محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832957795
ماجرای خوابیدن یک قهرمان با کمربند! |اخبار ایران و جهان
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: ماجرای خوابیدن یک قهرمان با کمربند!
ورزشکاری که سهمیه المپیک آینده را برای بوکس ایران به ارمغان آورده است کمربند ارزشمندی دارد که حتی یک شب را با آن خوابیده است!
کد خبر: ۵۲۸۷۴۶
تاریخ انتشار: ۱۱ شهريور ۱۳۹۴ - ۱۸:۲۸ - 02 September 2015
به گزارش تابناک ورزشی، احسان روزبهانی با تمام سختی و تنهایی ها و فرازونشیب ها نفر اول بوکس جهان ( در وزن خود ) است و برای بدست آوردن مدال المپیک و گرفتن کمربندی دیگر از مسابقات ستارگان جهان بسیار باانگیزه است.شکستگی بینی ، ورم صورت و پارگی ابرو برایش معنا ندارد و به قول خودش رشته ای را انتخاب کرده که برای موفقیت در آن باید درد بکشد اما اینکه ته ته ته درد کشیدن برای او کجاست فقط خدا داند.حالا در آستانه مسابقات ستارگان جهان روزبهانی در یک گفتگوی اختصاصی با متافوتبال از لندن تا صوفیه خاطرات تلخ و شیرین خود را مرور می کند و معتقد است حرکت خود را کرده و به لطف و محبت خدا نتیجه اش را هم دیده.- از کجا شروع کنیم ؟
از هرجا که شما می خواهید ( باخنده ) می خواهید از تماشاگران بپرسیم ؟
- میخوای از اینچئون شروع کنیم یا نه بریم عقب تر از المپیک لندن ؟
لندن و المپیک دیگه نه . خاطرات تلخ رو باید فراموش کرد
- آره خب ولی لندن خوبه دیگه اون شکست برای تو انگیزه ای برای موفقیت در برزیل نشده ؟ قطعا شده که اولین ایرانی بودی که سهمیه المپیک برزیل رو برای کشورمان بدست آوردی ؟
خاطرات تلخ همیشه برای من میمونه.هر لحظه اش جلوی چشم منه.بعدم ( با خنده شدید ) گرفتن سهمیه المپیک ناخواسته بود اتفاقی پیش اومد.ولی نه این مسابقات ای پی بی خوب بود یعنی شرایط به نوعی بود خیلی انگیزه داشتم با اینکه خیلی آسیب دیدگی داشتم تا جائیکه مسابقه اول آبروم پاره شد مسابقه دوم آشیل پام پاره شد مسابقه سوم دماغم شکست که خیلی هم بد شکست و الان چند روزه ایم موضوع رو مرتب هرجا میرم تکرار می کنم و صحبت می کنم که برای خودم هم انگیزه بشه چون متاسفانه مسئولین هیچ توجهی نکردند و از نظر روحی کاملا داغونم
- پس همین که اکبر احدی گفت احسان روزبهانی دلخوره و حق داره دلخور باشه ؟
آره دیگه.مثلا بهم میگه تمرین کن ( با شدت ) بعد یک راند خوب تمرین می کنم بعد دوباره افت می کنم یا اصلا یک مواقعی زنگ می زنم می گم من یازده صبح می یام تمرین یا اصلا نمی آیم سر تمرین
- یعنی بی انگیزگی تو دلیل اصلی اش عدم توجه مناسب مسئولین است ؟
دقیقا.ورزش ما بوکس.اولین سهمیه المپیک رو گرفتم اونهم تو این شرایط سخت من الان شش ماه است که شده ام قهرمان تمرین یک سفر نرفتم یک مسابقه ندادم در صورتی در خیلی از رشته ها همه رفتند پولشان را هم گرفتند واقعا بحث مالی اش هم خیلی مهم نیست ولی همه این مسائل از نظر روحی و روانی خیلی کمک می کنه و انگیزه میشه
- کمربند که از مسابقات بلغارستان گرفتی کجاست ؟
اون الان خانه است.یک دوربین گذاشتم جلوش ، در خانه رو هم ضد سرقت کردم ( با خنده شدید ) برای گرفتن اون زجر کشیدم.این کمربند خیلی برای من ارزش داره یعنی در جعبه اش باز است و همیشه جلوی چشم من است.الان که در اردو هستیم ولی هروقت به خانه میرم برای دیدن خانواده ام و به خصوص مادرم اون رو هم میبینم و همیشه نگاهش می کنم خیلی برای من مهم است درست مثل شب اول که کمربند را بردم تا صبح بغلش کردم و باهاش خوابیدم.- شما الان 4 نفر هستید که برای تیم بوکس حرفه ای تمرین می کنید ؟
این داستانش خیلی قشنگه بگذار براتون تعریف کنم.من هستم و قاسمی پور و سجاد محمدپور و جاسم دلاوری که البته هنوز نیامده و قرار است بیاید.داستان این بود که واقعا هیچ کس از مسابقات بوکس حرفه ای و دبلیو اس پی خبری نداشت.این ها همه لطف خداست که شامل حال من شده.مسابقات که شروع شد من از ای پی بی که لیگ جهانی بود اومدم به دبلیو اس پی یعنی مسابقات ستارگان جهان یعنی بین هشت نفر برتر بوکس دنیا.اولش خیلی ها می گفتند نمیخواد بری این کارها چیه که من ثبت نام کردم و رفتم تا جائیکه بازی اول فقط دکتر بهرامی با من اومد.حتی اکبر احدی هم با من نیامد.مسابقه اول من هم با حریف ازبک بود که آسیایی سوم شده بود و همه مهر شکست رو زدن روی پیشانی من.مثلا آقای نهرودی شخصا به من میگفت : برد زیاد مهم نیست یک بازی قشنگ کن.که اتفاقا من مسابقه اول از حرص همین حرفها خیلی خوب بردم تا یک ذره همه به خودشون اومدن و اکبر احدی هم اومد پیش من که خیلی هم برای من زحمت کشید ، خیلی خیلی زحمت کشید.بازی دوم بازوندن من را به حریف روس که اصلا نمیشد کاری کرد چون مافیای بوکس دست قزاق ها و روس هاست.من بازی بعد با فرانسه بازی داشتم اونهم با آشیل پای پاره و روس با آفریقا مسابقه داشت.از شانس خوب ، من فرانسه را بردم و آفریقا هم روسیه را ناک اوت کرد دوباره همین موضوع برای من انگیزه شد تازه که برای فینال باید من با آفریقا بازی می کردم همه ( فدراسیون رو می گم ) به خودشان آمدند که مسابقات سهمیه المپیک داره ، پول خوب هم داره که تازه قراره سی درصد از این پول هم بدهم به فدراسیون
- چقدر می شد دلاری ؟
تقریبا شانزده هزار دلار.حالا دیگه همه مدعی و حامی شده بودند.از اکبر احدی بپرسید بعد از تمرین داخل سالن هیچ کس نبود و من می نشستم و گریه می کردم.فشار بالا ، ضربان بالا و خسته به احدی می گفتم چرا هیچ کس نمی آید به ما سر بزنه اکبرآقا ؟! مگه من برای کشورم نیستم مگه برای سهمیه المپیک نمی رم فقط یکی از فدراسیون بیاد دلداری بده ما رو من هیچ کاری نمی خواهم کسی برای من انجام بده.که احدی می گفت : درست میشه اینجوری هم نیست.که من مرتب می گفتم اکبر آقا اگر من این را نکردم یک تیم.که الان خدا رو شکر خدا رو شکر تیم ای پی بی داره تشکیل میشه.چهار نفریم ولی در اصل یک تیم ده نفره هستیم که خب حریف تمرینی هم داریم که حتی بچه های ملی پوش هم هستتد.در اصل بچه هایی که اونور برای تیم ملی نمیخوانشون میان پیش ما که من به شما قول می دهم همه این ها را می برم داخل مسابقات ای پی بی چون خیلی با هم متحد هستیم و همشون خوب هستند.- مسابقات این بار ونزوئلا است کی میری حریف کی هست ؟
بیست و هفتم شهریور مسابقه دارم و خیلی هم خوب شد که ونزوئلا است.قرار بود بلغارستان باشه که نشد.جالب است این را بگویم من الان در رده بندی جهانی اول هستم.خود فدراسیون جهانی پیشنهاد داد میزبانی مسابقات را بدهد به ایران.متاسفانه هیچ کس پیگیری نکرد.خیلی رویداد خوبی بود به غیر داستان بوکس و میزبانی یک رویداد ورزشی خیلی مهم پول خوبی هم به کشورمان می آمد خیلی هم پول می آمد برای بوکس ولی متاسفانه نشد علی رغم استقبال خوبی که از سوی دکتر سجادی معاون محترم وزیر هم صورت گرفته بود که ایشان گفتند تو ورزشگاه آزادی رینگ می گذاریم و برگزار می کنیم ولی نشد.
- حالا داستان تو در ونزوئلا چی میشه ؟
می برم و دوباره کمربند می گیرم.من باید یکبار دیگر اون کمربند رو بدست بیارم.این کمربندی که گرفتم مثلا با حمید سوریان صحبت می کردم می گفت من شش تا کمربند دارم که راست هم میگه داره.جهانی و المپیک.خیلی سخته گرفتنش.مقام تو مسابقات کشوری سخته چه برسه به جهانی و المپیک که امیدوارم مسئولین قدر همچین پدیده ای را خیلی بدانند.سوریان کمربند من را که دید گفت عجب چیزی است.کمربند من هم بزرگه ، هم سنگینه و هم اینکه خیلی گیرا و جذاب است.هرکس بیشتر کمربند داشته باشه برای بستن قرارداد در بوکس حرفه ای برای جایگاهش در رده بندی خیلی خیلی مهم است.
- رفتن تو به قزاقستان مسیر زندگی ات را عوض کرد ؟
خیلی واقعا همین طور است.از المپیک لندن برگشتم من را برای مسابقات قزاقستان خواستند.سال اول من جایگاه چهل و هشتم جهان بود و قراردادی که با من بستند گفتند ماهی هزار دلار که اگر ببازی ماهی پانصد دلار از تو می گیریم ولی قرارداد بقیه بوکسورها یا ورزشکاران خودشان ماهی پنج یا شش هزار دلار بود که تازه بابت هر برد هم هزار دلار پاداش می گرفتند.من اصلا به این چیزها فکر نمی کردم میگفتم من میروم و می برم من که نمی بازم بخواهم پانصد دلار هم بدهم که من رفتم و بعد از مدتی قرارداد من عوض شد.شد ماهی هزاروپانصد دلار و هر برد هزاد دلار پاداش.سال اول هفت مسابقه دادم.دو تا ناک اوت کردم ، سه برد و دو باخت که به اکراین من را بازوندن و به یکباره در رده بندی جایگاه من شد سه.قرارداد من شد هفت هزاروپانصد دلار و پاداش هر برد پنج هزار دلار که سال دوم هم خیلی خوب کار کردم و جایگاه من شد اول جهان و الان هم اینجا هستم.
- مدال المپیک ؟
باید بگیرم.من همه حریفان خودم را بردم.از مربیان من بپرسین همه می گویند : هر حریفی که می آید جلوی من با ترس می آید ولی اینکه بیام روی رینگ مثل لندن سر من را ببرند و کسی نتواند کاری انجام دهد دیگه دست من نیست.- ته آرزوی تو کجاست ؟ چندتا کمربند ؟
خیلی سخته ولی من گفتم روزی فرد بزرگی در بوکس حرفه ای جهان خواهم شد.من تا حالا خودم بوکس نگاه نکردم حتی مسابقات خودم یا حریفان خودم را. مگه میشه ؟
آره چون اصلا بهم میریزم و نمی توانم روی رینگ خوب مسابقه بدهم.دوست دارم همان جا روی رینگ و سر مبارزه حریفم را بشناسم.مثلا تو قزاقستان که بودم قانون بود برای همه.یک تلویزیون بزرگ بود همه قبل از مسابقه می رفتند و مربی حریف را آنالیز می کرد.چند بار من را زوری بردند که من سرم تو گوشیم بود و اصلا توجهی نمی کردم.
- در پایان هرچی دلت می خواد بگو ؟
خیلی خیلی از محبت و لطف مردم ممنون هستم.همین که در خیابان یک نفر میشناسه سلام و علیک می کنیم و محبت مردم را می بینم عکس می گیریم یک دنیا برای من ارزش داره و انگار بهترین جایزه را از مردم گرفتم هیچ وقت یادم نمیره واکنش مردم درست شبی که من کمربند گرفتم در فضای مجازی چگونه بود هرگز این را با پول عوض نمی کنم.ببینید ورزش بوکس در دنیا از نظر بحث مالی خیلی قوی و پردرآمد است تو چند تا از کشورهای بزرگ دنیا اصلا بوکس ورزش اولشان است و بوکسور از لحاظ مالی واقعا تامین است.من هم پیشنهاد داشتم حتی چند کشور دنبال بردن من بودند ( آمریکا ، فرانسه و آذربایجان ) هرکی هم می رسید میگفت بگذار و برو من فقط می گویم : بعضی چیزها مادی نیست خیلی معنوی است و من وقتی محبت مردم را می بینم می گویم کجای دنیا برم این قدر به من لطف و محبت دارند.دوست هم دارم کمی به فدراسیون ما به بوکسور ها توجه بشه و همه کمک کنیم تا انشااله برای کشورمان بتوانیم موفقیت کسب کنیم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
ورزش
پربازدیدترینها