تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835768195
سالهایی که آمریکا چشمان خود را بر تاسیسات شیمیایی عراق بست
واضح آرشیو وب فارسی:گرمه: در سال 1982 درست در همان روزی که خبرگزاری سازمان ملل (UPI) گزارش داد، گروهی از کارشناسان این سازمان بدین نتیجه رسیده اند که گاز خردل با گاز اعصاب علیه نیروهای ایرانی به کار رفته است، دولت ریگان نام عراق را از فهرست کشورهای حامی تروریست حذف کرد.به گزارش پایگاه خبری گرمه به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ فارس نوشت: در طول جنگ ایران و عراق همه قدرت های جهانی و منطقه ای، جدا از نظام سیاسی حاکم بر آنها، در جنگ تحمیلی از رژیم صدام حسین حمایت می کردند. مخالفت با انقلاب اسلامی و نظام فکری حاکم بر آن، نکته اشتراک همه نظام های حاکم بر شرق و غرب بود. آنها پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران و نفی نظام مادی غرب و نظام کمونیستی شرق از سوی جمهوری اسلامی ایران، به این نتیجه رسیدند که به هر نحو ممکن باید مانع تحقق پیروزی کامل انقلاب اسلامی شوند که برای هر دوی آنها خطرناک ارزیابی می شد. شروع جنگ یکی از راه کارهای مقابله با انقلاب اسلامی ایران بود. آنها به صورت آشکار و پنهان به تجهیز رژیم صدام دست زدند و با حمایت های مادی و معنوی خود تلاش کردند که بر انقلاب اسلامی ایران غلبه کنند. مسلح کردن عراق به سلاح های پیشرفته، بدون توجه به مرزها و اختلافات شرق و غرب در عصر جنگ سرد، با تمام توان ادامه داشت و آن با ضرورت مقابله با موج انقلاب اسلامی توجیه می شد. پس از پایان جنگ ایران و عراق و آشکار شدن حقیقت انقلاب اسلامی و نادرستی چهره تهدیدآمیزی که از این انقلاب در جهان ترسیم شده بود و به ویژه پس از حمله صدام حسین به کویت و بحرانی که در پی آن بروز کرد، مراکز تحقیقاتی و صاحب نظران به بازنگری و مرور دوباره سیاست ها و مواضع کشورهای غربی در مورد دو طرف جنگ ایران و عراق پرداخته و از منظری متفاوت به آن نگریستند. در این بازنگری ها بسیاری از حقایق سیاست های دهه 1980 کشورهای غربی در برابر ایران آشکار شد و از سوی صاحب نظران مورد نقد و ارزیابی قرار گرفت؛ اسناد متعددی منتشر شد، و کتاب ها و مقالات متعددی به رشته تحریر درآمد. مقاله حاضر بر اساس اسناد منتشر شده از سوی رسانه ها و دولت آمریکا درباره کمک این کشور به تسلیح عراق به سلاح های شیمیایی به نگارش درآمده است. فصلنامه نگین ایران در این بخش با توجه به مقالات و اسناد خود کشورهای غربی، نمایی از عملکرد دولت های این کشورها را در جنگ ایران و عراق به خوانندگان خود ارائه خواهد داد. مقاله «نورم دیکسن» با تمام مسائلی که یک ایرانی باید در مطالعه آن در نظر بگیرد، می تواند گویای بخشی از واقعیت عملکرد دولت های غربی به ویژه آمریکا در جنگ تحمیلی باشد و مرور آن می تواند در شناخت دقیق تر سیاست ها و عملکرد دولت های غربی، به ویژه آمریکا، در مسائل و موارد بعدی موثر باشد. در 18 ماه اوت 2002 روزنامه نیویورک تایمز داستانی را با نام «دولت آمریکا به رغم استفاده عراق از گازهای شیمیایی، کمک های خود را به این کشور ادامه داد»، منتشر کرد. نشریه نیویورک تایمز به نقل از مقالات عالی رتبه و برجسته آمریکا فاش کرد: «در دهه 1980، کابینه ریگان در حالی که می دانست فرماندهان عراق از سلاح های شیمیایی برای دست یافتن به برتری در جنگ با ایران استفاده خواهند کرد، به طور پنهانی، آنها را از نظر طراحی صحنه نبرد یاری کرد.» این داستان در رسانه های بین المللی جنجال مختصری ایجاد کرد و سپس، سر و صدای آن خوابید. ملاقات صدام و رامسفلد هر چند مقاله نیویورک تایمز در 18 ماه اوت 2002، جزئیات جدیدی را از میزان همکاری ارتش آمریکا با صدام حسین، دیکتاتور عراق، طی جنگ ایران و عراق از 1980 تا 1988 فاش کرد، اما برخی از جوانب این رسوایی فاش نشد. در واقع، واشنگتن، نه تنها استفاده مکرر صدام از سلاح های شیمیایی علیه سربازان ایران و اقلیت کرد عراق را نادیده گرفت، بلکه این کشور را در راه توسعه برنامه های تولید سلاح های شیمیایی، بیولوژیکی و هسته ای اش یاری کرد. نشریه نیویورک تایمز بدبینی و تملق دولت آمریکا در پرداختن به این موضوع و نیز اقدامات وحشیانه عراق را به طور مفصل منعکس نکرد. در حالی که واشنگتن پیش از این از برنامه های تسلیحاتی عراق چشم پوشی کرده بود. در دهه پس از جنگ، در زمانی که برنامه های تسلیحاتی بغداد دیگر وجود نداشتند و در سال 1991 منهدم شده بودند، دولت آمریکا از طرح گسترده برنامه های تسلیحاتی عراق برای توجیه لزوم آغاز جنگ گسترده ای علیه مردم عراق استفاده کرد. *بسیاری از سیاستمدارانی که در تسلیح عراق نقش فعالی داشتند، جنگ علیه صدام را خواستار بودند خوانندگان مقاله نیویورک تایمز (یا ده ها هزار مقاله دیگر که پس از 11 سپتامبر علیه عراق نوشته شده است) این واقعیت را می دانند که بسیاری از سیاستمداران آمریکا و نخبگان حاکم، که جنگ علیه صدام حسین را خواستار بودند، خود، در پیشبرد و اجرای برنامه های تسلیحاتی عراق نقش فعالی داشتند. از جمله این افراد، می توان به دونالد رامسفلد، آتشی ترین یار دولت بوش، اشاره کرد. *کمک های پنهانی بوش عراق را در ساختن ماشین جنگی اش یاری کرد واشنگتن قبلا، در دهه 80 نسبت به دیکتاتور عراق به دلیل استفاده از سلاح های شیمیایی هیچ مخالفت و انزجاری را اعلام نکرده بود. این برای نخستین بار نبود که چنین رسوایی هایی در رسانه ها مطرح می شد. برای نمونه، پیش از آن، رسوایی «عراق گیت»، بارها، مطرح و فراموش شده بود.این موضوع رسوایی حمایت نظامی و سیاسی آمریکا از صدام حسین در دهه 80 است. «داگلاس فرانتز» و «موری واس» در یکی از مقالات جامع و شدید الحنی که به رسوایی عراق گیت مربوط بود و در 23 فوریه سال 1992 در لس آنجلس تایمز چاپ شد با عنوان: «کمک های پنهانی بوش عراق را در ساختن ماشین جنگی اش یاری کرد» نوشتند: «طبق اسناد طبقه بندی شده، جورج بوش پدر، تلاش های بلندمدتی را برای حمایت و پشتیبانی از دیکتاتور عراق به عمل آورده است. وی این اقدامات را هم در مقام معاونت ریاست جمهوری و هم در مقام ریاست جمهوری انجام داده است.» حتی ویلیام سفیر، نویسنده راست گرا و جنگ طلب نشریه نیویورک تایمز در 7 دسامبر 1992 احساس کرد که پرداختن به موضوع مزبور ضروری است. وی نوشت: «رسوایی عراق گیت بسیار وحشتناک است؛ رسوایی بزرگی درباره سوء استفاده نظام مند رهبران سه ملت دموکراتیک آمریکا، انگلستان و ایتالیا، از قدرت و اعطای کمک های محرمانه مالی به دیکتاتور عراق برای بهبود ساختار تسلیحاتی وی.» *پیش زمینه رسوایی بزرگ عراق گیت پیش زمینه عراق گیت، قیام مردمی سال 1979 در ایران برای سرنگونی شاه طرفدار آمریکا بود. انقلاب ایران تسلط امپریالیستی آمریکا بر منطقه نفت خیز استراتژیک خلیج فارس را تهدید کرد. پیش از آن، به غیر از اسرائیل، ایران متحد دیرینه واشنگتن در خاورمیانه بود. *4 روش واشنگتن برای سرنگونی انقلاب اسلامی پس از وقوع انقلاب اسلامی، واشنگتن بلافاصله، به چهار روش برای نابودی و سرنگونی این نظام انقلابی و جبران فقدان شاه اندیشید. در این راستا، رژیم صدام حسین دست یاری به سوی آمریکا دراز کرد و بدین ترتیب، در 22 ماه سپتامبر سال 1980، عراق تهاجم خود را به ایران آغاز کرد و طی این جنگ خونین هشت ساله، که دست کم، یک میلیون قربانی داشت، از حمایت واشنگتن برخوردار شد. *واشنگتن و بغداد می خواستند وضع موجود پیش از انقلاب 1979 ایران را مجددا احیا کنند در دهه 90، موسسه مطالعات راهبردی دانشگاه جنگ آمریکا در گزارش خود برای پنتاگون اعلام کرد: «طی جنگ ایران و عراق، آمریکا سیاستی متمایل به عراق داشت ... واشنگتن و بغداد می خواستند وضع موجود پیش از انقلاب 1979 ایران را مجددا احیا کنند. در واقع، انقلاب ایران ایران موازنه قدرت منطقه را تهدید می کرد. درخواست امام خمینی از مردم کشورهای دیگر برای انجام انقلاب، برای بغداد و واشنگتن تهدیدی جدی محسوب می شد و هر دوی آنها می خواستند این تهدید را از بین ببرند. از آنجا که آمریکا و عراق هدف و منافع مشترکی داشتند ... ، آمریکا فعالانه، به کمک عراق آمد.» *صدام حسین می توانست واشنگتن را به اهداف خود در ایران نزدیک کند در آغاز، آمریکا با مشاهده موفقیت های عراق در برابر ایران، به عراق تمایل داشت و بدین ترتیب، سیاست یک جانبه ای را در پیش گرفت؛ چرا که صدام حسین می توانست واشنگتن را به اهداف نامشروع خود نزدیک کند؛ بنابراین، مقامات آمریکا معتقد بودند که بهتر است عراق از شوروی فاصله بگیرد و درست همانند عملکرد انورسادات، رئیس جمهور مصر در دهه 70، روابط نزدیک اقتصادی و نظامی خود را با این کشور قطع کند. *تلاش آمریکا برای قطع ارتباط شوروی و عراق در ماه مارس 1981، الکساندر هیگ، وزیر امور خارجه آمریکا، با شور و هیجان به کمیته روابط خارجی سنا گفت:«اگر عراق تهاجم نظامی خود را علیه ایران ادامه دهد، هیچ گونه سلاحی از شوروی دریافت نخواهد کرد.» همچنین، مسکو از سرکوبی شدید حزب کمونیست عراق از سوی صدام ناراضی بود. حمایت واشنگتن از عراق، پس از موفقیت ایران در بیرون کردن نیروهای عراقی از قلمرو خود در ماه مه سال 1982، بیش از پیش آشکار شد. در ماه ژوئن همین سال، ایران برای نخستین بار، تهاجم خود را به عراق آغاز کرد و به دنبال آن، امریکا در صدد برآمد تا از شکست ها و عقب نشینی های نظامی عراق جلوگیری کند. در این هنگام، واشنگتن و متحدان عرب محافظه کارش ناگهان، نگران شکست کامل عراق یا دست کم، سرنگونی رژیم صدام شدند و محموله های تسلیحاتی عظیمی را به سوی عراق روانه کرد. واشنگتن با استفاده از متحدانش در خاورمیانه، محموله های بزرگ تسلیحاتی را به سوی عراق روانه کرد. اسناد طبقه بندی شده وزارت خارجه آمریکا که «فرانتز و واس» آنها را فاش کردند، ارسال توپ های هویتزر، بالگرد، بمب و دیگر سلاح ها در سال 1983.1982 از طریق مصر، عربستان اردن و کویت به عراق می باشد. هوارد تیچر، ا زکارشناسان شورای امنیت ملی آمریکا در امور خاورمیانه در دوران ریاست جمهوری ریگان، در 23 ماه فوریه سال 1992 در لس آنجلس تایمز گفت: «آمریکا کشورهای ثالث را به حمل سلاح های آمریکایی از طریق دریا به عراق تشویق می کرد.» طبق کتاب مارک فیثیان با نام «چگونه آمریکا و انگلستان مخفیانه، ماشین جنگی عراق را به راه انداختند؟» که در سال 1997 منتشر شد، در سال 1983، ریگان از جولیو آندرئوتی، نخست وزیر ایتالیا خواست که سلاح های آمریکا را به عراق ارسال کند. در اول ژانویه سال 1984، واشنگتن پست گزارش داد: «آمریکا به طور دوستانه، به کشورهای خلیج فارس تفهیم کرد که شکست عراق در جنگ با ایران به ضرر منافع آمریکاست و واشنگتن تلاش ها و اقدامات زیادی را برای جلوگیری از وقوع آن انجام داده است.» مرکز ثقل این تلاش ها، همکاری نزدیک و محکم سیاسی و نظامی با رژیم سرکوب گر صدام حسین بود تا بدین ترتیب، توازن قدرت نظامی به نفع عراق سنگینی کند. در سال 1982، دولت ریگان، نام عراق را از فهرست کشورهای حامی تروریست حذف کرد. در 19 و 20 ماه دسامبر سال 1983 نیز، رایگان فرستاده ویژه خود را جدا از دونالد رامسفلد، به هرماه دست نوشته حاوی پیشنهاد برقراری مجدد مناسبات دیپلماتیک بود که طی جنگ اعراب و اسرائیل، در سال 1967، قطع شده بود. باید یادآور شد که رامسفلد در 24 ماه مارس سال 1984 مجدداً به عراق سفر کرد. درست در همان روزی که خبرگزاری سازمان ملل (UPI) گزارش داد گروهی از کارشناسان این سازمان بدین نتیجه رسیده آند که گاز خردل به همراه گاز اعصاب علیه نیروهای ایرانی به کار رفته است...، رامسفلد، فرستاده رئیس جمهور آمریکا در بغداد، با طارق عزیز، وزیر امور خارجه عراق، دیدار داشت. یک روز پیش از آن، ایران، عراق را به استفاده از گاز خردل و گاز اعصاب تابون علیه ششصد نفر از نیروهایش متهم کرده بود. باید یادآور شد، دولت آمریکا در مورد استفاده دولت عراق از گازهای شیمایی هیچ تردیدی نداشت و حتی در 5ماه مارس سال 1984، وزارت خارجه آمریکا اعلام کرد: «شواهد موجود نشان می دهد که عراق از سلاح های شیمیایی مرگبار استفاده کرده است.» در 30 ماه مارس سال 1984، نیویورک تایمز گزارش داد:«مقامات اطلاعاتی آمریکا شواهد انکار ناپذیری در اختیار دارند که نشان می دهند عراق در جنگ خود با ایران از گاز اعصاب استفاده کرده و تأسیس پایگاه های تولید انبوه مواد عامل کشنده شیمیایی را تقریباً به پایان رسانده است.» *مقامات آمریکا حتی پس از حمله شیمیایی عراق به ایران، اعلام کردند از روابط خود با عراق راضی و خشنودند اما طبق روال همیشگی دولت آمریکا طی جنگ ایران و عراق و بعد از آن، توسل عراق به این سلاح های ممنوع شده در حقوق بین الملل در نظر رامسفلد و رؤسای سیاسی کشورش آن قدرها مهم نبود تا روابط رو به شکوفایی آمریکا و صدام را متوقف کند. گزارش نیویورک تایمز در 29 مارس سال 1984، در مورد پیامدهای مذاکرات رامسفلد در بغداد، اعلام کرد: «مقامات آمریکا از روابط خود با عراق راضی و خشنودند و در کل، پیوندهیا دیپلماتیک عادی مجدداً برقرار شده، اما به طور اخص، نامی از آنها برده نشده است.» بدین ترتیب در ماه نوامبر سال 1984، آمریکا و عراق به طور رسمی، روابط دیپلماتیک خود را با یکدیگر از سر گرفتند. طبق گفته های «باب وود وارد»، روزنامه نگار واشنگتن پست، در 15 ماه دسامبر سال 1986، سازمان سیا در سال 1984 به طور محرمانه، اطلاعاتی را در اختیار عراق قرار داد تا بتواند در حملات شیمیایی با گاز خردل علیه نیروهای ایران از آنها استفاده کند. همچنین، «در اوایل سال 1985، سیا اطلاعات حساس مربوط به شناسایی ماهواره ای را در اختیار عراق قرار داد... تا این کشور را در حملات هوایی خودیاری کند.» حملات شیمیایی عراق علیه نیروهای ایران و کمک های آمریکا به عراق تا پایان جنگ ادامه یافت. وزارت دفاع امریکا اطلاعاتی را برای عراق فراهم و این کشور را از نظر طراحی صحنه نبرد یاری می کرد. گزارش 17 ماه اوت سال 2002 نیویورک تامیز، نشان می داد: «هرچند مقامات ارشد دولت ریگان در ظاهر استفاده عراق از گاز خردل، سارین،VX و دیگر عوامل شیمیایی را محکوم کردند، اما از برنامه های تسلیحاتی عراق آگاهی مستقیم داشتند و ریگان و معاونش، جورج بوش پدر و دیگر مقامات ارشد امنیت ملی، هرگز پشتیبانی های خود از عراق را قطع نکردند و طی برنامه ای بسیار سری، بیش از شصت نفر از افسران سازمان استقرار نیروهای ایرانی، طراحی تاکتیکی صحنه نبرد، برنامه حملات هوایی این کشور و ارزیابی میزان خسارت بمباران های صورت گرفته از سوی عراق، در اختیار بغداد قرار دادند.» یک افسر بازنشسته سازمان اطلاعات دفاعی آمریکا به نام «ریک فرانکونا» به نیویورک تایمز گفت: «رژیم بغداد در اوایل سال 1988؛ زمانی که نیروهای عراق شبه جزیره فاو را از نیروهای ایارن بازپس گرفتند، از سلاح های شیمایی استفاده کرد.» *والتر لنگ: استفاده عراق از گازهای شیمیایی در صحنه نبرد، مسئله استراتژیک نگران کننده ای نبود یک افسر بازنشسته دیگر این سازمان به نام والتر لنگ نیز به نیویورک تامیز ابراز کرد: «استفاده عراق از گازهای شیمیایی در صحنه نبرد، مسئله استراتژیک نگران کننده ای نبود.» در واقع آنچه سیا، سازمان اطلاعات دفاعی آمریکا و دولت ریگان را نگران می کرد، این بود که مبادا، نیروهای ایران شبه جزیره فاو را پشت سر بگذارند و انقلاب اسلامی خود را به کویت و عربستان منتقل کنند. حذف نام عراق از فهرست کشورهای حامی تروریسم در سال 1982 بدین معنا بود که هیچگونه منع قانونی بر سر راه عراق برای دریافت کمک های اقتصادی و نظامی آمریکا وجود نداشته باشد و این کشور بتواند فناوری های پیشرفته را از آمریکا خریداری کند؛ فناوری هایی که برای اهداف نظامی نیز از آنها استفاده می شد. در ماه دسامبر سال 1982، فروش های متعارف نظامی از سرگرفته شد و در سال 1983، دولت ریگان با فروش شصت فروند بالگرد هوگز به عراق برای اهداف غیرنظامی موافقت کرد، اما فیثیان اشاره کرد که این بالگردها را می توان طی چند ساعت مسلح کرد. سپس، جورج شولتز، وزیر خارجه آمریکا و جورج بالدریج وزیر بازرگانی، برای فروش بالگردهای بل رایزنی کردند. این بالگردها به امکانات سم پاشی مزارع غلات مجهز بودند. عقیده عموم بر این است که بالگردهای مزبور در حملات شیمیایی عراق رد سال 1988 علیه کردهای حلبچه مورد استفاده قرار گرفت؛ حمله ای که طی آن، پنج هزار نفر کشته شدند. با چشم پوشی دولت ریگان از این حملات، بغداد پیشروی نظامی گسترده ای را آغاز کرد. مخارج نظامی آی که عراق با تأمین اعتبار از سوی آمریکا هزینه می کرد، حتی به مدت ها پیش از حذف نام این کشور از فهرست کشورهای حامی تروریسم مربوط می شد؛ زمانی که وزارت بازرگانی آمریکا فروش موتورهای گازی توربین دار ایتالیایی را برای ناوچه های عراقی تأئید کرد. *وزارت کشاورزی آمریکا بازپرداخت وامهای بغداد را تضمین کرد به زودی، شرکت اعتباری تأمین کالا وابسته به وزارت کشاورزی آمریکا بازپرداخت این وامها را -در صورت ناتوانی بغداد-تضمین کرد. بانک ها این وام ها را به عراق اعطا کرده بودند تا کالاها تولید شده در آمریکا، مانند گندم و برنج را خریداری کند. طبق طرح مزبور، عراق سه سال برای بازپرداخت این وام ها فرصت داشت و در صورت ناتوانی از پرداخت آنها، مالیات دهندگان آمریکایی باید این مبالغ را تامین می کردند. نخستین هدف واشنگتن از اعطای این کمک ها، جلوگیری از سرنگونی رژیم صدام بود؛ زیرا مردم عراق به کمبود غذا اعتراض کرده بودند. علت اصلی کمبود مواد غذایی در عراق این بود که بودجه هنگفتی صرف خرید سلاح و مهمات می شد. یارانه های لازم برای تضمین این وام ها را دولت آمریکا تأمین می کرد؛ موضوعی که باعث شد صدام بتواند طرح های تسلیحاتی خود را به صورت آشکار و نهان آغاز کند، گسترش دهد و بدین ترتیب، جنگ خونبار ایران و عراق، پنج سال دیگر نیز ادامه یابد. *مالیات دهندگان آمریکایی حدود 20 میلیون دلار مالیات برای جنگ عراق پرداختند تا پایان سال 1983، پرداخت 402 میلیون دلار به عنوان تضمین وام های اعطایی وزارت کشاورزی آمریکا به عراق تأیید شد؛ مبلغی که در سال 1984، به 503 میلیون دلار؛ در سال 1988، به 71 میلیارد دلار؛ و بین سال های 1983 تا 1990، به بیش از 5 میلیارد دلار افزایش یافت. باید یادآور شد که مالیات دهندگان آمریکایی باید حدود 20 میلیارد دلار جریمه و نیز سود این وامها را تأمین می کردند. در اینجا می توان به مورد مشابه دیگری، هرچند در مقیاس کوچک اشاره کرد که مالیات دهندگان آمریکایی تاوان آن را پرداختند؛ موردی که در آن، بانک صادرات و واردات فدرال دخالت داشت. در سال 1984، جورج بوش پدر، که در آن زمان، معاون رئیس جمهور بود، شخصاً مسئله تضمین یک وام پانصد میلیون دلاری به عراق را پیگیری می کرد؛ وامی که عراق آن را برای راه اندازی خط لوله نفتی نیاز داشت. تضمین وام های بانکی اعطاء شده به عراق برای گسترش واردات و صادرات این کشور از 35 میلیون دلار در سال 1985 به 267 میلیون دلار در سال 1990 رسید. طبق گفته های «ویلیام بلوم» در ماه اوت سال 1998، سام گجنسون، رئیس یکی از کمیته های وابسته به کنگره، که صادرات آمریکا به عراق را بررسی می کند،ابراز کرده است که «دولت آمریکا از سال 1985 تا سال 1990، 771 مجوز صدور مواد عامل شیمایی و تجهیزات دارای کاربرد نظامی به عراق را تأئید کرد در حالی که تنها 39 مورد از درخواستهای دریافت مجوز رد شد.» ارز این محموله ها 75 میلیارد دلاربود. طی آن دهه، آمریکا درصدد بود تا صدام حسین به تمام خواسته های خود دست یابد... طبق تصمیم های وزارت امور خارجه آمریکا، سیاست کنترل صادرات این کشور تحت کنترل سیاست خارجی آن بود و سیاست خارجی آمریکا هم آن بود که باید به کمک رژیم صدام شتافت. گزارش سنای آمریکا در سال 1994 فاش کرد که: «وزارت بازرگانی آمریکا به شرکت های آمریکایی اجازه صدور مقادیری از مواد عامل بیولوژیکی و شیمیایی، مانند باکتری سیاه زخم و کلستریدیوم بوتولیسم را داده بود. یک مجتمع آمریکایی کشت آزمایشگاهی میکروب، محموله ای معادل بار هفتاد فروند کشتی از مواد عامل پاتوژنیک و باکتری سیاه زخم را برای عراق فراهم کرد.» اینگزارش همچنین، یادآور شد که صادرات آمریکا به عراق مواد تشکیل دهنده سلاح های شیمیایی، طرح ساخت تأسیسات لازم برای تولید سلاح های شیمیایی و بیولوژیی و تجهیزات لازم برای پر کردن کلاهک های شیمیایی را شامل می شد. همچنین، شرکت های آمریکایی نیز رایانه های پیشرفته ، لیزر و تجهیزات بررسی و آزمایش مواد عامل را فراهم می کردند. از مشهورترین این شرکت ها می توان از هولت پکارد، یونیسیس، دیتا جنرال و هانی ول نام برد. شرکت هایی از آلمان غربی، فرانس، ایتالیا، انگلستان، سوئیس و اتریش نیز با اجازه و تأیید دولت های متبوع خود، مواد خام، ماشین آلات، تجهیزات و فناوری موشکی را به ارزش میلیاردها دلار برای عراق فراهم کردند که بسیاری از آنها «دو منظوره» بودند. *آلمانم تمامی ماشین آلات و تجهیزات کارخانه های تولید گاز سمی را به عراق فروخت دولت آلمان، حتی تمامی تجهیزات و ماشین آلات کارخانه های تولید گاز سمی را به عراق فروخت. بسیاری از این معاملات با استفاده از اعتبارات شرکت تأمین کالا وابسته به وزارت کشاورزی آمریکا صورت می گرفت. مقصد قسمت عمده این تجهیزات، مجتمع صنعتی «سعد 16» در نزدیکی موصل در شمال عراق بود. سازمان های اطلاعاتی غرب از مدت ها پیش می دانستند که عراق در مجتمع مزبور، در حال توسعه موشک های بالستیک است. بلام گزارش داد که واشنگتن از توسل عراق به مواد شیمیایی کاملاً آگاه بود. در سال 1992 یکی از کمیته های سنای آمریکایی بود که وزارت بازرگانی این کشور اطلاعات مربوط به امکان استفاده نظامی از کالاهای صادر شده را از 68 مجوز صدور کالا حذف کرده است؛ مجوزهایی که ارزش آنها به بیش از یک میلیارد دلار می رسید. در سال 1986، «استفان برین » قائم مقام دبیر وزارت دفاع آمریکا، به صدور یک دستگاه رایانه پیشرفته به سعد16 اعتراض کرد. این رایانه شبیه رایانه هایی بود که در برنامه های موشکی آمریکا مورد استفاده قرار می گرفت. به اعتقاد وی، این رایانه می توانست برای اهداف نظامی نیز به کار گرفته شود، باید یادآور شد که وزارت خارجه و وزارت بازرگانی آمریکا اعتراف کردند که این رایانه را بدون قرار دادن هیچ گونه شرطی فروخته اند. کنت تیمرمن در کتاب خود به نام «سوداگری مرگ: چگونه غرب عراق را مسلح ساخت؟» نام چند سازمان را یادآور شده است که باید فهرست کالاهای صادراتی به عراق را کنترل می کردند تا این اقلام، امنیت ملی آمریکا را به خطر نیندازند. اما وزارت بازرگانی آمریکا اغلب، فهرست کالاهای صادراتی به عراق را برای کنترل ارائه نمی داد یا آنها را به رغم مخالفت دیگر وزارتخانه های دولتی تأیید می کردند. *واکنش سرد واشنگتن به بی رحمی کشتار حلبچه در 16 ماه مارس سال 1988، نیروهای عراق شهر کردنشین حلبچه را هدف حمله شیمیایی قرار دادند و پنج هزار نفر را قربانی کردند هر چند بعداً این حمله یکی از مهمترین دلایل برای لزوم برکناری صدام اعلام شد، اما در آن زمان واکنش واشنگتن نسبت به آن همه بی رحمی بسیار سرد بود. تنها چهار ماه پس از بمباران حلبچه، شرکت عظیم آمریکایی بچتل مناقصه ساخت یک کارخانه تولید مواد نفتی - شیمیایی مناقصه ساخت یک کارخانه تولید مواد نفتی - شیمیایی را برنده شد. ساخت این کارخانه امکان تولید سلاح های شیمیایی را برای رژیم صدام فراهم می کرد. در 8 ماه سپتامبر در سال 1988، سنای آمریکا قانون پیشگیری از کشتار جمعی را به تصویب رساند که طبق آن باید تحریم هایی علیه رژیم عراق اعمال می شد با تصویب این قانون، دولت ریگان بلافاصله مخالفت خود را با آن اعلام کرد و لایحه مزبور را نابهنگام قلمداد کرد. بدین ترتیب کاخ سفید تمام توان خود را به کار گرفت تا جلوی تصویب این لایحه را در مجلس نمایندگان بگیرد. سرانجام، نیز زمانی که کنگره آن را تصویب کرد، کاخ سفید از اجرای آن سرباز زد. در ماه اوت سال 1989، اف.بی.آی به شعبه بانک بی ان ال در آتلانتا حمله کرد و آشکار شد که در آن شرکت اعتباری تأمین کالا مبالغ هنگفتی از وام های عراق را تضمین می کرده و همچنین میلیاردها دلار وام غیرمجاز بدون طی مراحل رسمی به عراق اعطا شده است. پس از این افشاگری، عرصه بر معاملات اقتصادی، سیاسی و نظامی آمریکا با عراق تنگ شد. راس بیکر در ماه آوریل سال 1993 طی مقاله ای یادآور شد که کریس دروگال، رئیس شعبه بی ان ال در آتلانتا، وام هایی را در اختیار عراق قرار داده تا آنها را برای خرید فناوری های نظامی و تجهیزات دو منظوره صرف کند؛ موضوعی که مقامات دولت آمریکا از آن آگاه بودند و حتی این وام ها را نیز تضمین می کردند. دولت انگلستان نیز نه تنها از فعالیت های یکی از شاخه های شرکت انگلیسی ماتریکس، چرچیل در اوهایو در تهیه تجهیزات و فناوری های نظامی برای عراق آگاه بود، بلکه می دانست که بی ان ال آتلانتا هزینه فعالیت های این شرکت را تأمین می کند. بعدها از طریق مقامات بانکی معلوم شد که دولت ایتالیا و مالک اصلی بی ان ال از وام های اعطا شد از سوی بی ان ال به عراق آگاه بوده اند. اما حتی انزجار مردم از کشتار جمعی حلبچه و رسوایی فزاینده بی ان ال نیز نتوانست از گرمی روابط واشنگتن و عراق بکاهد. در 2 اکتبر سال 1989، جورج بوش پدر تصمیم خیلی محرمانه شماره 26 امنیت ملی را امضا کرد که طبق آن «روابط عادی آمریکا و عراق می تواند منافع طولانی مدت آمریکا را در منطقه خلیج فارس تأمین کند و ثبات منطقه خلیج فارس و خاورمیانه را افزایش دهد. آمریکا باید انگیزه های اقتصادی و سیاسی برای عراق فراهم کند تا رفتار عراق نیز رفته رفته، معتدل تر شود و در نتیجه آمریکا بتواند از طریق عراق، نفوذ و تسلط خود بر منطقه را افزایش دهد. ما باید فرصت ها و امکاناتی را برای شرکت های آمریکایی فراهم آوریم تا در بازسازی اقتصاد عراق شرکت کنند.» با افزایش فشار کنگره و افکار عمومی بر وزارت کشاورزی آمریکا مبنی بر پایان دادن به تضمین وام های عراق از سوی شرکت اعتباری تأمین کالا، جیمز بیکر، وزیر امور خارجه آمریکا، به پشتوانه تصمیم شماره 26 امنیت ملی، شخصاً پافشاری کرد که کلیت یوتر، وزیر کشاورزی از مخالفت های خود با ماجرای تضمین این وام ها دست بردارد. در ماه نوامبر سال 1989، جورج بوش پدر با تخصیص یک میلیارد دلار برای تضمین وام های عراق در سال 1990 موافقت کرد. در ماه آوریل سال 1990، اعتراض های گسترده نسبت به رسوایی بی ان ال، وزارت کشاورزی را بر آن داشت تا از ضمانت وام های اعطا شده به عراق دست بردارد. در 18 ماه مه، اسکوکرافت، مشاور امنیت ملی آمریکا، شخصاً وارد عمل شد تا از ارسال نخستین قسط 50 میلیون دلاری شرکت اعتباری تأمین کالا برای سال 1990 اطمینان حاصل یابد. طبق مقاله فرانتز و واس در 23 ماه فوریه سال 1992 در لس آنجلس تایمز، مقامات شورای امنیت ملی و وزارت امور خارجه آمریکا در ماه جولای 1990 بر ارسال دومین قسط از یک میلیارد دلار ذکر شده اصرار داشتند. آنها به رغم آگاهی از بحران های موجود در منطقه و شواهد موجود مبنی بر استفاده عراق از این وام ها برای دست یافتن به فناوری سلاح های اتمی و برنامه موشک های بالستیک به اعطای وام ها ادامه دادند، ضمن آنکه رژیم عراق نیز با استفاده از این وام ها به یک شبکه سری تهیه سلاح، کمک های مالی می کرد. از 18 ماه جولای تا اول ماه اوت سال 1990، دولت بوش پدر با فروش فناوری های پیشرفته به ارزش 4.8 میلیارد دلار به عراق موافقت کرد. این فناوری ها در سعد 16 و وزارت صنایع و امور نظامی عراق مورد استفاده قرار می گرفت. در اول ماه اوت، فروش تجهیزات پیشرفته تبادل اطلاعات به ارزش 695 میلیون دلار تأیید شد. فرانتز و واس یادآور شدند: «وزارت کشاورزی آمریکا، تنها در 2 ماه اوت سال 1990 رسماً تضمین وام های اعطا شده از سوی شرکت اعتباری تأمین کالا به عراق را متوقف کرد؛ درست همان روزی که تانک ها و سربازان عراق به خاک کویت وارد شدند.» انتهای پیام
پنجشنبه ، ۲مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گرمه]
[مشاهده در: www.garmeh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها