محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829976056
آخرین نفری که حاج همت را بوسید،کیست؟+عکس
واضح آرشیو وب فارسی:شهدای ایران: شهدای ایران : چندماه پیش جانباز فیروز احمدی فرمانده دیدبانان گردان بُریر (ادوات) تیپ 10 سیدالشهدا(ع) و تیپ 110 خاتم (ص) روایاتی از عملیات های که در آن حضور داشت و نحوه دیدبانی در دوران دفاع مقدس را برای مان شرح داد. در پایان از دیگر برادرش گفت که او نیز از سن نوجوانی به صحنه نبرد آمده است. از او خواستیم که در صورت امکان گفت و گویی نیز با برادرش داشته باشیم. با فروتنی و گشادرویی پذیرفت. در نگاه اول شباهت چهره شان نظرمان را جلب کرد. در ابتدای گفت و گو، دو برادر با شوخی طبعی که از صفات شان بود، صحنه های نبرد و رشادت رزمندگان را با شوقی وصف ناپذیر توصیف می کردند. هر کجا که گذر زمان باعث فراموشی خاطرات هر کدام از برادرها شده بود، برادر دیگر به یاریش می شتافت و وقایع رخ داده را تعریف می کرد. در انتهای مصاحبه دریافتیم که علاوه بر شباهت ظاهری، آنها در از خودگذشتی و رشادت نیز قصد سبقت از یکدیگر را داشتند و امروز هر دو به درجه رفیع جانبازی رسیده اند. در ادامه گفت و گوی صمیمی با جانباز «تقی احمدی» خمپاره چی تیپ 10 سیدالشهدا(ع) را از نظر می گذرانید. آخرین نفری که حاج همت را بوسید، کیست؟ +عکس *** برادرانم در جبهه حضور داشتند و من نیز شوق زیادی برای رفتن داشتم. 16 ساله بودم که برای اعزام اقدام کردم. شناسنامه ام را دستکاری و امضای پدرم را نیز جعل کردم. در ابتدا به دلیل جثه ی ریزم قبول نمی کردند؛ اما از آنجایی که مسئول اعزام مرحوم چیذری بود و با من و برادرانم آشنا بود، اسمم را در لیست اعزام نوشت. در سال 61 ابتدا برای گذراندن دوره آموزشی به پادگان امام حسین(ع) رفتیم. دوره آموزشی فشرده و 35 روزه برگزار شد. آنجا اعلام کردند که این گروه به کردستان خواهد رفت. من که به قصد جبهه رفته بودم، از این موضوع ناراحت شدم. فردای آن روز اعلام کردند که 15 نفر امدادگر ویژه برای تیپ محمدرسول الله(ص) نیاز دارند. بهترین فرصت بود تا بتوانم به خواسته ام برسم. برای اینکار داوطلب شدم. ما 15 نفر، در ده روز به صورت فشرده دوره امدادگری را گذراندیم. دوره آموزشی مفیدی بود و می توان گفت افراد این گروه یک پزشک یار شده بودند. آن گروه به کردستان و ما 15 نفر به پادگان الله اکبر تیپ محمد رسول الله(ص) اعزام شدیم. مدتی را آنجا بودم که اعلام کردند، 10 نفر را برای تیپ 210 موقت سیدالشهدا(ع) نیاز دارند. نام سیدالشهدا(ع) را دوست دارم، به همین دلیل داوطلب شدم. از آنجا به سومار رفتم و جزو کادر بهداری شدم. بعد از عملیات رمضان بود و مجروحین زیادی را برای مداوا به اورژانس می آوردند. مدتی را نیز در آنجا بودم، ولی من برای نبرد و دفاع آمده بودم و دوست داشتم در رسته رزمی باشم. در حالیکه ما همه برای دفاع از کشور آمده بودیم و فرق نداشت در کجا خدمت کنیم؛ ولی من جنگیدن در صحنه نبرد را بیشتر دوست داشتم. به همین دلیل به گردان حضرت قاسم رفتم. جایی که گردان مستقر بود حدود 5 کیلومتر با شهر مندلی فاصله داشت. تعداد نیروها کم بود ولی با وجود سن کمم، 2 برابر دیگر نیروها نگهبانی می دادم. آن جا برای اطلاع از نفوذ دشمن، ابتکارانه موانعی را ایجاد می کردیم. قوطی های خالی کمپوت را سوراخ کرده و با نخ بهم متصل کرده بودیم تا در صورت نزدیک شدن شخصی آنها به صدا در بیاید. 3 ماهی از حضورم در جبهه گذشته بود که تصفیه کردم و برگشتم. ** دلیل حضورم در رسته ادوات و خمپاره دومین بار که به جبهه برگشتم در حال نگهبانی بودم که برادرم فیروز که دیدبان تیپ 10 سیدالشهدا(ع) بود را دیدم. او از حضورم در آنجا تعجب کرده بود، و وقتی علاقه ام به حضور در جبهه را دید به تیپ 10 سیدالشهدا(ع) معرفی کرد. با گردان پیاده نینوا از تیپ سیدالشهدا(ع) در عملیات والفجر یک شرکت کردم. در شب اول عملیات، ما را به لشکر 16 زرهی مامور کردند. ما وظیفه داشتیم که از تانک ها مراقبت کنیم. روز دوم دشمن پاتک سنگینی زد. به سمت لشکر محمدرسول الله حرکت کردیم. بر روی ارتفاعات رفتیم و در آنجا خط آرایش یافت. فرمانده گروهان شهید رسولی بود. ساعت 2 نیمه شب گفتم: صدای لودر می آید. شهید رسولی گفت: نه تانک ها حرکت کردند. صبح که هوا روشن شد تا جایی که چشم کار می کرد تانک بود که به سمت ما می آمد. فاصله ما تا بعثی ها حدود 8 کیلومتر بود. فرمانده گردان گفت: ده نفر از رزمندگان شهادت طلب، داوطلب شوند تا از پیشروی دشمن جلوگیری کنند و گردان عقب نشینی کند. من داوطلب شدم ولی قبول نکردند. با اصرار قبول کردند من هم بمانم. ما ده نفر برای کمین رفتیم. یک نفر مسئول شد و نیروها را در سه کمین تقسیم کرد. من به همراه 3 نفر دیگر در یک گودان کوچک مستقر شدیم. تانک ها در حال پیش روی بودند. نخستین کمین که 300 متر از ما جلوتر بود چند تانک دشمن را منهدم کرد. می دانستیم که 10 نفر نمی تواند حریف یک تیپ زرهی شود. مهمات رو به اتمام بود. داوطلب شدم تا به عقب برگشتم و مهمات بیاورم، اما آن ها تصور کرده بودند برای فرار از این مهلکه آوردن مهمات را بهانه کرده ام! از چاله تا خاکریز خودی شروع به دویدن کردم و همه ی تانک ها با مسلسل، به سمتم گلوله شلیک می کردند. با سختی خود را به عقب رساندم، مهمات را تهیه کردم و دوباره پیش بچه ها برگشتم. سه نفری که در چاله بودند گفتند "احمدی حلال کن ما گفتیم دیگر برنمی گردی". از بین 10 نفر، من زنده ماندم و یکی دیگر از رزمندگان نیز به شدت مجروح شد. کمکش کردم و آرام آرام به عقب برگشتیم. هنگامی که به خاکریز رسیدیم، گردان عقب نشینی کرده بود و کسی نبود. چند کیلومتر آن طرف تر جاده ای بود. خود را تا کنار جاده رساندیم و سوار یک ماشین تانکر آب شدیم و به مقر لشکر 27 رسیدیم. رزمنده ای به سمت مان آمد. او را نمی شناختم ولی احساس کردم باید فرمانده باشد. گفتم ما از نیروهای تیپ سیدالشهدا(ع) هستیم و وقایع پیش آمده را تعریف کردم. او از کمپرسی لشکر خواست ما را تا چناره برساند. اینگونه ما خود را به عقبه رساندیم. بعدها متوجه شدم او شهید همت است که آن زمان فرمانده سپاه قدر بود. پس از آن واقعه تصمیم گرفتم به رسته ادوات بروم تا درصورت لزوم بتوانم پیشروی تیپ های زرهی دشمن را خنثی کنم. اینگونه بود که وارد رسته خمپاره شدم و به تیپ سیدالشهدا(ع) رفتم. ** شفیع زاده پرسید این جا فرمانده کیست؟ گفتم خودم! در سال 62 مسئول آتش بار تیپ سیدالشهدا(ع) شخصی به نام صدری بود که بسیار مهارت داشت. از او تجربیات و آموزش های خوبی کسب کردم. روزی آقای صدری برای حمام کردن به پیرانشهر رفت. بعد از رفتنش عراق پاتکی را آغاز کرد. یکی از دیدبان ها بی سیم زد و گرا داد. آموزش خمپاره و نقشه خوانی را به صورت نظری دیده بودم. منظورش از X و Y را نمی دانستم. گفت: تلویزیون ایران و عراق را باز کن (منظور نقشه) جایی که نوشته «د» من و جایی که نوشته «ق» شما مستقر هستی. مسافت گرا داد و یک مثلث ایجاد شد. برای نخستین بار بود که به تنهایی قصد پرتاب گلوله را داشتم. زاویه را مشخص کردم و دو گلوله فرستادم. یکی از گلوله ها روی دوشکا و دیگری روی سنگر دیدبانی بعثی ها خورده بود. از آن واقعه به بعد، من در رسته توپخانه شناخته شدم. ساعاتی بعد یک ماشین تویوتا به قرارگاه آمد و چند نفر پیاده شدند. فرمانده شان به سمتم آمد و گفت: مسئول ادوات اینجا کیه؟ ابتدا نمی دانستم چه جوابی باید بدهم. که ادامه داد: فرمانده شما کیه؟ با اینکه کم سن و سال بودم، ناگهان گفتم: من هستم! کمی تعجب کرد. شاید هم شک کرده بود که دروغ گفته ام، ولی چیزی نگفت. پس از رفتنش متوجه شدم که ایشان شهید حسن شفیع زاده فرمانده توپخانه سپاه بود. شروع به سوال پرسیدن کرد. گفت: «حد آتش شما از کجا تا کجاست؟ پاسگاه عین را می شناسی؟ می توانی آنجا را بزنی؟» من هم به سوالاتشان پاسخ می دادم. گفتم بله می توانم پاسگاه را بزنم. گفت: «بزن». یک قبضه را به سمت چپ به حد ارتش و قرارگاه تنظیم کردم. فاصله ما تا آن، 6400 متر بود، ولی برد خمپاه ما 6200 بود. به آخرین برد تنظیم کردم و دو تا لایه برگ خرج هم اضافه کردم. دو گلوله به فاصله 30 الی 40 متری پاسگاه برخورد کرد. شهید شفیع زاده از گلوله ای که شلیک کرده بودم راضی بود و گفت: چند روز دیگر عملیاتی در پیش است که در ارتفاعات کدو نمی گذارد توپخانه به خوبی عمل کند. شما می توانید در این عملیات به ما کمک کنید؟ گفتم: ما مهمات نداریم. گفت: اگر مشکل مهمات است امروز برایتان می فرستم. بعد از ظهر آن روز شهید شفیع زاده به عهدش وفا کرد و مهمات را برایمان فرستاد. هنگامی که صدری به قرارگاه آمد، از دیدن این صحنه متعجب شده بود؛ پرسید: «چه خبر شده است؟» تمام وقایع را برایش تعریف کردم و او گفت: شفیع زاده به اینجا آمده بود؟! عملیات والفجر 2 نخستین عملیاتی بود که در رسته خمپاره شرکت می کردم. در آن مقطع زمانی جیره بندی بود و روزی دو گلوله بیشتر اجازه پرتاب نداشتیم. از مهماتی که شهید شفیع زاده گرفته بودیم در حد آتش خودمان هم استفاده کردیم. در آن یک هفته در یک سه راهی ما حدود 50 ماشین و کامیون دشمن را منهدم کردیم. ** از سازماندهی توپخانه تا تغییر روند جنگ در والفجر یک، توپخانه دشمن نسبت به ما برتری داشت و گویی باران گلوله می آمد؛ ولی بعد از عملیات والفجر 2 روش های توپخانه تغییر کرد و ادوات، کلاسیک و سازمان یافته شد.تا آن مقطع زمانی هنگامی که عملیاتی به پایان می رسید واحد متلاشی می شد و همه برمی گشتند، اما پس از عملیات والفجر 2 تیپ ده سیدالشهدا(ع) کادر ثابت قرار داد. این تیپ در زمان غیرعملیات، در واحدهای تخصصی، حدود 40 نفر کادر ثابت داشت. من نیز خمپاره چی و جزو کادر ثابت تیپ بودم. از سوی دیگر نحوه جنگ هم تغییر کرده بود. دشمن از قبل قوی تر شده بود و موانع پیچیده ای بر سر راه رزمندگان قرار می داد. در عملیات کربلای 4 و 5 دشمن از موانع و کمین های پیچیده ای را با طرح روسیه استفاده کرد. ** طرح بتن آرمه عامل موفقیت توپخانه در والفجر 8 بهترین عملکرد تیپ سیدالشهدا(ع) در عملیات والفجر 8 بود. هنگامی که قصد داشتیم در مناطق جنوبی به ویژه شلمچه و خرمشهر مستقر شویم، خاک آنجا نرم بود و قبضه خمپاره با چند شلیک، نزدیک به دو متر داخل زمین گلی فرو می رفت. این مشکل باعث می شد تا شلیک دقیقی نداشته باشیم. در این عملیات از طرح بتن آرمه استفاده کردیم. چند متر زمین را کندیم و بتن آرمه ریختیم. جای قنداق را در قالب تن درآوردیم. پس از اجرای این طرح اگر 3 هزار گلوله هم شلیک می کردیم قبضه هیچ تکانی نمی خورد. یک درجه اشتباه در پرتاب گلوله، صدها متر خطا در اصابت گلوله به هدف ایجاد می کرد. اگر طرح بتن اجرا نمی شد گلوله های بعدی که پرتاب می شد به مکان قبلی برخورد نمی کرد. ما این خطا را در والفجر 8 نداشتیم. بهترین نحوه آتش تیپ سیدالشهدا(ع) و تیپ 18 الغدیر یزد در عملیات والفجر 8 بود به نحوی که عراق باور کرد که عملیات اصلی در ام الرصاص است و نسبت به فاو بی توجه شد. یکی از آتش بارهای ما در حیاط مدرسه مستقر بود. یک کلاس از مدرسه انبار مهمات بود. برای جلوگیری از منهدم شدن، یک سقف از تراورس که نیم متر از سقف پایین تر بود ساختیم که اگر یک توپ هم به سقف مدرسه برخورد می کرد مهمات آسیبی نمی دید. ** پدرم وقتی مسئول نانوایی پادگان شد به سربازان مرخصی می داد! گردان ضدزره تیپ نینوا متشکل از دو گردان ادوات سنگین و سبک در سقز مستقر شده بود. ادوات سنگین شامل خمپاره 120، خمپاره 81 ، خمپاره 107 و ادوات سبک شامل خمپاره 60 و گردان ضدزره نیز شامل مالیکوتکا و تاو می شد. من فرمانده گردان ادوات سنگین بودم. گاهی تعداد نیروها به 2 الی 3 هزار نفر هم می رسید و با کمبود غذا و نان مواجه می شدیم. وسایل نانوایی در پادگان داشتیم و از آنجایی که پدرم نانوا بود از او درخواست کردم تا به آنجا بیاید. به پدرم مسئولیت واحد نانوایی گردان را داده بودند. پدرم هم به سربازها گاهی چند روز تشویقی می داد که خارج از دامنه اختیاراتش بود، ولی فرماندهان به احترام پدرم مخالفت نمی کردند. ** شرکت 4 عضو خانواده در عملیات کربلای یک سال 1365 در عملیات کربلای 1 به همراه پدر و دو برادرم شرکت کردیم. برادر ارشدم در ارتش بود. برادر دیگرم دیدبان لشکر ده سیدالشهدا(ع) و برادر کوچکم نیز که سن کمی داشت، در پشت جبهه فعالیت می کرد. در این مقطع زمانی، از ادوات جدا شده و در این عملیات بیسیم چی سردار سوهانی بودم. خط شکنی عملیات کربلای یک بر عهده تیپ سیدالشهدا(ع) بود. در این عملیات پدر و برادرانم در تیپ 110 و من در تیپ سیدالشهدا بودم. در بیان روند جنگ، اجحافی به نیروهای پشتیبانی رزم شده است که کمتر از آنها اسم برده می شود. بچه های پشتیبانی رزم و ادوات، یک ماه پیش از آغاز عملیات در عملیات مستقر می شود. نیروها نباید تحرک داشته باشند، غذای تازه و گرم نمی خوردند و حتی حمام هم نمی کنند تا دشمن مشکوک نشود. ادوات در این مدت ثبت تیر می کند و نسبت به منطقه آشنا می شود. یک ماه بعد گردان ها و یگان به منطقه آمده و عملیات را انجام می دهند. در طول عملیات، ادوات از گردان ها پشتیبانی می کند. پس از یک ماه بعد از عملیات نیز ادوات حضور خواهد داشت. نیروهای ادوات گاهی بیش از دو ماه درگیر یک عملیات بودند و حمام نکرده و از خانواده خود بی اطلاع بودند؛ اما این اتفاق برای بچه های گردان پیاده نمی افتاد. علاوه بر نیروهای ادوات، نیروهای تخریب، امدادگر، بهداری، مهندسین و نیروهای تعاون نیز گمنام مانده اند و کمتر از رشادت هایشان سخنی به میان آمده است. ** آموزش دیدبانی در واحد تطبیق تاریخچه ادوات تیپ ده سیدالشهدا(ع) را به دو قسمت قبل و بعد از عملیات والفجر 2 می توان تقسیم کرد. نیروهای واحد هدایت آتش، دوم یا سوم دبیرستان رشته ریاضی بودند. این نیروها جزو مهندسین نظام جنگ حساب می شدند. نه به این منظور که شورای فرماندهی باشند، بلکه به عنوان دیدبان و چشم توپخانه فعالیت می کردند. پس از عملیات والفجر 2، دیدبان ها در ابتدا برای آموزش به واحد تطبیق می آمدند و پس از حضور در دیدگاه می دانستند باید چه کار کنند و توپخانه چه وظایفی دارد. ** منافقین ارتباط توپخانه با دیدبان را قطع می کردند برای جلوگیری از شنود از تلفن های هندلی به جای بی سیم استفاده می کردیم، ولی هنگامی که سیم تلفن قطع می شد از بی سیم استفاده می کردیم. برخی مواقع عراقی ها و منافقین سیم تلفن را از خم کرده و با چسب می بستند و ارتباطمان را قطع می کردند. ** آخرین فردی بودم که قبل از شهادت حاج همت صورتش را بوسیدم با تیپ سیدالشهدا(ع) در عملیات خیبر شرکت کردم. پد مرکزی جاده بود و دو طرف جاده آب بود. مکانی برای استقرار خمپاره ها نداشتیم. عرض جاده به اندازه ای بود که دو تا ماشین از کنار یکدیگر عبور کنند. ما پشتیبانی آتش عملیات را انجام می دادیم. سمت راست پد تیپ سیدالشهدا(ع) دشت و نزدیک به جاده البصره العماره بود. موضع خمپاره را آنجا قرار دادیم تا به صورت اُریب لشکر 31 عاشورا را پشتیبانی کنیم. یکی از دیدبان ها تماس گرفت و یک گرا داد. برایم آشنا بود متوجه شدم دیدگاه خودمان است. دیدبان را با بی سیم صدا زدم گفت «احمدی بزن عراقی ها بالای سرم هستند.» و صدا قطع شد. آنجا را به آتش بستم، ولی دلم پیش رزمندگان بود. نگران نیروها بودم؛ با جیپ به سمتشان حرکت کردم. اول جاده یک سه راهی بود که به پد مرکزی متصل بود. روز گذشته من در آن منطقه بودم، نمی توانستم باور کنم که در طی 24 ساعت، دشمن منطقه را تصرف کرده باشد. هر چه به پد مرکزی نزدیک تر می شدم بیشتر مورد اصابت آتش دشمن قرار می گرفتم. دور زدم و به سمت سه راهی برگشتم. انتهای جاده دو نفر ایستاده بودند. یکی از آنها حاج همت بود. ایستادم و رویش را بوسیدم. گفت: «چه خبر؟» گفتم اطراف جاده جنازه شهدا بر زمین مانده است اگر ممکن است دستور بدهید تا پیکرشان را به عقب بیاوردند. مجددا صورت حاج همت را بوسیدم و به مقر برگشتم. یک ربع بعد که به مقر رسیدم وقایع پیش آمده و دیدار با حاج همت را برای دیگر نیروها تعریف کردم. چهره شان ناراحت بود و برخی گریه می کردند. گفتم «چه اتفاقی افتاده است؟» یک نفر گفت: «حاج همت شهید شد!» ** به «بادمجان بم» معروف بودم در جبهه میان رزمندگان به «بادمجان بم» معروف شده بودم.[خنده] در بمباران سه راه حمیدیه، میان 20 رزمنده، 19 نفر مجروح و شهید شدند ولی من سالم ماندم. همچنین در بمباران عظیم پادگان ابوذر که اکثر رزمندگان مجروح شدند، من حتی یک ترکش هم نخوردم. یک بار شیمیایی شدم ولی شدت آن کم بود. در عملیات نصر 4 ترکش به سرم اصابت کرد. هنگامی که خبر مجروحیتم را به فرمانده تیپ دادند، باور نمی کرد و گفته بود: «احمدی بادمجان بم است. مجروح نمی شود!» ** گفتند اگر می خواهی شهید شوی خودت را سمت راست بینداز! شب قبل از عملیات نصر 4 با آقای عبدیان تصمیم گرفتیم به نیروها سرکشی کنیم. عملیات در ارتفاعات قندی آغاز شده بود. با ماشین به سمت موضع خودمان می رفتیم. در یک سه راهی که روبروی مان ارتفاعات گامو ـ معروف به بام کردستان ـ بود، در حرکت بودیم. تصور نمی کردیم که در آن ساعت از ارتفاعات گامو ما را ببینند. 100 متر از سه راهی نگذشته بودیم که یک توپ 152 م.م به فاصله 3 متری ماشین بر زمین اصابت کرد. جاده ای که در نصر 4 از آن استفاده می شد، جاده مهندسی تخصصی شده نبود و فقط با بلدوزر یک خط کشیده شده بود. تنها یک ماشین می توانست عبور کند و اطراف جاده دره بود. من پشت فرمان بودم که ناگهان ترکشی به چشم چپم اصابت کرد، ماشین از جاده در حال خارج شدن بود که لحظه آخر ترمز دستی را کشیدم. این وقایع در کمتر از یک دقیقه رخ داد. جهان برایم تیره و تار شده بود. خون از چشمم با شدت فواره می زد. با خود می گفتم دیگر همه چیز تمام شد و من هم به دوستان شهیدم پیوستم. در فاصله چند ثانیه که می خواستم بر زمین بیافتم صدایی زیبا در گوشم پیچید که گفت: اگر می خواهی شهید شوی خودت به سمت راست و اگر می خواهی بمانی به سمت چپ بیانداز. تصمیم داشتم که به سمت راست بیافتم که صدای پسر دوساله ام را از ارتفاعات گامو شنیدم که گفت "بابا!". دو دل شده بود که به کدام سمت بر زمین بیافتم که ثانیه آخر با صورت به سمت چپ افتادم و از هوش رفتم. ** به لطف خداوند زنده ماندم ساعت حدود 4 بعد از ظهر پشت ماشین تویتا که به سمت اورژانس می رفت به هوش آمدم. اورژانس در ارتفاعات بالای شهر ماووت عراق بود. در حالت نیمه هوشیار صدای دکتر را شنیدم که گفت «خون ریزی را نمی توانیم مهار کنیم، کارش تمام است». از اورژانس تا بانه 5 ساعت راه بود. در همان حین، هلی کوپتری برای به عقب بردن مجروحین آمد. پزشک معالجم گفت دو نفر از مجروحین که جراحت سطحی دارند پیاده کنید تا با اورژانس بفرستم و این مجروح را سوار کنید. این کار را انجام دادند و من را با هلی کوپتر به عقب بردند. در طول مسیر بی هوش بودم. لحظه ای که چشم باز کردم به بانه رسیده بودیم و بانگ اذان می آمد. فکم شکسته بود و نمی توانستم کامل صحبت کنم، با آن حال گروه خونی ام را به پرستار گفتم. دو کیسه خون به من وصل کردم. شب را در بیمارستان گذراندم. دکتر بیمارستان هم بر این عقیده بود که ترکش در کنار مخچه نشسته و در این بیمارستان، هیچ کاری نمی توان کرد. ** فکر کردند زنده نمی مانم، خبر شهادتم را دادند! فردای آن روز، با آمبولانس به سمت بیمارستان تبریز اعزام شدم. در سقز حال جسمی ام بدتر شد و به بیمارستان آنجا رفتیم. کمی که حالم بهتر شد به سمت تبریز حرکت کردیم. در بیمارستان تبریز هم بر این نظر بودند که علم پزشکی قادر به زنده نگهداشتن من نیست. حال جسمیم بسیار بد بود و احتمال دادند که نفس های آخر است. به همین جهت با برادرم تماس گرفتند و خبر شهادتم را دادند. برادرم به پیش نماز مسجدمحل خبر داده بود تا شهادتم را به خانواده ام اعلام کنند. در حالت نیمه هوشیار بودم و شرایط جسمی بدی داشتم. با آن شرایط به خانواده ای که برای ایادت مجروح تخت کنارم آمده بودند، شماره منزل یکی از همسایگانمان را دادم و گفتم بگویید "تقی زنده است". اهالی محل که در حال آماده شدن برای اعلام شهادت و تسلیت گفتن به خانواده ام بودند با شنیدن خبر زنده بودنم خوشحال شدن و به خانواده ام اطلاع دادند. به دلیل خونریزی به بیمارستان نجمیه منتقل شدم. در تهران، پزشکی که معاینه ام کرد گفت «ترکش در کنار مخچه نشسته است. 20 سال دیگر عوارض خود را نشان خواهد داد. در حال حاضر کاری نمی توانیم انجام دهیم. اگر آلمان هم بیایی باز هم پیش من خواهی آمد وهمین جواب را می دهم.» تشخیص دکتر درست بود. 7 سال پیش سرگیجه داشتم و به دکتر مراجعه کردم. طبق تشخیص پزشک معالجم ترکش باعث ایجاد کیست در مغزم شده بود. باید به سرعت عمل می شدم. احتمال زنده ماندنم 20 درصد اعلام شد و اگر عمل با موفقیت آمیزی نیز انجام می شد نیمی از بدنم فلج می شد. عمل کردم و به لطف خداوند اتفاقی برایم نیافتد و زنده ماندم. پزشکم زنده ماندنم را معجزه می دانست. متاسفانه دو سال گذشته مجدداً سردرد و سر گیجه هایم آغاز شد. طبق تشخیص پزشک باید سریعا عمل جراحی می شدم ولی با مراجعه به پزشکان دیگر، درصد موفقیت در عمل را کم می دانستند. در نهایت یکی از دوستان پزشک خانوادگیمان گفت: "زندگی تا زمانی که خدا بخواهد، جریان دارد. همه چیز را به خداوند بسپار". سخنش بر دلم نشست و قبول کردم که عمل جراحی انجام ندهم. در حال حاضر با وجود سردرد و مشکلاتی که دارم خدا را شاکرم. در حال حاضر جانباز 35 درصد هستم. *دفاع پرس
شنبه ، ۴مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهدای ایران]
[مشاهده در: www.shohadayeiran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها