محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829711064
جوان ترین جانباز دفاع مقدس +تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:صراط نیوز: «اگر می خوای خوشبو بشی، با نیت پاک و حسینی و خلوص قلب برو حسینیه و زیارت عاشورا بخوان، آن وقت عطر نابی تمام وجودت را می گیرد که توی هیچ عطرفروشی پیدا نمی کنی».11 صراط: سالش بود که به جبهه رفت، 10 سال از نوجوانی و جوانی اش که بهترین سال های زندگی به شمار می رفت را در این بیمارستان و آن بیمارستان سپری کرد، از بیمارستان شهید بقایی اهواز و بیمارستان های تهران تا بیمارستان امام خمینی (ره) ساری و ... اول راهنمایی بود که هوای جبهه کرد، آن روزها جبهه و جنگ از همه چیز مهم تر بود، اولویت اول دانش آموز درس خوان مدرسه راهنمایی آیت الله شهید مدرس قائم شهر وقتی برای رفتن جدی تر شد که بعد از عملیات کربلای پنج، هر روز جای خالی معلم شهیدش «مراد کشاورز»، را احساس می کرد. بغض امانش را می برید و هر روز نقشه ای جدید می کشید تا مشکل سن و سالش را برای رفتن به جبهه حل کند، شناسنامه اش را ماهرانه دست کاری کرد و چهار- پنج سال بزرگ تر؛ اما با قیافه اش چه می کرد؟ چهره اش که به این راحتی ها قابل تغییر نبود و حسابی تابلو بود که او کودکی 10 ـ 11 ساله ای بیش نیست. محسن گرجی نوسری که این روزها مشغول گذران دوره دکترای علوم سیاسی در تهران است، متولد هشتم تیرماه 1354 و بنابر تحقیقات صورت گرفته از بنیاد شهید و امور ایثارگران با 30 درصد جانبازی شیمیایی در شلمچه، امروز با 40 سال سن جوان ترین جانباز رزمنده دوران دفاع مقدس در کشور و شاید بتوان گفت، کم سن ترین رزمنده دفاع مقدس است، رزمنده ای که با اراده خود لباس رزم پوشیده و به جبهه ها اعزام شد. در دوران دفاع مقدس می توان جانبازانی را نیز یافت که بر اثر بمباران های هوایی دشمن به این درجه نائل شدند که شاید کم سن ترین و کودکی بیش نبوده اند، اما به این عنوان که رزمنده یا نیروی پیاده جنگی به حساب بیایند، نبوده است یا بسیاری از فرزندان فرماندهان دفاع مقدس که به همراه خانواده به اهواز مهاجرت کرده بودند، گهگاه به همراه پدر در جبهه ها حضور می یافتند که نمی توان آنها را به عنوان یک نیروی اعزامی و یا یک رزمنده تلقی کرد. در نشست صمیمی جوان ترین جانباز دفاع مقدس کشور با خبرنگار خبرگزاری فارس ، خاطراتی زیبا از آن دوران نقل شده است که مشروح آن در ادامه از نظرتان می گذرد: * درست کردن ریش و سبیل این قیافه کودکانه هم معضلی برای من شده بود، روزها در مقابل آینه می ایستادم تا راهی پیدا کنم که شاید چندسالی بزرگ تر نشان دهم، از طرفی به خاطر مراجعه زیادم برای اعزام به جبهه و مخالفت ستاد ناحیه بسیج، حسابی تابلو شده بودم تا جایی که از نگهبانی تا فرماندهی ستاد ناحیه می گفتند: «محسن! باز اومدی! برو چند سال دیگه بیا!» بالاخره یک روز موی سرم را تراشیدم و با چسباندن با مایع به صورتم ریش و سبیلی برای خودم درست کردم! اورکت بلند کره ای هم پوشیدم و راهی ستاد ناحیه بسیج شدم، در مسیر که از محله مان می گذشتم، کسی مرا نشناخت، امیدوار شدم، خدا کند در ستاد ناحیه بسیج هم مرا نشناسند، شنیده بودم پاسدار جدیدی به قسمت جذب نیرو آمده، وارد ستاد ناحیه که شدم، نگهبانی را به سلامت گذشتم. به اتاق ثبت نام که رسیدم برخلاف همیشه این بار خلوت بود و این چیزی بود که من می خواستم، مدارکم را دادم، برادر ثبت نام کننده به من زل زده بود، حالا دیگر مطمئن شدم که باز هم لو رفتم، چند دقیقه ای از اتاق بیرون رفت و با «علی رضایی» فرمانده وقت ستاد ناحیه دو شهید مزدستان سپاه قائم شهر وارد اتاق ثبت نام شدند، بغضم ترکید، رضایی مرا شناخت، همین که وارد شد، گفت: «این که آقامحسن خودمونه!» آنها می خندیدند و من گریه که می خواهم بروم. فرمانده ستاد ناحیه که دلش حسابی به رحم آمده بود، به مسئول ثبت نام اعزام جبهه در گوشی و رمزی و نسبتاً طولانی چیزهایی گفت، همه را نشنیدم، بخشی از آن این بود: «این که ول بکن نیست! ما براساس این فتوکپی شناسنامه ثبت نام می کنیم، حتماً خانواده اش هم موقع اعزام ممانعت می کنند»؛ بالاخره ثبت نام من با موفقیت انجام شد. * خانواده جنگی خانواده ما به نوعی خانواده ای جنگی بود، دایی ام «شهید نجف علی کلامی» که الگوی فکری و اخلاقی «سردار شهید حاج جعفر شیرسوار» بود، در همان نخستین روزهای جنگ به شهادت رسید، شور و حال خاصی در میان خانواده ما پدید آمده بود که در سال 1361 در عملیات رمضان دومین دایی ام «شهید علی اکبر کلامی» نیز شهید شد. مادر: خانم صدیقه کلامی؛ برادر: شهید محمدمهدی گرجی؛ محسن گرجی دایی نجف در منطقه بازی دراز مفقود شده بود، بعد از یک سال چشم انتظاری، پدربزرگم حاجی کلامی به دنبالش رفت، موفق نشد دایی را پیدا کند، همان جا ماند و وارد گردان های رزمی شد. حاجی کلامی، آنقدر ماند که خبر شهادت دایی اکبرم را هر طوری که شده بود او را پیدا کردند و به او رساندند، بعد از تشییع دومین فرزندش او که قصد داشت باز هم به جبهه برود، با مخالفت های بچه های سپاه روبه رو شد و آنها تأکید داشتند در قسمت تعاون سپاه ناحیه بماند و امورات آنجا را برسد. * بمب روحیه بعد از اینکه حاجی به تعاون رفت، شاید خبر شهادت بیشتر شهدای قائم شهر را او به خانواده های شان رساند، آن قدر این پیرمرد باصفا و زنده دل بود که به بمب روحیه در میان رزمندگان قائم شهری معروف شده بود. * روز اعزام همان طور که گفتم با کلی دنگ و فنگ بچه های ستاد با اعزامم موافقت کردند، صبح روز 13 آبان 66 که می خواستم به مدرسه بروم، بدون اینکه به پدر و مادرم اطلاع دهم، رفتم به روستای مری کلا، بین جاده قائم شهر به سیمرغ که قرار بود همه رزمنده های قائم شهر با میزبانی و پذیرایی اهالی این روستا عازم مرکز آموزشی گهرباران ساری و بعد به جبهه شوند. ترس و لرز و استرس اینکه یک وقت خانواده ام بویی از قضیه ببرند، وجودم را فرا گرفته بود، بعد از ناهار اسامی را خواندند و ما را به صف کردند، ناگهان با کمال بدشانسی از پنجره مسجد پدربزرگم «حاجی کلامی»، را دم در حیاط مسجد دیدم. حاجی در تمام اعزام ها سرکشی و رزمنده ها را خاطرجمع از این می کرد که هوای خانواده های شان را دارد و کلی روحیه به آنها می داد. به خیال اینکه پدربزرگم بو برده و آمده که مانع رفتنم شود، سریع به سمت سرویس بهداشتی مسجد رفتم و در آنجا جا خوردم تا او مرا نبیند. از لای شکاف های درب چوبی دستشویی مدام چشمم به حاجی کلامی بود تا بالاخره متوجه شدم که یکی از بچه های سپاه مرا لو داد و به پدربزرگم گفت که محسن اینجاست و توی دستشویی جا خورده. حاجی کلامی دم در ایستاده بود و شاید بیش از 20 ـ 30 خانواده آمده بودند تا مانع از اعزام فرزندان شان شوند، این ها هم فکر می کردند حاجی آمده تا نوه اش را ببرد و به همین واسطه روحیه گرفته بودند که آنها هم بچه های شان را می توانند ببرند. * حرکت باورنکردنی حاجی کلامی خیلی زمان جا خوردنم طول کشید و همه داشتند مهیای رفتن می شدند، احتمال داشت از اعزام جا بمانم، بالاخره با گریه و زاری و هق هق از دستشویی بیرون آمدم و گفتم: «بابابزرگ! من می خوام برم، ول کن منو، من می خوام برم»، گفت: «می خوای بری پسر؟» با گریه گفتم: «آره، می خوام برم». گفت: «خب برو» تعجب کردم، گفتم: «برو؟ جداً برم؟»، گفت: «گریه نکن پسر، برو»، گفتم: «پس چرا شما آمدی دنبالم؟» در جواب گفت: «آمدم بهت پول بدم، پول داری که داری اعزام می شی؟»، گفتم: «نه»، دو تا 10 تومانی از جیبش درآورد و گفت: «برو پسر، دیگه گریه نکن». وقتی همه دیدند که حاجی کلامی با نوه اش چنین برخوردی کرد، شعار الله اکبر سر دادند و دیگر هیچ پدر و مادری جلوی بچه اش را نگرفت. همه می گفتند حاجی کلامی که دو تا بچه هاش شهید شدند و این همه سختی کشید، نوه 11 ساله اش را به جبهه می فرستد، ما که از حاجی بالاتر نیستیم. * یک شهید و بوی خوش حسین (ع) در گردان امام محمدباقر (ع) لشکر ویژه 25 کربلا، فرمانده دسته ای داشتیم که روحیات معنوی زیبایی داشت. سیدعباس موسوی معلم و اهل بهشتی محله قائم شهر بود و تنها کسی که به قول معروف من باهاش رودربایسی داشتم، همین آقاسید بود وگرنه هیچ کس از دست شیطنت های من در امان نبود. بچه ها هم که از دست رفتارها و دردسرهای کودکانه من عاصی شده بودند، خیلی متعجب می شدند و می گفتند: «محسن! بالاخره تو با یکی رودربایسی داری». خودم هم دلیل آن را نمی دانستم اما خیلی سیدعباس برایم قابل احترام بود، هر وقت مرا می دید دست روی سرم می کشید. یک روز غروب در هفت تپه «مقر لشکر ویژه 25 کربلا در دوران دفاع مقدس»، از کنار چادر سیدعباس موسوی که عبور می کردم بوی عجیبی را حس کردم، نزدیک شدم، رفتم داخل چادر، یک بوی خوشی شبیه عطر گل یاس به مشامم رسید، از آن بوهایی که آدم وقتی وارد حرم امام رضا (ع) یا امام زاده ها می شود؛ دور و بر سیدعباس شلوغ بود. وقتی بچه ها رفتند، رودربایسی را کنار گذاشتم و گفتم: «آقاسید! این چه عطر خوش بویی هست که به خودت زدی! از این عطرها به من هم می زنی؟» سیدعباس لبخندی زد و گفت: «کدام عطر؟! نه، من عطری نزدم»، با اصرار من که مواجه شد، گفت: «بعداً بهت می گم، الان اصرار نکن». چند روز بعد، حوالی یکی دو ساعت بعد از اذان مغرب بود، جلوی چادر نشسته بودم که بوی همان عطر عجیب و خوش به مشامم رسید، اشتباه نکردم، این همان عطر همیشگی بود، در سیاهی کسی را دیدم که می آید، بدون آنکه بتوانم تشخیصش دهم، گفتم: «سلام سید!» جواب سلامم را داد و برای اینکه گیر ندهم و ازش عطر نخواهم راهش را کج کرد، دنبالش رفتم، گفتم: «کجا بودی آقاسید؟» گفت: «حسینیه بودم». گفتم: «الان که دو ساعتی از اذان گذشته، مراسم خاصی هم که امشب نداشتیم»، و بدون معطلی طلب عطر کردم. درخواست های مکرر من را که دید کلافه شده بود، به قول بچه های گردان «محسن اگر گیر بده، ول کن نیست تا نتیجه بگیره!» سید گفت: «می خوای خوشبو بشی؟ می خوای از این عطر تو هم استفاده کنی؟» لبخند شیطنت آمیزی زدم و از اینکه بالاخره موفق شده بودم تا من هم در استفاده از آن عطر شریک باشم، در پوستم نمی گنجیدم که ادامه داد: «من اصلا عطری نمی زنم»، با تعجب گفتم: «پس این بو چیه؟»، گفت: «می خوای خوشبو بشی؟ البته این یک رازه». بهش قول دادم رازدار باشم. تبسمی کرد، همان دستی که یک کتاب دعا میان انگشتانش بود را روی سرم کشید و گفت: «اگر می خوای خوشبو بشی، با نیت پاک و حسینی و خلوص قلب برو حسینیه و زیارت عاشورا بخوان، آن وقت عطر نابی تمام وجودت را می گیرد که توی هیچ عطرفروشی پیدا نمی کنی». من مات و مبهوت بودم و او ادامه داد: «البته تو چون هنوز سن و سالی نداری و گناه نکردی، توفیق استشمام این عطر را داری، این پاکی و دوری از گناه را ادامه بده، سعی کن همیشه این طور بمانی». سیدعباس موسوی یک ماه بعد از این ماجرا در شلمچه آسمانی شد و هنوز پیکر معطرش بازنگشت.
دوشنبه ، ۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صراط نیوز]
[مشاهده در: www.seratnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها