تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833203176
دولت همه و هیچ
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: دولت همه و هیچ تهران - ایرنا - احمد غلامی سردبیر روز شنبه در سرمقاله روزنامه شرق به بررسی تحولات دوران سه ساله ریاست جمهوری دولت فعلی پرداخته و در بخشی از آن آورده است : دولت روحانی به سومین سال فعالیتش پا می گذارد و این در شرایطی است که کمتر دولتی شهروندانش را این قدر در خوف و رجای برنامه های بعدی اش می گذارد.
این سرمقاله می افزاید : روحانی و کابینه اش نیمی از مسیر یک دوره ریاست جمهوری را پیموده اند. ظرف این مدت، در سیاست خارجی تحولات چشمگیری پدید آمده است. شکل مباحث سیاسی در ایران کم و بیش تغییر کرده است و شاید جنبه منحصر به فرد دولت روحانی این باشد که بیش از همه دولت های قبلی با گفتمان هایی تاریخی دست و پنجه نرم می کند. روحانی با سه گفتمان دولت-محور پس از دهه اول انقلاب (سازندگی، اصلاحات و مهرورزی)، در اتصال و انفصال دائم است. در واقع، وقتی دولتی، گفتمان خود را «اعتدال» می نامد، خود به خود نوعی قیاس و وزن کشی بین نیروهای سیاسی را مبنا قرار می دهد. چنین دولتی باید تاریخ افراط و تفریط ها را تصحیح کند. بنابراین بدیهی است که هراز گاهی دولت اعتدال با میراث های به جامانده از دوران های سازندگی، اصلاحات یا مهرورزی مواجه شود و ناگزیر است مکررا «اعتدال» را به شکل مصداق های سیاسی و واقعی نمود بخشد. در نیمه راه دولت اعتدال - اگر از خطاپذیری مقایسه دو مقطع تاریخی بگذریم- می توان ادعا کرد که دولت روحانی در برابر تاریخ دولت های قبل از خود همان قدر دولتِ «همه» است، که دولت احمدی نژاد دولتِ «هیچ» بود. روحانی می کوشد به برایندی از همه نیروهای مفید و خلاق درون نظام برسد. در مقابل احمدی نژاد، همه دولت های قبل از خود را مظهر ناکامی و ناراستی می دانست و تاریخ دیگری برای خود رقم می زد. به بیان دیگر، روحانی می خواهد عصاره «همه» کارامدی های دولت های قبل باشد؛ حال آن که احمدی نژاد تکلیفش با گذشته روشن بود. او پشت سرش «هیچ» نمی دید. سیاست این دو دولت در محور زمان نیز تأمل برانگیز است. احمدی نژاد همه برنامه ها و اهدافش را در کوتاه مدت به انجام می رساند و بر این باور بود که ره صدساله را یک شبه طی کرده است. به یاد بیاوریم وقتی مجری رسانه ملی از نسبت بین سیاست های احمدی نژاد و سند چشم انداز بیست ساله می پرسید، او به راحتی لبخند می زد و می گفت پیشرفت ما د ر حدی بوده است که از اهداف سند عبور کرده ایم. احمدی نژاد بلند مدت را در کوتاه مدت تعریف می کرد و شاید همین روحیه اش بود که محمدرضا باهنر را وا داشت دولت احمدی نژاد را چنین توصیف کند: «این دولت ولع خدمت دارد.» ظاهرا دولت روحانی از شتاب زدگی احمدی نژاد دوری می جوید؛ تا جایی که برخی وعده های کوتاه مدت او، اینک از قالب دستاوردهای میان مدت هم خارج شده اند و تدریجا به رؤیاهایی بلندمدت بدل می شوند. احمدی نژاد مبنای گفتمان تاریخی خود را «تقریبا هیچ» قرار می داد و حتی با دو قوه دیگر کشور هم سر ناسازگاری داشت. استقلال قوه قضائیه را مخدوش می کرد و رئیس مجلس را مجبور می کرد برخی قوانین مصوبه را خود شخصا به نهادها و سازمان های ذی ربط ابلاغ کند. روحانی درست برعکس احمدی نژاد، می خواهد تاریخِ «تقریبا همه» نیروهای سیاسی موجود باشد. این دو دولت با مشکلات متفاوت و جداگانه ای سروکار دارند. مسئله احمدی نژاد، دشواری «گزینش» بود. او در مواردی حتی وزرایش را نمونه ای از ناکارامدی دولت های قبل معرفی می کرد و در مقام رئیس کابینه از خود سلب مسوولیت می کرد. مساله روحانی نه گزینش، که «ترکیب» نیروهای حاضر در صحنه است. روحانی می کوشد به بهترین ترکیب ممکن دست پیدا کند.اما همان طور که ترکیب ها خواصی متفاوت از عناصر متشکله خود دارا هستند، ترکیب های سیاسی روحانی نیز در مواردی کیفیت های تازه و متفاوتی را شامل می شوند. پس از انقلاب اسلامی و به خصوص از دهه دوم انقلاب به بعد، دولت ها هرکدام در دیالوگ با تاریخ شان هستند. این تاریخ، صرفا گذشته ای سپری شده نیست. هریک از دولت های قبل، ردی از خود به جا گذاشته است و به شکل سلیقه و بلوکی سیاسی به حیاتش ادامه می دهد. تأکید بر این مطلب از این بابت است که پروژه دولت اعتدال برخلاف دوران اصلاحات نه تکثر و تنوع، که هم گرایی حداکثری است. در فاصله چند ماهه منتهی به انتخابات مجلس، اصولگرایان می کوشند که در تاریخ انقلاب، بیشتر از «آنی» باشند که احمدی نژاد به افکار عمومی القا می کرد. در طرف دیگر معادله، دولت روحانی نیز می داند که به ناگزیر و بنا به اقتضای انتخابات، اندکی کمتر از «همه» ای است که در بدو کار رؤیایش را داشته است. چنین اتفاقاتی از پیامدهای سیاست ورزی در دورانی است که اعتدال را به جلوه نوعی محافظه کاری بازتعریف کرده است. منبع : روزنامه شرق اول ** 1647
14/06/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها