تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816195378
چرا ایرانی ها پناهنده می شوند؟
واضح آرشیو وب فارسی:فرارو: فرارو - امیر هاشمی مقدم؛ دیروز برای کاری به سفارت ایران در آنکارا رفته بودم. مرد پریشانی آمده بود و می گفت برادرش به همراه زن و بچه، دو سالی می شد درخواست پناهندگی داده و در ترکیه زندگی می کردند. چون روند بررسی پرونده اش به درازا کشید، شش ماه پیش زن و بچه را تنها گذاشت و به یکباره و غیرقانونی رهسپار غرب شد. اما هیچ خبری از او ندارند. اصلاً نمی دانند از خاک ترکیه بیرون شده یا نه. در این مدت هم زن و بچه اش بی تابی می کنند و هم مادر پیرش یک چشمش اشک و چشم دیگرش خون شده است. در این مدت حضورم در ترکیه، به ویژه وقتی با قطار یا اتوبوس رفت و آمد می کنم، با افراد بسیاری روبرو شده ام که یا برای پناهندگی به ترکیه آمده اند و یا برای دیدن فرزندان شان که یک یا چند سال است در انتظار دریافت پناهندگی در ترکیه به سر می برند. بیشتر این افراد نه سوء سابقه سیاسی دارند و نه هیچ هنر یا دانشی که به درد کشورهای غربی بخورند. حتی شوربختانه بخشی شان افراد لمپنی هستند که همیشه نگرانم اینها اگر پناهندگی در کشورهای دیگر دریافت کنند، به عنوان یک نماینده جامعه ایران، چه چهره ای از ایرانیان نزد غربی ها به نمایش می گذارند؟ آیا چیزی فراتر از دختری که در کنسرت انریکه در کانادا خودش را به دست و پای او انداخت و انریکه حتی نمی توانست او را از پاهای خود جدا کند؛ و سپس در حضور ده ها هزار تماشاچی بیگانه، با افتخار فریاد می زد: «I’m Persian! I’m Persian!». برخی از این افراد که به نظرشان «ایران دیگه جای زندگی کردن نیست»، نهایتاً پس از چند ترم مشروطی و با معدل ناپلئونی (آن هم به لطف اضافه نمراتی که از استادان برای فرار از اخراجی می گیرند)، یک مدرک از موسسه ای کوچک در فلان شهرک دریافت کرده اند و اکنون گمان می کنند قدر تخصص شان را در ادارات دولتی ایرانی نمی دانند و بنابراین باید از این مملکت بار کرد و رفت. همین است که وقتی پای شان به ترکیه باز می شود، چون هنر و دانشی ندارند که به درد کشوری بخورد، به قول خودشان به «یو ان» (UN) می روند و از سر بیچارگی و با حقارت تمام، یا خود را یک همجنسگرا معرفی می کنند یا مسلمان مسیحی شده ای که می خواهند اعدام شان کند. وقتی با برخی شان صحبت می کنم و از دلایل درخواست پناهندگی می پرسم، با جملاتی مانند: «ایران دیگه جای زندگی نیست»، «توی این کشور تلف میشیم»، «جوونی مون از بین رفت» و... روبرو می شوم. جالب آنکه در میان موج پناهندگانی که از کشورهای سوریه، عراق و افغانستان به سوی غرب سرازیر شده اند، بسیاری از ایرانیان هم خود را جا داده اند. یعنی شرایط ایران با این کشورها قابل مقایسه است؟ قبول که برخی از شرایط زندگی در ایران دشوار است؛ همین که حتی نمی توانیم کنسرت های مجوزدار را که از سوی هر نهادی و به سلیقه هر مدیری لغو می شود ببینیم؛ همین که تماشای مسابقات فوتبال و حضور زنان در ورزشگاه منع می شود؛ همین که دوچرخه سواری برای زنان ممنوع است؛ همین که رنگ لباس هم به سلیقه برخی مسئولین است؛ و همین که کلی از «همین که» ها می توان برشمرد، نشان می دهد هنوز فاصله زیادی با آزادی های مدنی (که شوربختانه برخی از مسئولین تا این اصطلاح را می شوند تنها کشف حجاب در ذهن شان می آید) داریم. اما انصافاً شرایط آن چنان بد است که بخواهی چندین سال آوارگی و بلاتکلیفی در ترکیه را به جان بخری و آن گاه آیا بشود آیا نشود؟! شاید هم روزی خبرش را در روزنامه ها بخوانیم که «جوان پناهجوی ایرانی در حمام خانه اش در دنیزلی ترکیه خود را به دار آویخت»؛ «پناهجوی ایرانی در سوئد خود را به آتش کشید»؛ «پناهجوی ایرانی در یونان لب های خودش را دوخت»؛ «پناهجوی ایرانی در مرز ترکیه به دست گروگانگیران افتاد»؛ «جنازه پناهجوی ایرانی در میان غرق شدگان پیدا شد»؛ و پناهجویانی دیگر هم در انتظار عاقبت تلخ دیگری هستند. به راستی اگر ایران شرایط مناسبی برای زندگی کردن ندارد، ما در این میان بی تقصیریم؟ چقدر برای مناسب ساختن شرایط سالم زندگی در این کشور تلاش کرده ایم؟ تلاش مان را از کجا می توان فهمید؟ از فرهنگ رانندگی مان؟ از فرهنگ کتابخوانی مان؟ از رفتارمان با محیط زیست و جانوران؟ از مصرف آب و دیگر حامل های انرژی مان؟ از ساخت و سازهای غیرمجازمان؟ از وجدان کاری زیر بیست دقیقه در روزمان؟ از سرکشی کردن مان به زندگی دیگران؟ و در عوض، همیاری نکردن در جاهایی که لازم است؟ از کدامش می توان تلاش برای ساختن ایرانی آباد و آزاد را دریافت؟ لابد برخی توجیه می کنند که «مسئولین نمی گذارند» یا «مسئولین خودشان در این رفتارها پیشگام هستند» و... . مگر مسئولین کشورهای توسعه یافته، از کرات دیگر به آن کشورها رفته اند؟ به راستی مسئولین مگر از دل همین مردم بیرون نیامده اند؟ و مگر مسئولین ما، همین ماهایی نیستند که برای قانون گریزی هزار و یک راه و توجیه بلدیم؟ همیشه می گفتم احمدی نژاد مردمی ترین مسئول ایرانی کل تاریخ است. کسی که رفتارها و گفتارهایش نمونه ای است از یک ایرانی. همه سخنان هیجانی اش، قانون را دور زدنهایش، به مسخره گرفتن رویدادهای مهم اطرافش، خلاف گویی هایش، همه و همه نمونه ای بود و هست از جامعه امروز ایران. حالا به هرحال عده ای می خواهند بروند، بروند. اما نگویند این کشور دیگر جای زندگی نیست؛ بلکه بگویند ما این کشور را به روزی انداختیم که دیگر خودمان هم نمی توانیم تحملش کنیم. می رویم جایی دیگر؛ شاید در آنجا آدمهایش به ما اجازه ندهند هرگونه که دل مان خواست قانون را زیر پا بگذاریم. آن گاه شاید خوشبخت تر شویم.
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرارو]
[مشاهده در: www.fararu.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 43]
-
گوناگون
پربازدیدترینها