تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837054912
با ورود کاروان شهدای گمنام بوی خوش خدا در کوی و برزن قروه و سریش‌آباد پیچید
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: با ورود کاروان شهدای گمنام
بوی خوش خدا در کوی و برزن قروه و سریش‌آباد پیچید
کاروان غیور مردان بی‌ادعا شب گذشته به قروه آمد تا بوی خوش خدا در کوی و برزن این شهر بپیچد.
به گزارش خبرگزاری فارس از قروه، انتظار کاری سخت است و وقتی منتظر باشی تا بهشتیانی را ببینی که از راهی دور می‌آیند و بعد از نثار جان تنها یک نام برایشان مانده بود که به آن هم رضا ندادند و نامی زیبا برای خود برگزیدند، شهید گمنام، فرزند روح‌الله. سرداران نام‌آور جبهه‌ها از راه دوری رسیدند و بر روی شانه‌های مردم این شهر تا بهشت راهی شدند، قافله‌ای کوچک که 17 نامدار را در خود جای داده بود در میان گل و گلاب و اسپند، راه خود را به سوی آسمان گشودند، روی تابوت‌هایشان نامی نبود و همه آنان را به نام گمنام می‌شناختند و خوشا به حال شمایی که خدا شما را می‌شناسد و ما در عبور از یاد شما، گمنام دنیا شده‌ایم. نه جامه‌ای، نه پلاکی، نه عطر خاطره‌ای، از تو هیچ نمی‌دانیم. ای همه ره به سوی تو داریم و از نگاهمان نه واژه‌ای، نه کلامی، نه بانگ آوازی و تنها بغض است که می‌شکند و تو غرق سکوتی شهید گمنامم! باز دل تنگمان هوای صحبت با شما را دارد با شمایی که راه حق را پیمودید و از ما خاکیان جدا و به افلاکیان پیوستی. ما و شما در گمنامی مشترکیم ای شهید... تو پلاکت را گم کردی و ما هویتم را...
وقتی که فکر می‌کنم که تا چند روز قبل تنها نسیم صحرا مونستان بود، غبطه می‌خورم به خاکی که میهمانش بودید و امروز این همه آمده‌اند تا حق نان و نمک به جای آورند و به جای کس و کارتان باشند، ولی شما باز گمنام گمنام به سمت خدا می‌روید. نام‌آوری شما در گمنامی است و غریبی، ولی شما غریب نیستید، غریب ماییم که از شما جا مانده‌ایم. از همان ابتدا، مادران برایتان مادری کردند، آخر شما مادری نداشتید تا برایتان اسفند دود کند، دختران شهر برایتان خواهری کردند، می‌خواستند زینب‌وار همان‌گونه که بانوی صبره کربلا، برادر را یاری کرد شمار یاری کنند، رفتند زیر تابوتتان تا یادشان نرود رسالتی که شما به جا گذاشته‌اید، چقدر سنگین است. دل‌های مردم به تابوت‌ها گره می‌خورد و راهی می‌شود تا شما عراق، خاکی که امانتدار خانواده شهدا بود.
ساعت مراسم و مکان تجمع مشخص بود اما مردم این شهر به رسم میهمان‌نوازی از ساعت‌ها قبل آمده بودند و انتظار می‌کشیدند، خواهر شهیدی با شاخه گلی سفید به پیشواز آمده است، می‌پرسم چند وقت است منتظرید؟ می‌گوید ساعتش یادم نیست ولی دقیقه‌ها کند می‌گذرد. وقتی از سختی انتظار سوال می‌کنم، چشمانش طوفانی می‌شود و به اشک می‌نشیند و می‌گوید خانواده این شهدا چه باید بگویند وقتی سال‌هاست چشم به راه خبری از جگرگوشه خود هستند. آن سوتر برای شهدا خنچه درست کرده‌اند، خنچه‌هایی از سیب و حنا و آب ...
رسم است برای جوانانی که ناکام از دنیا بروند، خنچه تزیین می‌کنند و امروز به رسم خواهری، دختران قروه‌ای خنچه آراسته بودند و به استقبال برادران خود آمده بودند، آمده بودند تا بگویند، هرچه داریم از شما داریم و امروز اگر چادر حضرت زهرا (س) بر سر ماست، شما خون خود را در ازای آن فدا کرده‌اید. شیرزنان کرد، شیشه‌های گلاب را آماده می‌کنند تا پیکرهای پاکی را عطرآگین کنند که سال‌های سال دور از وطن، در آرامشی طوفانی آرمیده بودند. تاب ندارند تا کراوان به آنها برسد، راهی می‌شوند و به جای مادران و خواهران شهدا هروله‌ای آغاز می‌کنند از زمین تا آسمان. اینجا تنها سخن از غیرت و از بی‌ادعایی شما خود را مخدومی معرفی می‌کند و به صبر زینبی خانواده شهدا حسرت می‌برد، می‌گوید اگر در سال‌های جنگ و جهاد نبودم، امروز هستم و آمده‌ام به شهدا بگویم هرچند شمارا ندیدم اما شک نکنید نخواهم گذاشت که پرچمی را که شما افراشته‌اید، بر زمین بیفتد . جوان است و به پهنای صورت اشک می‌ریزد، وقتی پای صحبتش با شهدا می‌نشینی، می‌توانی جوشش غیرت حسینی را در کلامش ببینی. راه و رسم شهادت را در توسل به علمدار کربلا می‌داند و وقتی جمعیت یکپارچه فریاد می‌زند «لبیک یا حسین» دست راستش را به نشانه لبیک بالا می‌آورد.
دست‌های حلقه در هم به یاد پیمان شب‌های عملیات کاروان که به میدان اتحاد می‌رسد، ترک و کرد و شیعه و سنی به یاد پیمان رزمندگان در شب‌های عملیات دست در دست هم راهی می‌شوند و کاروان شهدا چون نگینی بر حلقه اتحاد مردم این شهر می‌نشیند . اینجا پایان راه شهدا نیست، اینجا آغار بازیابی ماست که از شهدا جا مانده‌ایم و وقتی تکه‌تکه‌های استخوانشان به میان ما باز می‌گردد به اصل خود می‌رسیم و بر دامن مادر شهید صلواتی نثار می‌کنیم . راه شما ناتمام است و ما در امتداد این راه روشن بازهم به شما توسل می‌کنیم تا مبادا گمنام دنیا و آخرت شویم.
بازهم لالایی غریبانه مادر شهید مفقودالاثر کاروان در میان اشک و اسپند راهی دیاری دیگر می‌شود و به سریش‌آباد می‌رسد . مردم شهر شهدا که روزی برای بدرقه کاروان رزمندگان می‌آمد، امروز برای استقبال از همان رزمندگان آمده بود، اما این کارواان استخوان‌هایی در تابوت بودند که راه و رسم جوانمردی را به جا آورده بودند. در میان عطر صلوات و سلام، بازهم نوای غریبانه لالایی یک مادر، آتش به جان هر شنونده‌ای می‌اندازد. مادر شهید عباس جباری، شهید مفقودالاثر سریش‌آبادی، با قدی خمیده بازهم عکس عباسش را به دست گرفته و به استقبال «عباس‌ها» آمده است زیر لب می‌خواند: فرزند عزیزم! برق آخرین نگاهت، چراغ خلوت تنهای‌ام شده است و نگاه چشمان مهربانت، تنها امید زندگی‌ام. ار روزهایی می‌گوید که با خنده‌های عباسش دلش آرام می‌گرفت و شاد می‌شد و از این روزهای بدون عباس که در خاطرش می‌خندد اما با نگاه به قاب عکسش، چشم‌هایش بارانی می‌شود. چه روزها به یاد شهیدان کربلا گریه می‌کند و به یاد غریبان بقیع اشک می‌ریزد و فرزندش را در شلمچه، فکه، اروند، طلاییه جست و جو می‌کند. روزهای چشم به راهیش پایان ندارد و با هر صدای پای در و پنجره‌ای پریشان می‌شود و با خود می‌گوید: شاید کسی می‌آید ولی اندکی بعد بازهم حسرت انتظار میهمان چشمانش می‌شود و به صبا می‌سپارد تا به فرزندش بگوید: عزیز مادر تورا من چشم در راهم. می‌کند که گویا کسی می‌آید. صبا کجایی که این پیغام را به فرزندم برسانی، که هنوز هم که هنوز است: «تو را من چشم در راهم». کاروان منزل به منزل آمده است تا به اینجا برسد و التیامی بر دل این مادر منتظر شود، تا شاید روزی عباسش از راه برسد و مادر خستگی یک عمرش را با او نجوا کند. انتهای پیام/79009/ج20
94/06/10 - 00:05
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 43]
-
گوناگون
پربازدیدترینها