واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: مناقشه مخالفان برجام کی پایان می پذیرد؟آفرین چیت ساز اول* آیا حضور یوکیا آمانو در کمیسیون برجام و پرسش و پاسخ او با نمایندگان منتقد نقطه پایان سلسله مخالفت هاست؟ زیرا به نظر نمی آید دیگر بعد از این سلسله گفت و شنودهای درازدامن پرسش و ابهامی از حال و آینده برجام باقی مانده باشد یا مقامی بالاتر از رئیس آژانس انرژی اتمی نمی توان سراغ گرفت که منتقدان برجام چنین بی پروا هر آنچه از سرنوشت پرونده هسته ای ایران درمیان است را به بحث بگذارند.
می توان انتظار داشت که شهروندان ایرانی که برجام به حقوق و حیات اقتصاد و معاش آنها گره خورده است در پی پاسخ این سؤال باشند که آهنگ ابهام سازی و مخالفت جویی در قصه برجام کجا پایان می پذیرد؟ و آیا اگر برجام در مجلس رأی بیاورد می توان انتظار داشت که جنجال ها و ان قلت ها نیز فروکش کند. حتی در قیاس با کنگره امریکا به نظر می آید منتقدان برجام در مجلس از فضا و فرصتی افزونتر برای نقد بهره مند شدند تا حدی که در اقدامی نامتعارف با پارلمان ها آنها دوستان بازنده در انتخابات را برای چالش با برجام به میدان آوردند.این سؤال از این نظر مهم است که یکی از دغدغه های افکار عمومی این است که اگر برجام در مرحله ورود به عرصه اجرا در ایران با اما و اگر روبه رو شود ای بسا این پیام منفی را به اردوی حریف بدهد که تهران پای عهد و عقود خویش پایدار نیست یا حتی به دست حریفان بهانه جو و کمین نشسته این حربه را بدهد که در تهران اراده کافی و نافذ برای پیشبرد توافق ها و تفاهم های بزرگ نیست.قبل از هر چیز این نکته شایان ذکر است که در یک سیستم مردم سالار نباید انتظار داشت که تصمیم های بزرگ با اجماع و رضایت عموم مسئولان تصویب یا اجرا شود بر این اساس تیم هسته ای روحانی نیز که اشراف بر قواعد نظام پارلمانی دارند، انتظار ندارند که حتی بعد از توشیح و تنفیذ برجام، مخالفان به مدافعان تبدیل شود اما آنچه به عنوان قاعده تصمیم گیری در چنین سیستمی حاکم است تمکین اقلیت به رأی اکثریت بعد از پذیرش یک تعهد ملی و بین المللی است. شاید اکنون دغدغه مجریان و سفرای نظام عمدتاً از این جنس باشد. متأسفانه رفتار برخی از منتقدان برجام شواهدی از پذیرش قواعد نظام مردم سالار به دست نمی دهد. به گفته برخی ناظران بعد از چند جلسه ای که از بررسی برجام گذشته حتی یک مورد تغییر لحن و تصحیح رفتار دیده نمی شود و سخن و گفتار برخی اعضا بر همان پاشنه جلسه اول می چرخد.نباید از نظر دور داشت که کمیسیون برجام کار خود را بر پایه مجموعه ای از سؤالات و ابهام ها که اعضای آن پیش کشیدند شروع کرد و تیم هسته ای در اقدامی که ناظران آن را در صحنه پارلمان بی سابقه خواندند با چهره باز ساعات بی شمار صرف پاسخگویی کردند. برخی اعضای برجام حتی امروز به سراغ همان سؤالاتی برای چالش با پرونده هسته ای رفته اند که یک ماه پیش دامن می زدند. این روند بدون شک پیامدهای سنگینی می تواند در پی داشته باشد و هدفگذاری و سودمندی کار کل کمیسیون را در معرض سؤال قرار می دهد. همچنان که کشدار شدن بحث برجام یکی از دیپلمات های سابق و مورد قبول اصولگرا ها را بر آن داشت که بگوید گویی تنها ایراد برجام این است که این موفقیت به دست دولت روحانی رقم خورده است. در حالی اگر این اتفاق به دست دولت سابق می افتاد حتی برای دستاوردهای کوچکتر و کم ارزش تر جشن هسته ای برپا می شد.در روزهای اخیر چند حرکت جدید در مواضع روزهای جریان تندرو ضد برجام نمایان شده است که نشان از این دارد که برخی محافل درصددند آتش نزاع با برجام را در تریبون ها شعله ور نگه دارند. این دست اتفاقات بیش از آنکه به اعتبار تیم مذاکره لطمه بزند اقتدار و انسجام نظام را زیر سؤال می برد و به عبارتی نوعی مسأله سازی برای حاکمیت است. تفاوت وضعیت ما با 6 قدرت آن سوی برجام در همین نقطه است که داستان مخالفت حزب رقیب در سیاست خارجی با تصمیم گیری پارلمان پایان می پذیرد برای مثال افکار عمومی امریکا بعد از 3 مرحله رأی گیری اطمینان خاطر دارد که دیگر سد کنگره از سر راه برجام برداشته شده است و دیگر هیچ نیرویی حتی با قدرت لابی یهودیان نمی تواند برجام را نافرجام بگذارد، زیرا هر جناح سیاسی این اجماع را بشکند باید منتظر عقوبتی سخت از ناحیه شهروندان در انتخابات بعدی بماند. دولت های اروپایی نیز بعد از اعلام نظر پارلمان هایشان به همین منوال در سیاست خارجی عمل می کنند.نکته مهمی که این روزها از سوی طیف تندروها نادیده گرفته می شود این است که ساختار نظام جمهوری اسلامی قاعده بحث موافق و مخالف را حول موضوعات مهم کشور پذیرفته است اما هیچ گاه تصمیم گیری در مسائل کلان و مرتبط با منافع ملی را معطل رفع اختلاف جناح ها نمی گذارد. در ماجرای اخیر نیز نمی توان هدف غایی جلسات را جلب رضایت یا اقناع کامل یک گروه یا جمع سیاسی خاص قرارداد چرا که چنین چیزی در عرصه تصمیم گیری که قاعده اکثریت حکمفرماست امری شبه محال است.در بحثی که این گروه از مخالفان برجام پیش می برند مناقشه اساساً از نوع اختلاف در روش ها و ساز و کار اجرا نیست بلکه اختلاف بر سر وجود یا عدم برجام است آنها جزو جریانی هستند که از انتخابات 92 تاکنون منطق مذاکره و تعامل برای حل مسأله هسته ای را قبول نداشتند و به همین دلیل 6 سال پرونده را در همان نقطه صفر نگه داشتند. لذا نزاع دوستان دولت سابق با برجام را پایانی نیست. کما اینکه میل مفرط برای گشودن جبهه های درگیری جدید در این باره از خود نشان داده اند. به تازه ترین موارد در این باره نگاه کنیم. بعد از جلسه تیم سابق که بالاترین مجادله بر سر محک زدن ادعاها بود فردی که در جایگاه نظریه ساز اقلیت مخالف برجام خود را می بیند با حضور مکرر در آنتن جام جم، سوژه و سرنخ های جدیدی را ساخته و پرداخته می کند.یکی از این سوژه ها این بود که در روزی که نمایندگان شرکت های اروپایی سرگرم بررسی موقعیت و میدان های سرمایه گذاری بودند شبکه تبلیغی تحت نفوذ او سرگرم جعل مطالبی بودند تا بگویند نظر کنگره عوض نشده و زور 6 دولت طرف توافق ایران به لابی های تندرو نچربیده است. از بسته های به اصطلاح تحلیلی عجیب این سخنگوی ضد برجام این بود که در برابر دوربین جام جم مدعی شد همه آنچه افکار عمومی در مونیتور کنگره دیدند نمایشی بیش نیست زیرا جمهوریخواهان به ظاهر سر ناسازگاری با توافق دارند اما قصد فریب افکار عمومی را دارند. البته برای دیپلمات های روحانی این نوع تاکتیک های تخریبی کاملاً آشناست. او به تجربه دریافته اگر مناقشات سیاست خارجی ایران به صورت زخم چرکین درمان نشده یک دلیل آن این است که قریب یک دهه همین نگاه تنگ نظرانه جناحی بر این حوزه حکمفرما بوده است و اقلیتی سلایق و منافع خویش را در لفافه دغدغه ارزشی جایگزین منافع ملی کرده اند.*روزنامه نگار**روزنامه ایران/سه شنبه سی و یکم شهریور 1394
31/06/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 5]