محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829601014
پدر، مادر و پسری که نوبتی جبهه می رفتند!/ بی بی شیمیایی شد!
واضح آرشیو وب فارسی:املش ما: در آستانه هفته دفاع مقدس به سراغ خانواده ای رفتیم که تمام اعضای خانواده از پدر و پسر تا مادر در جبهه های جنگ حضور داشته اند.به گزارش املشما به نقل از مهر، اگر «بی بی زهرا» را «بمب انرژی» بنامیم، بی راه نگفته ایم. مادری که با وجود پنج فرزند راهی جبهه ها می شود تا پابه پای همسر و فرزندان از سرزمینش دفاع کند. «زهرا قائدی» مادر خانواده ای است که از پدر تا پسر و مادر همگی رزمنده بوده اند و حالا پس از شهادت پسر و فوت پدر، بی بی زهرا تنها رزمنده این خانواده است. در یکی از روزهای آخر تابستان مهمان این مادر دوست داشتنی می شویم تا برایمان از خاطرات جنگ و جبهه اش بگوید. متولد گلپایگان است و پس از فوت پدر در سه سالگی به تهران می آید. در ۱۴ سالگی خیلی اتفاقی با همسرش آشنا می شود و زندگی شان را آغاز می کنند. خانم قائدی مادر پنج فرزند است که خودش تعداد آن ها را شش عدد می داند. «مادر پنج فرزندم ولی یک فرزند شیری هم دارم. به دلیل اینکه مادر این نوزاد فوت کرده بود، او را پیش من آوردند و وقتی ۵ سالش شد، به ما گفتند که می خواهیم این بچه را به یک خانواده ای که بچه دار نمی شوند، بدهیم و ما هم چون دیدیم ثواب این کار بیشتر است، قبول کردیم؛ اما همین جدایی یک داغ روی دل ما گذاشت.» * پسرم با شناسنامه دوستش به جبهه می رفت سی سالی می شود که از شهادت پسرش می گذرد و چند روز دیگر سالگرد فوت پدر این خانواده است و همین داغ ها باعث می شوند تا مادر پرانرژی سال های جنگ با هر با اسم بردن از پسر و همسرش، صدایش بلرزد و گاهی هم آرام اشک بریزد. خودش بی مقدمه شروع می کند از شهیدمحسن جلادتی یا به قول خودش عباس می گوید: «من به عباس خیلی وابسته بودم؛ اما او خیلی زود عاشق جبهه و شهادت شد. هنوز ۱۵ سالش نشده بود که پایش به جبهه باز شد. گاهی وقت ها صبح از خواب بلند می شدم و از دخترم سراغ عباس را می گرفتم و دخترم می گفت مامان داداش رفت. پیشانی ات را هم بوسید و رفت. نفهمیدی؟ از وقتی که او می رفت حالم بد بود و تب داشتم؛ تا اینکه دوباره او را ببینم. همیشه هم موقع برگشت از ترس من اول به مسجد پیش پدرش می رفت و بعد پدرش می آمد خانه و می گفت حاج خانم کجایی که تب برت آمد!» از او می پرسم که او هم مثل همسن وسال هایش در شناسنامه اش دست برده است؟ بی بی زهرا با خنده جواب می دهد: «نه با یکی از دوستانش نوبتی با یک شناسنامه به جبهه می رفتند! همیشه هم با نام او برایمان نامه می نوشت و به ما هم التماس می کرد که با اسم «علی فردین» برایم نامه بنویسید؛ وگرنه من را به دادگاه صحرایی می برند و از جبهه اخراج می شوم. جالب اینجا بود که مسئول ثبت نام جبهه که در محله مان بود، هم متوجه این قضیه نشده و حتی یک بار به من گفته بود می دانی آقای فردین دو تا پسر دارد که هر دوی آن ها اسمشان علی است؟!» * نمی دانستم پسرم تخریب چی است شهید «محسن (عباس) جلادتی» با وجود سن کمش تخریب چی بوده؛ قضیه ای که مادر پس از شهادت تازه متوجه آن می شود. «هر بار از او می پرسیدیم در جبهه چکار می کنی، می گفت هیچی! من عقب جبهه ها هستم اصلا بلد نیستم خط مقدم بروم؛ اما بعد از شهادت فهمیدیم تخریب چی بوده است.» بارها در طول جنگ زخمی می شود تا بالاخره اوایل ماه رمضان سال ۶۳ در سن ۱۸ سالگی خبر شهادتش را برای مادر می آورند: «از اول ماه رمضان آن سال من دیوانه شده بودم! دخترم روز پنجم ماه رمضان با یک قاب عکس از او به خانه آمد. عباس قبل از رفتنش به عکاسی رفته و به خواهرش گفته بود که بعد از رفتنش عکس را تحویل بگیرد. خودم هم شب قبل او را در خواب دیدم. انگار همه چیز و همه کس داشتند مرا برای شهادت عباس آماده می کردند.» عباس تنها رزمنده این خانواده نبود. چند وقتی که از ابتدای جنگ می گذرد، هوای جبهه به سر مادر هم می افتد و با وجود فرزندان قد و نیم قد راهی جبهه می شود. «یکی از دوستانم اتفاقی به من گفت که زهرا تو جبهه نرفتی؟ گفتم نه و بعد گفت آمپول زنی بلدی؟ من فکر می کردم تو که بسیجی هستی، جبهه هم رفتی. من هم در جواب گفتم یاد می گیرم! و از همان جا عزم خودم را برای رفتن به جبهه جزم کردم. البته قبل از آن هم در شهر فعالیت هایی داشتم؛ اما نمی دانستم که زن ها می توانند پشت جبهه بروند. آن زمان که من جبهه می رفتم مسئولیت خانه با دختر بزرگم بود. حتی پسر کوچکم آن زمان شیرخواره بود.» بالاخره بعد از آموزش های اولیه پای این مادر به پشت جبهه ها باز می شود. * عضو گروه ضربت بودم! این جبهه رفتن ها کم کم بیشتر می شود تا جایی که خودش هم نیرو می برد و از پانسمان زخم ها تا دوختن و وصله کردن لباس های رزمندگان تا حتی روحیه دادن به آن ها را بر عهده می گیرد. «من در جبهه به گروه ضربت معروف بودم و هر جا به نیرویی احتیاج داشتند یا کاری داشتند که کسی آن را انجام نمیداد، من را خبر می کردند.» همه رزمندگان را پسر خود می دانست و رزمنده ها هم او را «بی بی زهرا» صدا می کردند. «هر موقع که این بچه ها به اهواز می آمدند صدا می زدند بی بی زهرا بیا لباس های ما را بدوز که باید هر چه زودتر برویم.» از او می پرسم که هیچ موقع با عباس به جبهه نرفته است؟ بی بی می گوید: «نه ما همیشه نوبتی جبهه می آمدیم و زمانی که من جبهه بودم، او تهران بود و همیشه هم افسوس می خورم و می گویم ای کاش یک بار با هم جبهه می رفتیم. البته خیلی دوست داشتم با هم بریم ؛اما آن موقع دیگر به بچه ها خیلی سخت می گذشت.» * ماجرای شیمیایی شدن بی بی زهرا این جبهه رفتن های مادر و پسر گاهی آنقدر در محله معروف می شود که: «یک بار یکی از اهالی محل که فرزند خودش بعدا شهید می شود، به عباس گفته بود: تو زودتر شهید می شوی یا مادرت که عباس به شوخی جواب می دهد من شهید می شوم ولی مادرم سعادت ندارد!» خانم قائدی اگرچه به قول پسر شهیدش به آرزوی شهادت نرسیده، یک بار شیمیایی شده است. «ما لباس رزمندگانی که شیمیایی شده بودند را جمع آوری می کردیم و می سوزاندیم. همین باعث شده بود که ما هم شیمیایی شویم. البته بعد از مراجعه به دکتر گویا برای همیشه این مشکل حل شد.» بی بی زهرای مهربان جبهه ها علاوه بر دوخت ودوز و پانسمان زخم ها، سنگ صبور رزمنده ها هم بوده است. «خیلی وقت ها موقع وصله پینه کردن لباس ها، رزمنده ها برای ما از نامزدشان و چشم انتظاری آن ها می گفتند. بعضی ها از مادرشان می گفتند. ما هم همیشه به حرف هایشان گوش می دادیم و به آن ها روحیه می دادیم و در کنار این دردودل ها لباس هایشان را مجانی تعمیر و شست وشو می کردیم. آن موقع غیر از ما در بازار اهواز هم عده ای در برابر دریافت پول لباس ها را روفو می کردند که ما یواشکی به آن ها می گفتیم برادر یک دقیقه بیا این طرف ما لباس هایتان را مجانی می دوزیم و از اینجا به بعد دیگر هر موقع لباس هایشان پاره می شد پیش ما می آمدند.» کم کم این کارشان نظم می گیرد تا جایی که به صورت مرتب، گردان به گردان لباس می آید و بعد از تعمیر و شست وشو پس برگردانده می شد. * نوبتی جبهه می رفتیم «ما سه تا رزمنده بودیم. من بیشتر از همه جبهه رفتم و اجازه نمی دادم که حاج آقا زیاد جبهه برود؛ چون مسئولیت خانه را بر عهده داشت و تا می آمد آماده اعزام شود، من جبهه بودم!» این کار تیمی در همه جای زندگی این خانواده جریان دارد: «حاج آقا همیشه به بچه ها می گفت به مادرتان در کار خانه کمک کنید و خودش هم کمک می کرد. یکی جارو می کرد، یکی ظرف می شست و خلاصه هر کس یک کاری انجام می داد.» حرف از همسرش که می شود، می گوید: «هیچکس نمی دانست که همسرم جانباز بوده و کنار قلبش چند ترکش خورده بود. هیچ وقت تقاضای جانبازی نکرد. حتی بنیاد شهید هم بارها از او درخواست کردند تا پرونده ای برایش تشکیل دهند ولی او قبول نکرد و می گفت من نه حقوق می خواهم نه درصد جانبازی.» خانم قائدی می گوید قبلا درجه دار سپاه بوده؛ اما بعد از جنگ دیگر هیچ خبری نمی شود و بعدها که پیگیر کارهای خودش می شود؛ به او می گویند که هیچ پرونده ای وجود ندارد! جالب اینکه هیچ کس در محله جدید بی بی زهرا نمی داند که او ۸ بار جبهه رفته است!
چهارشنبه ، ۱مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: املش ما]
[مشاهده در: www.amlashma.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها