تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816642294
یک هفته با شقایقها/14 منتظر آمدن ملک‌الموت از لای نیزارها بودم / سفارش پیرمرد بسیجی به شهید صیاد شیرازی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یک هفته با شقایقها/14
منتظر آمدن ملک‌الموت از لای نیزارها بودم / سفارش پیرمرد بسیجی به شهید صیاد شیرازی
کم‌کم من هم باورم شده بود که زنده نمی‌مانم و با دقت به لای نیزارها نگاه می‌کردم و منتظر آمدن ملک‌الموت بودم، وقتی چشمانم را باز کردم، دیدم همه با لباس‌های سفید بالای سرم ایستاده‌اند!
به گزارش خبرگزاری فارس از شهرستان بهشهر، خاطرات تلخ و شیرین رزمندگان دفاع مقدس همواره بخشی از جذاب‌ترین چهره آن سال‌ها را برای مخاطبان به تصویر می‌کشد، خاطرات و روایاتی که هر کلمه به کلمه آن می‌تواند تورقی از تاریخ را از آن خود کند؛ در ادامه خاطراتی از چند رزمنده مازندرانی از نظرتان می‌گذرد: * سفارش پیرمرد به شهید صیاد شیرازی «حاج عزیز داوری» پیرمرد بسیجی روزهای دفاع مقدس به سوالات ما چنین پاسخ می‌دهد. چه مدت در جبهه حضور داشتید؟ از سال 1342 مقلد امام خمینی (ره) بودم، چون آیت‌الله کوهستانی (ره) فرموده بود: «این سید مشعل‌دار اسلام است.» جنگ شروع شد، امام (ره) فرمود: «جبهه‌ها باید پر شود همان روز خودم را در اختیار امام (ره) گذاشتم و زندگی خود را رها کردم و عازم جبهه شدم، مدت آن را دقیق نمی‌دانم، جبهه می‌رفتم تسویه حساب نمی‌کردم چون نمی‌خواستم حقوق بگیرم و این لطف خدا بود که به ما توفیق داد در جبهه حضور پیدا کردیم. در چه عملیاتهایی شرکت کردید؟ عملیات فتح‌المبین، بدر، والفجر6، شلمچه و بقیه را حضور ذهن ندارم. چه پیامی برای همسنگران خود دارید؟ توجه به هیچ چیز نداشته باشند، همان اعتقادی که داشتند بر سر همان اعتقاد خود باقی بمانند، حتی الان باید از گذشته قوی‌تر باشیم چون دشمن از هر طرف حمله می‌کند، اگر الان رهبر ما فرمان دهد، ما باید مطیع امر او باشیم، الان هم تا آخرین قطره خون باید دفاع کنیم، یکبار شهید صیاد شیرازی را دیدم، به او گفتم: «ای اشتر زمان! تا آخرین قطره خون از رهبر حمایت کن.» امروز پیام من به دوستان و همسنگرانم همین است، اگر امام خمینی (ره) به رحمت خدا رفت، آیت‌الله خامنه‌ای هست، همسنگران من باید تا آخرین قطره خون از ایشان اطاعت کنند.
چه پیامی برای جوانان و نوجوانانی که زمان جنگ را ندیدند، دارید؟ عزیزان من توجه به حرف‌های بیهوده نکنند، آنهایی که شهید شدند برای مال دنیا شهید نشدند، جوانان باید خط و راه شهیدان را ادامه دهند و در این راه ثابت‌قدم باشند، چون برای اسلام بود ما مسلمان و شیعه هستیم، از جوانان خواهش می‌کنم گوش به حرف فریبدهندهها ندهند. آمریکا و اسرائیل و بقیه دشمنان ما را تهدید می‌کنند شما چه پیامی برای آنها دارید؟ چون ما متکی به خدا هستیم، آنها هیچ ضربه‌ای به نظام ما نمی‌توانند بزنند، ما در زمان جنگ ثابت کردیم با دست خالی در مقابل دشمن که آن همه سلاحهای مدرن در اختیار داشت، جنگیدیم، آنها هرچه داشته باشند، ما سلاح الله‌اکبر داریم، در مقابل این اسلحه کسی توان مقابله ندارد و امام (ره) فرمود: «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند، اگر ما متحد باشیم و به خدا توکل کنیم، پیروز هستیم.» * تو به‌زودی شهید می‌شوی محمود منتظری می‌گوید: در منطقه عمومی جفیر مستقر بودیم و خود را برای حضور در عملیات آماده می‌کردیم، تعدادی از بچه‌ها در آن منطقه با درست کردن زمین والیبال، با هم مسابقه می‌دادند، من در گوشه‌ای نشسته بودم و با تعدادی از دوستانم خاطرات شب‌های عملیات را مرور می‌کردم، در همین شرایط، خمپاره 120 دشمن به نقطه‌ای که ما مستقر بودیم، اصابت کرد و تعدادی از بچه‌ها را به شهادت رساند و عده دیگری را هم مجروح کرد، تعدادی از ما که از ترکش خمپاره در امان مانده بودیم، به کمک زخمی‌ها شتافتیم و با کمک یکدیگر با شناختی که از آموزش‌های امدادی دیده بودیم، به مداوای آنها پرداختیم.
ماشین‌هایی که در منطقه حضور داشتند، به کمک آمدند و به همراه آمبولانسی که پس از دقایقی به منطقه آمده بود، مجروحین را به مراکز درمانی منتقل می‌کردند، آمبولانس یکی از مجروحان را منتقل کرده بود و در این شرایط متوجه مجروحی شدیم که به‌دلیل شدت جراحت‌ها، نمی‌توانستیم او را بدون آمبولانس و با استفاده از دیگر خودروها به مراکز درمانی منتقل کنیم، به‌دلیل شدت جراحت‌ها، پای راستش از بدنش جدا شده بود و او متحمل رنج فراوانی می‌شد، یکی از دوستان این بسیجی که با روحیات او آشنا بود، در حالی که همه ما در حال دلداری دادن به او بودیم، به او گفت: «فکر نکن زمان زیادی به پایان عمرت مانده است، تو به‌زودی شهید می‌شوی.» همه ما از شنیدن این حرف‌های او برافروخته شدیم اما ناگهان آن شهید با شنیدن این خبر آنقدر خوشحال شد که همه ما با دیدن روحیاتش تعجب کردیم، پس از شنیدن این خبر، آن بسیجی از خدا تشکر می‌کرد و ذکر دعا و مناجات در حالی که می‌خندید لحظه‌ای از او دور نمی‌شد، آمبولانس پس از منتقل کردن یکی از مجروحان به منطقه بازگشته بود تا این بسیجی را به درمانگاه منتقل کند اما آن رزمنده لحظاتی قبل از رسیدن آمبولانس به شهادت رسیده بود. * من هم باورم شده بود که زنده نمی‌مانم حجت‌الاسلام محمد عباسی می‌گوید: کمک آرپی‌جی‌زن بودم و با وجود جثه کوچک و سن کمی که داشتم، می‌خواستم هر چه زودتر با آرپی‌جی به سمت دشمن شلیک کنم، در یکی از عملیات‌ها، سنگری از دشمن در نقطه مناسبی مستقر بود و همین باعث شده بود تعداد زیادی از بچه‌ها را به شهادت برساند و من که متوجه موقعیت خوب این سنگر دشمن شده بودم، خواستم هرچه سریع‌تر آن را از بین ببرم، آرپی‌جی را مسلح کردم اما فراموش کردم ضامن گلوله آن را بکشم، ایستادم و با دقت سنگر عراقی‌ها را نشانه‌گیری کردم، اما یکی از دوستان که با نگاهش مرا تعقیب می‌کرد در شلوغی و همهمه عملیات فریاد زد: «عباسی! ضامن را بکش، ضامن را بکش!»
سنگر را منهدم کردم اما دیدم چند عراقی زنده مانده‌اند و در حال فرار هستند، اسلحه را گرفتم و به‌سمت آنها شلیک کردم، در همین حین با شلیک گلوله‌ای از طرف دشمن مجروح شدم، خون زیادی از من رفته بود و بچه‌ها امیدی به زنده بودنم نداشتند، تعداد زیادی از بچه‌ها دورم جمع شده بودند و از من طلب شفاعت می‌کردند، صحنه عجیبی بود، همه گریه می‌کردند و دعا می‌خواندند، کم‌کم من هم باورم شده بود که زنده نمی‌مانم و با دقت به لای نیزارها نگاه می‌کردم و منتظر آمدن ملک‌الموت بودم، وقتی چشمانم را باز کردم، دیدم همه با لباس‌های سفید بالای سرم ایستاده‌اند! فکر کردم شهید شده‌ام اما شنیدم که یکی می‌گفت: «آقای دکتر! بالاخره به هوش آمد!» * تسبیح مرا رها نکرد محمدصادق قاجار می‌گوید: در جبهه مرسوم بود بچه‌ها تسبیح دور گردن می‌انداختند واین کار را با نیت خالص و عاملی برای بالا بردن معنویت خود انجام می‌دادند، در یکی از سفرهایی که آیت‌الله جباری امام جمعه بهشهر به منطقه جنگی داشت، تعدادی تسبیح به رزمندگان هدیه داد، من آن تسبیح را به رسم آن روزهای جبهه دور گردنم انداختم. در یکی از عملیت‌ها با اصابت چندین ترکش مجروح شدم، شرایط سختی بود، آتش دشمن هر لحظه شدیدتر می‌شد و در آن شرایط نمی‌توانستم به سرنوشت خودم فکر کنم، چندباری بچه‌ها به سراغم آمدند تا مرا به عقب ببرند اما موافقت نکردم و گفتم نمی‌خواهم مرا به عقب ببرید، شما به نبردتان ادامه دهید.
در آن شرایط تنها کاری که از دستم برمی‌آمد گفتن ذکر ائمه اطهار (ع) بود و من هم لحظه‌ای از این اذکار غافل نمی‌شدم، با آمدن نیروهای امدادی به عقب منتقل شدم و برای مداوای بیشتر مرا به بیمارستان صحرایی بردند، پس از آنکه تحت عمل جراحی قرار گرفتم و ترکش‌ها از بدنم خارج شد، بهبودی نسبی پیدا کردم، خواستم بار دیگر به جبهه‌ها بازگردم اما هر چه دنبال پلاکم گشتم پیدا نکردم، متوجه شدم شدت ترکشی که به من اصابت کرد آنقدر زیاد بود که باعث شد پلاکی که به گردنم آویزان بود پاره شود اما همین که دستم را به طرف گردنم بردم دیدم تسبیحی که برای تبرک به گردنم آویزان کرده‌ام صحیح و سالم مانده است، در حالی که مقاومت کمتری نسبت به پلاک داشت و در حالت عادی هم به دلیل این که فاصله‌ای با پلاک نداشت باید هم‌زمان از گردنم جدا می‌شد. انتهای پیام/86029/ش40
94/06/31 - 17:39
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 120]
-
گوناگون
پربازدیدترینها