محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1841889761
پدیده های وحشتناک جنگ + گزارش تصویری
واضح آرشیو وب فارسی:پژواک: در این جنگ ها، ۳٫۵ میلیارد انسان کشته شده اند! جنگ، دهشتناک ترین و تراژیک ترین بخش از فرهنگ انسان است. در میانه ی هر درگیری خون باری، مردم قرار دارند. مردمی که از ثمرات شوم جنگ، رنج می کشند. قلب ما از نبود تک تک انسان هایی که جنگ از زمین گرفت، خواهد شکست. پیش از آن که تصاویر برگزیده ی این نوشته را با هم ببینیم، جا دارد که بگویم شخصاً باور دارم تاریخ به احترام فداکاری همه ی آن ها که ایستادند و دفاع کردند، خواهد ایستاد. بودن ما، به قیمت گزاف نبود بسیاری از زنان و مردان شایسته میسر شده است. مخصوصاً ما که دوران جنگ ۸ ساله را هرگز نمی توانیم فراموش کنیم. حداقل دِینی که بر گردنِ ماست، این است که هرگز همه ی آن هایی را که در سنگرهای جنوب و یا در خانه های مسکونی هدف گلوله و موشک قرار گرفتند و آن هایی که زنده بازگشتند، چه با زخم جنگ، چه به سلامت و چه پس از تحمل اسارت، از یاد نبریم. از تک تک شما سپاسگزاریم، برای هر نفسی که به قیمت فداکاری تان می کشیم. ممنونیم که به ما اجازه ی زندگی دادید! اخطار: این نوشته شامل تصاویر تلخ و تکان دهنده ای است. خواندن آن و یا نشان دادن تصاویر آن را به کودکان و نوجوانان به هیچ عنوان توصیه نمی کنیم. 1- سرباز ژاپنی در سال ۱۹۴۲ و در قلب اقیانوس آرام، درگیری وحشتناکی در یک جزیره ی کوچک گرمسیری در گوادال کانال رخ داد. هوا جهنمی بود و رطوبت، تنفس را سخت می کرد. همه ی محیط پر از پشه هایی بود که می گفتند با هر نیش، تکه ای از پوست انسان را از جا می کندند. نیروهای متفقین در حال جنگ با دشمنی بودند که نمی توانستند ببینندش و در پس یک دیوار از پوشش گیاهیِ غیر قابل نفوذ، سنگر گرفته بودند. عکاس مجله ی «لایف»، «ریف مورس» از معدود غیرنظامی هایی بود که در قالب یک سرباز نظامی توانسته بود مناظری را ببیند که تنها یک سرباز در میانه ی جنگ شانس دیدن ش را دارد. البته در آن چه که او می دید، افتخاری نبود، هر چه که بود، خون بود و تباهی و خشونت. در طی یکی از گشت زنی ها، گروه اتفاقاً به تانکی از کار افتاده رسید که در گوشه ای خالی از سکنه در ساحل رها شده بود. درست در زیر برجک دیدبانی تانک، سرِ سربازی ژاپنی قرار گرفته بود که دهانش به فریادی ابدی گشوده شده بود. گروه گشت احتمال می دادند که تانک بر اثر یک بمب گذاری از کار افتاده باشد. این تصویر توانست به جهان اوج قصاوت و بربریتی را که در جنگ طبیعی جلوه داده می شود، نشان دهد. البته که در تمام جهان خشونت هایی غیرقابل توجیه وجود دارد اما در طی این نبرد، اوج بی رحمی و پست فطرتی در نژاد انسان مشخص می شود. ژاپنی ها با اجساد دشمن با بی احترامی کامل رفتار می کردند و آمریکایی ها سرهای قطع شده ی ژاپنی ها را به صورت خوشه هایی نگهداری می کردند. هر دو طرف جبهه ی جنگ، برای خود گردنبندهایی از دندان های سربازان کشته شد ی دشمن می ساختند. 2- بمباران ماساوا در روز ۲۹ می سال ۱۹۹۱، سرانجام جنگ سی ساله ی استقلال اریتره از اتیوپی به پایان رسید. یک سال پیش از فرا رسیدن آن روز تاریخی، جبهه ی آزادی بخش مردم اریتره (EPLF) به امید آن که خط نظامی ارتش اتیوپی را مختل کند، حمله ای گسترده را به شهر بندری اتیوپی، ماساوا، آغاز کرد. در طی نبردی سه روزه، اریتره موفق شد که این شهر را تصرف نماید. اما اتیوپی حاضر نبود به این راحتی ها کوتاه بیاید. در روزهای بعد، اتیوپی شهر را هدف حملات بمب های ناپالم و خوشه ای قرار داد و جان صدها تن از شهروندان خود را گرفت. یک ماه بعد، بمباران های هوایی از سر گرفته شد. تمام فروشگاه های مواد غذایی در آتش سوخته بودند و شهر پر از اجساد سوخته ی کشتگانی شده بود که از سوء تغذیه رنج می بردند و زیر پناهگاه هایی که بی دقت و از سرِ ترس ساخته شده بودند، جان سپردند. بیشتر تصاویر و ویدئوهایی که از آن فاجعه موجود است، چنان دلخراش است که به هیچ وجه مناسب انتشار در شبکه های اجتماعی و وبلاگ نیست. اما تصویر این مرد لاغراندام محلی که بر بمبی نشسته است، می تواند از پس سال ها، بلندتر از هر خطابه ای درباره ی آن فاجعه سخن بگوید. تلخی نگاه این مرد، نمایانگر اوج فاجعه ای است که این دو چشم تماشا کرده و نماینده ی چشمان مردمانی اهل اریتره است که از دست رفتن زندگی و امید را در آن روزهای شوم به نظاره نشستند. 3- یک اشتباه بی گناه این تصویر را «کریس هُندرُس» در طول جنگ عراق در سال ۲۰۰۵ ثبت کرده است. این تصویر می تواند نماینده ی عواقب گسترده ی هر عملی باشد که در جنگ رخ می دهد و ثابت می کند حتی یک اشتباه و تصادف می تواند خونی به دست هایت بنشاند که با هیچ عطری پاک نخواهد شد! هندرس در قالب یک تیم گشت زنی روزانه به قسمت های پایین شهر تل عفر در شمال عراق رفته بود و خوشبختانه توانست تصوایری را از عملیات آپاژی هایی ثبت کند که در حال انجام وظایف میهن پرستانه ی خود بودند! در هنگام غروب و پس از ساعت ۶ عصر، رفت و آمد در خیابان ها منع شده بود و در این حال، گروه گشت زنی به خیابانی رسیدند که در مقابل خود اتومبیلی را می دیدند. از آن جایی که اخیراً حمله ای مشابه به نیروهای آمریکایی صورت گرفته بود، گروه شروع به شلیک هایی برای اخطار کرد اما واکنشی از سوی سرنشینان اتومبیل که البته سربازان نمی توانستند ببینندشان، صورت نگرفت. اتومبیل همان طور پیش می امد، بالاخره یکی از سربازان به قصد هدف قرار دادن اتومبیل شلیک را آغاز کرد و به همراه او، همه شروع به شلیک های بی امان کردند. تنها وقتی اتومبیل واقعاً به آن ها رسید، آن ها متوجه چیزی به مراتب ترسناک تر از یک پاتک نظامی شدند: آن ها صدای گریه ی کودکان را شنیدند. در اتومبیل، یک خانواده بود. یک مادر، یک پدر و چهار فرزند. آن ها داشتند تلاش می کردند که پیش از شروع ساعت منع رفت و آمد، به خانه برسند. این خانواده نتوانسته بودند سربازان استتار شده را ببینند بنابراین وقتی شلیک های اخطار را شنیدند، سرعت راتندن را بیشتر کرده بودند، که البته واکنشی طبیعی به شنیدن صدای درگیری و شلیک است. کودکان گلوله نخورده بودند ولی والدین آن ها از شدت جراحات دیگر غیرقابل شناسایی شده بودند. آن کودکان محال است کابوس ترسناک آن شب شوم را در تمام زندگی شان از یاد ببرند. 4- بازجویی به سبک رودِزیا در بسیاری از کتاب های تاریخ، چیزی درباره ی «جنگ بوش» در رودزیا نوشته نشده است. این درگیری سیزده ساله در بین سال های ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۹، اوج درگیری هایی بود که در طول دو قرن و با ورود استعمارگران اروپایی به جنوب آفریقا آغاز شده بود. در سال های ۱۹۶۰ و زمانی که ابتلاء به آنفلوآنزای قفقازی در آفریقا اوج گرفت، ناسیونالیست های آفریقایی فریاد پرشور انقلاب سر دادند که به جنگی چریکی منتهی گردید و نبردی تمام عیار و کاملاً نژادپرستانه را دامن زد. چریک های آفریقایی نبرد خود را آغازگر راه آزادی از چنگال اشغال گران خارجی می دیدند و دولت سفیدپوست، آن ها را تروریست هایی می انگاشتند که با حملات خود، دست به شورش زده اند. مزارع و خانه های روستایی در طی اولین حملات، سخت ترین آسیب ها را متحمل شدند. در حالی که کشاورزان سفیدپوست در مزارع کار می کردند، همسران آن ها وظیفه ی دفاع از خانه ها را بر عهده گرفته بودند. دولت رودزیا انتقام گیری بیرحمانه ای را آغاز کرد. در بسیاری از موارد، آن ها به جای جنگیدن با چریک ها دست به کشتار غیرنظامیان زدند. وقتی چریکی دستگیر می شد، باید زنجیره ای از بازجویی های طولانی را تحمل می کرد که معمولاض با شکنجه همراه بود. روزنامه نگاری به نام «جِی. راس. باومن» این تصویر را از یکی از بازجویی های نیروهای دولتی واحد سواره از چند چریک ثبت کرده است. او اسرا را مجبور کرده به حالت شنا ۴۵ دقیقه بی حرکت در زیر آفتاب سوزان ثابت بمانند.اگر از پا بیافتند، او را کشان کشان به گوشه ای می بردند، به مغزشان شلیک می کردند و به نشانه ی یک کشته ی دیگر، گلوله ای هوایی شلیک می نمودند! زندانیانی که از این نوع بازجویی جان سالم به در می بردند، در نهایت سلامت روانی خود را از دست می دادند. 5- پاکسازی در بندر کُلد در کتابخانه ی کنگره ی آمریکا درباره ی این تصویر، تنها چنین توضیحی آمده: «آمریکایی های آفریقایی تبار در حال جمع آوری استخوان های سربازان کشته شده در نبرد.» این تصویر، نگاهی اجمالی به جنگی است که امروزه تنها به خاطر ژنرال های فرمانده اش به یاد آورده می شود. این نبرد وحشت انگیز، در ۳۱ می سال ۱۸۶۴ آغاز شد و در طول دو هفته، جان ۱۸هزار تن را گرفت. این نبرد واقعاً هیچ دلیل خاصی نداشت. ژنرال گرانت بعدها درباره اش گفت: «هیچ مزیتی بابت آن، که بتواند جبران صدماتی را بنماید که متحمل ش شدیم، به دست نیامد.» چهار روز پس از نبرد، فضای بندر مملو از کشتگان و زخمی ها بود و فرماندهان در چادرها در حال بحث بر سر توافقی بودند که به بازماندگان خدمات پزشکی ارائه گردد. تا رسیدن تیم پرشکی، دیگر خیلی دیر شده بود. بیشتر زخمی ها جان سپرده بودند. تیم پزشکی بدون این که به خدمات شان نیازی احساس شود، بازگشتند و تیم پاکسازی به جای شان فرستاده شدند. برانکاردها پشت سر هم، از جنازه ی سربازانی پر و خالی می شد که با همه ی امیدشان سعی کرده بودند تارسیدن کمک پزشکی زنده بمانند و تاب بیاورند. 6- گردن زنیِ سیفلیت این تصویر نخستین بار در مجله ی «لایف» به چاپ رسید و خشم عمومی را در جهان برانگیخت. مردی که در تصویر قربانی می شود، ظاهراً گروهبان استرالیایی، لئونارد سیفلیت، است. تصویر در زمانی گرفته شده که سیفلیت در حین مأموریتی در پاپوآی گینه ی نو، اسیر شده بود و جنازه اش که با یونیفرم یک نظامی ژاپنی کشته شده پوشانده شده بود، یک سال پس از مفقود شدن ش پیدا شد. دو همراه دیگر سیفلیت نیز گردن زده شده بودند. گردن زدن، یک نوع اعدام عمومی در بین ژاپنی ها بود و در طول جنگ جهانی دوم، آن ها بسیار به این عمل وحشیانه مبادرت می ورزیدند. این نوع اعدام وحشیانه، بسیاری از اخلاق گرایان در غرب را به مخالفت و واکنش واداشت. با این حال، ژاپنی ها بارها دست به این عمل وحشیانه زدند. در طی فاجعه ی سه روزه ی چانگ ژیائو و با فرمان «شُنروکو هاتا»، ۳۰هزار شهروند چینی با همین روش اعدام شدند. به نظر می رسد ژاپنی ها علاقه ی زیادی داشتند که با اعمالی این چنین، از بی رحمی های اهریمنانه ی افرادی مانند هیتلر، پیشی گیرند! 7- جیمز. ئی. کالاهان در طی جنگ ویتنام، بخشی بسیار خطرناک در ۸۰ کیلومتری منطقه ی شمال سایگون قرار داشت که «منطقه ی جنگی D» نامیده می شد و تعداد نامعلومی از نیروهای ویت کنگ در آن مشغول به خدمت بودند. کمین و درگیری در این منطقه، بسیار رایج بود و هر حمله ی غافالگیرانه ای به راحتی می توانست منجر به نبردی شود که تا روزها در میان جنگل های انبوه منطقه ادامه می یافت. در ۱۷ جون سال ۱۹۶۷، پزشکی به نام «جیمز. ئی. کالاهان» همراه با نیروهای پیاده نظام در منطقه ی جنگی D بود که شبیخون آغاز شد. حاصل نبردی که ۳ ساعت طول کشید، به کشته شدن ۳۱ سرباز و مجروحیت بیش از ۱۰۰ نفر انجامید. هنوز صفیر گلوله ها خاموش نشده بود که کالاهان دست به کار شد. عکاسی به نام «هنری هوئت» این تصویر را در حالی ثبت کرده است که کالاهان تلاش می کرد سربازی در حال مرگ را نجات دهد. خشم ناامیدانه و اندوهی که در چهره ی کالاهان موج می زند، نشان دهنده ی تصور عمومی جامعه ی آمریکا درباره ی این جنگ بود. این تصویر، یکی از معروف ترین عکس هایی شد که در ویتنام بین سال های ۱۹۵۵ تا ۱۹۷۵ از نیروهای آمریکایی ثبت گردید. 8- حمله به اینچون محال است نبردی در طی یک جنگ در بگیرد و هزینه هایی جبران نشدنی را تحمیل ننماید. شوربختانه، کسانی که بیش از همه تحت تأثیر آثار سوء جنگ قرار می گیرند، شهروندان غیرنظامی هستند که آرزوی شان پایان یافتن درگیری هاست. این تصویر متأثرکننده که پس از حمله به اینچونِ کره جنوبی ثبت گردیده است، شاهدی مستدل بر این مدعا است. جنگ کره در ۲۵ جون سال ۱۹۵۰ و زمانی که ارتش مردمی کره شمالی (NKPL)، حمله به کره جنوبی را در پیش گرفت، آغاز شد. هر چند کشورهای جهان در این نبرد به سرعت واردِ عمل شدند و از کره جنوبی حمایت کردند، کره شمالی تا مدت ها در نبرد با جنوبی ها طرفِ پیروزِ میدان بود. در طی چند ماه، NKPL دست به یورش هایی غیر قابل توقف زد و نیروهای بین المللی و کره جنوبی از پوسان تا مرزهای شبه جزیره ی کره، شدیداً تحت فشار بودند. گرفتار شدن در میان حملات پیاپی باعث شد که نیروهای بین المللی دست به قماری کُشنده بزنند: حمله به بندر اینچون که درست زیر مرز کره شمالی قرار داشت و در ۱۵ سپتامبر صورت گرفت. با محقق شدن هدف در اینچون، کره جنوبی می توانست مجدداً سئول را بازپس گیرد و بر جریان جنگ سوار گردد، هرچند که نبردها برای چند ماه دیگر تنها خون و جنون به ارمغان آورد و ادامه یافت. 9- میراث نارنجی یکی از میراث های شوم جنگ ویتنام که هنوز آثار سوء آن باقی است، استفاده ی نیروهای امریکایی از علف کش بسیار مخربی به نام «عامل نارنجی» است که به منظور نابود کردن نیروهای ویت کنگ که در جنگل ها کمین کرده بودند و همچنین از بین بردن منابع غذایی ویتنامی ها، به کار گرفته شد و بر فراز مزارع و جنگل ها توسط هواپیماهای سم پاش، اسپری گردید. گفته می شود که نیروهای آمریکایی در طی جنگ ویتنام، ۷۵٫۵ میلیون لیتر از عامل نارنجی را در ویتنام و بخش هایی از کامبوج به کار بردند. هرچند که تصور می رفت با پایان جنگ، آلام شهروندان ویتنامی نیز پایان خواهد یافت، اما زندگی هرگز بازی عادلانه ای را در پیش نمی گیرد. ۴۵ سال پس از پایان جنگ ویتنام، مردمی که در مناطق تحت سم پاشی با عامل نارنجی قرار دارند، با آثار سوء دی اکسین بر بدن و زمین های کشاورزی شان دست و پنجه نرم می کنند. در حالی که واشینگتن مصرّانه از پذیرفتن مسئولیت ویرانی ها امتناع می ورزد، فرزندان و نوه هایی از زنانی که تحت تأثیر عامل نارنجی قرار گرفته اند متولد می شوند که از بدو تولد با نقص و بیماری روبرو هستند. عکس این قسمت، مادری را نشان می دهد که تحت تأثیر عامل نارنجی قرار داشته و در سال ۲۰۰۶، فرزند معلول خود را حمام می کند. 10- مراسم تدفین یک پدر این تصویر پیش تر نیز در «یک پزشک» منتشر شده بود و یادم است که در پایان توضیحات ش نوشته بودم صورت پسرک، مرا بسیار به یاد چهره ی «ناتالی پورتمن» می اندازد. در این تصویر، خشونتی وجود ندارد. عامل تکان دهنده ای که در تصاویر قبلی بود هم دیده نمی شود، با این حال اندوهی وصف ناشدنی در تصویر وجود دارد که خارج از توان بیان با واژه هاست. تصویر، پسرکی را نشان می دهد که راست و قائم ایستاده، سرش را بالا گرفته و صورت ش از درد بغض و اشک هایی که نباید قرو بریزند تا استقامت و مرد شدن ش را زیر سئوال ببرند، منقبض شده، او در مراسم ترحیم پدر خود به صحبت های یک سرباز گوش می دهد و پرچم آمریکا را از وی تحویل می گیرد. این تصویر تکان دهنده است، آن هم نه کمتر از تصاویر معمول که از جنگ ها می بینیم. این عکس نماینده ی حال و روز بازماندگانی است که عزیزان خود را طی بازی های سیاسی از دست می دهند و باید بقیه ی سال های طولانی زندگی خود را با تحمل رنجِ نبودِ آن ها سپری نمایند. نام این پسرک، «کریستین گلوکزینسکی» است و در زمان ثت عکس، تنها ۸ سال داشت. پدر او، مارک گلوکزینسکی، یک گروهبان نیروی دریایی بود و در حین یک گشت زنی در استان الانبار عراق، هدف گلوله قرار گرفت و کشته شد، آن هم در شرایطی که تنها یک هفته به پایان مأموریت او و گروه ش در عراق باقی مانده بود. تنها با جابجا شدن یک ماشه، کریستین به چهره ی تمام بازماندگانی مبدل شد که پدر، برادر و فرزندان خود را از دست می دهند. اما امید، نیرویی سرکش است که براحتی قابل سرکوب نیست. کریستین پس از این فقدان، شروع به همکاری با نهادی خیریه به نام «فرزند یک سرباز» کرد که وظیفه اش، فرستادن هدایای کریسمس به کودکانی است که یکی از والدین خود را در حین خدمت به ارتش، از دست داده اند. یک پزشک
سه شنبه ، ۳۱شهریور۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پژواک]
[مشاهده در: www.pajvak.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها