گزارش میدانی درست از همین جا آغاز می شود؛ وقتی مغازه ها در سطح شهر، رخ به رخ و تنگاتنگ چیده شده اند تکلیف انبارهایشان چه می شود. تولیدکنندگانی که در سطح شهر، شفاف و علنی یا غیرشفاف و مخفیانه، فعالیت می کنند چه فکری برای انبار کرده اند؟ حالا این انبار هرجای دیگری که قرار بگیرد آیا جزء اطلاعات این واحد صنفی در بحث پرداخت مالیات قرار می گیرد؟! این گزارش از محل تمرکز واحدهای عمده فروشی در حوالی میدان امام خمینی و خیابان شیرازی تهیه شده است. ساعت حدود ٩ و ١٠ صبح است. کسبه خیابان حافظ طبق روال تهران، تازه در حال بالاکشیدن کرکره ها هستند. برخی هم زودتر آمد ه اند. برای گرفتن اطلاعات باید در جلد خریدار رفت و اگر راحت به حرف آمدند، موضوع را علنی کرد. به اداره مالیات چه مربوط! اولین مغازه، یک مغازه دودهنه است که به فروش میز و صندلی، مبلمان اداری و سایر ملزومات اختصاص داشت. مغازه دار جوان که گویا همین اول وقت، اعصابش از کسادی بازار به هم ریخته است، با جمله های کوتاه جواب می دهد: «کسب وکار انبار می خواهد. زمین اینجا که متری «اِن تومان» است. اینجا انبار نداریم، یک ملک کلنگی کنار کارگاه خریدیم که خرابه است اما سقف دارد. جنس ها را آنجا دپو می کنیم». پس شما تولیدکننده هم هستید، در اظهارنامه مالیاتی این انبار جزء کسب وکار شما به حساب می آید؟ نه. ربطی به آنها [اداره مالیات] ندارد. آنها همین طوری تا بتوانند برای گرفتن مالیات ما را می چلانند. عقلم کم است که انبار نشانشان بدهم. همسایگان شما هم تولیدکننده هستند؟ آنها قضیه انبار را چه می کنند؟ چندتایی تولیدات خودشان را می فروشند، بقیه هم پخش کننده عمده هستند؛ البته وضع کاسبی آن قدر خراب است که مشتری جزئی را هم در هوا می زنند. همه انبار دارند. بدون انبار که نمی شود. مالک این مغازه ها یا خود کسبه هستند یا اجاره کرده اند. زمین های اینجا تجاری و گران است، خود ملک، انبار ندارد. انبارهای اجاره ای در کوچه پس کوچه های اطراف است. خانه هم برای انبار اجاره می کنند، قیمت اجاره چطور است؟ این اطراف که انبار برای اجاره نیست؛ مجبوریم خانه یا پارکینگ اجاره کنیم، قیمتش هم گران تر است. همکار ما یک خانه صد متری اجاره کرده و ۴٨ میلیون کرایه را هم اول کار پرداخته؛ می شود ماهی چهار تومان. حالا باید مثل چی بدود تا این خرج و بَرج را دربیاورد. سوهان پزی به نام قم در کارگاه خانگی مغازه بعدی قفسه های فلزی می فروشد. قطعات فلزی قفسه ها، دیوار و حتی بالای سر ما را هم پر کرده اند. مغازه شبیه به گاوصندوقی با در شیشه ای است. می پرسم: «شما تولیدکننده هستید یا عمده فروش؟ انبار هم دارید؟» می گوید: «ما انبار نداریم. فعلا که مگس می پرانیم اما قبلا کارگاه داشتیم و عمده فروش هم بودیم. حالا کارگاه را بسته ایم و فقط می فروشیم، تولید اصلا صرف ندارد. برای فروش هم می بینید که، همین جا، جای کافی هست». قبلا کارگاه و انبارتان یکی بود؟ همکاران شما چه می کنند؟ ما یک سوله در حاشیه شهر داشتیم که یک قسمتش انبار بود. بقیه همکاران، هم خارج و هم داخل شهر انبار و کارگاه دارند، بعضی ها هم خانه اجاره می کنند. مگر خانه را برای کارگاه هم اجاره می کنند؟! «مگر نمی کنند؟ بیشتر خانه های پایین شهر کارگاه شده، از کیف و کلاه دوزی گرفته تا شیشه بری و سوهان پزی به نام قم. ما که فقط چهارتا ورق فولادی تا می کنیم! ثبت نشدن خرید و فروش برای انبار اجاره ای مغازه بعدی پروپیمان است. جعبه ها روی هم سوار شده اند و فقط یک راهرو وسط مغازه باز مانده و مرد مسنی، تسبیح به دست، ته مغازه نشسته است. اینجا از میز تحریر تاشو تا آویز لباس و صندلی های پلاستیکی و فلزی برای فروش گرد هم آورده شده است. «پدرجان» خطابش می کنم و می پرسم: «اینجا فروشگاه است یا انبار؟» می خندد، تسبیحش را دست به دست می کند و می گوید؛ «ما دو دهنه مغازه داریم. می بینی که، همه جنس ها را ریخته ایم همین جا. کار ما جوری است که انبار و مغازه باید به هم نزدیک باشند. مشتری می آید و جنس را در لحظه می خواهد و دم دست نداشته باشی می پرد. هیچ مغازه ای مثل اینجا به هم ریخته نیست. اینجا که انبار نداریم، در این نزدیکی هم انبار نبود». همسایگان و همکاران شما چه می کنند؟ ٩٩ درصد انبار دارند. یا از خودشان است یا اجاره می کنند. بعضی ها خانه، بعضی هم مغازه هایی که پرت هستند و فروش ندارند و اجاره آنها پایین است را برای انبار اجاره می کنند. اینجا که خانه زیاد است، شما چرا اجاره نمی کنید؟ شهرداری اجازه نمی دهد که خانه برای انبار اجاره شود؛ می گوید باید تجاری باشد. اگر کسی بخواهد باید دزدکی اجاره کند. برای همین هم اجاره خانه برای انبار گران تر است. اداره مالیات از این انبارهای اجاره ای باخبر است؟ مالیات کسی که انبار اجاره می کند با شما فرق دارد؟ کسب وکار من که همه اش اینجاست مالیات هم زیاد می دهم. کسب وکارم مثلا بزرگ است (با خنده). همسایه ما، همین جا انبار دارد، امسال برای مغازه ٢٠ میلیون تومان مالیات داده و برای انبار هم ٣٠٠ هزار تومان. کلا انبار مالیاتی ندارد. اما مسئله یک جای دیگر توفیر می کند. آنکه انبارش معلوم نیست، خرید و فروشش هم مشخص نیست. اداره مالیات هم نمی تواند به چیزی که پیدا نیست و ثبت هم نمی شود مالیات ببندد. همه گرگ شده اند فروشگاه بعدی را می توان بزرگ توصیف کرد. یک ساختمان سه طبقه با پنج دهنه رو به خیابان اصلی. مدیر و صاحب فروشگاه خود را «آقایی» معرفی می کند. همان سؤال را تکرار می کنم: «به نظر می رسد شما تولیدکننده هستید، وضعیت انبار شما چطور است؟ همین جاست یا خارج از شهر؟» بسیاری از واحدهای صنفی نیازمند انبار هستند اما این امکان را در محل فروشگاه ندارند. انبار جزئی ما همین جاست، طبقه دوم و سوم کلا انبار و طبقه اول هم نمایشگاه است. یک انبار بزرگ هم خارج از شهر داریم که به شکل سوله است. سازمان دارایی و امور مالیاتی از انبار شما مطلع هستند؟ انبار اینجا را که همه می بینند. انبار خارج از شهر را فقط خودمان اطلاع داریم و شرکت. ما نمایندگی هستیم و از طرف شرکت حسابرسی می شویم. اداره مالیات هم با همین حسابرسی ها کار دارد. شما یا هر یک از همکاران تان اگر به انبار نیاز پیدا کنید چه می کنید؟ اگر انبار بزرگ بخواهند باید خارج از شهر یا در حومه شهر انبار بگیرند. انبار بزرگ به فرض اگر اینجا هم پیدا شود هزینه اش خیلی بالاست. به هرحال کسانی که انبار می خواهند، اگر انبار پیدا نکردند باید خانه اجاره کنند. قیمت ها برای اجاره چطور است؟ اگر خانه فرسوده باشد به مراتب قیمتش از خانه قابل سکونت یا نوساز ارزان تر است. اما در کل حالا دیگر همه گرگ شده اند. هم کسی که می خواهد اجاره کند هم کسی که اجاره می دهد اما معمولا موجر پوست مستأجر را می کند. قیمت ها هم بالاست اما از آنجا که این کار از نظر قانونی ممنوع است با هم کنار می آیند و همان اول کار هم حساب و کتاب را صاف می کنند. اگر بفهمند چه می شود؟ اگر شهرداری بفهمد که خانه مسکونی تجاری شده است، جریمه می کند. اداره مالیات هم این وسط کلاه سرش می رود، چون در ظاهر نه انباری در کار است و نه جنس و کالایی. البته این کار دیگر همه گیر شده و همه جای شهر و شاید کشور این کار را انجام می دهند. حالا دیگر خانه های زیادی را علنا به کارگاه تبدیل کرده اند. شهرداری و اداره مالیات هم یا واقعا نمی فهمند یا می فهمند و کاری نمی کنند. شاید هم کاری نمی توانند بکنند! وقتی بازار خراب است تقاضا برای اجاره انبار بیشتر می شود یا وقتی بازار پررونق است؟ در دوره رکود که فروش پایین می آید، فروشنده هم کمتر جنس انبار می کند مگر اینکه قرار باشد بازار راه بیفتد و شاخک کسبه بجنبد؛ آن وقت انبارها پر می شوند. انبار هم اجاره می کنند. انبارداری به حساب مشتری وانتی کنار خیابان ایستاده. صاحبش با آنکه در کسادی بازار روز را به شب می رساند، اما می گوید دارم وقتش را می گیرم. از صبح کاسب نبوده، حالا هم من دارم مانع کاسبی احتمالی اش می شوم. پنج هزار تومان به او می دهم و می گویم دو دقیقه به من جواب بده. نه به دل، نه به جان می گوید: «بگو حالا». می پرسم: شما که وانت داری و اینجا می ایستی حتما سروکارت به این مغازه دارها هم افتاده؛ اینها انبارهای شان کجاست؟ یک جوری نگاه می کند. گویی فکر می کند من دارم راپورت می گیرم که بروم انبارها را خالی کنم. دوباره می گویم که من خبرنگارم. نه مأمور مالیاتم نه دزد شب رو. فقط برای نوشتن گزارش اطلاعات می خواهم. پول آن را هم که دادم! می گوید: «دقیقا چه می خواهی؟» انبارهای این مغازه ها کجاست. آنهایی که تولید کننده هستند، انبارشان کجاست؟ بیشترشان انبارهای خارج از محل دارند. نمی گویم همه، اما خیلی ها دارند. فروشنده های بزرگ و آنهایی که تولیدکننده هستند که همه انبار اجاره ای دارند. خیلی وقت ها من می روم و جنسی را که مشتری سفارش داده، از همین کوچه پس کوچه ها بار می زنم و می برم. هزینه حمل از انبار را مشتری می پردازد؟ من اگر جنسی که مشتری سفارش داده را از مغازه یا از انبار بار بزنم، یک اندازه کرایه می گیرم. اما اگر جنس اضافه ای هم از انبار برای مغازه بیاورم یا اینکه مخصوصا بروم از انبار جنس بیاورم، این بحثش جداست و پولش را هم از مغازه دار می گیرم. او هم احتمالا از جیب پدرش این پول را نمی دهد و یحتمل می کشد روی قیمت جنس. طبیعتا هر هزینه ای باشد سرشکن می کنند روی اجناس. البته خیلی ها خودشان وسیله دارند و آمدوشد به انبارشان با وسیله خودشان است، اما در این احوال، روزی ما هم می رسد. استفاده بهینه از فضا! مغازه بعدی زیاد بزرگ نیست. وسایل ایمنی کار و آتش نشانی می فروشد. وقتی صحبت های اولیه را به اطلاعش می رسانم و می پرسم: شما انبار دارید؟ می گوید: «قسمتی از انبارمان همین جاست. فروشگاه را مثل نمایشگاه چیده ایم. آخر فروشگاه هم مقداری از کالاها را دپو کرده ایم اما بیشتر اجناس را در پارکینگ و حیاط خانه خودمان انبار کرده ایم. اگر وقت باشد خودمان می رویم و جنس را برای مشتری می آوریم، اگر هم وقت نبود زنگ می زنیم از خانه با پیک می فرستند. با این وضع خراب کاسبی، چرا بیخودی اجاره انبار بدهیم. از جاهایی که امکان داشته استفاده کرده ایم». همسایه داری به سبک کسبه کسب وکار بعدی کوچک تر از آن است که انبار بخواهد. این را وقتی می فهمم که تازه سر صحبت را با مغازه دار باز کرده ام. قفل و کلید می فروشد و اجناس را تا جایی که می شده در گوشه و کنار مغازه روی هم چیده است. کاسب روی پله ورودی مغازه نشسته و روی صفحه گوشی اش انگشت می کشد. می گوید: «من گروه خونم به انبار نمی خورد اما مغازه بغل، آقاعبداله، تازه یک خانه برای انبار اجاره کرده است».شاگرد «آقاعبداله» که دارد میز و صندلی های داخل پیاده رو را دستمال می کشد، گوش هایش متوجه حرف های ما می شود و تیزوبز می دود داخل مغازه. هنوز من با کاسب قبلی خداحافظی نکرده بودم که مغازه دار بغل، احتمالا خود آقاعبداله، آمد و ایستاد جلو مغازه. یک جورایی سینه اش را داده بود جلو و سگرمه هایش توی هم بود. برای هر دو، سه کلمه ای که من می گفتم یک بار می گفت: «صاحبش نیست، من شاگردم، آقا برو اینجا واینسا، صاحبش رفته سفر..». انگار هیچ کدام از کلمات مرا نمی شنید. راهم را گرفتم و رفتم سراغ مغازه بعدی. چشمان مغازه دار بعدی به جایی ورای سر من نگاه می کرد. «آقاعبداله» با صدایی آرام، اما جوری که برای من هم قابل شنیدن بود، دو بار گفت: «مالیات، مالیات». هنوز لب از لب برنداشته بودم که جواب رد شنیدم. گویا صاحب این مغازه هم نبود! مغازه های بعدی و بعدی هم به همین شکل مرا دست به سر کردند. اینجا بود که به یکی دیگر از مزیت های اختراع گراهام بل پی بردم. کل راسته بازار در یک چشم بهم زدن خبردار شدند که من (مأمور مالیات) آمده ام و دارم از چندوچون انبارهای شان تجسس می کنم.
دوشنبه ، ۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دزنیوز]
[مشاهده در: www.deznews.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها