واضح آرشیو وب فارسی:یالثارات: «عبدالستار شینور نصاری» زائر آبادانی که در حادثه منا کشته شد، فردا در مکه به دست همسرش به خاک سپرده می شود تا تسکینی بر دل ناباورشان باشد و این که بگوید: «دیگر بازنخواهم گشت، حلالم کنید».به گزارش پایگاه خبری انصارحزب الله، صبح روز جمعه بود، جمعه همین هفته ای که گذشت، مصادف با عید سعید قربان، هوا پائیزی و کمی دلگیر بود چون آغازین روزهای فصل برگ ریزانش را می گذراند، آغازی که قرار بود پایانی رقم بزند غم انگیز و نامعلوم. حوالی ساعت هشت و نیم صبح است، صدای زمزمه های فریادکنانی به گوش می رسد، گوشم را کمی تیزتر می کنم و به سوی صدا گام های بلندتری برمی دارم، صدا واضح تر است اما... خودم را با عجله درب منزل رسانده و آنچه را که ذهنم را به خود مشغول کرده بود مرتبا مرور می کردم، صدای نوحه خوانی و سوگواری از بلندگوی کوچه پشتی مان شنیده می شد، نکند یکی از حجاج کشته شده در حادثه منا از همسایگان ما بوده و امروز مراسم استقبال رنگارنگ از وی به مراسم عزاداری اش تبدیل شده است... نکند؟ *«عبدالستار شینور نصاری» زائر آبادانی در حادثه منا کشته شد مدیرکل حج و زیارت استان خوزستان روز جمعه سوم مهرماه جاری از کشته شدن یک نفر و مفقود شدن یک نفر دیگر از حجاج خوزستانی در حادثه رمی جمرات در منا خبر داد. «ناصر حویزاوی» با تسلیت درگذشت حجاج ایرانی در حادثه رمی جمرات در موسم حج امسال اظهار کرد: طبق آخرین پیگیری هایی که در این خصوص از همان ابتدای وقوع حادثه از سوی اداره حج و زیارت استان صورت گرفت، تاکنون کشته شدن یک زائر، مفقودی یک زائر و مجروح شدن یک زائر دیگر از خوزستان در میان حجاج حادثه دیده تائید شده است. وی در خصوص زائر کشته شده خوزستان در این حادثه گفت: «عبدالستار نصاری» زائر اعزامی از آبادان در میان کشته شدگان وجود دارد که جا دارد به خانواده وی تسلیت عرض کنم. *روز بعد... از سر کوچه شان تا درب خانه شان همگی رخت سیاه بر تن کرده و اشک های خشکیده در گوشه چشمشان را همراه با بغض های تکیده ای مملو از فریاد تسکین می دهند، دوست و آشنا، اقوام و فامیل، پیر و جوان همگی شوکه شده و به قول خودشان انتظار شنیدن هر خبری جز این را داشته اند، حاضران همگی بهت زده تکاپویی برای امید دادن های واهی به یکدیگر و همهمه ای برای مسکن شدن دل پرخونشان به راه انداخته و در اوج خون در دلی، سکوتی سهمگین را حاکم کرده به گونه ای که هیچکس جراتی برای عرض تسلیت به دیگری ندارد. *در اعلام اسامی اشتباه شده، پدرمان برمی گردد... خود را به منزل مرحوم نصاری می رسانم و نمی دانم چگونه باید اعلام حضور کنم، چه باید بگویم از بابت غم از دست دادن ستونی که تا دیروز قامت استوارش پایه های یک منزل را تشکیل می داد و امروز با حکمتی که نامش را «مرگ» نهاده اند و هیچ راه گریزی از آن نیست، این کوه سست و لرزان شده و فرو ریخته است، در حیاط منزلشان که می رسم کپه کپه، زنان با صداهای گرفته ناشی از شیون و زاری نشسته اند و چشم هایشان متورم و پرخون است، به درون منزل راهنمایی می شوم و در اولین نظر، نگاه عروس و دختران آن مرحوم من را به خود جلب می کند، هیچ راهی نمی بینم جز آنکه برای عرض تسلیت پیش قدم شوم، روی دخترش را بوسیده و می گویم «تسلیت؛ خدا صبری جزیل عطایتان کند» که به یکباره دخترک با صدای لرزان و در عین حال قرص می گوید: «نگو، پدرم زنده است، مادرم همراه با پدرم برمی گردد، پدرم ما را تنها نمی گذارد، پدرم زنده است، دعا کنید، برای سلامتی پدرم دعا کنید» و از آن سو دختر دیگر مرحوم با چشمانی ملتمسانه آرام زمزمه می کند: «اشتباه شده، همین امروز تلویزیون اعلام کرد که اسامی پنج تن از کشته شدگان به اشتباه اعلام شده، هنوز اثری از پدرم یافت نشده، اشتباه شده مطمئنم، یعنی دعا کنید اشتباه شده باشد، پدرم را زنده پیدا می کنند، مگر نه؟!». بغض اینجا هیچ معنایی نداشت، دلم می خواست بلند بلند گریه کرده و اشک های گره خورده در گلویم را یکجا خالی می کردم تا کمی سبک شوم، حال و هوای سنگینی بر خانه مرحوم حکم فرما بود و هیچ روزنه امیدی نمی شد یافت که فرزندان آن از دست رفته را بتوان به آن نزدیک کرد و به جرات بتوان گفت: «پدرتان شاید به خانه بازگردد!». از سوی دیگر زنان فامیل همگی زمزمه می کنند زیارت عاشورا و نماز می خوانند برای غفران آن مرحوم، هر از گاهی بغضی در مجلس می شکند اما به احترام صاحب مجلس(خواهر و دختران آن مرحوم) به چند هق هق بسنده و جمع وجور می شود، فضای مجلس سبک و سنگین است و سایه غم عجیبی بر خانه ای که تا دیروز روشن بود پهن شده تا برای همیشه سیاهی را شترنشین کند. *این مجلس عزای حسین(ع) است همسایگان می گویند: «بزرگ محله را از دست داده ایم» و در عین ناباوری به گونه ای پذیرفته اند مصیبت وارده را، خواهرزاده آن مرحوم نیز چنین می گوید: «برای دایی مان مراسم حسینی برپا کرده ایم نه عزاداری، دایی ام همنشین امام حسین(ع) باشد انشالله، باورمان نمی شود و امید داریم به بازگشتش...». کمی آن طرف تر خواهر مرحوم نشسته است و سعی می کند در اوج سکوت، عزاداری را در دلش برپا کند تا هیچکس جز خود و برادرش آن را نشنود و در عین حال در خور شان جگر گوشه اش باشد، در چشمانش غوغایی برپاست و با صدای گرفته اش هر چند دقیقه یکبار با تبسمی کمرنگ و خوش آمدگویی به زبان عربی، تازه واردان به مجلس عزا که چه می توان گفت، دعا را به حضور دعوت و حضور همسایگان را ارج می نهد. *برادرم گفت دیگر برنمی گردم... شهناز نصاری با خوشرویی و دلی پر از خون از دست دادن برادر می گوید: برادرم همراه با همسرش راهی سفر حج شد، قبل از رفتن هم وصیت می کرد که من در این سفر و در مکه می میرم و در این صورت پیکر مرا همان جا به خاک بسپارید. وی در ارتباط با خبردار شدن از این فاجعه تلخ و شنیدن خبر فوت برادرش نیز می افزاید: از تلویزیون و زیرنویس متوجه اسم برادرم شدیم و پس از آن از طریق صداوسیما تماس گرفته و مطلع شدیم که مرگ آن مرحوم تائید شده است، قرار است پیکر وی را در حضور همسرش(زن برادرم) و دو تن از اقواممان که هم اکنون در مکه به سر می برند به خاک بسپارند و مراسم تشییع پیکر آن مرحوم نیز در همان جا برگزار و فیلم مراسم را برایمان ارسال کنند. خواهر آن مرحوم تصریح می کند: فردا این مراسم انجام می گیرد و روح برادرم برای همیشه به خوابی عمیق فرو می رود تا آرام گیرد... (چشمانش خیس است و بغضش را قورت می دهد). وی ادامه می دهد: آن مرحوم صاحب چهار دختر و چهار پسر بود و به تازگی بازنشسته شده که تصمیم گرفت همراه با همسرش به مکه رفته و... مابقی سرنوشتش را آنچه که امروز رقم خورده شاهد هستید. نصاری بیان می کند: برادرم بسیار مومن بود و هیچگاه بدون وضو از منزل خارج نمی شد، او بزرگ خانواده مان بود، با از دست دادنش همه زندگی مان را باخته ایم و همچنان که شاهد هستید هنوز دخترانش باورشان نشده که پدرشان فوت کرده و به بازگشتش امید دارند. وی می گوید: از بین تمام حجاجی که از این شهرستان عازم مکه مکرمه شده تنها دو تن، گرفتار حادثه مصیبت وار شده و برادر من نیز یکی از آن دو بوده... حکمتی ست قطعا و به حق می گویند که «خداوند گلچین می کند». *محله ما تا ابد سیاهپوش است به گزارش خبرگزاری فارس، مجلس آن مرحوم تا فردا که روز خاکسپاری اش است و برای گرامیداشت یادش برپاست و به گرمی پذیرای میهمانان است، دیگ های نذری منزل آن مرحوم امروز نذر حسینی اش را ادا و شام و ناهار سوگواره اش را هدیه میهمانان می کند، گویی نذرش ادا و حاجتش روا شده است تا دست تقدیر چنین بال هایش را بر روی او و دیگر حاجیان حادثه تلخ و غمناک منا بگشاید و آنان را به ساحل ابدی آرامش بنشاند. محله ما سیاهپوش است و هیچگاه روز عید قربان را فراموش نخواهد کرد که چنین منا مسلخ گه حاجیانی شد که پرواز جزو لاینفک مناسکشان گشت و آسمانی شدند تا ابد، تا بیاموزند پروازی بر عرش را به هم قطاران دنیوی ما.
یکشنبه ، ۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: یالثارات]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]