تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1848216203
حال و هوای رادیو و تلویزیون در سال های دفاع مقدس
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه جام جم: دهه 60، دهه سرخوشانه ای بود؛ سربازان شجاع ایران زمین، رزمندگان اسلام، در سکوی دفاع ایستاده بودند و توده های حامی رزمجویان، زیر آتش موشک دشمن. با این حال، دهه 60 زیباترین دورانی است که پشت سر گذاشتیم. آتش و جنگ بود، اما محبت هم در جامعه جاری بود. رسانه ملی، آن روزها با همه کاستی های فنی و مشکلات، روزهای سختی را پشت سر می گذاشت. دولت بعث عراق بارها به قصد هدف قرار دادن رادیوی پایتخت و فلج کردن ارتباطات جمعی، اقدام به پرتاب موشک کرد که با شکست مواجه شد و برخی مردم تهران که حوالی خیابان ناصرخسرو زندگی می کردنگیتی خامنه؛ مجری برنامه کودک و اضطرار خوش در روزهای جنگ در ساختمان پخش قدیمی جام جم بودیم. تنها همین ساختمان پخش را داشتیم و ساختمان دیگری هم داشتیم که ساختمان تولید بود؛ معروف به ساختمان 13 طبقه. برنامه های هر دو شبکه (ابتدا) پیش از این که به تعداد شبکه ها افزوده شود، در همین ساختمان پخش قدیمی و سه استودیوی آنجا پخش می شد. زمانی که موشکباران آغاز می شد ، یک تلفن در پخش بود که پوشش برزنتی داشت و تنها زمانی صدای زنگ آن می آمد که مناطقی از تهران موشکباران می شد . یادم است ، هر بار زنگ این تلفن به صدا در می آمد، چند ثانیه به یکدیگر نگاه می کردیم چون هیچ کس دوست نداشت برود و گوشی را بردارد . هر کس این گوشی را برمی داشت و تلفن را جواب می داد، فداکاری کرده و مسئولیت دشواری را به عهده گرفته بود. به محض قطع مکالمه ، همه نگاه ها به سوی او بازمی گشت و همکاران از او می پرسیدند : کجا؟... یعنی کجا موشکباران شده است؟ و پاسخ دهنده تلفن ناچار بود نام محل موشکباران شده را گزارش دهد. دوستان و همکاران پخش حتی اگر در محلی که موشک اصابت شده بود ، خانواده و آشنایی نداشتند به آشنایان تلفن می زدند و می پرسیدند که سالم هستند یا نه. مردم هم شروع می کردند به تلفن زدن و بچه های پخش با همه وجود و احساسشان به مردم پاسخ می دادند و سعی می کردند آنها را آرام کنند. باورم این است که اگر قرار است از اضطرار خوش آن روزها درسی بگیریم، باید بگویم در آن شرایط سخت و دشوار ، افراد با گرایش ها و تفکرات گاه سخت متفاوت و حتی با وجود تزاحم منافع به خودشان زحمت می دادند تا احساس دیگران را درک کنند و خودشان را جای دیگران بگذارند و با آنها در شرایط دشوار، همدلی و همذات پنداری کنند. سونیا پوریامین، گوینده و همگام شدن با جنگ ورود من به سازمان، سال 59 بود. همزمان با ورود من جنگ شروع شد و خیلی جالب بود که یک برنامه تلویزیونی در گروه جوان شروع شد به نام همگام با جنگ و قرار شد دو نفر از بچه هایی که در این گروه کار می کنند، انتخاب شوند برای اجرای برنامه . بنابراین اجرای من در تلویزیون با جنگ گره خورد و من و آقای ناصر عنصری انتخاب شدیم تا این برنامه را به صورت زنده اجرا کنیم . من برنامه همگام با جنگ را شروع کردم و می توانم بگویم در جریان مسائل جنگ قرار می گرفتم و فکر می کنم جزو اولین زنانی هستم که به جبهه اعزام شدم. قرار شد من برای تهیه گزارش از حمله بستان با گروه های خبرنگاری که از ژاپن و کشورهای مختلف بودند، به آنجا بروم. یادم می آید سوار هلی کوپترهای نظامی شدیم که دوطرفش باز بود و به اهواز رفتیم. آنجا اجازه فرود نمی دادند، چون وضعیت اضطراری بود و ما دو ساعت در آسمان اهواز چرخیدیم تا اجازه فرود دادند. آنجا از نزدیک در بیمارستان های نظامی گزارش تهیه کردم و همان جا صحنه معروفی است که آقای فرنود عکاسی کردند که زیر یک پل به ما حمله هوایی شده و همه درحال دویدن هستند. تمام افرادی که آنجا بودند، فرار می کردند تا زیر یک پل پناه بگیرند؛ حتی گوسفندان هم در حال فرار به زیر این پل بودند. این حمله که صورت گرفت، ما هم به همراه تمام خبرنگارها به سمت کوه ها دویدیم تا پناهی برای خودمان پیدا کنیم. لمس نزدیک جنگ باعث شد من در سال های جنگ، کاری را که انجام دادم، با قدرت بیشتری باشد. مجید قناد، مجری و سهم گمشده کودکان و نوجوانان در جنگ یادم می آید آن روزها هرکس وظیفه ای داشت. پدران این بچه ها جبهه بودند. برادران بزرگ ترشان جبهه بودند. مادران در پشت جبهه ها بسیار کمک می کردند. در آن مقطع، وظیفه ما این بود که برنامه های بانشاط بسازیم تا بچه ها و همه کسانی که در گروه کودک بودند احساس ترس و رعب و وحشت نداشته باشند. یکی از کارهای مهمی که می کردیم، این بود که بچه ها به درستی شرایط جنگ را درک کنند و تفهیم درست موضوعات سبب می شد ، بچه ها پول توجیبی خودشان را پس انداز کنند. پول ها را در نارنجک ها و تانک های پلاستیکی که شبیه قلک بود، برای رزمندگان می فرستادند. هر بار برای تهیه گزارش کمک های مردمی به جبهه، به مدرسه ها می رفتیم، کوهی نارنجک و قلک جمع می شد. دهه شصتی ها از کودکی وطن پرست بزرگ شدند. خاطرم هست، بسیاری از این بچه ها که پدرشان جبهه نبود برای رزمندگان نامه می نوشتند و نقاشی ارسال می کردند و در وضعیت زیستی دهه شصتی ها می دیدم که آینده آنان مثل بسیجی ها و رزمندگان خواهد شد. بیژن نوباوه ،خبرنگار و حضور در تمام عملیات ها به عنوان خبرنگار کارم را از شهریور 1359 و از روز اول جنگ در صدا و سیما آغاز کردم؛ در تمام عملیا ت ها حضور داشتم و از نخستین روزهای جنگ تحمیلی در جبهه های جنوب حاضر بودم و گزارش ها و عکس های متعددی از دوران دفاع مقدس تهیه کردم. در دوران دفاع مقدس تقریبا با همه فرماندهانی که شهید شدند کار کردم و از حضورشان تاثیر گرفتم. شهید چمران از آن دست شهدایی بود که تاثیر قابل توجهی بر من داست و بسیار به من لطف کرد. با ایشان در دهلاویه مصاحبه کردم و آخرین عکس هایی که از ایشان وجود دارد، کار من است. واقعیت این است که من به سال های جنگ تحمیلی و تجربیاتی که از آن آموخته ام، افتخار می کنم. در این سال ها درس ایستادگی و مقاومت گرفته ام و مهم ترین و اصلی ترین تجربیات من در زندگی به این دوران باز می گردد. برای یک جوان 19 ساله حضور در رویداد بزرگی مانند جنگ تحمیلی، همانقدر که دشوار بود، یک موهبت محسوب می شد. همرزمی با سرداران بزرگی چون چون چمران، همت، کاظمی و جهان آرا و گفت وگو با آنها به من درس زندگی می داد، همین طور شهادت بهترین دوستانم در جنگ تحمیلی.از نظر من دوران دفاع مقدس فرصتی بود برای اعتلای ملت بزرگ ایران و با همه تبعاتی که داشت، روح خودباوری را در ملت ما دمید. محمدرحمان نظام اسلامی، گوینده و خاطره با نوجوان رزمنده شب عملیات والفجر 4 با صدای یک نوجوان به عقب برگشتم، نوجوانی که گونه ها و چشم هایش بارانی بود از اشکی که بر دیدگانش نشسته بود. او من را صدا زد و گفت: آقای خبرنگار دیدم با فرمانده هایمان صحبت می کنید. می توانم از شما خواهش کنم که واسطه شوید تا فرمانده اجازه بدهد در این عملیات شرکت کنم. من خطاب به او گفتم: پسر گلم شرط آمدن به جبهه اطاعت از فرماندهی است، حتما فرمانده صلاح می داند که اجازه نداده است. آیا دلیل فرمانده را می دانی؟ و او گفت: فرمانده اعلام کرد چون مادرزادی یک پایم فلج است، ممکن است دست و پاگیر خط شکن ها شوم. خیلی ناراحتم که به خاطر معلولیتم برای رفتن به میدان مین لیاقت ندارم. من دلداری اش دادم و به او تاکید کردم که حتما فرمانده این طور صلاح دانسته است. این اتفاق محرم سال 1362 افتاد. تا این که بعد از چند ماه من در نخستین روز عملیات خیبر مجروح و پایم قطع شد. من را به تهران و به بیمارستان شهید مصطفی خمینی منتقل کردند. تا این که یک روز همان نوجوان به عیادتم آمد. ابتدا او را نشناختم، اما بعد از معرفی به یاد آوردم. او به من گفت: من در آن عملیات شرکت نکردم، اما در عملیات دیگر همان یک پای سالم خودم را از دست دادم و من ماندم با آن پای معلول. در آن زمان با پزشک معالجم صحبت کردم و خاطره این رزمنده را تعریف کردم. او هم به من قول داد که این نوجوان را عمل کند و به قولش هم عمل کرد. در حال حاضر این نوجوان چند سال از خدا عمر گرفته و ساکن خمینی شهر اصفهان است، این نوجوان دیروز که امروز دیگر سن و سالی دارد از دوستان خوب من است. سعید توکل، تهیه کننده جمعه ایرانی و سنگرهایی پر از شادی طبق آماری که آن زمان روابط عمومی سازمان در اختیار ما گذاشت، اثربخشی روانی برنامه صبح جمعه با شما در دوران دفاع مقدس خوب بود. باید بگویم انصافا برای همه این بچه ها و دست اندرکاران امید بخش بود. رهبر معظم انقلاب آن زمان رئیس جمهور بودند که در کنار بچه های صبح جمعه با شما درباره نقشی که این برنامه و عوامل هنری آن در آرامش بخشی و روحیه بخشی به مردم داشتند، صحبت می کردند و در آن زمان برای خود ما که این برنامه را می ساختیم، این حرف ها خیلی موجب تقویت روحیه ما شد که در سطوح بالای کشور هم نسبت به برنامه های مفرحی که در فضای پرفشار جنگ و موشکباران پخش می شود، توجه دارند و عنایت می کنند. نمونه بارز در جمع بندی بود که چندسال بعد من یک بار در جلسه سخنرانی دکتر محسنیان راد که می دانید از استادان علوم ارتباطات هستند، دیدم تمام این موارد را به صورت آماری درآورده اند که حتی شما می توانید به خودشان مراجعه کنید و نتیجه نظرسنجی را از خود آقای محسنیان راد جویا شوید. آرای جالبی به شما ارائه خواهد داد. خاطرم هست، رهبر معظم انقلاب که تشریف آورده بودند راجع به اثرگذاری همین نمایشنامه ها صحبت فرمودند، چون آن زمان اگر خاطرتان باشد، بحث احتکار بین برخی کسبه رایج بود. به هرحال اجناس کوپنی بود و مردم برای تهیه کالاها در فشار بودند. آمیزعبدالطمعی که آن زمان توسط استاد رضا عبدی بازی می شد درد دل مردم در آن شرایط بود که عده ای از کسبه، رعایت حال مردم را نمی کردند و به دنبال سودجویی خودشان بودند. منوچهر آذری، بازیگر و صبح جمعه با شما در جبهه بسیجی ها و بچه هایی که رفته بودند در جبهه ها می جنگیدند، برای ما نامه می فرستادند. خدا شاهد است. اگر بگویم خروارها نامه می آمد، اغراق نکرده ام. خروارها نامه از جبهه می آمد که آقا ما صبح های جمعه، در سنگرهایمان با کارهای شما شاد می شویم. یکی از بسیجی ها این مطلب را نوشته بود که شما جزو امدادهای غیبی هستید ! ما تعجب کردیم که یعنی چه جزو امدادهای غیبی؟ در ادامه نامه نوشته بود: من در سنگر خودم نشسته بودم، مشغول دیدبانی بودم و پشت ضدهوایی نشسته بودم. جمعه ها که می شد، همه بچه ها به برنامه صبح جمعه با شما گوش می دادند. من رادیو نداشتم. سنگر جلوتر از من رادیو داشت و داشتند گوش می دادند. یکدفعه مرا صدا کردند و گفتند علی ! علی بدو بیا ! صبح جمعه با شما شروع شد. من هم بلند شدم و رفتم سنگر آنها که برنامه شما را گوش بدهم. یکدفعه خمپاره ای مهیب خورد به سنگر من و کل سنگر رفت روی هوا ! به همین خاطر به شما می گویم امداد غیبی ! یعنی اگر برنامه شما نبود من رفته بودم روی هوا و تکه پاره شده بودم ! این یکی از آن خاطراتی است که همیشه یادم می ماند. یک نفر دیگر نوشته بود برنامه شما خیلی جالب است و به ما انرژی می دهید. ما واقعا کیف می کردیم که یاد ما هستید. به هرحال کمک های مردمی مثل مواد غذایی و پوشاک بود و هرکسی هر کمکی می توانست می کرد. علیرضا پورصباغ جام جم
دوشنبه ، ۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه جام جم]
[مشاهده در: www.press.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]
-
گوناگون
پربازدیدترینها